Μα το συναίσθημα μπορεί να μετρηθεί;

Ο χρόνος… ανθρώπινο δημιούργημα που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Τι θα γινόταν αν σταματούσαμε να μετράμε, τις ώρες, τις ημέρες, τα χρόνια; Πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς τους δείχτες των ρολογιών; Χωρίς τις ημέρες της εβδομάδας; Πως θα αισθανόμασταν και πως θα μπορούσαμε να βιώσουμε τη ζωή μας, χωρίς να τη μετράμε; Αλήθεια, το έχετε σκεφτεί ποτέ αυτό;

Συνήθως χάνουμε τις ημέρες όταν βρισκόμαστε σε διακοπές, δεν θυμόμαστε, τι ώρα είναι, τι ημερομηνία έχουμε. Γιατί απλά δεν μας απασχολεί τίποτα, δεν μας αγχώνει τίποτα… είμαστε διακοπές από όλα και τα διακόπτουμε όλα… ακόμα και τον χρόνο. Πώς αισθανόμαστε στις διακοπές μας λοιπόν; Πως αισθανόμαστε στην καθημερινότητά μας; Ποιο συναίσθημα θα θέλαμε τελικά να βιώνουμε; Έχουμε μάθει να τα λογαριάζουμε όλα ακόμα και την ίδια τη ζωή… Ένας χρόνος που ολοκληρώνεται. Μια χρόνια που φτάνει στο τέλος της.

Μια νέα χρονιά που προστίθεται. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή όλοι μπαίνουμε σε μια διαδικασία απολογισμού. Για όσα πήραμε, για όσα δώσαμε, για όσα μας συνέβησαν. Μαθηματικές πράξεις ζωής, τα πλην, τα συν, τα πολλαπλάσια και αυτά που διαιρέθηκαν. Ο βασικός αριθμός με το οποίον γίνονται οι πράξεις, δεν είναι ποτέ σταθερός, προέρχεται πάντα από το αποτέλεσμα των πράξεων των προηγούμενων χρόνων.

Θα μπορούσαμε άραγε ποτέ να σταματήσουμε στο μηδέν σε μια εξελισσόμενη πράξη; Δεν μπορούμε να πολλαπλασιάσουμε, να αφαιρέσουμε, να διαιρέσουμε αλλά μπορούμε πάντα να προσθέσουμε. Οτιδήποτε κι αν είναι αυτό που προστίθεται, καλό ή κακό, μας οδηγεί στην αρχή της πράξης και μόνο η πράξη φέρνει δράση…

Όλα τα παραπάνω όταν η δράση μας δημιουργείται από τη σκέψη, από την λογική και τα μαθηματικά… όταν τα πάντα γύρω μας τα βλέπουμε μόνο αριθμούς… Αν σας έλεγα πως ο χρόνος δεν υπάρχει… πως εμείς δεν είμαστε αριθμοί, αλλά η ουσία που γεμίζει τη ζωή. Χωρίς συγκεκριμένη ποσότητα, ποιότητα, χωρίς συγκεκριμένη μορφή…

Μία ουσία που δεν μπορεί να μετρηθεί, να υπολογιστεί και να λογαριαστεί, που ρέει ελεύθερα και ανακατεύεται με όλα όσα γύρω της συναντά μέσα σε αυτή τη ροή. Μια ουσία που όταν προσπαθούμε να τη χωρίσουμε και να τη μετρήσουμε, τη διαλύουμε και τη χάνουμε και επειδή τη χρειαζόμαστε, είναι ζωτική ανάγκη να την έχουμε αυτούσια, την αναζητάμε συνεχώς. Την αναζητάμε στους αριθμούς, στα πόσα δώσαμε, πόσα πήραμε, στα πόσα ήρθανε, πόσα καταφέραμε, πόσα χάσαμε γιατί έτσι μόνο μπορούμε να μετρήσουμε τι νιώσαμε…

Μα το συναίσθημα μπορεί να μετρηθεί; Μπορείς να αγαπάς λίγο ή πολύ; Κι όμως, το πιστέψαμε κι αυτό… Μόνο που δεν είναι πραγματικό.

Ο χρόνος την αγάπη διαίρει, δεν της επιτρέπει να ρέει ολόκληρη, καθώς ο χρόνος βιάζεται και τρέχει με ορμή. Όσο ο χρόνος πιέζει, η αγάπη στριμώχνεται και όσο η αγάπη στριμώχνεται, ο άνθρωπος δυσκολεύεται να την αντιληφθεί.

Επιθυμία μας να πιστεύουμε στην αγάπη… ανάγκη μας να τη γνωρίζουμε. Ο χρόνος, ο μεγαλύτερος εχθρός της, γιατί η αγάπη αποκαλύπτεται όπου δεν υπάρχουν αριθμοί!