Το δίλλημα του Αβραάμ: Τι μας αποκαλύπτει... η αποτυχημένη μετανάστευσή του;

Ποια η λογική του ταξιδίου του Αβραάμ, όταν βλέπουμε απ' τα ιδία τα (βιβλικά) ίχνη του, ότι ο Άνθρωπος αυτός, διωγμένος για κατ' επάγγελμα τέλεση δαιμονικής-καταστροφικής μαγείας απ' την Ουρ της κάτω Μεσοποταμιάς, πρώτα ανεβαίνει 1200 περίπου χιλιόμετρα βόρια στην Χαρράν στην άνω Μεσοποτάμια, διωγμένος και από εκεί, κατηφορίζει ψάχνοντας απεγνωσμένα έναν τόπο για να κατασταλάξει, καταλήγει 1300 περίπου χιλιόμετρα νότια, στην Αίγυπτο, αλλά διωγμένος και από εκεί, (Γέν.12.19) ανηφορίζει ξανά 600 περίπου χιλιόμετρα για να καταλήξει τελικά στον ξερότοπο της Χαναάν ή Παλαιστίνης;

ΔΕΣ: Σάρρα: η νύφη της συμφοράς

Η χειρότερη βέβαια ειρωνεία του πράγματος, δεν βρίσκεται στις περιπλανήσεις του διωγμένου από παντού πρώτου Πατριάρχη των Εβραίων Αβραάμ, (τις οποίες με κάθε λεπτομέρεια εξετάζουμε στα άρθρα  μου)... αλλά στο γεγονός ότι όλοι εμείς, χωρίς δεύτερη σκέψη, αποδεχτήκαμε τον ισχυρισμό, ότι αυτός ο ελεεινός ξερότοπος... δικαιούται από τον θεό να ονομάζεται και… "γη της επαγγελίας"!

Το σημερινό Ισραήλ, από κάθε άποψη, μόνο γη της επαγγελίας δεν θα μπορούσε ποτέ να ονομαστεί! Ποιος θεός λοιπόν, θα ταλεπωρούσε τόσο πολύ τον πιο αγαπημένο Προφήτη του, (μια και τον ονόμασε "φίλο θεού") υποσχόμενος έναν παράδεισο… και οδηγώντας τον τελικά, στην χειρότερη γωνιά του κόσμου, θα τολμούσε να την ονομάσει... "γη της επαγγελίας";

Απ' τον ίδιο τον χάρτη της περιοχής, γίνεται ολοφάνερο, πως ο Αβραάμ, όχι μόνο δεν ξέρει που πάει, αλλά και κανένας θεός δεν είναι μαζί του! Πραγματικά παραδείσιοι τόποι υπήρχαν, σε μικρότερη ακτίνα απ' αυτή των περιπλανήσεών του, αλλά ο Αβραάμ δεν καταφέρνει να τους βρει!

Αν από την Χαρράν συνέχιζε μόνο 500 χιλιόμετρα βόρεια, θα έφτανε στον πραγματικό παράδεισο των ακτών της Μαύρης θάλασσας, (στόν καταπράσινο Εύξεινο Πόντο!) όπου θα μπορούσε να πνίξει στο γρασίδι τα πρόβατά του, και να διαλέξει έναν απ' τους πολλούς πραγματικούς πόταμους της περιοχής… και όχι να εγκλωβιστεί στον μοναδικό ποτάμι της Χαναάν, (τον χειμαρρο-πόταμο) Ιορδάνη, που καταλήγει στην χειρότερη λίμνη της ανθρωπότητας, την δηλητηριώδη Νεκρά θάλασσα! Αν συνέχιζε 1000 περίπου χιλιόμετρα ανατολικά, θα έφτανε μέχρι και στον πραγματικό παράδεισο της Ιωνίας!

Τι μας δείχνει λοιπόν η απεικόνιση της πορείας του Αβραάμ στο χάρτη;

Ο άνθρωπος αυτός, όχι μόνο δεν ξέρει που πάει, αλλά σαν πραγματικό παιδί της ερήμου, προτιμάει τα πεδινά. Αποφεύγει τα ορεινά περάσματα, και αισθάνεται δυσφορία να διαβεί τα εμπόδια του Αραράτ βόρεια, και του Ζάγρου ανατολικά του!

Άλλωστε, αυτό που πραγματικά τον ενδιέφερε, δεν ήταν τόσο η γη, όσο οι άνθρωποι. Γνώριζε ότι βόρια και ανατολικά, κατοικούσαν βάρβαρες φυλές και λαοί, που δεν θα δίσταζαν στιγμή να του πάρουν το κεφάλι, με το πρώτο στραβοπάτημα ή και χωρίς λόγο. Ο άνθρωπος αυτός γυροφέρνει στην ευρύτερη περιοχή, ακολουθώντας όχι κάποιον θεό που του υποσχέθηκε έναν φυσικό παράδεισο (promised land), αλλά τις πληροφορίες για ανεύρεση περιοχών, με σχετικά εξευγενισμένους κατοίκους, όπου θα μπορούσε να πουλήσει πανάκριβα την μαγική του τέχνη.

Βέβαια είναι προφανές, ότι τελικά (μας) διάλεξε με μεγάλη επιτυχία, και κατέληξε πράγματι ανάμεσα σε αγαθοβιόληδες, (μέχρι σήμερα ονομάζουμε τα χωριά μας Αγαθούπολη!), που δεν είχαν το μυαλό τους στην διασφάλιση των κεκτημένων τους, αφού μέχρι και σήμερα (3000 χρόνια μετά) η απλή ερώτηση: Πως γίνεται ο "θεός" του Αβραάμ να είναι αληθινός και ταυτόχρονα να ονομάζει έναν ξερότοπο "γη της επαγγελίας", δεν λέει να γεννηθεί ακόμα!

Ας μας απαντήσουν λοιπόν έστω και σήμερα, οι υπερασπιστές της αβρααμικής θρησκείας: Πως γίνεται λοιπόν, ο δήθεν πραγματικός Θεός της Βίβλου, ο υποτιθέμενος Παντοκράτορας, ο ποιητής ουρανού κα γης, αυτός που τάχα έπλασε με τα χέρια του τον κόσμο και τον κοίταζε από ψηλά, να χάρισε έναν ερημότοπο στον πιο αγαπημένο του προφήτη, και μάλιστα να ονομάζει αυτόν τον αθλιότατο... "γη της επαγγελίας"; ένας τόπος που ερίζετε μέχρι και σήμερα μεταξύ των αυτόχθονων κατοίκων του (Παλαιστίνιοι) και των βάρβαρων κατακτητών-καταπατητών του (Εβραίων).

Ένας απαράδεκτος αβραμικός "θεός"

Σίγουρα κάποιοι φιλεύσεβοι αναγνώστες, θα αισθάνονται μια συνεχώς αυξανόμενη πίεση επιχειρημάτων κατά του αβραμικού θεού. Επειδή όμως γνωρίζω πόσο εξαρτημένη είναι η ευθυκρισία μας, από την ενδεχόμενη άσεβη χρήση του θειου, σπεύδω να απαναδιευκρινίσω ότι, αυτό που ο πονηρός αυτός ασιάτης αποκαλεί θεό του, είναι κατασκεύασμα εντελώς δικής του επινόησης, και δεν έχει αλλά ούτε και θα μπορούσε να έχει απολύτως καμία σχέση με τον κατά πάντα αξιοσέβαστο «συμπαντικο θεο», που για όλους τους νοήμονες ανθρώπους, σε όλες τις εποχές, κάτω από οποιεσδήποτε περιστάσεις, ήταν πηγή έμπνευσης, αφορμή αξιοπρέπειας, φιλομαθείας και αδογμάτιστης φιλοπρόοδης εξέλιξης.

Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος, να συγχέουμε την ανοιχτόμυαλη πανανθρώπινη φιλευσέβεια, με την θρησκοληψία και την τοπική δογματομανία, που είναι ο φυσικός χώρος των ελπιδεμπορικών ιερατείων.

Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε, πως άλλο πράγμα ο ΘΕΟΣ και εντελώς άλλο οι θρησκείες. Σπάνια και σε ελάχιστες ευτυχείς στιγμές της πανανθρώπινης ιστορίας, τα δυο αυτά ιερά ζητούμενα ταυτίστηκαν αξιοπρεπώς. Συνήθως οι θρησκείες μη μπορώντας να αναρριχηθούν ούτε στο στοιχειώδες ύψος της κατανόησης του θείου, κατεβάζουν τον θεό στα δικά τους μέτρα και ανάγκες!

Ο Αβραάμ όπως μόλις είδαμε, σκόπιμα κατέβασε την θεότητα στα μέτρα των δικών του επιδιώξεων. Ο θεός λοιπόν του Αβραάμ, όπως εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη, δεν είναι μόνο άρπαγας, που με δόλιους τρόπους αποσπά δώρα ιάσεως, και χαρίζει ξένη γη στον προφήτη του, αλλά και από τις πρώτες κιόλας εξαγγελίες του, αποδεικνύεται ένας δυσπερίγραπτος ψεύτης, ιδιότητα καθόλου κολακευτική για έναν θεό!

Τα πρώτα λόγια αυτού του θεού της Βίβλου προς τον Αβραάμ είναι:

«Και θέλω ευλογεί τους ευλογούντας σε (Αβραάμ), τους δε καταρωμένους σε θέλω καταρασθεί» Γέν.ΙΒ΄3

Παράξενα λόγια γεμάτα νόημα!

Λόγια όμως εντελώς απαράδεκτα για θεό, που εδώ υποβιβάζεται στο επίπεδο ενός άνευ όρων δυναμικού προστάτη, ενός και μόνου ανθρώπου! Μια τέτοια ταύτιση θεού και προφήτη, λέει πολλά. Μόνο στην εντελώς πρωτόγονη εποχή των φυλετικών θεών, έχουμε παρόμοιες τραβηγμένες περιπτώσεις θεϊκής συρρίκνωσης του θεϊκού όντως!

Ενώ λοιπόν η παραπάνω θεϊκή δέσμευση, θα έπρεπε ανά τους αιώνας να γίνει αφορμή ατελείωτων πικρών ερωτήσεων και ειρωνικών συζητήσεων, από τα αναρίθμητα πλήθη των αβρααμόθρησκων λαών.... αυτό το άνευ όρων συμβόλαιο θανάτου[1] ενός μαχητικού θεού, με έναν μοναδικό άνθρωπο, δεν έτυχε παρά μόνο υμνολογικής αποδοχής και τίποτε πέραν αυτού.

Η ερώτηση λοιπόν είναι εξαιρετικά απλή: Γιατί ο θεός χαρίζει στον Αβραάμ την απόλυτη δυναμική του συμπαράσταση, χωρίς να την ανταλλάσσει πουθενά με την παραμικρή ηθική δέσμευση;

Σκεφτείτε για μια μόνο στιγμή πόσο θεός μπορεί να είναι ή και να μην είναι μια τέτοια δύναμη, όταν ευλογεί ή καταριέται τους πάντες με μοναδικό κριτήριο την στάση τους απέναντι σε έναν μοναδικό άνθρωπο! Ο άνθρωπος αυτός, ή πρέπει να είναι αλάνθαστος και αναμάρτητος σαν θεός... ή ο θεός αυτός, που είναι έτοιμος να "πυροβολήσει" χωρίς δεύτερη σκέψη όλους ανεξαιρέτως τους εχθρούς αυτού του ανθρώπου... βολικότατο δημιούργημα της φαντασίας του!

Ξαναρωτάμε λοιπόν:

Γιατί δε βλέπουμε πουθενά απ’ τον αβραμικό θεό, να προτάσσεται μια κοινή και πανανθρώπινη ηθική βάση, η παραβίαση της οποίας θα καθόριζες με δικαιοκρισία προς όλους τις θεϊκές ευχές και κατάρες;!

Γιατί απεναντίας σύμφωνα με την παραπάνω δέσμευση, η αφετηρία των θεϊκών αντιδράσεων γίνεται μόνο... ο Αβραάμ;

Γιατί μοναδική βάση των αντιδράσεων αυτού του θεού, είναι οι άνευ όρων ανάγκες του υψηλού προστατευόμενού του;

Και επιτέλους, αφού όλοι κρίνονται με βάση την στάση τους απέναντι στον Αβραάμ, τότε γιατί ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι φορτωμένος παραδοξότητες και πλουτίζει μόνο με πληγές και κερδοφόρα ψευδή;

Ας μη γελιόμαστε, το αβραμικό αυτό εφεύρημα που ο τραυματοποιός αυτός προφήτης αποκαλεί "θεό"... μοιάζει περισσότερο με καλοακονισμένο τσεκούρι στο χέρι του, αφού δεν μπορεί ούτε κατ’ ελάχιστο να ξεπεράσει την λίθινη εποχή, της ιδιοτελούς και αποκλειστικά χρηστικής αντίληψης του θειου.

Το βασικότερο όμως ερώτημα, στην προκείμενη περίπτωση δεν είναι το γιατί αυτός ο θεός δέχεται να εκτοξεύονται οι κατάρες και ευλογίες στους υπόλοιπους ανθρώπους, με μοναδικό κριτήριο την στάση τους απέναντι στον Αβραάμ! Αλλα βασικότερο προβάλει το ερώτημα, γιατί ο θεός δεν εκπληρώνει ούτε καν αυτή την εξοργιστικά μονόπλευρη δέσμευση του!

Ακόμα κι αν δεχθούμε, ότι ο Αβραάμ ήταν το λαμπρότερο ηθικό διαμάντι που έλαμψε ποτέ στον ιστορικό στερέωμα του κόσμο μας, και δικαίως απέσπασε από τον θεό την ύστατη αυτή δέσμευση της άνευ όρων θεϊκής υπερασπιστικότητας! Πρέπει να ρωτήσουμε κάτι εξαιρετικά απλό: Όταν ο προφήτης από την Μεσοποταμία (σύμφωνα πάντα με την Βίβλο) πήγε πεινασμένος στην Αίγυπτο, και ο άρχοντας αυτής της χώρας ο Φαραώ, χωρίς την παραμικρή δυσφορία του πρόσφερε φιλοξενία, εργασία, τροφή και στέγη, αλλά τον γέμισε και με πλούσια δώρα κάνοντας του την ανέλπιστη τιμή, να πάρει για γυναίκα του την όμορφη (όπως νόμιζε) αδελφή του, και δέχθηκε τον Αβραάμ με ανοιχτές αγκάλες, στην μεγάλη οικογένεια των συγγενών του... ο άνθρωπος αυτός, (ο Φαραώ)... είχε κάνει μέχρι την στιγμή εκείνη το παραμικρό, που να μην ήταν παραπάνω από ευλογία γι’ αυτόν τον προφήτη;

Βλέπετε εσείς, τόσο στις προθέσεις όσο και στην συμπεριφορά του Φαραώ τίποτε άλλο εκτός από ολοκάθαρες πράξεις ευλογίας;

Γιατί λοιπόν αντί να απαντήσει στον Φαραώ με ευλογίες, όπως ακριβώς υποσχέθηκε, ο φιλοψευδής αυτός θεός του Αβραάμ, του στέλνει θανατικό και πληγές;

Γιατί σε μια τέτοια μοναδικά φιλική συμπεριφορά, αυτός ο δήθεν "θεός" της Παλαιάς Διαθήκης, δεν απαντά κατά την ρητή δέσμευση του με ανάλογες ευλογίες, αλλά απεναντίας τον συντριβεί με ατέλειωτες πληγές και απειλές θανάτου; Αν ξέρετε την συγκεκριμένη απάντηση, παρακαλώ να την γράψτε και σε μένα!

Αυτά λοιπόν τα δυσνόητα περί αβραμικού θεού, που ακόμα και στην πιο γλυκιά φιλοξενία απαντούν με πληγές και απειλές θανάτου... μάλλον αργήσαμε πολύ να τα σκεφτούμε!

Μήπως λοιπόν ήρθε επιτέλους ο καιρός, να αντέξουμε τους πόνους της θρησκευτικής μας αυτοεξέτασης; Μήπως πρέπει επιτέλους αυτόν τον θρησκο-γεννήτορα Αβραάμ, να τον διαχωρίσουμε από οποιονδήποτε ηθικό θεό, και να συνειδητοποιήσουμε ή έστω να υποπτευθούμε, ότι ο άνθρωπος αυτός απ’ την Χαλδαία, πήγε στην Αίγυπτο και γύρισε πλούσιος, εξασκώντας προφανώς μόνο το επάγγελμα του ψευδο-θεολόγου Μάγου;

Παύση πληγοποιίας, η αβραμική "ευλογία"!

