Κυριακή 2 Ιουνίου 2024

Η ΙΕΡΗ ΤΡΙΑΔΑ

Ατέρμων ΚΙΝΗΣΗ και Αέναη ΖΩΗ συνεργαζόμενες μετά Θειοτάτης ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ διαμορφώνουν τους Κόσμους.

Από την ανωτέρω φράση συνάγεται ότι η διαμόρφωση των Κόσμων του Απείρου είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας της ατέρμονης ΚΙΝΗΣΕΩΣ και της αέναης ΖΩΗΣ[1] μετά της θειοτάτης ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ[2] οι οποίοι συνιστούν την ιερή τριάδα κατά την κοσμοθέαση των Πυθαγορείων. Η ιερή αυτή τριάδα εμπεριέχει την δράση του Πατρός, της Μητρός και του Υιού από την οποία εκπορεύτηκε το Σύμπαν.

Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινιστεί ότι οι όροι Φύση, Σύμπαν και Παν ή μέγα Παν είναι ταυτόσημοι ενώ ο όρος Κόσμος που σημαίνει διάκοσμος είναι κάτι διαφορετικό. Κόσμοι είναι τα επιμέρους τμήματα της Φύσεως τα οποία διαφέρουν μεταξύ τους, ανάλογα με την αφετηρία της διαμορφώσεώς τους κατά την πορεία εξελίξεως του Σύμπαντος.

Ο ΠΑΤΗΡ ΚΑΙ Η ΜΗΤΗΡ

Ο ΠΑΤΗΡ είναι το Αυθύπαρκτο Αρχικό Αίτιο του Χάους, είναι τάση προς μεταβολή της ουσίας του Χάους η οποία συνετέλεσε στην εκπόρευση του μεγάλου Παντός (της Φύσεως), είναι η ατέρμον ΚΙΝΗΣΗ του Παντός, η οποία ουδέποτε καταπαύει την δράση της, και η οποία έχει ως αποτέλεσμα την τάση προς εκδήλωση των Ιερών Δραμάτων[3] της ατέρμονης εξελικτικής πορείας του θείου Απείρου (της Φύσεως) είναι τέλος ο νόμος της κινήσεως της Δυάδας των Πυθαγορείων.

Συνεπώς η εκδήλωση του Πατρός υπάρχει τόσο στην προ της εκπορεύσεως της Φύσεως κατάσταση (το Χάος) όσο και σε όλες τις εξελικτικές βαθμίδες της Φύσεως. Έτσι βλέπουμε ότι υπάρχει στο Χάος ως η τάση προς μεταβολή η οποία προκάλεσε την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους. Υπάρχει στην Φύση ως νόμος της κινήσεως στα άτομα της Ατομικής ουσίας (υλικής ουσίας) της Φύσεως. Εκ του Πατρός εκδηλώνεται ο Νόμος της Παραγωγικότητας ο οποίος αποτελεί το θεμέλιο της εκδηλώσεως όλων των νόμων της Φύσεως και της προς τα πρόσω πορείας ολοκλήρου της Φύσεως. Ο Νόμος της Παραγωγικότητας είναι εκείνος ο οποίος καθιστά την Φύση άπειρη και ατελεύτητη στις ενέργειες της. Με την δράση αυτού του νόμου κάθε ενέργεια της Φύσεως γίνε­ται το αίτιο εκ­δήλω­σης και λει­τουργίας άλλων εκδη­λώσεων και λειτουργιών της με­γαλύτε­ρης δυναμικότη­τας. Στην δράση αυτού του νόμου οφείλο­νται τα πα­ράγωγα των πρωταρχικών νόμων. Επίσης στην δράση αυτού του νό­μου οφεί­λεται το ατελεύτητο της ύπαρξης και λει­τουργίας των αϊδίων ουσιών της Φύσεως και συνεπώς του θείου Απεί­ρου.

Η ΜΗΤΗΡ είναι η δύναμη η οποία προκάλεσε την εκδήλωση του Αυθύπαρκτου Αρχικού Αιτίου και έφερε στο Είναι του το Χάος και ακολούθως εκ του Χάους την Φύση, είναι η εκδήλωση του απείρου φαινομένου ΚΑΛΟΥΣ του μεγάλου Παντός (της Φύσεως) ως και του κάλους των κόσμων και των μορφών του και η εκδήλωση της αέναης ΖΩΗΣ του θείου Απείρου, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση του Είναι των Ιερών Δραμάτων της ατέρμονης εξελικτικής πορείας του θείου Απείρου είναι τέλος ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ της Δυάδας των Πυθαγορείων. Συνεπώς η δράση της Μητρός υπάρχει τόσο στην προ της εκπορεύσεως της Φύσεως κατάσταση (το Χάος) όσο και σε όλες τις εξελικτικές βαθμίδες της Φύσεως. Έτσι βλέπουμε ότι υπάρχει στο Χάος ως η δύναμη που προκαλεί την τάση προς μεταβολή για την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους. Υπάρχει στην Φύση ως ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ στα άτομα της Ατομικής ουσίας (υλικής ουσίας) της Φύσεως. Εκ της Μητρός εκδηλώνονται όλες οι μορφές της φύσεως και το άπειρο φαινόμενο κάλος αυτών των μορφών. Ένας εκ των σημαντικότερων Νόμων της Φύσεως είναι ο νόμος της μορφής ο οποίος αποτελεί το θεμέλιο της μορφικής υποστάσεως της Φύσεως τόσο της υλικής όσο και της πνευματικής. Χωρίς την μορφική του υπόσταση το Σύμπαν δεν θα μπορούσε να εκδηλώσει ούτε το άπειρο φαινόμενο κάλος του, ούτε τα ιερά δράματα της εξελικτικής του πορείας και τέλος ούτε τον σκοπό και προορισμό του μέσω της προς τα πρόσω πορείας του. Από την Μητέρα απορρέει η έννοια του κάλους της Φύσεως τόσο της εξωτερικής εμφανίσεως των μορφών όσο και των εσωτερικών δυνάμεων αυτών. αλλά τι είναι κάλος; Κάλλος έχει η μορφή εκείνη της οποίας τα μέρη αποτελούν αρμονίαν προς το σύνολον της. Η απόλυτη έννοια του Κάλους είναι αποτέλεσμα της αρμονικής συλλειτουργίας των εσωτερικών δυνάμεων της μορφής και προς την εξωτερική αυτής.

Ο ΠΑΤΗΡ (νόμος της Κινήσεως) και η ΜΗΤΗΡ (νόμος της Ζωής) εκδηλώνονται στο θείο Άπειρο σε μια αιωνίως αδιάσπαστη μεταξύ τους σύζευξη και συνιστούν το άπειρο πλήθος των ΑΤΟΜΩΝ της Ατομικής Ουσίας της Φύσεως. Γι' αυτό η Ατομική Ουσία της Φύσεως χαρακτηρίστηκε από τους μύστες των αρχαίων μυστηρίων Θεία Αγάπη διότι μεταξύ των δύο στοιχείων της Κινήσεως (του Πατρός) και Ζωής (της Μητρός) εκδηλώνεται πράξη αγάπης η οποία καθίσταται και η αιτία της εκκολάψεώς όλων των μορφών και των νόμων της Φύσεως.

Η Ατομική Ουσία, ως εκ της φύσεώς της, είναι δίφυλη έχουσα εν εκδηλώσει τους νόμους της Κινήσεως (δράση του Πατρός) και της Ζωής (δράση της Μητρός) ταυτόχρονα. Γι' αυτό οι Πυθαγόρειοι την χαρακτήρισαν Μονάδα δύο ή Δυάδα και επειδή το πλήθος των ατόμων αυτής της ουσίας δεν δύναται να προσδιοριστεί (δηλαδή είναι άπειρο) την χαρακτήρισαν επιπλέον ως Αόριστη Δυάδα. Η Αόριστη Δυάδα είναι η Ατομική ή Μεριστή Ουσία η οποία με το Είναι([4]) της αποτελεί­ την ΥΛΙΚΗ (σε πρώτη προσέγγιση) ουσία της Φύσεως. Οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν την Αόριστη Δυάδα ως άρτιο και άπειρο αριθμό γιατί η ουσία αυτή και οι παράγωγοι εξ αυτής νόμοι συνιστούν το άπειρο πλήθος των αρτίων αριθμών (Μονάδων) της Πυθαγορείου αριθμολογίας. Η αόριστη Δυάδα είναι η μητέρα των κό­σμων, το θήλυ της δη­μιουρ­γίας και ο παθητικός πα­ράγων των κό­σμων γιατί υπόκει­ται στις ενεργητι­κές επιδράσεις της άλλης ουσίας της Συνε­χούς προκειμένου να συ­γκροτη­θούν οι μορφές.

