Η ζωή είναι ένας αγώνας δρόμου όχι με τους άλλους, αλλά με τον εαυτό μας

Η γραμμή της ζωής μου δεν είναι ευθεία και όπως οι ζωές όλων μας, έχουν ύψη, βάθη και πολλές στροφές. Ατελείς άνθρωποι και αντιφατικοί από την αρχή μέχρι το τέλος είμαστε. Όταν γράφαμε καλά στα διαγωνίσματα, η δασκάλα στο Δημοτικό μας έβαζε άριστα 10. Όταν πάλι οι επιδόσεις μας ήταν κακές, παίρναμε και 3 και 2 ακόμη!

Τα χρόνια πέρασαν, οι βαθμολογίες αυτές ξεχάστηκαν και δε μας πονάνε πια. Οι άλλες όμως οι βαθμολογίες, αυτές της ζωής, όσα έχουμε καταφέρει, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε με μικρότερη, αυτές μας ακολουθούν, ίσως και να μας καθορίζουν.

Είμαι φτιαγμένος, λοιπόν, από κάποια 10αράκια και καμαρώνω για αυτά πολύ. Έχω όμως μαζέψει και πολλά 3αράκια και 2αράκια στη ζωή μου. Είχα και έχω φθηνές συμπεριφορές, μην περιμένεις να ζω μόνο στα 10αράκια μου και να φοράω φωτοστέφανο. Μη με χτυπάς όμως εκεί που πονάω, μη βλέπεις μόνο τα 2αράκια μου, χειροκρότησε και τα 10αράκια που έχω και κάπου παρακάτω θα ξαναβρεθούμε, θα μετρηθούμε πάλι και θα κάνουμε απολογισμό.

Θα κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια στα ίσα και με το κεφάλι ψηλά, σαν δυο παλιοί γνώριμοι, που ακόμη έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς. Γιατί η περηφάνια ταιριάζει σε όλα τα αναστήματα και σε κάθε μορφωτικό και αξιακό υπόβαθρο. Η περηφάνια γνωρίζει πως η αναπνοή δεν είναι απλώς μια πολυτέλεια, είναι υποχρεωτική επένδυση στην επιχείρηση που λέγεται ζωή.

Να προσέχετε πολύ ποιοι άνθρωποι μπαίνουν στην ψυχή σας και ποια λόγια επιτρέπετε να φτάσουν στην καρδούλα σας, είναι πανίσχυρα. Και να θυμάστε πως, όταν κάποιος περπατά μακριά μας, δεν είναι το τέλος της ιστορίας μας, είναι το τέλος του ρόλου του στην ιστορία μας.

Δεν έχω συνταγές και μαγικά ξόρκια, μακάρι να είχα. Μαζεύω μόνο εφεδρείες και φροντίζω να φτιάξω έναν υγιή μικρόκοσμο, ώστε, όταν αθροιστεί με άλλους, να βγει μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας και το πρόσημο να είναι θετικό.

Πότε πετάμε ψηλά και χαιρόμαστε, πότε πέφτουμε πολύ χαμηλά και ντρεπόμαστε γι’ αυτό, όλα είναι στο παιχνίδι και όλα είναι κατανοητά και ανθρώπινα, «Ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο…», ενώ παλεύουμε ή και εκλιπαρούμε για λίγη τρυφερότητα που θα φωτίσει τα μάτια μας.

Ο καιρός περνάει και αργούμε να καταλάβουμε ότι η ζωή είναι αγώνας δρόμου όχι με τους άλλους, αλλά με τον εαυτό μας και ότι δεν πρέπει να ταξιδεύουμε πάντα με το ίδιο εισιτήριο, χρειάζεται να το ανανεώνουμε πολλές φορές στη ζωή μας.

Μην κρίνουμε, μην κουνάμε το δάχτυλο και ας αφήσουμε επιτέλους τους ανθρώπους να ζήσουν όπως θέλουν, δεν έχουμε ιδέα για τον αγώνα τους και τον σταυρό που κουβαλάνε.

Έχω μάθει πως κανείς δε μας χρωστάει τίποτα και όλη μας η ζωή είναι ένα ταξίδι γεμάτο από αποχωρισμούς και σφιχταγκαλιάσματα, ενώ είμαστε εν δυνάμει μηχανές παραγωγής και όμορφων και ενίοτε χυδαίων πραγμάτων (Ξανά για εμπέδωση και λίγη περισσότερη προσοχή).

Μπορεί βέβαια να είμαστε οι κακοί στην ιστορία κάποιου. Μπορεί να έχουν δίκιο. Σημασία έχει να δημιουργούμε εναλλακτικές και να μη λυγίζουμε!