Ας μη κοροϊδευόμαστε, ο Αβραάμ δεν συνοδεύεται από κανέναν ΘΕΟ! Αλλά και τα περί ευλογίας από τον θεό του Αβραάμ, είναι εντελώς ανυπόστατα. Ούτε ο θεός του Αβραάμ, (που είναι προϊόν της χαλδαϊκής του ευρηματικότητας), πολύ δε περισσότερο ο ίδιος ο μάγος Αβραάμ, είναι σε θέση να μοιράσει οποιεσδήποτε ευλογίες.

Η πραγματική και ουσιαστική ευλογία που μπορεί άνθρωπος να προσφέρει στον συνάνθρωπο του, είναι η θεραπεία της άγνοιας και ο Αβραάμ δεν διέθετε τίποτε στην κατεύθυνση αυτή.

Απ’ την άλλη μεριά βέβαια, αν προσπαθήσουμε να καταλάβουμε την δήλωση: «Και θέλω ευλογεί τους ευλογούντας σε (Αβραάμ), τους δε καταρωμένους σε θέλω καταραστεί» Γέν.ΙΒ΄3 μόνο απ’ την στενή ιδιοτελή σοφία του μάγου, τότε θα δούμε ότι τα περί "ευλογίας" και "κατάρας" δια ίδιον όφελος, μάλλον ευσταθούν απολύτως!

Ο Αβραάμ δεν είναι σε θέση να θεραπεύσει τίποτε απολύτως, αφού αγνοεί (όπως όλοι στην εποχή του) τους μηχανισμούς και τις αιτίες της οποιασδήποτε νόσου. Συνεπώς, κάθε απόπειρα θεραπευτικής ευλογίας, του είναι παντελώς αδύνατη. Ο Αβραάμ όμως, έλυσε με μοναδικό, Χαλδαιικό θα λέγαμε τρόπο, αυτή του την ανικανότητα. Έγινε θεραπευτής των "τραυμάτων" που ο ίδιος δημιουργούσε!

Ο Αβραάμ και ο "θεός" του, μόνο τότε μπορούσαν αποτελεσματικά να ευλογήσουν (με το αζημίωτο) κάποιον, αφού πρώτα αποτελεσματικά και κρυφίως... τον "καταραστούν"! Άρση αυτής ακριβώς της δικής τους μυστικής καταροποίησης, ήταν η μοναδική "ευλογία" που μπορούσαν θεαματικά να προσφέρουν ο μάγος και ο θεός του απ’ την Ουρ της Χαλδαίας!!!

Σκεφτείτε το! Το να είσαι θεραπευτής των πληγών που ο ίδιος δημιουργείς, είναι μια πρώτης τάξεως "ευλογία"! Τα περιθώρια επιτυχίας (με την άρση των αιτιών-πληγών) είναι εξασφαλισμένα! Οι θεαματικοί μάλιστα εντυπωσιασμοί και η ευγνωμοσύνη των θεραπευθέντων, εξασφαλίζουν σημαντικότατες ευκαιρίες υλικών ανταλλαγμάτων, αλλά και την έντονη φήμη του θεραπευτή! Οι κίνδυνοι αποκάλυψης περιορισμένοι στο ελάχιστο, αφού ο κόσμος την εποχή εκείνη ήταν ένα κράμα άδολης φιλοξενίας, άγνοιας, ευπιστίας και απέραντης δεισιδαιμονίας!

Μοναδικά εμπόδια στην συγκεκριμένη αυτή συνταγή ζωής και πλουτισμού ενός μάγου, η διείσδυση στο περιβάλλον του ανύποπτου θύματος, καθώς και η άριστη γνώση των πληγοποιών ή ασθενοποιών υλικών!

Βέβαια, όπως έχουμε ξαναπεί, όλα αυτά τα αδιανόητα προφητικά κατορθώματα, θα μας ήταν παντελώς αδιάφορα, αν δεν αφορούσαν τον Αβραάμ, τον γενάρχη της Βιβλική πίστης... πίστη που όπως καταλαβαίνετε, όχι μόνο διέγραψε τρομακτική ιστορική τροχιά, αλλά ως γεννήτορας τριών θρησκειών, ασκεί ακόμα υψηλή κηδεμονία στην δική μας ζωή, καθώς και δισεκατομμυρίων άλλων ακόμα ανθρώπων! Ας δούμε λοιπόν με ενδιαφέρον την συνεχεία.

Ποιός θα το πίστευε λοιπόν, ότι αμέσως μετά το μεγάλο κόλπο στην Αίγυπτο, η Βίβλος, θα μας παρουσίαζε μια ακόμα παραλλαγή της πληγοφόρου νύφης. Κι’ όμως, ο πάμπλουτος πλέον Αβραάμ μετά την επιστροφή του στην Χαναάν, από την Αίγυπτο, αν και «πλούσιος σφόδρα» Γέν.ΙΓ΄2, ξαναστήνει αυτή τη φορά χωρίς καμία δικαιολογία λιμού (πείνας) ή ανέχειας, ακριβώς το ίδιο συμπεθερικό δόκανο, σε έναν πάμπλουτο (αυτή τη φορά Φιλισταίο) βασιλιά τον «Αβιμέλεχ».

Αναφέρω τον «λιμό» (σιτοδεία-πείνα) που ήταν δήθεν η αφορμή για το ταξίδι του ζεύγους στην Αίγυπτο (Γέν.ΙΒ΄10) διότι στους Γεράρους, την φιλισταιική αυτή πόλη, όπου ο Αβραάμ κατεβαίνει για να επαναλάβει το "κόλπο της αδελφής", δεν υπήρχε κανένας απόλυτος λόγος να πάει, αφού ο Αβραάμ ήταν ήδη πάμπλουτος.

Επιγραμματικά η Βίβλος αναφέρει: «και δεν εχώρει αυτούς (τον Αβραάμ και τον Λώτ) η γη, διότι ήσαν τα υπάρχωντα αυτών πολλά, (τόσα πολλά ώστε) δεν ηδύναντο να κατοικώσιν ομού» Γέν.ΙΓ΄6.

Με τόσα πλούτη λοιπόν που εξασφάλισε ο Αβραάμ απ’ τις χρυσοφόρες αιγυπτιακές πληγές, μπορούσε να ζήσει μαζί με την πεντάμορφη γυναίκα και τους δούλους του, ανενόχλητος την ποιμενική ζωή του, οπουδήποτε στην φιλόξενη Χαναάν, αποφεύγοντας τους δήθεν φιλήδονους βασιλιάδες και τις οργανωμένες πόλεις!

Η περιοχή άλλωστε που ο Αβραάμ πρωτοκατέλυσε στην Χαναάν, «μεταξύ (των πόλεων) Βαιθύλ και Γαί», ήταν πάνω απ’ το βορειοδυτικότερο άκρο της Νεκράς θαλάσσης (βλ. σχετικό χάρτη) και κανένας απόλυτος λόγος δεν αναγκάζει τον προφήτη να κατέβει πολύ πέρα απ’ το νοτιότερο άκρο της νέκρα θάλασσας, στην πλούσια παραλιακή φιλισταιική πόλη των Γεράρων, όπου για δεύτερη φορά διαλαλεί την πονηρή πραμάτεια του λέγοντας: «περί Σάρας της γυναικός αυτού, αδελφή μου είναι...» Γέν.Κ΄2

Όταν πηγαίνεις σε μια ξένη πόλη, και λες για την όμορφη γυναίκα σου που σε συνοδεύει: «αδελφή μου είναι» και αυτή επιβεβαιώνει: «αληθώς αδελφός μου είναι» Γέν.Κ΄13 το πιθανότερο που μπορεί να σου συμβεί στην πόλη αυτή είναι, κάποια στιγμή να σου ζητήσουν την όμορφη γυναίκα σου... σε γάμο! Στην πόλη των Γεράρων λοιπόν, από μια περίεργη επανάληψη συμπτώσεων, την Σάρρα ζήτησε σε γάμο, (από τον άντρα της!), ξανά, όχι οποιοσδήποτε, αλλά ο πλουσιότερος άνθρωπος της πόλης ο ίδιος ο βασιλιάς! «Απέστειλεν δε ο Αβιμέλεχ ο βασιλεύς των Γεράρων και έλαβε την Σάρρα» Γέν.Κ΄.2

Πουθενά δεν γράφει η Βίβλός κάτι για δυσαρέσκεια, αγανάκτηση, πικρία ή έκπληξη του συζύγου-αδελφού Αβραάμ. Ο Αβραάμ όχι μόνο δεν έφερε αντίσταση, αλλά είναι προφανές ότι με μεγάλη χαρά έλαβε και απ’ αυτόν τον βασιλιά τα πλούσια βασιλικά δώρα, κατά την αποχώρηση της αδελφής του νύφης για το παλάτι! Ξανά γάμους και βασιλικά δώρα, ξανά χαρές και ανταλλάγματα στον "αδελφό" της Σάρρας!

Και ο πλέον ήπιων προβληματισμών αναγνώστης, έχει πια την παράξενη αίσθηση ότι ο Αβραάμ κατεβαίνει στα Γέραρα, μόνο για να επαναλάβει το κερδοφόρο κόλπο της πληγοπαγίδευσης. Το εντελώς ανεξήγητο μάλιστα είναι, ότι ούτε και μετά το τέλος της περιπετειώδους αυτής επίσκεψης, εμφανίζεται πουθενά στην αφήγηση οποιαδήποτε άλλη αιτία επίσκεψης της πόλης αυτής από τον Αβραάμ!

Όπως είπαμε λοιπόν, μπροστά μας έχουμε πιθανότατα, μια απ’ τις πολλές φορές που ο Αβραάμ έθεσε το πετυχημένο κόλπο της αδελφής σε εφαρμογή και η πανομοιότυπη αυτή επανάληψη, παρέμεινε καταγραμμένη, για να μη χαθούν οι πρόσθετες λειτουργικές λεπτομέρειες, της αποδοτικής αυτής εκπληκτικής βιοποριστικής μαγγανο-σεξουαλικής συνταγής, που φαίνεται να είναι: καταθέλγω - διεισδύω - πληγιάζω - θεραπεύω - κερδίζω!

Όλα δείχνουν, ότι ο Αβραάμ απλώς ξαναβγήκε με τα κάλλη της Σάρρας παγανιά! Τα θέλγητρα της Σάρρας, πρέπει να ήταν πρώτης τάξεως εισιτήριο προσέγγισης και διείσδυσης, στα ενδότερα του πάμπλουτου επιλεγμένου θύματος.

Όσο για την ακατανόητα μεγάλη ηλικία της Σάρρας, κατά την διάρκεια των ερωτικών της περιπετειών, μη μπερδεύεστε, έχουμε πει πως δεν έχει απολύτως καμιά ουσιαστική ή ενδεικτική άξια, μια και η επαναλαμβανόμενη αριθμητική ασυναρτησίας των βιβλικών ηλικιών, είναι μάλλον αποτέλεσμα επανελημένων προσθαφαιρέσεων, για την προσαρμογή των βιβλικών υπερβολών στις καλογερικές φαντασιώσεις και στα φυσιολογικά επίπεδα της ανθρώπινης ηλικίας. Η ηλικία της Σάρρας, πρέπει να ήταν η καταλληλότερη για τέτοιες ερωτικές περιπέτειες.

Αν ξεχάσουμε λοιπόν τις αριθμητικές ασυναρτησίες της Βίβλου, μπορούμε να υποθέσουμε, ότι η γλυκιά Σάρρα κατά την διάρκεια των ερωτικών της περιπετειών, πρέπει να ήταν στην ακμή της γυναικείας θελκτικότητας! Οι ερωτικές της επιτυχίες, σε δυο πάμπλουτους βασιλιάδες, το επιβεβαιώνουν αυτό με τον καλύτερο τρόπο!

Διαβάζοντας λοιπόν για δεύτερη φορά τα πανομοιότυπα κατορθώματα του Χαλδαίου Αβραάμ, και στον πιο καλοπροαίρετο ενδιαφερόμενο, γεννιέται τουλάχιστον η αίσθηση, ότι ο Αβραάμ εμπλέκεται σε κάτι, που ενώ με ακρίβεια γνωρίζει την κατάληξη του, κάθε άλλο παρά θέλησε να το αποφύγει!

Γιατί λοιπόν επαναλαμβάνει ο Αβραάμ "το κόλπο[1] της αδελφής;"

Γιατί παγιδεύει ξανά τους πιθανούς έρωτες της γυναικός του;

Γιατί ο Αβραάμ που γνωρίζει πια πολύ καλά τις πληγερές αντιδράσεις του θεού του σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν μεταβάλει καθόλου στάση;

"Φοβάται για την ζωή του" θα επαναλάβει ο πιστός! Καλώς... Γιατί δεν νοιάστηκε όμως καθόλου, για την ζωή των σίγουρων θυμάτων του οργίλου θεού του;

Αν ήταν πραγματικά άνθρωπος θεού, γιατί τουλάχιστον την δεύτερη αυτή φορά, δεν χρησιμοποίησε μια άλλη επιτέλους δικαιολογία, απ’ το δοκιμασμένο και άκρως παγιδοποιό για τα θύματα του: "αδελφή μου είναι";

Αν δεχθούμε ότι ο Αβραάμ για άγνωστους έστω λόγους, ήταν αναγκασμένος να μεταβεί μαζί με την πεντάμορφη Σάρρα, προσωρινά στους Γεράρους. Γιατί στην δεύτερη αυτή περίπτωση, η Σάρρα με την θεϊκή της σοφία, αντί για την εμφανίσιμη αδελφή δεν προσποιήθηκε χονδροειδώς... την παθούσα; Γιατί π.χ. δεν βρίσκουμε γραμμένο: "είπε ο Αβραάμ περί της αδελφής αυτού... ασθενής είναι"!!

Γιατί και στην δεύτερη αυτή περίπτωση, δεν βρίσκουμε την παραμικρή διαφοροποίηση απ’ την ξερή δήλωση: «αδελφή μου είναι» που οπωσδήποτε αφήνει προς κάθε ενδιαφερόμενο, ανοιχτές όλες τις ευκαιρίες; Γιατί δεν εμφανίσθηκε σαν μια ανήμπορη ή απλά απεριποίητη[2] γυναίκα... ώστε δια μιάς να αποκλείσει κάθε επίδοξο εραστή και κάθε προσωρινό ή επίσημο έρωτα; "Μα έτσι θα έλεγε ψέματα", θα αντειπεί κάποιος! Έλεγε όμως λιγότερα ψέματα, υποκρινόμενος για δεύτερη τώρα φορά... τον αδελφό της ανύπαντρης συζύγου του;

Απ’ την άλλη, πότε επιτέλους ο Αβραάμ θα αποφάσιζε να σταθεί υπερασπιστικά δίπλα στην αξιοπόθητη γυναίκα του; Γιατί δεν λυπάται τα πιθανά θύματα της πλεκτάνης του, τώρα που οριστικά είχε διαπιστώσει, την δυναμική αντίδραση των θεϊκών πληγών, σε οποίον ακουμπήσει ερωτικά την γυναίκα του Σάρρα;

Βέβαια τέτοιες και άλλες παρομοιες ερωτήσεις, δεν έχουν νομίζω καμία ελπίδα απάντησης!

Ο Αβραάμ λοιπον ούτε κρύβεται ούτε φοβάται! Κατέβηκε με συγκεκριμένους παγιδοποιούς στόχους, και η Σάρρα εκτελεί με απόλυτη ακρίβεια τους προσυμφωνημένους σχεδιασμούς. Η Σάρρα με τις δολερές της χάρες, έπρεπε να διεισδύσει στον πλούσιο οίκο του βασιλιά της πόλης, ανοίγοντας τον δρόμο στις κερδοφόρες πληγές του προφήτη, κι αυτό έκανε με ξεχωριστή επιτυχία!

«Αβραμισμός»: η δια των πληγών ομηρία
----------------------------
[1] Το ονομάζω συμβόλαιο θανάτου αφού αν σε καταραστεί "θεός" είναι δύσκολο να ξεφύγεις το χειρότερο! Πρέπει άλλωστε να θυμηθούμε πως, όταν η "θεϊκή κατάρα" ταυτίζεται με τα συμφέροντα ενός ανθρώπου, τότε έχουμε την καθαρότερη περίπτωση βλαπτικής (μαύρης) μαγείας!!

[2] Σε μια ακραία παρόμοια συμπεριφορά, την εποχή του σκληρού δουλεμπορίου γυναίκες της ανατολικής Αφρικής (της φυλής Μούρση) κακοποίησαν το πρόσωπο τους (μεγαλώνοντας το κάτω χείλος) τόσο, ώστε παραμόρφωναν τα χαρακτηρίσθηκα τους για να μην συλληφθούν απ’ τους δουλεμπόρους! Έκτοτε παρέμεινε ως έθιμο διαφυγής απ’ την αρπαγή!