Η ουσία αυτή χαρακτηρίζεται ως αΐδιος([5]) δηλαδή ουσία μη έχουσα αρχή και τέλος γιατί εκπορεύτηκε εκ του Χάους, που σημαίνει ότι δεν έχει αρχή (αφού και το Χάος θεωρείται ότι δεν έχει αρχή) και δεν έχει τέλος γιατί μετά την έξοδό της εκ του Χάους οι δυναμικότητές της συνεχώς και απείρως αυξάνουν (χωρίς τέλος). Τα Άτομα της αΐ­διας ατομικής ουσίας τα χαρακτη­ρί­ζει ως «αφ' εαυτών αεί κινούμενα και ζώ­ντα Είναι». Δηλαδή τα χαρακτη­ρί­ζει ως υπάρ­ξεις (Είναι) οι οποίες από μό­νες τους (αφ' εαυ­τών) και ατελεύτητα (αεί) έχουν και θα έχουν εκδηλω­μένους τους Νόμους της Κινή­σεως (κινούμενα) και της Ζωής (ζώντα). Τα Άτομα της ατομικής ουσίας δεν έχουν συνέ­χεια (δηλαδή άμεση σύνδεση) προς την συνεχή ουσία του Απεί­ρου αλλά απλώς βρί­σκονται εντός της συνε­χούς ου­σίας με την οποία συλλειτουργούν και αλληλεπιδρούν.

Ο Νόμος της Κινήσεως του Ατόμου της Ατομικής Ουσίας εκδηλώνεται ως τάση προς μετατόπιση στο χώρο και ως στροβιλισμός των υλικών μορφών του απείρου. Ο Νόμος της Ζωής του Ατόμου της Ατομικής Ουσίας είναι αυτός που εμφανίζει την εκδήλωση της υπάρξεως των Ατόμων της Ατομικής Ουσίας στην Φύση. Οι Νόμοι της Κινήσεως και της Ζωής εκδηλώνονται ως συστολή και διαστολή. Δια της διαστο­λής το Άτομο της ατομικής ουσίας εκδηλώνει διαρκώς και νέες δυνάμεις, ενώ δια της συστολής τείνει να διατηρήσει τις δυνάμεις του που έχει εκδηλώσει. Η διαστολή και η συστολή του Ατόμου λαμβάνει την έννοια της έλ­ξεως αλλά και της απώσεως αντίστοιχα στις μορφές στις οποίες συμμε­τέχει.

Τα Άτομα της ατομικής ουσίας νοούνται ως στιγ­μές (δηλαδή ως μα­θηματικά σημεία χωρίς δια­στάσεις) και έχουν κέντρο και πε­ριφέρεια. Κέντρο είναι η δύναμη του ατόμου και έχει ως πρωταρχική του εκδήλωση τον Νόμο της Κινή­σεως ενώ Πε­ριφέρεια είναι αυτό τούτο το Είναι του ατό­μου δη­λαδή αυτό που εμφανίζει την εκδηλωμένη ύπαρξή του στην Φύση και το οποίο Είναι έχει την έννοια του Νόμου της Ζωής([6]). Με την δράση του Νόμου της Κινήσεως από το Είναι του Ατό­μου (Νό­μος της Ζωής) έχουμε την εκδήλωση ενός νέου νόμου, του Νόμου της Θερ­μότητας. Η Θερμότητα αποτελεί την φυγόκε­ντρο*([7]) δύναμη του ατό­μου, ενώ η Κίνηση αποτελεί την κε­ντρο­μόλο* δύναμή του. Η ισόρ­ροπη δράση αυτών των Νόμων της Κινή­σεως και Ζωής, με την συμ­βολή του Νόμου της Ενεργείας της συνεχούς ουσίας αποτε­λούν το κέντρο ισορ­ρο­πίας των κόσμων και των καθέ­καστα μορ­φών τους.

Η λέξη Άτομο της ατομικής ουσίας δεν ταυτί­ζεται εν­νοιολο­γικά με τα γνωστά μας από την φυ­σική άτομα (ή στοιχεία) ούτε με τα στοιχειώδη σωματίδια των ατόμων (ηλε­κτρόνια, πρωτόνια κλπ). Επίσης δεν είναι γνωστό ποια σχέση έχουν τα Άτομα της ατομικής ου­σίας (τα οποία, ως φαίνεται, η επιστήμη δεν τα έχει ανακαλύ­ψει ακόμα) με τα κουώρκς που είναι οι δομικοί λίθοι των στοιχειω­δών σωματιδίων και τα οποία η επιστήμη ανακά­λυψε σχετικά πρόσφατα. Τα αναφερόμενα στο κείμενο Άτομα της ατομικής ουσίας ή κατ' άλλους “Άτομα των φιλοσό­φων” είναι τα στοιχειώδη δομικά στοιχεία όλων των υλι­κών υποστάσεων του Σύ­μπα­ντος και το σύνολο αυτών των ατόμων είναι αυτό που στο κεί­μενο χαρακτηρί­ζε­ται ως ατομική ή μεριστή ουσία. Τα Άτομα αυτά της ατομικής ουσίας είναι πραγματικά άτμητα ενώ τα άτομα που μας είναι γνωστά από την φυσική διασπώνται. Συνεπώς δεν υπάρχει καμιά ταύτιση των Ατόμων της Ατομικής (ή μεριστής κατά Πλάτωνα) Ουσίας.

Με την εκδήλωση της ατομικής ουσίας εκ του Χάους προκαλείται η εκδήλωση της άλλης ουσίας της Συνεχούς (ή αμέριστης κατά Πλάτωνα) ουσίας ή Μονάδος των Πυθαγορείων. Συνεπώς η εκδήλωση της Συνεχούς ουσίας στην Φύση είναι μεταγενέστερη της εκδηλώσεως της Ατομικής ουσίας.

Ο ΥΙΟΣ

Ο ΥΙΟΣ είναι δράση του Αυθύπαρκτου Αρχικού Αίτιου ώστε να εκδηλωθεί το Χάος, είναι η δράση της τάσεως προς μεταβολή της ουσίας της ουσίας του Χάους προς εκδήλωση της Φύσεως, είναι ο συνθετικός και αποσυνθετικός Λόγος των μορφών του μεγάλου Παντός και συνεπώς ο ατελεύτητα μεταμορφωτικός Λόγος αυτών, είναι η θειοτάτη ΕΝΕΡΓΕΙΑ του θείου Απείρου η οποία έχει ως αποτέλεσμα την δράση προς εκδήλωση των Ιερών Δραμάτων της ατέρμονης εξελικτικής πορείας του θείου Απείρου είναι τέλος ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ της Μονάδας των Πυθαγορείων. Εκ των προαναφερθέντων συνάγεται ότι η δράση του Υιού υπάρχει τόσο στην προ της εκπορεύσεως της Φύσεως κατάσταση (το Χάος) όσο και σε όλες τις εξελικτικές βαθμίδες της Φύσεως. Έτσι βλέπουμε ότι υπάρχει στο Χάος ως η δράση που προκαλεί η τάση προς μεταβολή και η οποία έχει ως αποτέλεσμα την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους. Υπάρχει στην Φύση ως ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ο οποίος με την δράση στα άτομα της Ατομικής ουσίας (υλικής ουσίας) της Φύσεως προκαλεί αλλά και συμμετέχει στην συγκρότηση των Μορφών, αλλά και την αποσύνθεση αυτών ως και την εκ νέου σύνθεση αυτών σε νέες εντελέστερες μορφές διότι αυτός είναι ο σκοπός της Φύσεως δηλαδή εκδηλώνεται (όπως προαναφέρθηκε) ως ο συνθετικός και αποσυνθετικός λόγος των μορφών και συνεπώς ο αιώνια μεταμορφωτικός λόγος αυτών. Η εκπνευμάτωση της ύλης (πρώτο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της Φύσεως) είναι αποτέλεσμα όχι μόνον της δράσεως του Υιού αλλά και της συμμετοχής του τόσο στον σχηματισμό της Ψυχής όσο και στην εξ αυτού συγκρότηση των οργανισμών των πνευματικών οντοτήτων. Το Πνεύμα και η εξέλιξή του οφείλεται στην δράση του Υιού.

Συνεπώς στην εκδηλωμένη Φύση ο Υιός (νόμος της Ενεργείας) ή Μονάδα των Πυθαγορείων εκδηλώνεται ως μια διαρκής δράση η οποία συνθέτει τα άτομα της ατομικής ουσίας προς σχηματισμό των μορφών του Απείρου και συνιστά την Μονάδα των Πυθαγορείων.

Η Μονάδα ή Μονάδα 3 είναι η αΐ­δια Συνεχής Ουσία η οποία με το Είναι της αποτελεί τον ουσιαστικό χώρο εντός του οποίου έρχονται για να ενεργήσουν τα Άτομα της ατο­μικής ουσίας. Οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν την Μονάδα ως περιττό και άπειρο αριθμό γιατί η ουσία αυτή και οι παράγωγοι εξ αυτής νόμοι συνιστούν το άπειρο πλήθος των περιττών αριθμών (Μονάδων) της Πυθαγορείου αριθμολογίας. Η Συνεχής Ουσία είναι ο πατέρας των κό­σμων, το άρρεν της δημιουργίας και ο ενεργητικός παράγων των κόσμων γιατί με τη δράση του επί της άλλης ουσίας της ατο­μικής προκαλεί την συγκρότηση των μορφών αλλά και την απο­σύνθεση αυτών, είναι δηλαδή ο Συνθετι­κός και Αποσυνθετικός Λόγος των μορφών και συνεπώς είναι ο ατελεύ­τητα Μεταμορφω­τικός Λόγος αυτών. Η Συνεχής (ή Αμέριστη) ουσία ή Μονάδα ή Μονάδα 3 ορίζε­ται ως το άπειρο περιέχον εντός του οποίου τα πά­ντα γίνο­νται και είναι συ­νεχής προς τον εαυτόν της, σε αντί­θεση με την άλλη ουσία την ατο­μική.

Την Συνεχή Ουσία οι Ορφικοί την αποκαλούσαν «αιθέρα» ή «αίεν εν» (το πάντοτε εν) δηλαδή το αμέριστο, ο Ησίοδος (που απηχούσε τις απόψεις των Ελευσινίων μυστηρίων) «έρωτα» για να καταδείξει την γο­νιμοποιό του ικανότητα, ο Ηράκλειτος και οι Στωικοί «Λόγο» με την έν­νοια του αιτίου.

Την αΐ­δια Συνεχή Ουσία την χαρακτηρίζει ως αφ' εαυ­τού αεί εν συνεχεία ενεργούν Είναι δηλαδή την χαρακτηρίζει ως ύπαρξη (Είναι) η οποία από μόνη της (αφ' εαυτής) και ατελεύ­τητα (αεί) έχει εκδηλωμένο τον Νόμο της Ενεργείας (ενεργούν) και η οποία εξασφαλίζει την συνέχεια του άπειρου.

Αλλά τι είναι η συ­νεχής ουσία μέσα στο Σύμπαν; Η απά­ντηση στο ερώτημα αυτό θα δοθεί περιγραφικά: Συνεχής ουσία εί­ναι: ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο Λόγος της δη­μιουργίας και υπάρξεως των μορφών του απείρου, η Ανάγκη η οποία περικυ­κλώνει τον Κό­σμο (κατά τον Πυθαγόρα), την οποία ούτε οι Θεοί αντιμάχονται (κατά τον Πιττακό) και που όλα κατ' ανάγκη γίνονται (κατά τον Δημόκριτο), είναι, τέλος, το πα­γκόσμιο Πυρ από το οποίο όλη η Φύση αναγεννάται.

Οι Έλληνες στα μυστήριά τους παρέστησαν την δράση του Υιού δια του Έρωτος εκ της δράσεως του οποίου γεννήθηκαν οι Θεοί, υπέρτατος των οποίων κατέστη ο Θεός Ζευς εκ κεφαλής του οποίου γεννήθηκε πάνοπλος η Θεά Αθηνά, Θεά της Σοφίας. Εξ αυτού συνάγεται ότι η ΣΟΦΙΑ προήλθε από την δράση του τρίτου στοιχείου της δημιουργίας.

Η ΙΕΡΗ ΤΡΙΑΔΑ ΤΩΝ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ

ΤΟ ΙΣΟΠΛΕΥΡΟ ΤΡΙΓΩΝΟ

Ο Πατήρ, η Μήτηρ και ο Υιός κατά την δράση τους ως συνεργα­ζόμενοι νόμοι αντίστοιχα της Κινήσεως, της Ζωής και της Ενέργειας συνιστούν ένα ΙΣΟΠΛΕΥΡΟ ΤΡΙΓΩΝΟ το οποίο περιέχει τους νόμους της Κινήσεως (1), Ζωής (2) και Ενέργειας (3) ως εξής:

3
. .
. .
1 . . 2


Το τρίγωνο αυτό (που είναι η απεικόνιση της Ιερής Τριάδας των Πυθαγορείων) είναι το θεμελιω­τικό τρίγωνο των Κόσμων και το αενάως μεταμορφω­τικό τρίγωνο των Κόσμων. Πράγματι είναι:

ΘΕΜΕΛΙΩΤΙΚΟ τρίγωνο, γιατί δείχνει την συ­νάντηση και συνεργα­σία της ΔΥΑ­ΔΑΣ, η οποία έχει δυο ενεργητικούς παράγοντες, τους νόμους της Κινή­σεως (1) και της Ζωής (2) και της ΜΟΝΑΔΟΣ, η οποία έχει έναν ενεργητικό παράγοντα τον νόμο της Ενέρ­γειας (3). Απο­τέλεσμα αυ­τής της συνεργασίας είναι ένα νέο γεγονός η σύ­σταση της Μορφής ή Νόμος της Μορφής ή Μονάδα τέσσαρα (4) των Πυθαγορείων.

(3)
. .
. 4 .
(1) . . (2)


Το τρί­γωνο χα­ρακτηρίζεται θεμελιωτικό αφενός μεν γιατί περιλαμβάνει τις δύο ουσίες της Φύσεως (Ατομική και Συνεχής) οι οποίες απο­τελούν τα θεμέλια της Φύσεως αφετέρου δε γιατί το παρα­γω­γικό απο­τέλεσμα της συνεργασίας των δύο ουσιών στο τρίγωνο αυτό είναι οι Μορφές της Φύσεως οι οποίες επίσης αποτε­λούν το θεμέλιο των Κόσμων αφού μέσω των μορφών οι δύο αΐδιες ουσίες να εξελίσσονται απεί­ρως. Οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν ότι η συνεργασία της Αόριστης Δυάδας μετά της Μονάδας συνιστά το άπειρο πλήθος των αρτιοπερίσσων αριθμών (Μονάδων) της Πυθαγορείου αριθμολογίας.

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΤΙΚΟ τρίγωνο, γιατί οι Μορ­φές παρέχουν την δυνα­τότητα της αύξησης των δυνα­μικοτήτων των αϊδίων ου­σιών με την ατε­λεύτητη με­τα­μόρφωση των Μορφών που συνι­στούν. Συγκεκρι­μένα: α) οι αΐδιες ουσίες συνιστούν Μορφές οι οποίες (μορφές) όταν εξα­ντλήσουν την δυνατότητα τους για πε­ραιτέρω εξέλιξη δηλαδή αύξηση των δυνα­μι­κοτήτων των αϊδίων ουσιών τους τότε αποσυντίθε­νται και β) οι αΐδιες ουσίες των αποσυ­ντεθεισών μορφών συνθέτουν νέες εντελέ­στερες μορφές οι οποίες εξελίσ­σονται περαιτέρω (δηλαδή έχουμε επι­πρόσθετη αύ­ξηση των δυναμικοτήτων των αϊδίων ουσιών τους) και αυτές όταν εξα­ντλή­σουν την δυνατότητα τους για πε­ραιτέρω εξέλιξη τότε αποσυντί­θενται εκ νέου κ.ο.κ.

Όπως είδαμε ανωτέρω οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν την Αόριστη Δυάδα ως άρτιο και άπειρο αριθμό και την Μονάδα ως περιττό και άπειρο αριθμό ενώ η συλλειτουργία της Δυάδας μετά της Μονάδος έλεγαν ότι συνιστά το άπειρο πλήθος των αρτιοπερίσσων αριθμών δια των οποίων συγκροτούνται όλοι οι κόσμοι.

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ

Η χριστιανική Αγία Τριάδα «ο Πατήρ, το Άγιο Πνεύμα και ο Υιός» είναι ολοφάνερο ότι αναφέρεται στην ιερή τριάδα των Πυθαγορείων με μια μικρή, εκ πρώτης όψεως, διαφορά η οποία όμως είναι ουσιώδης. Δεν περιλαμβάνει την Μητέρα, προφανώς λόγω του υποβαθμίσεως της γυναικός γενικά στον χριστιανισμό, και την αντικατάστασή της με το «Άγιο» Πνεύμα. Αλλά το Πνεύμα, κατά τους Πυθαγορείους, είναι εκδήλωση του Υιού και συνεπώς η ονομασία της μίας υποστάσεως (του «αγίου» Πνεύματος) της τρισυπόστατης θεότητας ουσιαστικά την ταυτίζει με τον Υιό αποτελεί και την ουσιώδη διαφορά με την Ιερή Τριάδα των Πυθαγορείων. Έτσι στον χριστιανισμό η τρισυπόστατη θεότητα γίνεται ουσιαστικά δισυπόστατη γιατί περιλαμβάνει τον Πατέρα, τον Υιό και ως τρίτη υπόσταση την δράση του Υιού (το Άγιο Πνεύμα).

Το αιτίο εκπορεύσεως του σύμπαντος

Η λέξη Θεός (όπως νοείται στην σημερινή εποχή) έχει δύο σημασίες, σημαίνει α) τον Δημιουργό του Σύμπαντος ή την Δημιουργό Αρχή του Σύμπαντος ή το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος και β) τον Θεό Πνεύμα ή Θεό[8] (π.χ. ο Θεός Άρης). Μεταξύ των δύο αυτών εννοιών υπάρχει τεραστία διαφορά διότι το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος[9] (Δημιουργός) είναι το αίτιο της εκδηλώσεως της Φύσεως ενώ ο Θεός Πνεύμα είναι το αποτέλεσμα της δημιουργίας, το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος είναι το όλο ενώ ο Θεός πνεύμα είναι η ατομικότητα. Η ατομικότητα (ο Θεός πνεύμα) είναι ένα μέρος του όλου και όχι το όλο (το Δημιουργό Αίτιο). Η ατομικότητα (Θεός Πνεύμα) φέρει σπέρμα του όλου αλλά δεν είναι το όλο, ακολουθεί την πορεία του όλου και διέπεται από τους Νόμους του όλου.

Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ο Δημιουργός) δεν είναι ατομική ούτε νοητική και συνειδητή ύπαρξη γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα παρέμενε ως ατομική και τα παράγωγά της θα ήταν μόνο ενέργειες και όχι ατομικότητες. Οι Έλληνες[10] με την λέξη Θεός εννοούν αποκλειστικά τον Θεό Πνεύμα, τον οποίο θεωρούν ως ατομική, νοητική και συνειδητή ύπαρξη η οποία έχει εξελιχθεί πέραν του ανθρωπίνου επιπέδου και όχι το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ή Δημιουργό). Η ταύτιση της έννοιας του Αίτιου εκπορεύσεως του Σύμπαντος με την έννοια του Θεού (πνεύματος) οδηγεί τον άνθρωπο σε σύγχυση.

Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ο Δημιουργός) έχει χωριστές Ιδιότητες δια των οποίων γνωρίζεται και αυτές οι ιδιότητες είναι οι Νόμοι Του. Οι νόμοι αυτοί, στην πρωταρχική τους εκδήλωση και δράση είναι ο Νόμος της Κινήσεως (ΠΑΤΗΡ), ο Νόμος της Ζωής (ΜΗΤΗΡ) και ο Νόμος της Ενεργείας (ΥΙΟΣ). Εξ αυτού συνάγεται ότι το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ο Δημιουργός) έχει ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΗ εκδήλωση και δράση και είναι η ΙΕΡΗ ΤΡΙΑΔΑ όπως νοείται από τους Πυθαγορείους. Εκ των νόμων αυτών εκπορεύτηκαν όλοι οι άλλοι νόμοι της Φύσεως. Οι Νόμοι αυτοί ενεργούν και εμφανίζουν τις διάφορες καταστάσεις των μορφών του Σύμπαντος και αδιάκοπα εξελίσσουν και μεταμορφώνουν το ουσιαστικό Είναι[11] των κόσμων.

Οι ιδιότητες του Αιτίου εκπορεύσεως του Σύμπαντος, της Ιερής τριάδας, έχουν καθολική έννοια, ισχύουν σ' όλους τους κόσμους αλλά στις ενέργειές τους διαφέρουν μόνον από δυναμική άποψη στα διάφορα επίπεδα των κόσμων. Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος, η Ιερή τριάδα, είναι το ουσιαστικό Είναι των κόσμων οι δε Ιδιότητές Του, οι Νόμοι Του, εμφανίζουν τις αρμονίες των κόσμων. Οι Ιδιότητές Του πολλαπλασιάζονται στον άπειρο χρόνο επεκτεινόμενες απείρως. Ο Χρόνος, ως παράγωγο των ιδιοτήτων Του, είναι μέτρο της εντάσεως των ιδιοτήτων Του. Οι ιδιότητες του Αιτίου εκπορεύσεως του Σύμπαντος, της Ιερής τριάδας, δεν καθίστανται ποτέ πεπερασμένες ενώ καθιστούν πεπερασμένα τα μορφικά τους συγκροτήματα δια των οποίων (ιδιοτήτων) αυξάνει η δυναμικότητα των μορφικών συγκροτημάτων. Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος, η Ιερή τριάδα, δεν απουσιάζει από τα δημιουργήματά του, είναι πανταχού παρών, και αυτό πρέπει να λατρεύει ο άνθρωπος. Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος, η Ιερή τριάδα, είναι το μείζον, από αυτό γίνονται τα πάντα και οι άνθρωποι και οι Θεοί (Πνεύματα).

Το Φως είναι η ζωηρότερη εκδήλωση του Αιτίου εκπορεύσεως του Σύμπαντος, της Ιερής τριάδας, γι' αυτό οι ΘΕΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΑ, ως δημιουργήματα του Αιτίου εκπορεύσεως του Σύμπαντος-ΦΩΤΟΣ, είναι ΥΙΟΙ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ.
---------------------------------
[1] Η λέξη Ζωή στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει την γνωστή έννοια της εμβίου ζωής (π.χ. φυτική ζωή, τα εν ζωή όντα κλπ) αλλά την έννοια της αυτοτελούς υπάρξεως.

[2] Η λέξη Ενέργεια στην προκειμένη περίπτωση έχει ευρύτεροι έννοια και σημαίνει όχι μόνο την γνωστή μας από την φυσική έννοια της ενέργειας αλλά και γενικότερα την δράση προς αλλαγή καταστάσεως.

[3] ιδέ στο τεύχος 52 του ΙΧΩΡ «το μυστηριακό ιερό πυρ»

[4] Η λέξη είναι χρησιμοποιείται με τις εξής δύο έν­νοιες: α) Ως ρήμα με την συνήθη και γνωστή του έννοια. β) Ως ουσιαστικό με την έννοια ­εκδηλω­μένη ύπαρξη­. Όταν η λέξη αυτή αναφέρεται σε ένα κείμενο με την δεύτερή της έννοια τότε γράφεται με το πρώτο γράμμα της κεφαλαίο (Είναι) ή με όλα τα γράμματά της κεφαλαία.

[5] η λέξη «αΐδιος» σημαίνει αιώνιος δηλαδή μη έχων αρχή και τέλος.

[6] Η λέξη «ζωή», στην προκειμένη περίπτωση, έχει την ευρύτερη έννοια της υπάρξεως και όχι την έννοια που δίνει η βιολογία.

[7] Οι όροι “φυγόκεντρη* δύναμη & κεντρομόλα* δύναμη” (που για λόγους διακρίσεως γράφονται με ένα αστεράκι στο τέλος) δεν έχουν ακριβώς την έννοια που δίδεται στη φυσική αλλά εννοούν την προς τα έσω ή προς τα έξω εκδήλωση των αντίστοιχων νόμων.

[8] Η λέξη θεός ετυμολογείται (κατά το λεξικό του Α. Γαζή, εκδοθέντος υπό του Κων. Καρπολά του Ολύμπιου, το έτος 1839) εκ του ρήματος θέω, τρέχω, της θεότητος αεικινήτου νοουμένης, (δηλαδή της χωρίς διακοπή κινούμενης προς την πρόοδο και ανεξέλιξη) και συνεπώς η λέξη Θεός δεν δύναται να θεωρηθεί ως ονομασία του Δημιουργού Αιτίου ή, πολύ περισσότερο, να ταυτιστεί με το δημιουργό Αίτιο.

[9] θεωρώ ως πλέον δόκιμο όρο το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος και όχι τον όρο Δημιουργός.

[10] εννοώ όχι μόνον του αρχαίους Έλληνες αλλά τους σύγχρονους οι οποίοι είναι εναρμονισμένοι και εμποτισμένοι από τις δοξασίες και το πνεύμα των αρχαίων προγόνων μας.

[11] Το «Είναι» (με το πρώτο γράμμα κεφαλαίο) είναι ουσιαστικό με την έννοια «ύπαρξη» και αυτό προς διαφοροποίησή του από το ρήμα είναι.

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου