Μια καταπληκτική "ιστορία", θα αφήσουμε να μας αφηγηθεί η Βίβλος, που τόσα πολλά μας δίδαξε σ’ αυτή την «περί δόλου» μελέτη μας, για να πεισθούμε οριστικά, ότι το σύνολο των όπλων που τίθενται στην υπηρεσία του Εβραιο-χριστιανικού-βιβλικού δόλου, είναι τελικά πανίσχυρα και αληθώς ακαταμάχητα! Αυτή είναι η ιστορία της εκπληκτικής Ιουδίθ! Μια ιστορία που από πολλούς δεν θεωρήθηκε αληθινή, λόγω του υπερβάλλοντος ηρωισμού της ηρωίδος της. Εμείς όμως πιστεύουμε, ότι εντελώς άλλοι είναι οι λόγοι που επέβαλαν την αφαίρεση του καταπληκτικού αυτού βιβλίου από τη μασσοριτικότροπη Βίβλο της βιβλικής «Εταιρίας Λονδίνου», που όλοι εσείς έχετε στο σπίτι σας!
Ας απολαύσουμε λοιπόν μια καταπληκτική "ιστορία", αδιαφορώντας εντελώς για το αν είναι πραγματική ή όχι, (μιας και αυτό που αναζητούμε δεν είναι ιστορικές μορφές αλλά «μεθοδολογίες») … κι ας βγάλουμε όλοι μας αδέσμευτα, τα δικά μας συμπεράσματα!
Η πόλη Βαιτυλούα[1] είναι σε μεγάλο κίνδυνο. Πρωτοφανής για την εποχή εκείνη σε όγκο στρατός, στρατοπεδεύει λίγο μακρύτερα απ’ τα όρια της πόλεως: «εκατόν εβδομήντα χιλιάδες (170.000) δυνατών πολεμιστών και δώδεκα χιλιάδες (12.000) ιππείς. Εκτός αυτών, μέγα πλήθος ακολουθούσε για τις αποσκευές». Ιουδίθ Ζ΄2-4.
Ο Ολοφέρνης[2] όπως αποκαλείται ο βαβυλώνιος αρχηγός που εκπροσωπεί τα συμφέροντα του μεγάλου Ναβουχοδονόσορα, έχει την πρόθεση να αλώσει την αγαπημένη τους πόλη. Οι κάτοικοί της, με απόφαση των ιερέων τους, κλείστηκαν αποφασιστικά μέσα στα τείχη της, αρνούμενοι πεισματικά την παράδοσή της.
Ο Ολοφέρνης ομως έκανε παραδόξως κάτι έξυπνο... κάλεσε όλους του σατράπες της Φιλισταιο-Φοινικικής παραλίας, που είχαν ήδη παραδοθεί, και τους ρώτησε τι συμβαίνει με τους κατοίκους των ορεινών αυτών περιοχών και γιατί τολμούν να αγνοούν τόσο επιδεικτικά την παρουσία του.
Ένας προεστός από τη Χαναάν, ανέλαβε να εξηγήσει στον στρατηγό την ιδιόμορφη κατάσταση. Λέει λοιπόν για την παράξενη στάση των κατοίκων της ορεινής Βαιτυλούα: «ο λαός ούτος είναι απόγονοι των Χαλδαίων. Προηγουμένως είχαν κατοικήσει στην Μεσοποταμία... » (Ιουδίθ Ε΄6) και αρχίζει να εξηγεί με κάθε λεπτομέρεια, την παράξενη ιστορία των Εβραίων και του δυναμικού θεού τους, από την εποχή της Αιγύπτου μέχρι την διείσδυσή τους στη γη Χαναάν. Προσθέτει δε, ότι μόνο αν ο θεός τους δεν τους υπερασπιστεί, μόνο τότε μπορούν να ελπίζουν σε νίκη.
Ο στρατηγός Ολοφέρνης εντυπωσιάστηκε με όσα άκουσε, ζήτησε όμως και άλλη γνώμη. Κάποιοι λοιπόν του εξήγησαν με περισσότερο προσγειωμένες λεπτομέρειες ότι, οι Χαλδαιο-Ισραηλίτες αυτοί, που τολμούν και του αντιστέκονται κλεισμένοι στην οχυρωμένη τους πόλη, δεν έχουν καμιά αξιόλογη δύναμη και χωρίς κανένα πρόβλημα μπορούν να εκστρατεύσουν εναντίον τους. Ιουδίθ Ε΄20-23.
Μετά απ’ τις περιγραφές και τις εκτιμήσεις αυτές, τα στρατεύματα του Βαβυλώνιου στρατηγού μετακινούνται: «και στρατοπέδευσαν εις την κοιλάδα της Βαιτυλούα πλησίον της πηγής». Ιουδίθ Ζ΄3.
Μέσα απ’ τα τείχη οι λεπτομέρειες είναι συγκλονιστικές. Οι Ισραηλίτες αλλόφρονες απ’ την αγωνία τους, παρακολουθούν το μέγα εχθρικό πλήθος, που αφού υπέταξε αμαχητί όλη σχεδόν την Παλαιστίνη, στρατοπεδεύει απειλητικά χαμηλά στη δική τους κοιλάδα. Η αγωνία κορυφώνεται όταν το ιερατείο (ελπίζοντας προφανώς πολλά απ’ την βολικότατη στρατοπέδευση των αντιπάλων πλησίον της πηγής), αποφάσισε την μη παράδοση της πόλεως, περιμένοντας όπως πάντα κάποιο απ’ τα γνωστά σωτήρια θαύματα του Κυρίου.
Αυτή τη φορά όμως, όλα πηγαίνουν στραβά! Κάποιοι απ’ την γύρω περιοχή, «στρατηγοί των παραλίων χωρών», (προφανώς Φιλισταίοι απ’ τις παραλιακές πόλεις), παρατηρητικότεροι των άλλων, και καλύτεροι γνώστες της ιστορίας του Ισραήλ, δίνουν στον Ολοφέρνη μια συμβουλή, που καταστρέφει ολοσχερώς για τους ιερείς των Ισραηλιτών, κάθε τους ελπίδα σωτήριας υδατομαγγανείας!
Να τι λένε οι στρατηγοί των παραλίων χωρών στον Ολοφέρνη, πριν από την τελική αναμέτρησή του, με τους έγκλειστους εντός των τειχών Ισραηλίτες: «άκουσε ένα λόγο και από μας μεγάλε Ολοφέρνη, για να μη συμβεί μεγάλη θραύση στη στρατιωτική σου δύναμη. Ο λαός αυτών των Ισραηλιτών δεν έχει πεποίθησιν εις τα δόρατα και εις την στρατιωτικήν του δύναμιν, αλλά εις το ύψος των ορέων, όπου αυτοί κατοικούν... Λοιπόν δέσποτα Ολοφέρνη, μην πολεμήσεις εναντίον αυτών, όπως συνήθως γίνεται ο πόλεμος κατά παράταξιν, και δεν θα χάσεις ούτε έναν στρατιώτη. Μείνε εις το στρατόπεδόν σου, προφύλαξε από κάθε φθορά τους άνδρες σου και ας βαδίσουν μερικοί απ’ τους στρατιώτες σου, δια να καταλάβουν την πηγήν του ύδατος, η οποία αναβλύζει από του όρους. Διότι εκείθεν υδρεύονται πάντες οι κάτοικοι της Βαιτυλούα».[3]Ιουδίθ Ζ΄ 9-13.
Όλα δείχνουν ότι η συμβουλή ήταν απολύτως προς τη σωστή κατεύθυνση. «Και ήρεσαν οι λόγοι αυτών εις τον Ολοφέρνη... και κατέλαβαν τα ύδατα και τας πηγάς των υδάτων των Ισραηλιτών... και εστρατοπέδευσαν εις την ορεινήν... (δλδ, στις ορεινές πηγές), και απέστειλαν τμήμα εξ αυτών (των στρατιωτών τους), προς νότον και προς ανατολάς... εις τον χείμαρρον... (κατέλαβαν κάθε άλλη πηγή ύδρευσης), και η λοιπή στρατιά των Ασσυρρίων εστρατοπέδευσεν εις την πεδιάδαν και εσκέπασαν όλην την χώραν. Και ανεβόησαν προς τον Κύριον οι υιοί Ισραήλ ότι εκύκλωσαν πάντες οι εχθροί αυτών.» Ιουδίθ Ζ΄ 16-19.
Ο Ολοφέρνης στον ενθουσιασμό του, απέκλεισε με φρουρές όλες τις πηγές στη γύρω χώρα. Το πλήγμα για τους πολιορκημένους εντός των τειχών ήταν διπλό. Όχι μόνο αποκλείστηκαν από το πολύτιμο νερό των πηγών τους, αλλά άθελά του ο Ολοφέρνης, αχρήστευσε απολύτως κάθε δυνατότητα επιβολής των γνωστών μας νεροπληγών, στους στρατοπεδευμένους στρατιώτες του κάτω στην κοιλάδα!
Να μια αξεπέραστη κατάσταση, στην οποία μέχρι τώρα, ποτέ δεν μας ξενάγησε η Βίβλος, αυτή η εγκυκλοπαίδεια της μαγγανείας, που μέσ’ την ιερή και αταλάντευτη αφέλειά μας, επί αιώνες ονομάζουμε «βιβλίο θεού»! Είναι λοιπόν μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία, γι’ αυτό ας την παρακολουθήσουμε... γιατί εδώ, θα δούμε τον ένοπλο δόλο αυτοπροσώπως!
Τριάντα τέσσαρες μέρες άντεξαν καρτερικά τον αποκλεισμό οι δύσμοιροι Ισραηλίτες, περιμένοντας το θαύμα, που αυτή τη φορά δεν έλεγε να φανεί. Το πολύτιμο νερό τέλειωσε, και πολλοί έπεφταν εξαντλημένοι στις πλατείες της πόλεως. Εξοργισμένοι οι προεστοί με την απόφαση των ιερέων, να μην παραδώσουν την πόλη σε μια τέτοια στρατιά, απαιτούν την άμεση παράδοση της πόλεως στα χέρια του Ολοφέρνη. Οι ιεράρχες κι αυτοί πανικόβλητοι, επιμένουν για μια μικρή ακόμα πενθήμερη παράταση, με την ελπίδα πως ο θεός, τελικώς δεν θα τους εγκαταλείψει. «Απλώθηκε δε εις όλη την πόλην θλίψις μεγάλη και ταπείνωσις»
Ο "άγγελος Κυρίου" όμως, δεν λέει να φανεί. Κάτι τον εμποδίζει να δείξει την δύναμή του, όπως τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν. Εδώ όμως, ακριβώς πάνω στο όριο του οριστικού αφανισμού, σαν από αληθινό θαύμα, εμφανίζεται η αστείρευτη δύναμη αυτού του λαού, που δίνει τους δικούς του ήρωες, ακριβώς τη στιγμή που τους έχει ανάγκη!
Ο "άγγελος Κυρίου", για περισσότερες από τριάντα πέντε μέρες τώρα, δεν μπορεί να τους υπερασπιστεί. Ούτε "σφήγκες", ούτε "αερόλιθοι", ούτε "έκσταση", ούτε "συριγμοί αγγέλων", ούτε τόσα αλλά... παρά Κυρίου, λένε να φανούν. Ούτε καν εκείνος ο συχνοεμφανιζόμενος και βολικότατος αλληλοσπαραγμός, δεν μπορεί πια να τους βοηθήσει! Μπορεί όμως… η ηρωίδα μας... η Ιουδίθ!
Η Ιουδίθ είναι μια πανέμορφη χήρα, που εδώ και τρία χρόνια και τέσσερις μήνες, πενθούσε τον λατρεμένο σύζυγό της. Πέταξε λοιπόν το ένδυμα της χηρείας της, και ανέλαβε ηρωική πρωτοβουλία. Στους ιεράρχες που εκθέτει την απόφασή της, κάνει μια θαυμάσια αναδρομή στην πατριαρχική τους ιστορία, που δείχνει και σε μας, ότι δεν στερείται προχωρημένων γνώσεων, της αληθινής ιερατικής εβραϊκής ιστορίας. Η προσευχή μάλιστα της Ιουδίθ μας αποκαλύπτει μια αποφασισμένη για όλα γυναίκα: «Κύριε εξαπέστειλε την οργή σου εις τας κεφαλάς αυτών και δώσε εις το χέρι εμού της χήρας, να πράξω εκείνο το μεγάλο έργον... με τα απατηλά λόγια που θα βγουν από το χείλη μου (εκ χειλέων απάτης μου), πλήξε δούλο μαζί με τον αφέντη του, και αρχηγό με τον υπηρέτη του μαζί, και σύντριψε την αλαζονεία τους με το χέρι μιας γυναικός». Ιουδίθ Θ΄ 9,10.
Και συνεχίζει η εκπληκτική Ιουδίθ, δείχνοντας απόλυτα αποφασισμένη, να κάνει χρήση του γλυκόλογου δόλου, αλλά και των θαλερών της σωματικών προσόντων, για να φέρει σε πέρας μια ανεπανάληπτα τραυματική απάτη: «Ω θεέ των πατέρων μου, θεέ της κληρονομιάς του Ισραήλ... δώσε εις τον στόμα μου λόγια απατηλά, εις όλεθρο και καταστροφή αυτών, (δός λόγον μου και απάτην εις τραύμα και μώλωπα αυτών)... διότι εσύ είσαι ο θεός πάσης δυνάμεως και ισχύος». Ιουδίθ Θ΄ 12,14.
Η αφήγηση μας δείχνει με κάθε λεπτομέρεια τις προετοιμασίες της.
Η πανέμορφη χήρα, πετά από πάνω της τα άθλια ρούχα της χηρείας. Λούζει το σώμα της και το αλείφει με πλούσιο μύρο. Χτενίζει περίτεχνα τα μαλλιά της. Βάζει τα καλύτερά της ενδύματα, δαχτυλίδια, ενώτια και πάσης φύσεως στολισμούς. Φόρεσε τα σανδάλια της και πάνω απ’ όλα, ζώστηκε το ακαταμάχητο όπλο της… την αποφασισμενη πλανερής γοητείας της: «εκαλλωπίσθη σφόδρα εις απάτησιν οφθαλμών ανδρών, όσοι αν ίδωσιν αυτήν». Ιουδίθ Ι΄3,4. Η μεταμόρφωση ολοκληρώθηκε. Η Ιουδίθ σ’ όλο το επιτηδευμένο μεγαλείο της, είναι έτοιμη για δράση!
Βέβαια, για να φέρει εις πέρας το δύσκολο έργο της, δεν θα έφθαναν μόνο τα όπλα της αρωματισμένης θηλυκότητάς της, και τα απατηλά της λόγια. Μαζί της, (όπως είναι άλλωστε από μας αναμενόμενο), παίρνει: «ασκοπυτίνην[4] οίνου, και καψάκην (κασελάκι) ελαίου», ένα σάκο ψωμί και σύκα. Όμως σε μια δούλη της, που θα την ακολουθήσει πιστά ως το τέλος, παραδίδει και άγνωστο αριθμό αγγείων: «και περιεδίπλωσεν[5] πάντα τα αγγεία αυτής και επέθηκεν (φόρτωσε) έπ’ αυτήν» Ιουδίθ Ι΄5. Ο αριθμός των αγγείων δεν μας γίνεται γνωστός, αλλά και το σημαντικότατο περιεχόμενό τους παραμένει άγνωστο!
Όλα αυτά τα πράγματα λοιπόν, τα φορτώνει στη δούλη της, και ξεκινά με τις ευχές των ιερέων της πόλεως, που τα χάνουν από την ομορφιά και της λέγουν: «Ο θεός, ο θεός των πατέρων μας, ευχόμεθα να σου δώσει χάριν, ώστε να φέρεις εις πέρας το έργον σου (τα επιτηδεύματά σου)». Η Ιουδίθ τους απάντησε αποφασισμένη, και με όσα λέει τους τονίζει ότι θα κάνει όλα όσα μαζί τους, με κάθε λεπτομέρεια έχει συμφωνήσει: «ανοίξατε μου την πύλην της πόλεως, να εξέλθω και να φέρω εις πέρας τα έργα, δια τα οποία είχατε ομιλήσει μαζί μου».[6] Ιουδίθ Ι΄8,9.
Η πεντάμορφη μυρωδάτη χήρα, άφοβη κατηφόρισε προς το στρατόπεδο του εχθρού, δείχνοντας από μακριά σ’ όλους πως, όχι μόνο δεν φοβάται κανέναν, αλλά και ότι γνώριζε πολύ καλά τις εντυπώσεις που σκορπούσε στους στρατιώτες, που έκπληκτοι την παρακολουθούν να τους πλησιάζει λικνιστή, σαν γιορτοστόλιστη φρεγάτα, μια πανέμορφη γυναίκα!
Στις ερωτήσεις και τις απαραίτητες εξηγήσεις που ακολουθούν, η Ιουδίθ ψύχραιμη παραγγέλνει να την οδηγήσουν στον αρχηγό τους, που έχει κάτι πολύ σημαντικό να του πει. Στο στρατόπεδο η είδηση έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Έγινε: «συρροή ανδρών». Ανδρομάνι δηλαδή, που ήθελαν να την δουν και να την αποθαυμάσουν! Επαινούσαν δε ενθουσιασμένοι το γένος των Εβραίων, που ανάμεσά τους έχουν τέτοιες θαυμαστές και αξιοπόθητες γυναίκες!
Η Ιουδίθ μαζί με την φορτωμένη δούλα της, οδηγείται ενώπιον του Ολοφέρνη, που δεν αργεί να καταλάβει, ότι μπροστά του έχει μια πολλά υποσχόμενη λαχταριστή ύπαρξη. Μια αρωματισμένη καλλονή στο στρατόπεδο, είναι όντως μια ανεπανάληπτη φαντασίωση, την οποία κανένας άνδρας δεν θα κατέβαλε ιδιαίτερη προσπάθεια να αποφύγει!
Η Ιουδίθ μπροστά στον Ολοφέρνη, αποδεικνύεται αντάξια των διασημότερων προγόνων της.[7] Στέκει στο ύψος των περιστάσεων και του ρόλου της, και με ατέλειωτες κολακείες, φουσκώνει με υπερηφάνεια τα μυαλά του στρατηγού Ολοφέρνη, τυλίγοντάς τον αργά αλλά σταθερά στο αρωματισμένο πέπλο της γοητείας και των πλανερών της στόχων.
Μαζί με την προσποιητή σεμνότητά της, δεν ξεχνά να του παρουσιαστεί ως θυμωμένη ιέρεια, που του προσφέρει έτοιμο ένα σχέδιο καταλήψεως της ίδιας της πόλεώς της, απ’ την οποίαν έφυγε, καθώς του λέει, πολύ οργισμένη για τις άπειρες ασέβειες, και αδικίες που της είχαν κάνει. Και η Ιουδίθ του αραδιάζει μια φανταστική ιστορία! Όλοι γνωρίζουν του λέει, ότι αυτή η πόλη, θα πέσει μόνο αν οι κάτοικοί της αμαρτήσουν στο θεό τους, και αυτό άρχισε ήδη να συμβαίνει, καθώς άρχισαν αμαρτάνοντας να καταναλώνουν τις "ιερές τροφές", και τα απαγορευμένα "άγια" αποθέματα νερού απ’ τον ναό!
Ο Ολοφέρνης δεν ξέρει τι να πρωτοθαυμάσει, την τύχη του, που του έφερε τέτοιο θηλυκό κελεπούρι, ή την ευγλωττία και τους επαίνους αυτής της εξωτικής ιέρειας, που μέσ’ την ιερή της αγανάκτηση για κάποιες ιερές τροφές, στις οποίες φαίνεται να ήταν φύλακας, θα του χαρίσει την ανώδυνη νίκη στην περίεργη αυτή πεισματάρα πόλη!
Η Ιουδίθ, μετά από τόσες ευφάνταστες ψευτιές, που σαν γλυκά φιλάκια τις ακούμπησε απαλά στ’ αυτιά του Ολοφέρνη, περνάει έντεχνα σε ένα μοναδικό... ασήμαντο... δικό της αίτημα. Ένα εντελώς απλό αίτημα, που αν και λίγο ιδιόμορφο, της χαρίζει πρόσθετη αίγλη και θηλυκότητα, αφού απορρέει απ’ την ευσεβέστατη και ιδιότυπη ζωή της... ιέρειας! Του λέει λοιπόν: «ότι η δούλη σου θεοσεβής εστί, και λατρεύω νύκτα και ημέρα τον θεόν του ουρανού... θα μείνω λοιπόν μαζί σου... αλλά παρακαλώ την άδειά σου, ώστε να εκτελώ μόνο τα νυχτερινά ιερά μου καθήκοντα, σε κάποιο παρακείμενο φαράγγι ύδατος, όπου μάλιστα θα μου αποκαλυφθεί και το πότε ακριβώς θα εξορμήσεις κατά της πόλεως, αφού ολοκληρωθεί η αμαρτία τους, που είναι και η μόνη αιτία της πτώσεώς της!
Η συναλλαγή, το γλαφυρό παραμύθιασμα δηλαδή, συμπληρώνεται με περιγραφές νίκης, όχι μόνο κατά της πόλεώς της, αλλά και κατά της Ιερουσαλήμ, που με ανεπανάληπτη χάρη του περιγράφει η πεντάμορφη χήρα, κάνοντας τον στρατηγό Ολοφέρνη, μαζί και όλους τους παρευρισκόμενους, να ανταποδώσουν ενθουσιασμένοι τις φιλοφρονήσεις… τονίζοντας καταγοητευμένοι, ότι ποτέ τους δεν ξανάδαν τέτοιο ανεπανάληπτο σύνολο σοφίας και ομορφιάς ταυτόχρονα!
Τα φραστικά και σωματικά της δολώματα έπιασαν τόπο! Οι γοητευτικές περιγραφές της νίκης, και οι θηλυκές χάρες της, σφηνώθηκαν γερά στις φαντασιώσεις του Ολοφέρνη! Η πρώτη αυτή επαφή, τελειώνει με τις αναμενόμενες διαταγές, για περιποίηση καταλύματος και τροφών εκ μέρους του καταγοητευμένου στρατηγού. Εκεί όμως στο περιθώριο των τακτοποιήσεων, η Ιουδίθ σαν κάτι ασήμαντο και αυτονόητο, περνάει και έναν δεύτερο όρο για την ιεροπρεπή διατροφή της: «Δεν θέλω φάγει απ’ αυτών (των εκλεκτών τροφών του Ολοφέρνη), δια να μην παραβώ το θέλημα του Κυρίου, αλλά θα φάγω από τα φαγητά εκείνα τα οποία εγώ φρόντισα να φέρω μαζί μου». Ιουδίθ ΙΒ΄2.
Ο Ολοφέρνης, σ’ αυτήν την περίεργη ανάγκη της, ρωτά παραξενεμένος, τι θα γίνει άμα τελειώσουν τα τρόφιμα που έχει μαζί της, και εκείνη τον καθησυχάζει λέγοντά του ότι, πολύ προτού τα τρόφιμα αυτά τελειώσουν, τα θαυμαστά πράγματα που του έχει υποσχεθεί, θα έχουν όλα συντελεστεί.
Κανείς δεν θέλησε να δώσει περισσότερη σημασία, στις θρησκευτικές αυτές γλυκύτατες παραξενιές, της λαχταριστής ιέρειας... που όμως δικαιολογούσαν άριστα, την κατοχή ολόκληρου του συρφετού των παράξενων αγγείων που είχε φέρει μαζί της η θελκτικότατη αυτή "ιέρεια"!
Η πρώτη νύχτα στο στρατόπεδο των Ασσυρρίων, έπεσε ήσυχα όπως συνήθως. Η Ιουδίθ όμως, κοιμήθηκε μόνο μέχρι τα μεσάνυχτα. Πριν απ’ το γλυκοχάραμα, έστειλε μήνυμα να της επιτρέψουν να εξέλθει προς εκτέλεση της απαραίτητης νυχτερινής της λατρείας! Οι θρησκευτικές ανάγκες που μια ζωή τώρα απαρέγκλιτα δήθεν είχε τηρήσει, την καλούσαν στο απαράβλεπτο αυτό καθήκον. Ο Ολοφέρνης νυσταγμένος παραγγέλνει, να μην την εμποδίζουν στα περίεργα αυτά θρησκευτικά της καθήκοντα: «και έμεινεν η Ιουδίθ εις το στρατόπεδο των Ασσυρρίων τρεις ημέρας. Κάθε νύκτα δε, εξήρχετο εις την φάραγγα Βαιτυλούα και εβαπτίζετο (ελούετο) εις την πηγήν του ύδατος που ευρίσκετο πλησίον του στρατοπέδου των Ασσυρίων». Ιουδίθ ΙΒ΄7.
Οι στόχοι της Ιουδίθ επιτεύχθησαν όλοι. Το κυριότερο… τα πολύτιμα ύδατα της πηγής του στρατοπέδου... είναι επιτέλους προσεγγίσιμα! Η μεταμεσονύχτια ελεύθερη πρόσβαση στο πόσιμο νερό των στρατευμάτων του Ολοφέρνη, είναι το αληθινό ζητούμενο της θαρραλέας αυτής γυναίκας, που σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, έπεισε τους εχθρούς της λέγοντας με την γλυκύτατη θηλυπρέπειά της, ασταμάτητα σωτήρια ψέματα για το λαό της!
Η τελευταία μέρα είναι συναρπαστική. Ο Ολοφέρνης υποκύπτει στον κρυφό πόθο του και προσκαλεί την ιέρεια καλλονή με τις τόσο "ιερές παράξενες", αλλά και τόσο γλυκές σωτηριακές υποσχέσεις, σε δείπνο!
Η Ιουδίθ απαντά με τρόπο, ώστε τα τέλεια υπονοούμενα της, να ενθαρρύνουν όλους τους κρυφούς πόθους του στρατηγού: «και ποιά είμαι εγώ, που θα φέρω αντίρρησιν εις τον κύριόν μου; Κάθε τι που είναι εις αυτόν αρεστό, εγώ θα το εκτελέσω αμέσως». Ιουδίθ ΙΒ΄14. Ομολογουμένως, δεν θα μπορούσε να γίνει σαφέστερη, για τις αναμενόμενες εξελίξεις του δείπνου!
Στο δείπνο, μετά το άφθονο κρασί, ο πόθος άναψε: «και άναψε η καρδία (ο πόθος) του Ολοφέρνη δι’ αυτήν, και (εξέστη και εσαλεύθη η καρδία Ολοφέρνους έπ’ αυτήν) και κατελήφθη η ψυχή αυτού από σφοδράν επιθυμίαν να έλθη εις ένωσιν μετ’ αυτής». Ιουδίθ ΙΒ΄16.
Οι συνδαιτυμόνες και οι δούλοι διακριτικά αποχώρησαν. Μέσα στη σκηνή έμεινε μόνο η Ιουδίθ και ο ποθοπλάνταχτος στρατηγός. Η Ιουδίθ ξέχασε τους ιερατικούς της περιορισμούς, έφαγε και ήπιε μαζί του και άφησε τα τρεισήμισι χρόνια της χηρείας της, να δώσουν στον γλυκύτατο πόθο, τις υψηλότερες επιδώσεις του: «Το σανδάλιον αυτής ήρπασεν τον οφθαλμόν αυτού»! Και φυσικά δεν του έδειξε μόνον το "σανδάλι" της, αφού «το κάλος αυτής παρέλυσεν αυτόν» και όταν η νύχτα έπεσε για τα καλά, «ευφράνθη Ολοφέρνης απ’ αυτής, και έπιεν οίνον πολύν σφόδρα, όσον ουκ έπιεν πώποτε εν ημέρα μία αφ’ ου εγεννήθη» Ιουδίθ ΙΒ΄20.
"Φέσι", "τούρνα", λιώμα, έγινε ο στρατηγός στην γλυκιά αγκαλιά της Ιουδίθ! "Κουδούνι" λοιπόν έγινε ο στρατηγός, στα χέρια της μάυρης χήρας! Και αφού κατευχαριστήθηκε την... «ένωσιν μετ’ αυτής», έπεσε σε έναν ύπνο, που κατά την αφήγηση τουλάχιστον, δεν επρόκειτο να ματαξυπνήσει.
Κάποια στιγμή το τρυφερό χεράκι της Ιουδίθ, παράτησε τα ερωτικά χάδια και κρατώντας σφιχτά το δικό του κοφτερό σπαθί, κτύπησε δύο φορές με δύναμη τον τράχηλο του κοιμισμένου στρατηγού! Το κεφάλι κύλησε στο πάτωμα της σκηνής, χαμογελώντας ακόμα ευτυχισμένα! Ο Ολοφέρνης, ούτε που μπορούσε να φανταστεί, πόσο ευτυχισμένα μπορεί να πεθάνει κανείς, περιστοιχισμένος από εκατοντάδες χιλιάδες δικούς του πάνοπλους ανθρώπους, όταν ασυλλόγιστα για να ξεδιψάσει το πάθος του, αγκαλιάζει τα υπέροχα δώρα των εχθρών του!
Η Ιουδίθ κάθισε μέσα στη σκηνή περιμένοντας. Είχε ατσαλώσει απ’ το πείσμα. Η ώρα έφτασε, κατά πως είχε συνηθίσει τους φρουρούς, λίγο πριν από το χάραμα, την πιο κατάλληλη ώρα της δολιοφθοράς, σηκώθηκε. Έξω από τη σκηνή, στον απόγειο της θεατρικότητάς της, με ευάλωτη και νωχελική τσαχπινιά, βεβαίωσε τους φρουρούς ότι ο στρατηγός κοιμάται βαριά κι ευτυχισμένα, κι αλίμονο σ’ αυτόν που θα ταράξει έναν τέτοιο μακάριο ύπνο! Οι δε φρουροί, χαμογέλασαν νυσταγμένα με κλεφτές ματιές και άπειρη κατανόηση!
Ύστερα, μαζί με την δούλα της, που κατ’ εντολή της περίμενε υπομονετικά κάπου έξω στον προθάλαμο της σκηνής, ξεκίνησε έχοντας στο ταγάρι της το... πέρα για πέρα "ευλογημένο" κεφάλι του στρατηγού!
Ιδού η αφήγηση: «Έπειτα (η Ιουδίθ) εκτύπησε τον τράχηλο του Ολοφέρνη δύο φορές με όλην την δύναμή της και απέκοψε απ’ αυτόν την κεφαλήν του... και παρέδωκεν εις την δούλην αυτής την κεφαλήν του Ολοφέρνη. Εκείνη έβαλεν την κεφαλήν εις τον σάκον των τροφίμων και εξήλθον και οι δύο μαζί, η Ιουδίθ και η θεραπαινίς αυτής κατά την συνήθειάν των (των νυχτερινών επισκέψεων στην πηγή), δια την προσευχήν. Επέρασαν δια μέσου του στρατοπέδου, έκαμαν τον κύκλον της φάραγγος και (μετά) ανέβησαν εις το όρος». Ιουδίθ ΙΓ΄8,10.
Η Ιουδίθ, αλώνισε κυριολεκτικά νυχτιάτικα το στρατόπεδο των Ασσυρρίων! Διέσχισε το βυθισμένο στον ύπνο στρατόπεδο, και με το θάρρος του ανθρώπου, που για όλα έχει μια δικαιολογία, διέσχισε το στρατόπεδο… επισκέφθηκε για τελευταία φορά στην πηγή… για "προσευχή"… και μόνο τότε φεύγει οριστικά για το πολύπαθο κάστρο της πόλεώς της
Ναι, όλοι είχαν εντολή, ν’ αφήσουν ανενόχλητη την πεντάμορφη αυτή μάγισσα της νύχτας, να λούζεται και να προσεύχεται κάθε βράδυ, στην πηγή του στρατοπέδου. Έτσι, την τέταρτη αυτή νύχτα, μετά το τρικούβερτο γλέντι, η Ιουδίθ εξαπέλυσε την αθόρυβη, αλλά θανατηφόρο επίθεσή της! Μαζί με το κομμένο κεφάλι του εχθρού της, μεταφέρουν και τα καλοτυλιγμένα εκείνα δοχεία, με το άγνωστο περιεχόμενό τους! Μέλι; Ποιος να ξέρει ίσως... αλλά τι "μέλι"! Τέλος πάντων, ότι πιο κατάλληλο... για κατανυκτική νυχτερινή προσευχή... βαπτισμούς... και αγιάσματα!
Ιουδίθ λοιπόν... ο ένοπλος δόλος αυτοπροσώπως!
Χρησιμοποίησα λίγο παραπάνω γλαφυρή γλώσσα, γιατί η ιστορία αυτή, αξίζει πράγματι ιδιαίτερης αποτύπωσης στα βραδυφλεγή μυαλά μας. Άλλωστε, πιστεύω ότι όλες αυτές οι ανεπανάληπτες "ιστορίες", κάποτε πρέπει έτσι ακριβώς να περιγραφούν, μήπως τελικά και συνειδητοποιήσουμε σε ποιον άθλιο κύκλο αγιοποιήσεων έχουμε εμπλακεί.
Γιατί λοιπόν η Ιουδίθ, μπαίνει στον περιττό κίνδυνο με το κεφάλι του στρατηγού στο ταγάρι, να τριγυρνάει μέσ’ το στρατόπεδο χωρίς να παραλείψει ούτε την τελευταία αυτή φορά την επίσκεψη της στην πηγή;
Όλοι γνωρίζουμε ότι τα περί νυχτερινών λατρευτικών συνηθειών της, ήταν εντελώς ψέμα. Ένα ευφυές εφεύρημα, που εξυπηρετούσε τέλεια την δυνατότητα ελεύθερης νυχτερινής διέλευσης του στρατοπέδου. Αν λοιπόν, (όπως διατείνονται οι εξουσιοδοτημένοι ερμηνευτές των γραφών), αποκλειστικός στόχος της, ήταν μόνο ο φόνος του Ολοφέρνη, αυτός είχε εντελώς εκπληρωθεί.
Λοιπόν... την τελευταία αυτή νύχτα, δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να διακινδυνεύει με παραπανίσιες ψευτοπροσευχές και νυχτερινές ιερατικές προσποιήσεις. Κανέναν λόγο δεν είχε την τελευταία αυτή νύχτα να επισκεφθεί και την πηγή. Ακριβώς όμως αυτή η τελευταία επίσκεψη στην πηγή, είναι που δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία, για το ποιός ήταν αληθινά ο πρωταρχικός στόχος της θαρραλέας κατά τα άλλα Ιουδίθ.
Κοντά στην πηγή και κατά μήκος του στρατοπέδου, που ανενόχλητη διασχίζει, υπάρχουν οι πρόχειρες εγκαταστάσεις αλλά και συγκεντρωμένα τα απαραίτητα αποθέματα νερού, που εξυπηρετούν τις βασικές ανάγκες δεκάδων χιλιάδων στρατοπεδευμένων στρατιωτών. Αυτά θα δεχθούν το περιεχόμενο των αγγείων που με τόσο προσοχή περιετύλιξε (περιεδίπλωσεν), και με πολύ φροντίδα έφερε μαζί της, για να γίνουν τα απαραίτητα εργαλεία του σωτήριου νυχτερινού "αγιασμού των υδάτων"! «Ο εξηπλωμένος βραχίων του Κυρίου», δηλαδή, το μακρύ απλωμένο χέρι του Κυρίου, βρήκε στο πρόσωπο της Ιουδίθ, τον πλέον κατάλληλο, ευφυέστατο, θαρραλέο, πεντάμορφο και χαμογελαστό άγγελο θανάτου!
Η επιστροφή στην αποκλεισμένη πόλη, είναι γεμάτη λυρισμούς και υπέροχα εγκώμια, για την ανεπανάληπτη ομολογουμένως αυτή ηρωίδα, που με αφάνταστο ενθουσιασμό γίνεται δεκτή πίσω στο πολιορκημένο κάστρο. «Ζη Κύριος διότι δια του προσώπου μου εξαπάτησε τον Ολοφέρνη». Ιουδίθ ΙΓ΄16. Και οι ιερείς απαντούν γνωρίζοντας ότι ο Κύριος είναι πλέον έτοιμος να εκδηλώσει το σωτήριο θαύμα του: «η δύναμις του Κυρίου εξεδηλώθη δια της χειρός σου» Ιουδίθ ΙΓ΄19.
Η επόμενη μέρα, είναι μέρα νίκης και επέμβασης του Κυρίου!
Η αφήγηση εξαιρετικά φειδωλή, μας αποκαλύπτει μόνο ψίχουλα από τον αληθινό χαμό που επακολούθησε. Όλο το βάρος της σύγχυσης που ακολούθησε στο στρατόπεδο, το αποδίδει αρχικά μόνο στην απώλεια του στρατηγού Ολοφέρνη. Αρκετά όμως ξεκάθαροι είναι οι χαρακτηρισμοί της ίδιας της Ιουδίθ, καθώς υμνεί το θεό του Ισραήλ λέγοντας: «Τότε έβγαλαν αλαλαγμούς χαράς οι αδελφοί μου. Εκείνοι δε (οι Ασσύριοι) ασθένησαν, κατελήφθησαν από φόβο και κατεπτοήθησαν... ετράπησαν εις φυγήν. Μικρά παιδιά ετρύπησαν αυτούς με τας λόγχας των (μικρά παιδιά μπορούσαν να τρυπήσουν εκλεκτούς σκληροτράχηλους πολεμιστές με τις δικές τους λόγχες!) και σαν δούλους αυτοπαραδιδόμενους τους εφόνευσαν. Εξολοθρεύθησαν από τον στρατό του Κυρίου... (υπαινίσσεται εξολοθρευτές "αγγέλους"). Αλίμονο στα έθνη που επαναστατούν εναντίον του ισραηλιτικού μου γένους... ο Κύριος θα στείλει πυρ και σκώληκας[8] να καταφάγουν τας σάρκας αυτών»!!! Ιουδίθ ΙΣΤ΄11,12,17.
Μικρά παιδιά κατέβηκαν λοιπόν, και εφόνευαν το υπόλοιπο της ατέλειωτης στρατιάς, που ανήμποροι (ασθένησαν), και δεν κατάφεραν να ακολουθήσουν την άτακτη φυγή των δικών τους. Οι λέξεις είναι προσεκτικά διαλεγμένες, για να δείχνουν μόνο στους μυημένους την αληθινή εικόνα της νίκης.
Τα λάφυρα της στρατιάς ήταν ατέλειωτα: «Όλος ο λαός λεηλατούσε το στρατόπεδο των Ασσυρίων, επί τριάκοντα συνεχείς ημέρας και έδωκαν τη Ιουδίθ την σκηνή του Ολοφέρνη και τας κλίνας (που τόσο... τις τίμησε) και πάντα τα σκεύη αυτού». Ιουδίθ ΙΕ΄11.
Αν σκεφτούμε λοιπόν για λίγο τα πραγματικά δεδομένα αυτής της αφήγησης, θα δούμε ότι η αφήγηση που θέλει τους Εβραίους να καταδιώκουν τους εχθρούς τους, σε μια ένδοξη έξοδο πολιορκημένων, δεν μπορεί να σταθεί. Παρά την ξαφνική απώλεια του αρχηγού Ολοφέρνη, μια χούφτα άνθρωποι, δεν θα μπορούσαν να καταδιώξουν μια στρατιά από 182.000 επαγγελματίες στρατιώτες, με εκλεκτό ιππικό και άρματα μάχης, ακόμα και χωρίς την παρουσία του Ολοφέρνη. Στις περιπτώσεις αυτές, υπάρχουν εκείνοι που αναπληρώνουν την ξαφνική απουσία του αρχηγού.
Αλλά ακόμα κι αν είναι έτσι. Στην χειρότερη αυτή περίπτωση, θα περιμέναμε να δούμε μια συντεταγμένη αποχώρηση, της πανίσχυρης αυτής στρατιάς, που με ντροπιαστικό τρόπο έχασε τον αρχηγό της. "Κάτι" λοιπόν περισσότερο απ’ την ξαφνική απώλεια του αρχηγού, πρέπει να συντρέχει για να υποστούν πανωλεθρία όλοι αυτοί οι ατέλειωτοι εχθροί, ώστε ακόμα και παιδάκια να τους τρυπούν θανάσιμα, και σαν δούλοι να δέχονται μοιρολατρικά τον θάνατο.
Να λοιπόν που παρά τους ευφυείς εχθρικούς αποκλεισμούς των υδάτων, ο ένοπλος δόλος και πάλι νίκησε! Ο μακροχέρης Κύριος, έδωκεν πνεύμα σοφίας και συνέσεως σε μια δούλη του, που με διάφορα θρησκευτικά προσχήματα, "γονάτισε" εκεί που πρέπει, και κατασύντριψε μια ολόκληρη στρατιά εμπειροπόλεμων ανδρών, εξοπλισμένη μόνο με θέλγητρα, δόλια γλώσσα και μικρά χαριτωμένα βαζάκια γεμάτα θάνατο!
Ερωτήσεις: Γιατί ο Κύριος, ο θεός του Ισραήλ, που κάθε τόσο έβγαζε νερό τρυπώντας τους βράχους της ερήμου, μεσ’ την τόση δυστυχισμένοι δίψα του λαού του, δεν έβγαλε ούτε μια σταγόνα νερού μέσα στη πόλη τρυπώντας θαυματουργικά έναν ακόμα βράχο, όπως έκανε τόσες και τόσες φορές, αλλά προτίμησε να εξοντώσει με χίλιους δόλους, 182.000 ανθρώπους; Γιατί επιστρατεύει την θαλερή θηλυκότητα μιας πανέμορφης χήρας… για να καταφέρει τα θανάσιμα πλήγματα στους εχθρούς του; Επιτρέπεται στους δοξασμένους υπηρέτες του Κυρίου, να ψεματίζουν τόσο γλυκά και ασύστολα τα θύματά τους; Μήπως όταν κινδυνεύουμε όλα επιτρέπονται; Ας μη χάνουμε όμως άσκοπα τις ερωτήσεις μας. Κανείς… μα κανείς, δεν πρόκειται να μας απαντήσει.
Απ’ την άλλη... τριάντα πέντε ολόκληρες μέρες ο πάνοπλος Ολοφέρνης κρατούσε στην απόλυτη εξουσία του το νερό των αντιπάλων του. Σε κανενός όμως απ’ τους πολυπληθείς πολεμικούς συνεργάτες του, δεν πέρασε απ’ το μυαλό, μια τόσο βρώμικη σκέψη, όπως το να μολύνουν το πολύτιμο για τους πολιορκημένους νερό, και να τους ξεκάνουν πάραυτα!
Αυτή η σκέψη, περιέργως αρνείται να εμφανισθεί, απ’ την άλλη μεριά των εμπλεκομένων, σε χιλιάδες καταγεγραμμένες μάχες της ιστορίας. Μερικά πράγματα, είναι μακριά απ’ τον ορίζοντα των απλοϊκών ανθρώπων! Όμως αυτά ακριβώς, που βρίσκονται κάτω, ή πάνω απ’ τον δικό μας ορίζοντα σκέψης… αυτά ακριβώς, είναι που δίνουν την ασύλληπτη δυνατότητα στους αδίστακτους εξουσιαστές του κόσμου, να μας θαυματοποιούν, και να μας εκμεταλλεύονται ασύστολα, ακόμα μέχρι σήμερα!
Διαβάζοντας ένα τόσο διάσημο και πολυσχιδές κείμενο όπως η Βίβλος, που έχει διαμορφώσει τρόπο σκέψης και όρια νοημοσύνης, σε δισεκατομμύρια άτομα… το τελευταίο που θα έπρεπε να μας απασχολεί, είναι αν οι ήρωες και οι ιστορίες της είναι αληθινές… αυτό που πρωτίστως θα έπρεπε να αναζητούμε, είναι άγνωστα μοντέλα σκέψης και μεθοδολογίες, που ενδεχομένως μεθοδικά και επίμονα, έχουν διαγραφεί απ’ τον δικό μας, φρικτά φτωχοποιημένο ορίζοντα!
-------------------
[1] Βαιτυλούα πόλη κτισμένη επί του όρους Εφραίμ η οποία έκλεινε την οδό προς την Ιερουσαλήμ.
[2] Ολοφέρνης: όλα δείχνουν ότι πρόκειται για τον τιμωρό στρατηγό του Ναβουχοδονόσορα, που κατόπιν εντολής του κατέβηκε νότιο δυτικά της Μεσοποταμίας, σε Αίγυπτο και Χαναάν, για να τιμωρήσει όσους αρνήθηκαν την συμμαχία τους στους πολέμους του βασιλέα του, κατά του Αρφαξάδ του βασιλέα των Μήδων.
[3] Τα βιβλικά αποσπάσματα είναι από την μετάφραση των Ο´ του Κολιτσάρα.
[4] «Ασκο-πυτίνην= ασκός καλυμμένος με πλέγμα (πυτίνη) εκ κλάδων Ιτιάς ή Λυγαριάς.
[5] Τα αγγεία δεν περιδιπλώνονται, άρα τα καλοσφράγισε και μετα τα περιτύλιξε με πανιά.
[6] Η σκηνή μας θυμίζει τον Ιοθόρ, που αποχαιρετώντας τον Μωυσή από τη γη Μαδιάμ, για να εκτελέσει την αποστολή της μεγάλης εξόδου από την Αίγυπτο, του λέει αποκαλυπτικότατα: «κοίταξε να τα κάνεις (να εκτελέσεις) όλα αυτά τα τέρατα που έδωσα στα χέρια σου εναντίον του Φαραώ» Ο´ Εξ. Δ´ 21.
[7] Θυμηθείτε την Σάρρα, που πλανεύει γλυκά υπηρετώντας τα αδιανόητα σχέδια του Αβραάμ! Μια ακόμα Ρεβέκκα, μια άλλη Δείνα, που σακάτεψε μια ολόκληρη πόλη με τους πετυχημένους έρωτές της!
[8] Με την μελέτη αυτή, αποδεικνύεται όλοένα και περισσότερο, ότι η δήλωση «ο Κύριος θα στείλει πυρ και σκώληκας να (τους) καταφάγουν» ... μόνο σχήμα λόγου δεν ήταν.
Ανθρακοφόρα «τεραφείμ» ο τρόμος των υδάτων
Με καθυστέρηση εκατονταετηρίδων καταγγέλλονται επιτέλους τα αισχρότερα εγκλήματα όλων των εποχών, που για φαντάσου, είναι γραμμένα στο "ιερότερο" βιβλίο όλων τον εποχών! Θα ήταν βέβαια περισσότερο από ανόητο πρόσχημα, αν κρυμμένοι πίσω από τους δισταγμούς της δήθεν ελλειμματικής τεκμηρίωσης, καθυστερούσαμε ακόμα κάποιες δεκαετίες, ώσπου να βρούμε ποιός ξέρει από που, το κουράγιο να επεκτείνουμε έστω και αυθαίρετα, λίγο παρά πέρα τα εξόφθαλμα πλέον δεδομένα αυτής της έρευνας.
Επαναλαμβάνω λοιπόν, πως όλα δείχνουν ότι οι πτωμαΐνες[1] μόνες τους αν και πλούσιες μικροβιοφόρες ύλες και ισχυρά δηλητήρια, δεν είναι σε θέση να προκαλέσουν τον μαζικό χαμό, που κατ’ επανάληψη οι βιβλικές μάχες περιγράφουν. Κάποια απειλή λοιπόν πολύ ισχυρότερη από την απλή πτωματική σήψη που περιείχαν τα τεραφείμ, είναι που πανικοβάλλει τον Σαμουήλ (στη μάχη των Αμαληκιτών) και τον αναγκάζει να σκίζει τα ρούχα του, να καθαιρεί τον βασιλιά του, και να διατάζει να εξοντωθεί πάραυτα και χωρίς οίκτο «παν το έχον πνοήν» στο αντίπαλο στρατόπεδο, προειδοποιώντας ότι διαφορετικά μόνο «πόνοι και οδύνες τεραφείμ» τους περιμένουν!
Τι μπορεί να είναι λοιπόν αυτό, που σαν πραγματικός "άγγελος θανάτου" έσπερνε ταχύτατη εξαθλίωση σε χιλιάδες αντίπαλους στρατιώτες; Δεν χρειάζεται παρά μόνο μια μικρή μετατόπιση της σκέψης μας προς το χειρότερο, για να αντικρίσουμε ολοζώντανο μπροστά μας, τον ισχυρότερο άγγελο θανάτου της εποχής εκείνης την "ΠΑΝΟΥΚΛΑ"! Όποιος άλλωστε φτάσει στην κατανόηση και τη χρήση πτωματικών δηλητηρίων, είναι μόλις μισό βήμα μακρύτερα απ’ τους μηχανισμούς επιβολής της χειρότερης μολυσματικής επιδημίας που γνώρισε ο αρχαίος κόσμος. Την επιδημική μολυσματική νόσο της «πανώλης» και του «Άνθρακα»!
Ας δούμε γιατί πράγμα μιλάμε.
Η πανώλη: «κοινώς πανούκλα. Φοβερή λοιμώδης νόσος της οποίας η κοιτίδα υπήρξε η Άπω ανατολή. Η νόσος προσβάλλει ανθρώπους και ζώα από αρχαιότατων χρόνων. Οι ειδήσεις μας περί της νόσου στηρίζονται σε ασαφείς περιγραφές όπως π.χ. επί επιδημιών αναφερόμενων εις την Παλαιάν Διαθήκην, καθώς και υπό των αρχαίων Ελλήνων ιατρών (Ιπποκρ. Επιδ. Π,3) Πρώτος άριστα περιγράφει την νόσο ο Ρούφων ο Εφέσιος, ο οποίος την χαρακτηρίζει ως «λοιμώδη, θανατοδεστάτη και οξυτάτη» η οποία συνήθως παρατηρείται στην Λιβύη και Αίγυπτο και Συρία. Ο Διοσκουρίδης και άλλοι μεγάλοι γιατροί της αρχαιότητας την χαρακτηρίζουν «σφόδρα κακοήθη». (Ορειβ. ΙΙΙ, 608)
Το μικρόβιο της πανώλης, ευρέθη μόλις το 1894. Καλλιεργείται εύκολα επί όλων των γνωστών θρεπτικών μέσων.
Όταν προσβάλλει τον άνθρωπο, η επώαση εκδηλώνεται μετά από 2 έως και 8 ημέρες. Κόπωση, κεφαλαλγία, ανορεξία, πυρετός, (39-40 βαθ.) ρίγος, ταχυκαρδία και ταχύπνοια, σύντομα επέρχεται θόλωση διανοίας ακατάσχετοι εμετοί, δυσεντερώδεις κενώσεις, κώμα, παραλήρημα και το πολύ σε 20 ημέρες επέρχεται ο θάνατος. Συχνά σε βαριές περιπτώσεις ο θάνατος έρχεται την τρίτη ή την έβδομη ημέρα.
Στα ζώα προσβάλλει κατά προτίμηση τα βοοειδή, κατόπιν τα αιγοπρόβατα, τους χοίρους και τους ίππους. Πολλές φορές η θνησιμότητα φτάνει τα 90%.
Ιδιαίτεροι φορείς της νόσου είναι οι μεγάλες μύγες, τα κουνούπια και οι αρουραίοι των αποχετευτικών αγωγών. Επί πτωμάτων και σε ευνοϊκές συνθήκες, διατηρεί επί μακρόν την λοιμώδη του δύναμη.» Ακαδημαϊκός και Πανεπιστημιακός Καθηγητής της Ιστορίας της Ιατρικής Αρ. Π. Κούζης
Ο Άνθραξ: «γνωστός με το λαϊκό όνομα «ίσκιος» ή «ξωτικό» είναι νόσος των ζώων γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων. Ο Μωυσής ομιλών περί ασθένειας των ζώων στην Βίβλο II κεφ 9, στίχ. 3-9 (Εξ Θ΄3-10) φαίνεται υπονοών τον άνθρακα.[2] Ο Όμηρος περιγράφει κάτι παρόμοιο με την νόσο αυτή στα πεδία της Τροίας. Αργότερα ο Βιργίλιος και ο Οβίδιος μίλησαν περί της νόσου και των αιτιών της, που συμβαίνει κατόπιν μεγάλης ξηρασίας. ο μεγάλος Ιπποκράτης ομιλεί περί ανθρακοπλήκτων, που κατά το θέρος ήσαν πολυάριθμοι. Μεταξύ άλλων και ο Γαληνός και ο Κέλσος ομιλούν στα συγγράμματά τους για τα κακοήθη οιδήματα στα άκρα των ζώων.» Δρανδάκη Δ΄τομ. σελ. 747.
Ο άνθρακας ήταν ο φόβος και ο τρόμος των κτηνοτρόφων από αρχαιότατων εποχών. Δεισιδαίμονες και γεμάτοι άγνοια, εξηγούσαν συχνά την ασθένεια ως θανατηφόρο βάτεμα ενός άγνωστου δαίμονα, κι αυτό επειδή οι πρώτες κηλίδες (φλύκταινες) της θανατηφόρου ασθένειας εμφανίζοντο στην ράχη του ζώου. Μάλιστα ο Ιουδαίος Φίλων, συμπλέοντας με την παραπάνω δεισιδαιμονία, απολογούμενος για τα αίτια της ιουδαϊκής περιτομής αναφέρει τα συμπτώματα του άνθρακα ως την πρώτη από τις τέσσαρες αιτίες της περιτομής![3]
Οι κτηνοτρόφοι χωρίς να γνωρίζουν την ασθένεια αυτή με το όνομα της, γνώριζαν ότι τα ζώα που θα χτυπηθούν από το «ξωτικό» ή τον «ίσκιο» της κακιάς αυτής κατάρας, κατέρρεαν σε ελάχιστο χρόνο διαλυμένα από τα απανωτά συμπτώματα εξασθένησής τους. Όπως μας πληροφορούν οι ειδικοί από την ασθένεια του άνθρακος προσβάλλονται συνήθως τα πρόβατα, κατσίκια, βοοειδή, ίπποι και τα άγρια μηρυκαστικά. Σθεναρή αντίδραση στη μόλυνση προβάλλουν, ο σκύλος (...!) και τα άγρια σαρκοφάγα, εξαιρετικά ευπρόσβλητος είναι και ο ποντικός.(..!) .
«Τα ζώα που θα νοσήσουν, παρουσιάζουν αδιαθεσία, ανορεξία, παύση μηρυκασμού και εντός ολίγων ωρών, πολλαπλά οιδήματα, τυμπανισμό και υπερβολικό πυρετό (42 έως 42,5 ή και 42,8 βαθμούς!) δύσπνοια, ταχυκαρδία 100-120/λεπτό και εκδηλώνονται βίαιοι κωλικοί.. Λίγο αργότερα η θερμοκρασία κατέρχεται, και το ζώο κατακλίνεται για να μην εγερθεί πλέον. Η όλη διάρκεια της νόσου μέχρι της καταλήξεώς της είναι συνήθως 12 ωρών έως και 3 ημερών. Το κρέας και τα σπλάχνα και το αίμα των ασθενούντων ζώων βρίθουν ανθρακικών μικροβίων και ασφαλώς δύνανται να μολύνουν τους καταναλωτάς των.» Δ. Σιαμπάνης Κτηνίατρος.
«Τα βακτηρίδια του άνθρακα μήκος 5-6 μικροχιλιοστά, καλλιεργούνται σχετικά εύκολα και πολλαπλασιάζονται ταχύτατα στην θερμοκρασία των 37 βαθ, (θερμοκρασία σώματος!) και έχουν ανάγκη υγρασίας και οξυγόνου. Παρ’ όλα αυτά παρατηρήσεις (του Momont) επιβεβαίωσαν την επιβίωσή του σε αποξηραμένο αίμα πλέον των 50 ημερών! Καταστρέφονται στην θερμοκρασία των 60-70 βαθ. Η μολυσματικότης των καλλιεργειών του άνθρακα είναι τεραστία».
«Οι σπόροι του άνθρακος παρουσιάζουν εξαιρετική αντοχή και επιζούν και μετά την ολοκληρωτική αποσύνθεση του ζώου. Τα μολυσμένα ζώα πρέπει να κατακαίονται, μαζί με τις ζωοτροφές τα κόπραναά τους και τα προϊόντα του γάλατος των ή να θάπτονται πολύ βαθιά και μακριά από βοσκότοπους και κατοικημένους χώρους. Διαθέτουν αντοχή στο ψύχος μέχρι -110βαθ! Ενώ αντέχουν την θερμοκρασία των 120 έως 140βαθ. επί τρεις ώρες! Οι σπόροι του άνθρακα όμως (π. χ. σε αποξηραμένο αίμα) παρουσιάζουν εξαιρετική αντοχή και στην αποξήρανση εντός κλεισμένων δοχείων πλέον των 25 ετών!
Ο άνθρακας, είναι λοιμώδης (κολλητική) νόσος. Στον άνθρωπο μπορεί να μεταδοθεί επιδερμικά, δια της επαφής, δια της εισπνοής του αέρος. Η χειρότερη όμως μολυσματική οδός είναι δια της πεπτικής οδού. Στην γαστρεντερική αυτή μόλυνση (της κατάποσης) η ασθένεια παρουσιάζει ταχύτατη εξέλιξη. Αρχικά ο ασθενής (το θύμα) παρουσιάζει βαριά γαστρεντερική λοίμωξη και παραπονείται για έντονα ρίγη, κεφαλαλγίες, ιλίγγους, μεγάλη εξάντληση και έντονους πόνους στην οσφύν (μέση-νεφρά) και στο επιγάστριο. Ταχύτατα ακολουθεί ασταθής πυρετός με βαρύτερα γαστρεντερικά συμπτώματα, χολώδεις εμετοί, ακατάσχετη διάρροια, συχνά αιματικές κενώσεις, (αιμορροΐα)- (θυμηθείτε τις αιμορροΐδες!) Η ανορεξία είναι απόλυτος, μετεωρισμοί της κοιλιάς, η αναπνοή γίνεται αγωνιώδης, ο σφυγμός ταχύς και άρρυθμος, συχνά εμφανίζονται επώδυνοι διογκώσεις μασχαλιαίων αδένων καθώς και φλίκταιναι κατά την κοιλιακή χώρα. Λίγο αργότερα η θερμοκρασία κατέρχεται κάτω του φυσιολογικού το δέρμα είναι ψυχρό και γλοιώδες, εμφανίζεται παραλήρημα ενίοτε συνταρακτικοί σπασμοί, ακολουθεί κωματώδης κατάσταση και το θύμα καταλήγει στον θάνατο!» Δ. Ασίμης Ιατρός Διευθυντής Νοσοκομείου Αγ, Ελένη.
Άφησα αρκετά από τα συνταρακτικά αυτά στοιχεία να περάσουν από μπροστά σας, για να νιώσουμε όλοι μαζί στην πληρέστερη δυνατή έκταση της, την τραγική μοίρα των ανθρώπων εκείνων, που έπεφταν θύματα μιας τέτοιας δολιοφθοράς! Ο πλήρης κατάλογος των συμπτωμάτων είναι ακόμα μεγαλύτερος και οι λεπτομέρειες έτι τραγικότερες!
Δεν χρειάζεται νομίζω να επισημάνω την καταστρεπτική δύναμη ενός και μόνου μολυσμένου ζώου σε προχωρημένη σήψη. Η λάρνακα ή αλλιώς το φέρετρο-κενοτάφιο ή αλλιώς το «τόρεφ» (σαπίλα) πληθυντικός τα «τεραφείμ» (σαπίλες) που θα φιλοξενούσαν τις ανάλογες μολυσμένες πτωματικές ουσίες, θα ήταν μια γιγαντιαίων διαστάσεων μολυσματική δύναμη, ικανή να δημιουργήσει το πιο ανεξήγητο "θαύματα" μαζικού εξολοθρεμού!
Επίσης, το αποξηραμένο αίμα μερικών μόνο τέτοιων ζώων, που κάποιος δύσμοιρος δούλος θα έσφαζε, φυλαγμένο σε καλοσκέπαστο κιβώτιο ή στην κιβωτό των μαρτυρίων θα εξασφάλιζε επί 25 συνεχή έτη, μια κραταιά μολυσματικότητα, που θα ισοδυναμούσε με τα πιο σύγχρονα καταστρεπτικά όπλα βιολογικού πολέμου! Άλλωστε, ο άνθρακας συγκαταλέγεται ακόμα ανάμεσα στα ισχυρότερα βιολογικά όπλα των ισχυρών της γης.
Είναι αλήθεια ότι μερικά πράγματα, μόνο αν τα γνωρίζεις τα φοβάσαι. Να λοιπόν γιατί ο Σαμουήλ, προφήτης και ιερέας ενός παραδοσιακού ποιμενικού λαού, δικαιολογημένα... φοβόταν γιατί γνώριζε!
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, δεν μιλάμε πια για απλά πτωματικά δηλητήρια, αλλά για εκρηκτικά πολλαπλάσια μολυσματική δύναμη! Για επιδημιολογικά όπλα πανίσχυρων βακτηριδίων, ταχύτατης εξάπλωσης και ανεπανάληπτης εξασθενητικής επίδρασης, που αδιαφορούν για το πλήθος των εχθρών, την σωματική τους ρώμη και την πολεμική τους εξάρτιση. Εδώ πράγματι σε πιάνει δέος και έξαψη "θεϊκής" ισχύος!
Τελικά με τόση δύναμη στα χέρια σου, θα ήταν μάλλον δύσκολο να μην θεωρείς τον εαυτό σου τον «εκλεκτό από πάντων των λαών»! Και ασφαλώς ήταν ακόμα ευκολότερο να πιστέψεις, ότι κάποια προστατευτικά πλάσματα[4] σπεύδουν πράγματι κάθε φορά για χάρη σου απ’ τα ουράνια, με μια μόνο σπαθιά τους να σκοτώσουν τους πολυάριθμους τιποτένιους εχθρούς σου! Ένας διπρόσωπος "άγγελος" σωτήρας, με ασύλληπτη δύναμη θανάτου, στα δυνατά φτερουγίσματά του. Ένας ανεπανάληπτος δαίμονας των υδάτων! Ένας πανίσχυρος «θεός της αρχαίας μαγγανείας»!
Αλίμονο λοιπόν στους στρατιώτες εκείνους, που έπεφταν θύματα αυτής της ύπουλης ασθένειας. Είχαν καταδικαστεί να οδηγηθούν πειθήνια στον πιο επώδυνο και σίγουρο θάνατο. Όλα θα μπορούσε να τα αντέξει ένας σκληραγωγημένος υπερασπιστής της πατρώας γης, που με τα νιάτα την ορμή και το ψυχικό του σθένος, δικαιολογημένα νόμιζε πως είναι αήττητος.
Καθόλου όμως δεν μπορούσε να υποθέσει, πως ο χειρότερος δαίμονας των νερών, το ύπουλο κερασφόρο και οξυκέφαλο «χαμοδράκι»[5] σταλμένο από έναν θεό απόλυτης κακίας, θα τον έπιανε στον ύπνο. Αθόρυβα θα σερνόταν κοντά του, πρώτα μέσ’ το παγούρι του, και από εκεί θα τρύπωνε στα σωθικά του! Σαν φαρμακερό φίδι, ανίκητη θα τον τύλιγε η οδύνη, κι αργότερα μέσα απ’ τα σπλάχνα του θ’ ανέβαινε στη δυνατή του πλάτη. Με το ένα του χέρι θα τον σβέρκωνε, ενώ με τ’ άλλο προστακτικά θα του ’δείχνε τον σίγουρο χαμό του! Ο πόλεμος ήταν γι’ αυτόν, γι’ αυτούς, για όλους στην κοιλάδα πλέον παρελθόν. Τα όπλα του πολέμου μια μακρινή και ξεχασμένη ιδέα. Τώρα ένας σκληροπρόσωπος άγγελος θανάτου τους εξουσίαζε απόλυτα, δείχνοντας επίμονα τον δρόμο της βαριάς ανείπωτης οδύνης.
Μέσα στο αχνό το χάραμα όμως, ανάμεσα από τις διασταυρωμένες σκιές του πόνου, που ασταμάτητα σαν μαύρα πέπλα συμφοράς πέφτουν στην κοιλάδα, κάπου ψηλά στην αντικρινή κορυφογραμμή, ίσα που φαίνεται, στέκει εκεί στητή, ψυχρή και επιβλητική, μια προφητική φιγούρα! Η μοναδική αιτία της συμφοράς. Μια περίεργη ανάλγητη γενειοφόρος μορφή θανάτου, απόγονος του σπουδαιότερου ένοπλου μάγου της Ασίας, που παγερά κοιτάζει προς την πανουκλιασμένη από το χέρι του κοιλάδα!
«Έτσι νικάει ο θεός μου, σκέφτεται, όχι με ασπίδες, δόρατα, ευχές και παχιά λόγια»! Κι αυτή η κρυφή συνταγή της νίκης του, λειτουργεί θερίζοντας τα παλικάρια των λαών ακόμα μέχρι σήμερα...! Ως πότε λοιπόν... θα κοιτάμε μόνο χαμηλά στα θύματα... ρίξτε επιτέλους μια ματιά ψηλά στις κορυφογραμμές, πλάι στις δροσερές πηγές... εκεί, στέκει ακόμα η ίδια παγερή ανόσια φιγούρα του πάνοπλου αόρατου δόλιου θανάτου!
Η βιβλική "μαγγανεία" (δηλητηριοχρησία), και οι 185.000 νεκροί επί Σενναχειρείμ από "άγγελο"-πανούκλα!
Για να καταλάβουμε πόσο λίγο χρειάζεται να προεκτείνουμε τους συλλογισμούς μας, ώστε με πλήρη ένταση να προβάλει η τραγική αλήθεια των βιβλικών "θαυμάτων", θα θυμίσουμε εν συντομία τις συνθήκες μιας μόνο μάχης, όπου 185.000 άνθρωποι, βρήκαν φριχτό θάνατο έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ φυσικά από "άγγελο" Κυρίου.
«Μετά ταύτα ήλθε Σενναχειρείμ ο βασιλεύς της Ασσυρίας και εστρατοπέδευσεν εναντίον των οχυρών πόλεων» Α΄Χρον. ΛΒ΄ 1.
Δεν θα σας κουράσω δίνοντας παραπανίσια στοιχεία. Βρισκόμαστε ήδη σε προχωρημένη ιστορική περίοδο. Ο γιος του Σαργών του Β΄, ο Σενναχειρείμ, (704-681 π.Χ.) κατεβαίνει με μια πανστρατιά μέχρι την Αίγυπτο, για να στερεώσει την κυριαρχία του. Ο φιλόδοξος αυτός βασιλέας, αφού καθυπέταξε τις περισσότερες περιοχές αμαχητί, σχεδόν μόνο με τον όγκο της εντυπωσιακής στρατιωτικής του, έφτασε μπροστά στην ανυπότακτη Ιερουσαλήμ, απορώντας και θαυμάζωντας, για το θράσος των λιγοστών αυτών οχυρωμένων στην περήφανη πόλη.
«Εις τι πεποιθότες (στηριζόμενοι) κάθησθε πολιορκούμενοι εν Ιερουσαλήμ;» (Α΄Χρον.ΛΒ΄10), ρωτά γεμάτος δικαιολογημένη απορία ο στρατηγός, που δεν συνάντησε τίποτε παρόμοιο απ’ την Μεσοποταμία ως την Αίγυπτο.
Βέβαια ο βασιλιάς Σενναχειρείμ, δεν γνωρίζει ούτε με ποιούς έχει να κάνει, ούτε τι προηγήθηκε. Και πολύ περισσότερο, δεν γνωρίζει σε ποιο μεγάλο κίνδυνο εκθέτει τα αήττητα στρατεύματά του, τώρα ακριβώς που έξω απ’ την Ιερουσαλήμ θα πιει νερό κατ’ ευθείαν από το χέρι των εχθρών του.
Μέσα στην Ιερουσαλήμ, με την αναγγελία της έλευσης των εχθρικών στρατευμάτων του Σενναχειρείμ, οι προετοιμασίες κατάλληλης υποδοχής άρχισαν εγκαίρως απ’ τους ιερείς της ιερής πόλης. Ο μεγάλος και πασίγνωστός μας προφήτης Ησαΐας, προΐσταται των προετοιμασιών.
Πριν ακόμα ο μεγάλος βασιλιάς στρατοπεδεύσει έξω απ’ τον λόφο της Ιερουσαλήμ οι οδηγίες της αναμέτρησης έχουν ήδη επικεντρωθεί, γύρω από... (τι άλλο)... το νερό της κοιλάδος! Το μόνιμο, σίγουρο και αγαπημένο μέσο μαγγανείας του εβραϊκού ιερατείου: «και συνεβουλεύθησαν (οι ιερείς της Ιερουσαλήμ) να εμφράξωση τα ύδατα των πηγών των έξω της πόλεως... και ενέφραξαν πάσας τας πηγάς και τον ποταμόν τον ρέοντα δια μέσου της γης λέγοντες. Δια τι ελθόντες οι βασιλείς της Ασσυρίας να εύρωσιν ύδωρ πολύ;» Β΄Χρον.ΛΒ΄3,4. Προσέξτε την διατύπωση. Όταν λοιπόν τελικά θα έρθει ο Ασσύριος βασιλέας, δεν θα βρει απλά «πολύ» ή λίγο νερό... αλλά θα βρει μόνο το "κατάλληλο" νερό να κυλά στην κοιλάδα, ψηλά απ’ τον λόφο της Ιερουσαλήμ, γιατί μόνο εκείνες οι πηγές δεν αχρηστεύθηκαν!
Όλες αυτές λοιπόν οι τόσο απλές προετοιμασίες, όσο κι αν φαίνεται εξωφρενικό, έχουν δημιουργήσει με το παραπάνω τις βάσεις της νίκης! Το αδύνατο σημείο μια ολόκληρης στρατιάς, είναι ότι εξαρτάται άμεσα και καθημερινά από επαρκείς ποσότητες υδάτων. Οι αντίπαλοι παρά το πλήθος και την δύναμη τους, έχουν λοιπόν ένα μοναδικό τρωτό σημείο. Μια μοναδική ακάλυπτη αχίλλειο πτέρνα! Όπως ακριβώς με πολύ νόημα το επισημαίνει ο Ησαΐας, όλο αυτό το πλήθος των έχθρων σε καθημερινή βάση ήταν αναγκασμένο να πίνει από "ξένα ύδατα"! Αυτή η σοβαρότατη καθημερινή ανάγκη για φρέσκο νερό που θα ξεδιψάσει δεκάδες χιλιάδες εχθρικούς στρατιώτες, επισημαίνεται με την δέουσα σοβαρότητα απ’ τον οξυδερκή Ησαΐα. Ναι, τα πολυάριθμα στρατεύματα του Σεναχειρείμ «έπιον ύδατα ξένα» Β΄ Βασ. ΙΘ΄2 4.
Μετά λοιπόν τις ανάλογες προετοιμασίες, εντελώς σίγουρος για την επερχόμενη νίκη, ο Ησαΐας που προΐσταται της περιφανούς αυτής νίκης, δια στόματος Κυρίου, προφητεύει εκ του ασφαλούς και απειλεί και από πάνω τον Ασσύριο βασιλιά λέγοντας: «δεν θέλεις εισέλθει εις την πόλιν ταύτην ουδέ θέλεις (προλάβει) να τοξεύσεις βέλος εκεί. Θέλω βάλει τον κρίκο (χαλκά) στους μυκτήρας σου και χαλινόν εις τα χείλη σου και θέλω σε επιστρέψει δια της οδού δι’ης ήλθες...» Β΄Βασ. ΙΘ΄ 28 [6] Εμείς ξέρουμε πλέον τι "χαλινό" πρόκειται να βάλει πράγματι στα χείλη του!
«Και προσευχήθη Ησαΐας ο Προφήτης και εβόησεν προς τον ουρανόν και απέστειλεν Κύριος άγγελον όστις αφάνισε πάντας... και την νύχτα εκείνη εξήλθεν ο άγγελος Κυρίου και επάταξεν εν τω στρατοπέδω των Ασσυρίων εκατόν ογδοήκοντα πέντε χιλιάδας και ότε εξηγέρθησαν το πρωί, ιδού, ήσαν πάντες σώματα νεκρά. Και εσηκώθη Σενναχειρείμ ο βασιλεύς και έφυγε» Β΄Χρον. ΛΒ΄20 & Β΄Βασ. ΙΘ΄35.
Το πολύ ενδιαφέρον όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είναι ούτε ο πραγματικά μεγάλος αριθμός των θυμάτων, (που δείχνει ότι τα υλικά μαγγανείας προχώρησαν σε τρομακτική δραστικότητα), ούτε ο τρόπος του θανάτου τους που είναι σταθερά ο ίδιος, αυτός της αόρατης υδατο-μαγγανείας, αλλά ο τρόπος που η συγκεκριμένη μάχη πέρασε στην ιστορία. «Η σωτηρία της Ιερουσαλήμ η αποδοθείσα σε θαύμα υπό των Ιουδαίων, οφείλετο εις βαρείαν επιδημίαν, (λοιμό= μολυσματική νόσος) η οποία επέφερε μεγάλη φθοράν εις τα στρατεύματα του Σενναχειρείμ» Π. Καρολίδου Παγκόσμιος ιστορία τομ Α΄.
Ο Jan Vercoutter στο βιβλίο του «Η αρχαία Αίγυπτος» (σελ 134) συμπληρώνει την εικόνα λέγοντας πιο συγκεκριμένα: «φαίνεται πως μια επιδημία πανούκλας (μολυσματική νόσος) ανάγκασε τους Ασσυρίους να παραιτηθούν από τον αγώνα» Αυτή είναι άλλωστε και η γενικότερη ιστορική αντιμετώπιση, αυτής της ξαφνικής πανωλεθρίας θανάτου έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ!
Ο Lods στο βιβλίο του «Οι προφήτες», (σελ 64-65) λέει επιγραμματικά: «Μια από τις εβραϊκές εκδοχές υποστηρίζει πως άγγελος του Γιαχβέ, χτύπησε με αρρώστια μόνο σε μια νύχτα 185.000 άνδρες του ασσυριακού στρατού. Κατά μια ακόμα πιο θρυλική εκδοχή οι ποντικοί (!) ροκάνισαν τα τόξα τους»!!! Και συνεχίζει: «Βλέπουμε πως οι αρχαίοι λαοί είχαν αντιληφθεί την σχέση ανάμεσα σε ποντικούς και πανούκλα... Στις Ινδίες από πανάρχαιους χρόνους η πανούκλα ονομαζόταν «αρρώστια των ποντικών» Σύμφωνα με τον Βίνκλερ που η άποψή του πολεμήθηκε από πολλούς, ο Σενναχερίμπ απειλούσε και πάλι την Ιερουσαλήμ, και σ’ αυτήν την εκστρατεία αναφέρεται η εβραϊκή αφήγηση σχετικά με την πανούκλα»!
Δεν είναι λοιπόν καθόλου λίγοι αυτοί που κατέληξαν στο αυτονόητο συμπέρασμα, ότι ο άγγελος Κυρίου και η πανούκλα... τουλάχιστον εδώ ταυτίζονται απολύτως! Μόνο που κανείς δεν κάνει τον παραμικρό υπαινιγμό, για το ποιοι μπορούσαν και είχαν κάθε συμφέρον να προκαλέσουν την "αγγελική" αυτή φονική παρέμβαση.
Τι είναι όμως η «πανούκλα»; Λοιμός, πανώλη (παν-όλλυμι=παν-απόλλυμι) λοιμώδες νόσημα (κολλητικό μεταδοτικό μολυσματικό νόσημα) απαντούν τα λεξικά. Ταυτόχρονα δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι είναι «ασθένειες που κατ’ εξοχήν μεταδίδονται από μολυσματικές ουσίες των υδάτων»! Η ιστορία λοιπόν σωστά κατέγραψε το αποτέλεσμα της μάχης! Ποτέ όμως κανείς δεν υποπτευθεί τίποτε, για τους ενδεχόμενους χειροκίνητους μηχανισμούς επιβολής του!
Είναι λοιπόν δυνατόν, να συμβιβαστούμε δια παντός με την βιβλική σκέψη, που θέλει τον καλό θεό να στέλνει ασταμάτητα αγγέλους... με θανατηφόρες πανούκλες, και να αγνοούμε επιδεικτικά ότι κάθε φορά που το ιερατείο της Ιερουσαλήμ έχει καυτές ανάγκες, ποτίζει τους εχθρούς του Ισραήλ ασταμάτητα με τα κατάλληλα "αγιασμένα" νερά;
Το «χαμοδράκι», ο «άνθραξ», ο «ίσκιος», το «ξωτικό» σε πλήρη κατάληψη του θύματός.
Η εκπληκτική, αλλά και μοναδική ανά τον κόσμο απεικόνιση του δαίμονα των υδάτων, που με αξεπέραστη ακρίβεια αναπαριστά την απόλυτη κατάληψη των θυμάτων του άνθρακα.Το εκπληκτικό αυτό αρχαιοελληνικό χάλκινο αγαλματίδιο, που σας παρουσιάζω αριστερά, (συμβάλλοντας με πολύ υπερηφάνεια στην ευρύτερη δημοσιοποίησή του), σώθηκε απ’ τα χέρια των "εξαγνιστών" της αρχαιοελληνικής σοφίας και του αξεπέραστου κλασικού του πολιτισμού, για να μας θυμίζει, ότι οι παρατηρητικοί και φιλότεχνοι Έλληνες, είχαν ατέλειωτες ευφυέστατες απεικονίσεις για οτιδήποτε απασχολούσε τον άνθρωπο στο παρελθόν. Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει πόσα άλλα τέτοια ασυλλήπτου ευφυΐας μηνύματα ΧΑΘΗΚΑΝ για πάντα, από τη λαίλαπα του θρησκευτικού φανατισμού.
Το αξεπέραστης ευφυΐας αυτό σύμπλεγμα, που όσο το κοιτάς, τόσο σου μεταδίδει τον πόνο, την έμπνευση και την ατελείωτη σημασιολογία του καλλιτέχνη, σώθηκε ελαφρώς κακοποιημένο, σε ιδιωτική συλλογή του Μιλάνου. Λείπουν το αριστερό χέρι και το κάτω άκρο του δεξιού ποδιού) για να υπενθυμίζει με τον αξεπέραστο αυτό τρόπο, την απόλυτη θανατηφόρο κατάληψη, που μπορεί να υποστεί κανείς από τον οποιονδήποτε "δαίμονα"! Το συγκεκριμένο αυτό αριστούργημα, θα αφήνει άφωνους από θαυμασμό τους μελετητές του, αφού πράγματι, όλα όσα μέχρι τώρα εμείς πασχίζοντας περιγράψαμε, με το παραπάνω μας τα δίνει, μια μόνο ματιά στο εκπληκτικό αυτό αγαλματίδιο. Είναι οξυκέφαλο, κερασφόρο, και δυο όφεις στη θέση των ποδιών του, σταματούν το θύμα απ’ την κίνηση και τη ζωή. Στο αριστερό του χέρι κρατάει χελώνα, ενδεικτικό της αργής προθανάτιας κίνησης του θύματός του!
---------------------------------
[1] Οι πτωμαΐνες είναι πολλές, λίγες όμως εξ αυτών είναι ισχυρά δηλητήρια: Μουσκαρίνη, Νευρίνη, Αιθυλενδιαμίνη, κ.λ.π. περισσότερο είναι το μικροβιακό φορτίο που επιφέρει τα σοβαρά μολυσματικά συμπτώματα.
[2] Στο παραπάνω σχόλιο βλέπουμε με έκπληξη να επισημαίνεται κάτι που ισχυρισθήκαμε στο πρώτο βιβλίο της σειράς! Μόνο που ο εν λόγω αρθρογράφος, δεν υποψιάζεται καθόλου ότι ο Μωυσής δεν «περιέγραψε» αλλά επέβαλε τις πληγές της Αιγύπτου. Έτσι, με όσα λέει, αντί να ελέγξει την δράση του Μωυσή στην Αίγυπτο, δυστυχώς τον αναγορεύει αόριστα και σε πολύτιμο ιστορικό της εποχής του!
[3] Κατά τον Ιουδαίo Φίλωνα οι τέσσαρες αιτίες της περιτομής είναι: 1η πρόληψη της ασθένιας του άνθρακα 2η καθαριότητα 3η «για να παίρνει το ανδρικό μόριο την μορφή καρδούλας (!) και να γίνεται έτσι σύμβολο του εσωτερικού οργάνου» (ό,τι θέλει λέει ο άνθρωπος) και 4ο για πετυχημένη γονιμότητα επειδή δεν πάει καθόλου σπέρμα χαμένο...!!! (βλ. Τάκιτος Ιστορία V, 5 και Ιουβενάλ Σατ. 99) Ι. Κορδάτος Χριστός και Χριστιανισμός τομ. Α΄σελ 125,126
[4] Η φυσική εξέλιξη των "ουρανίων" αυτών δυνάμεων ήταν να μετονομασθούν από «τεραφείμ» σε «σεραφείμ» προστάτες δηλαδή αγγέλους, οι οποίοι στα κατοπινά προφητικά οράματα παραστέκονται στην ένδοξη παρουσία του Γιαχβέ. Οι προστατευτικές αυτές "δυνάμεις", δεν διέθεταν μόνο δυο φτερούγες όπως κάθε... λογικός άγγελος... αλλά λόγω ταχύτατης εξόντωσης και αποτελεσματικότητας έξι φτερούγες κι όχι δυο! Ήταν δηλαδή άγγελος προηγμένης τεχνολογίας! Η λέξη άλλωστε «σαράφ» πληθυντικός «σεραφείμ» κατά την αραβική σήμαινε «όλα τα βλαβερά πνεύματα» κατά δε μια άλλη χαναναιική εκδοχή ήταν προσωνύμιο του μεσοποτάμιου θεού «Νεργκάλ» που ήταν ο θεός των υδάτων και της πανούκλας! Τέλος στα εβραϊκά σχετίζεται προς τη λέξη «σαράμπ» που γενικότερα σημαίνει «θαύμα»! Και τι θαύμα! Βλ. Α. Lods «Μωυσής» σελ. 328
[5] ΧΑΜΟΔΡΑΚΙ: «τα κατά τις νυχτερινές ώρες άνωθεν των ελών ή σηπομένων πτωμάτων φαινόμενα και εκ του ανέμου σαλεύοντα φωσφορικά πυρά, τα οποία η λαϊκή φαντασία ταύτισε προς στοιχειά. Κατά μιαν επικρατέστερη δοξασία είναι λίαν κακοποιά ποιμενικά δαιμόνια, που υπό μορφήν δαίμονος εμφανιζόμενα βατεύουν τα θήλεα βοσκήματα τα οποία ταχέως μαυρίζουν πρήζονται και ψοφούν. Ιππεύουν επίσης ανθρώπους και τους οδηγούν σε κρημνούς... Η δοξασία αυτή φαίνεται αρχαιοελληνική όπως προκύπτει από ανάλογο χάλκινο ειδώλιο (το εικονιζόμενο) που απεικονίζει το αποτέλεσμα της λοιμώδου νόσου των ποιμνίων άνθραξ»! Βλ.«χαμοδράκι» Εγκυκλ. Ελευθερουδάκη. Τα στοιχεία είναι παρμένα απ’ την «Περισυναγωγή γλωσσικής ύλης και εθίμων»σελ.518 του Π. Παπαζαφειρόπουλου (Πάτρα 1887) & «Παραδόσεις» του Ν.Γ. Πολίτη (Αθήνα 1904)
ΓΙΑ 35 ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥΣ ΕΙΧΕ ΞΕΧΑΣΕΙ Ο ΓΙΑΧΒΕ. ΜΕΤΑ ΠΗΡΑΝ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΒΡΑΙΟΠΟΥΛΑ ΣΚΟΤΩΝΑΝ ΠΑΝΟΠΛΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ..... ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΑΝΤΟΛΕΣ .
ΑπάντησηΔιαγραφή