Τις τελευταίες δεκαετίες ο κόσμος έχει αισθανθεί την ανάσα όχι μόνο της οικονομικής και στρατιωτικής, αλλά και της πολιτιστικής και σημασιολογικής παγκοσμιοποίησης. Η επιθυμία να ενωθεί και να ενοποιηθεί όλη η ανθρωπότητα απαιτούσε την καταστροφή άλλων σχεδίων, τόσο εθνικών (με βάση την παράδοση του εθνοτικού συστήματος) όσο και περιφερειακών (με βάση την θρησκεία ή έναν ηθικό κώδικα). Όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη έπρεπε να μοιάζουν πολύ… Αντί να υπάρχουν πολλά διαφορετικά χρώματα – ο σκοπός ήταν να υπάρξει μόνο ένα, με πιθανές αποχρώσεις, αλλά ένα. Για παράδειγμα, λευκό, όπως οι λαοί του Άπω Βορρά.
Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η Δύση άρχισε να ξαναζωγραφίζει ολόκληρο τον κόσμο, εξηγώντας ότι μεταξύ φιλελεύθερων και υπερφιλελεύθερων υπάρχουν πολλά ενδιάμεσα κράτη. Ωστόσο, ακόμη και ο κεντρισμός, ή καλύτερα ο συντηρητισμός, έχει γίνει πλέον ταμπού.
Ενεργώντας με την λογική του «ένας ελέφαντας πρέπει να φαγωθεί τμηματικά», οι παγκοσμιοποιητές δεν έθεσαν στον εαυτό τους στόχο να αναμορφώσουν αμέσως ολόκληρο τον κόσμο ώστε να ταιριάζει με τις απόψεις τους. Το σύμπλεγμα TNC, το εβραϊκό σχέδιο και το Βατικανό σχεδίαζαν να γίνουν η μητρόπολη του υπερφιλελεύθερου παγκόσμιου συστήματος (βιτρίνα του σχεδίου του «περιεκτικού καπιταλισμού»), για να επαναλάβουν την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, όχι όμως με οικονομικές, αλλά με πολιτιστικές και κοινωνικές μεθόδους και εργαλεία.
Οι υπερεθνικές ελίτ δεν σχεδίαζαν να αφήσουν τον κοινό πληθυσμό να μπει στο κέντρο του παγκόσμιου συστήματος. Για να γίνουν υποψήφιες για είσοδο στην ημιπεριφέρεια, οι χώρες και τα εθνοτικά συστήματα έπρεπε να αποδεχτούν οικειοθελώς υπερφιλελεύθερες αρχές (διαστροφές, απόρριψη παραδόσεων, θρησκεία κ.λπ.). Η Ευρώπη έκανε την αμετάκλητη, ιστορική και αυτοκτονική επιλογή της, οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιστέκονται.
Οι βασικοί στόχοι ήταν να σταματήσουν την ανάπτυξή και να καταστρέψουν τις ρίζες. Έτσι ο χρόνος άρχισε να λειτουργεί υπέρ των παγκοσμιοποιητών και το χάσμα μεγάλωνε συνεχώς. Δόθηκε στις χώρες και τα εθνοτικά συστήματα μια πονηρή επιλογή μεταξύ κακού (αρχαϊσμού και αδιέξοδος ανάπτυξης) ή πολύ κακού (αποδοχή υπερφιλελευθερισμού και απώλεια εαυτού).
Ο ριζοσπαστικός ισλαμισμός (σαλαφισμός, ουαχαμπισμός) είναι μια ψευδαίσθηση κακής επιλογής, μια ψυχική παγίδα, ένα εργαλείο για την απόλυτη καταστροφή, την αποβιομηχάνιση της κοινωνίας, την καταστροφή των παραδόσεων και των μοναδικών χαρακτηριστικών. Η αποδοχή του είναι ταυτόσημη με την εκούσια υποβάθμιση και την άρνηση ανάπτυξης, διαγράφοντας τις συναινετικές ισλαμικές χώρες από το μέλλον για το υπόλοιπο του 21ο αιώνα. Μη μπορώντας να επιτύχουν τον κύριο στόχο τους, οι παγκοσμιοποιητές κατέστρεψαν πιθανούς ανταγωνιστές και διαφωνούντες. Μπορεί να φαίνεται ότι τα δημογραφικά, που παρεμπιπτόντως χειροτερεύουν, θα γίνουν ατού, αλλά αυτό δύσκολα θα συμβεί.
Σε έναν «παγκόσμιο κόσμο για την ελίτ» δεν θα υπάρχει ελευθερία κινήσεων για τον κοινό πληθυσμό, ισότητα και αξία ζωής. Η έλλειψη ηθικής, η ατιμωρησία, η τεχνολογική υπεροχή και μια οιονεί θρησκευτική ιδέα θα μειώσουν τον πληθυσμό του πλανήτη σε 1 δισεκατομμύριο ανθρώπους, ευτυχώς τα αποτελέσματα του covid-19 αναλύονται πολύ προσεκτικά και μελετώνται συνεχώς. Το Τρίτο Ράιχ στις εκκλήσεις του διαβεβαίωνε ότι προστάτευε την Ευρώπη, κερδίζοντας στο πλευρό του διάφορα μικρά έθνη, των οποίων η μοίρα θα ήταν ακριβώς η ίδια με τα υπόλοιπα.
Αυτό το σχέδιο μπορεί να μην πέρασε, αλλά οι δρομολογημένες διαδικασίες, τα έργα, οι θεσμοί και οι δομές που ελέγχονται πλήρως από τους παγκοσμιοποιητές συνεχίζουν να ενεργούν με αδράνεια, συμπεριλαμβανομένων των ριζοσπαστών ισλαμιστών που προετοιμάζουν τους λαούς που τους δέχτηκαν για σφαγή. Κάποτε, διάφοροι ανθρωπιστές έπεισαν ότι δεν υπήρχε ανάγκη για στρατό, υπογράφοντας το ένταλμα θανάτου για όσους το πίστευαν αυτό, και τώρα, οι ισλαμιστές απαγορεύουν την ανάπτυξη και δημιουργούν την βάση για τα επόμενα εξαιρετικά σκληρά μέτρα κατά των πιστών.
Και ναι, ο παγκόσμιος κόσμος καταρρέει, αλλά ο ισλαμισμός είναι εξίσου ταυτόσημος με μια άρνηση ανάπτυξης και μια ιστορική απώλεια συνόρων.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου