Κάποιες φορές η ζωή σε πάει μόνη της… Όσα και να σχεδιάσεις, ό,τι και να προγραμματίσεις, όσα «ναι» ή «όχι» και να πεις, όσο σίγουρος κι αν αισθάνεσαι, ξημερώνει μια μέρα και αναρωτιέσαι «ήμουν εγώ ο οδηγός ή η ζωή με πήγε;».Δημιουργείται αυτόματα ένα ανερμήνευτο συναίσθημα, παύεις να έχεις τον έλεγχο, μα μέσα σου παγιώνεται η ιδέα πως κάποια πράγματα εάν είναι να γίνουν θα γίνουν, ενώ κάποια άλλα όχι.
Όσο κι αν νιώθεις ότι εσύ κατευθύνεις τα πράγματα, φτάνει εκείνη η στιγμή που διαπιστώνεις πως ό,τι κι αν επέλεγες θα έφτανες στο σημείο που βρέθηκες. Πολλές φορές όλα συνωμοτούν, καλά και κακά, για να καταλήξουμε κάπου.
Πάντα κάτι μας διαφεύγει και είναι στιγμές που φαίνονται όλα τόσο μπερδεμένα. Τότε, σαν να τραβιέται από μόνη της μια κλωστή και ως διά μαγείας φτιάχνουν όλα, με έναν τρόπο που δεν υπολόγιζες πως θα υπήρχε, όλα γίνονται καλύτερα, περισσότερο από όσο μπορούσες να φανταστείς.
Κάποιες φορές η ζωή σε πάει μόνη της…
Δεν σε προειδοποιεί για τις ανατροπές. Σε πιάνει απροετοίμαστο και μένεις με το στόμα ανοιχτό. Κι είναι τόσο ωραίο αν οι αλλαγές φέρουν ένα θετικό αποτέλεσμα. Καταλήγεις πως η ζωή μπορεί να είναι γενναιόδωρη, πως δεν σ’ έχει εγκαταλείψει ο θεός σου, πως όλα γίνονται, ναι, για κάποιο λόγο, για να έρθει η μέρα που θα χαμογελάσουν αυτοί που πρέπει να χαμογελάσουν. Λες, επιτέλους.
Ό,τι είναι αληθινό, δεν χάνεται ποτέ…
Ο χρόνος κάνει τα δικά του, κλείνει πληγές, ανοίγει πιο πολύ την καρδιά και τότε χωράνε όλα εκεί, και τα παλιά και τα καινούρια.
Τα παλιά γίνονται σαΐτες και τα προσγειώνουμε εμείς εκεί που θέλουμε… μένουν να τα θυμόμαστε ή λέμε απλά υπήρξαν και πάμε απευθείας παρακάτω.
Τα καινούρια είναι το παρόν που μας καλεί να το ζήσουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου