Το πέρασμα των χρόνων μόνο στην εξωτερική μας εμφάνιση μπορεί να προκαλέσει ρωγμές. Η ψυχή όμως πάντα μένει νέα, και μόνο εμείς μπορούμε να καθορίσουμε, αν οι ρυτίδες του προσώπου μας θα επεκταθούν και στην ψυχή μας.
Ο διάσημος γιατρός και συγγραφέας Αλέξις Καρέλ είδε το ζήτημα της νεότητος και των γηρατειών σε συνάρτηση με τα ιδανικά.
Γράφει: ”Οι άνθρωποι γερνάνε μονάχα όταν εγκαταλείψουν τα ιδανικά τους. Το πέρασμα των χρόνων μόνο στην επιδερμίδα μπορεί να φέρει ρυτίδες. Η ψυχή μας όμως μένει αλύγιστη και μόνον όταν χάσουμε τον ενθουσιασμό και την πίστη μας στα ιδανικά, γεμίζει ρυτίδες κι αυτή και γερνάμε”.
Ένας σκεπτικιστής -που δεν θα ήταν τελείως απορριπτικός- θα μπορούσε να απαντήσει με το καβαφικό “και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια” …
Παρά τη μελαγχολική αυτή διαπίστωση εμείς εμμένουμε στην ακόλουθη θέση: ”Όταν κάποιος αισθάνεται γέρος, γίνεται γέρος”.
Όταν κάποιος αισθάνεται νέος, γίνεται νέος ή είναι νέος. Ο άνθρωπος, ανεξαρτήτως ηλικίας, είναι αυτό που αισθάνεται. Η ζωή του ανθρώπου δεν σταματάει σε κάποια ηλικία. Η πίστη και η αγάπη γι’ αυτό που κάνει είναι το “κουμπί” της νεότητας. Άρα, το μυστικό της νεότητας δεν είναι οι κρέμες, δεν είναι τα lifting, δεν είναι οι υγιεινές τροφές, δεν είναι μία ειδικού τύπου γυμναστική, δεν είναι όλα τα θαυματουργά ελιξήρια που βλέπουμε στην τηλεόραση. Είναι η αξεδίψαστη δίψα για δράση, ώστε να μη σου μένει καιρός να γεράσεις. Ο ενθουσιασμός δεν έχει ηλικία. Μερικοί άνθρωποι έζησαν πάντα σαν γέροι και κάποιοι άλλοι πέθαναν σε μεγάλη ηλικία νέοι και ακμαίοι.
Όλοι πρέπει να κοιτάζουμε το ρολόι της ζωής. Το ρολόι αυτό δεν μετρά τις ώρες. Κατανέμει το μέρος της φθοράς και της αφθαρσίας που αναγνωρίζουμε σε κάθε στιγμή. Αν αξιοποιήσουμε σωστά το ρολόι αυτό, μπορούμε, αν θέλουμε, να παραμείνουμε νέοι. Όχι επιδερικά αλλά βαθύτερα, ψυχικά. Η έννοια της νεότητας είναι ανεξάρτητη από κάθε ηλικία. Διότι νέος θα είναι πάντα εκείνος που δεν είναι γεμάτος από βεβαιότητες και δογματικές αλήθεις, στατικούς και καθιερωμένους άξονες, που πάντα στέκουν εμπόδιο στην εξέλιξη. Γενικότερα νέος είναι αυτός που δεν εγκαταλείπει τα ιδανικά του.
Αυτά τα ιδανικά δεν είναι κάποιες κούφιες λέξεις. Είναι άσπρες φτερούγες που τον καλύπτουν στοργικά. Είναι κάποιο παράδειγμα, κάποιο ανάστημα, κάποιο άνοιγμα παραθύρου, ένα κοίταγμα του ουρανού, λίγη ειλικρίνεια, λίγη αγάπη, λίγη συνείδηση. Όλοι χρειαζόματε ”ένα ζευγάρι- έστω μεταχειρισμένα- ιδανικά”, γιατι αυτό είναι το νερό και το ψωμί για την πείνα της ψυχής και την δίψα του πνεύματος.
Όταν τα ιδανικά μεταμορφώνονται σε θλιβερούς λακέδες, ικανούς να σπάσουν τη σπονδυλική τους στήλη για μια θέση, για ένα αξίωμα, για τον εύκολο πλουτισμό, για τη βιοτική άνεση, τότε κάθε υποχώρηση, κάθε συμβιβασμός, κάθε λύγισμα γίνεται χαρακιά της ψυχής, η οποία σταδιακά μοιάζει με το πορτράιτο του Ντόριαν Γκρέυ.
Γέρος δεν μπορεί να είναι όποιος διαβάζει ή όποιος γράφει λογοτεχνία. Όσο καλύτερη μάλιστα, τόσο πιο νέος. Γέρος είναι όποιος κλείνει τη ζωή του στον γυάλινο κόσμο της οθόνης, όποιος ζει μιαν άχρωμη ζωή μπρος σε μια έγχρωμη τηλεόραση. Ο φυσικός θάνατος δεν συμπίπτει με το τέλος της ζωής, αλλά με τη συνέχεια ενός εφησυχασμένου ύπνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου