Κομουνισμός: Η Καταστροφή της Ανθρωπότητας

Οι στρατηγικές του φαντάσματος του Κομμουνισμού για την καταστροφή της ανθρωπότητας.

Το φάντασμα του Κομμουνισμού δεν εξαφανίστηκε με την αποσύνθεση του Κομμουνιστικού Κόμματος στην Ανατολική Ευρώπη.

Τα συστηματικά σχέδια του κομμουνιστικού φαντάσματος για την καταστροφή της ανθρωπότητας εκτελούνται εδώ και αιώνες. Οι ρυθμίσεις του εκδηλώνονται στον λαβύρινθο των κοινωνικών θεμάτων -από μαζικά κινήματα μέχρι τον έλεγχο της ελίτ, ανά τον κόσμο και την ιστορία- όπου εργάζεται ασταμάτητα για να παγιδεύσει και να εξολοθρεύσει ολοκληρωτικά τον άνθρωπο.[1]

1. Η διαφθορά της ανθρώπινης σκέψης.

Στον σημερινό κόσμο, τα κριτήρια διάκρισης καλού και κακού έχουν αναστραφεί. Η ορθότητα παρουσιάζεται ως κακία και το κακό ως συμπόνια. Σκοτεινές ιδέες καμουφλάρονται ως «επιστήμη», και η γκανγκστερική λογική μεταμφιέζεται ως «κοινωνική δικαιοσύνη». Η «πολιτική ορθότητα» χρησιμοποιείται για την επιβολή ελέγχου της σκέψης, και η έννοια «αξιακή ουδετερότητα» χρησιμοποιείται για να κάνει τους ανθρώπους αναίσθητους προς βάρβαρα εγκλήματα.

α. Η απάτη του αθεϊσμού: Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από το θείον και οι πιστοί λαμβάνουν θεϊκή προστασία. Για να κόψουν την σύνδεση μεταξύ ανθρώπων και θεών, οι πράκτορες του φαντάσματος διέδωσαν τον αθεϊσμό για να υπονομεύσει την πίστη.

Την δεκαετία του 1850, ο Γερμανός υλιστής φιλόσοφος Λούντβιγκ Φόιερμπαχ είπε ότι ο Θεός είναι απλά η προβολή της εσωτερικής φύσης/ανάγκης του ανθρώπου. Ο σοσιαλιστικός ύμνος «Η διεθνής», υποστηρίζει ότι δεν υπήρξε ποτέ κάποιος Δημιουργός. Αλλά τα ανθρώπινα ηθικά πρότυπα, ο πολιτισμός, κοινωνική δομή, και η λογική σκέψη, έρχονται όλα από το θείον. Στην ταραχώδη πάροδο της ιστορίας, η πίστη στους θεούς είναι σαν ένα δυνατό σκοινί άγκυρας, που δεν αφήνει την ανθρωπότητα να χαθεί στα κύματα.

Ο αθεϊσμός είναι το πρώτο βήμα προς την καταστροφή της ανθρωπότητας. Δελεάζει τον υπερόπτη στο να παίξει τον Θεό και να προσπαθήσει να ελέγξει τις τύχες των άλλων και την κοινωνία· οι πιο φανατικοί κομμουνιστές τείνουν στην αυτο-θεοποίηση. Συλλογιζόμενος την αιματοχυσία της Γαλλικής Επανάστασης, που ανέτρεψε την μοναρχία και τον κλήρο, ο Βρετανός φιλόσοφος Εδμόνδος Μπουρκ είπε: «Όταν οι άνθρωποι παίζουν τον Θεό, σύντομα συμπεριφέρονται σαν διάβολοι».

β. Το ψέμα του υλισμού: Νους και ύλη υπάρχουν ταυτόχρονα. Η βασική αρχή του Μαρξισμού είναι ο διαλεκτικός υλισμός, που αρνείται την ύπαρξη της ψυχής. Ο υλισμός ρίζωσε κατά την διάρκεια της Βιομηχανικής Επανάστασης, όταν η ραγδαία πρόοδος στην επιστήμη, τεχνολογία, και παραγωγή, τροφοδότησε μια σκοτεινή σχεδόν θρησκευτική αντίληψη (cult) εμπειρισμού και αθεϊσμού. Οι άνθρωποι έχασαν πίστη στα θεϊκά θαύματα και απέρριψαν τις εντολές του Θεού.

Ο υλισμός δεν είναι μια φιλοσοφική έννοια, αλλά ένα δαιμονικό όπλο για την ανατροπή της πνευματικής πίστης του ανθρώπου. Είναι παράγωγο του αθεϊσμού που, με την σειρά του, καθιέρωσε την βάση για ένα ευρύ φάσμα θεωρητικών υποκρισιών.

γ. Η βλασφημία της εξέλιξης: Η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου είναι μια υπόθεση με σφάλματα, που έχει καταρριφθεί από πολλούς επιστήμονες. Παρ’ όλα αυτά, τα αδρά επιχειρήματά της έχουν χρησιμοποιηθεί ευρέως ως εργαλείο απομάκρυνσης του ανθρώπου από τους θεούς. Εξισώνει την ανθρωπότητα με ζώα, υπονομεύοντας τόσο τον αυτοσεβασμό του ανθρώπου, όσο και τον σεβασμό του για την θεία δημιουργία. Ο εικοστός αιώνας υπήρξε μάρτυρας της υφαρπαγής των σφαιρών της έρευνας και εκπαίδευσης από την θεωρία της εξέλιξης, και η θεωρία της δημιουργίας απαγορεύτηκε από τις σχολικές τάξεις.

Από την αρχική θεωρία του Δαρβίνου προήλθε η επιζήμια φιλοσοφία του κοινωνικού Δαρβινισμού. Οι έννοιες της «φυσικής επιλογής» και «επιβίωσης του ισχυροτέρου» εξευτέλισαν την κοινότητα των εθνών σε μια ζούγκλα βάρβαρης πάλης.

δ. Η κακή θρησκεία της επιστήμης: Οπλισμένο με εμπειρισμό και επιστημονισμό, το φάντασμα του Κομμουνισμού προώθησε την κακή θρησκεία της επιστήμης για να αντικαταστήσει την ανθρώπινη λογική με «επιστημονική ορθολογικότητα». Οι άνθρωποι οδηγούνται να πιστεύουν μόνο σε ό,τι είναι ορατό και απτό, πράγμα που ενισχύει την αθεϊστική κοσμοθεώρηση.

Η παρούσα επιστημονική κοινότητα απορρίπτει όλα τα φαινόμενα που δεν μπορεί να εξηγήσει ή να επιβεβαιώσει με τις μεθόδους της ως πρόληψη και ψευδοεπιστήμη ή τα αγνοεί τελείως. Η επιστήμη έχει γίνει ένας τύπος κοσμικής θρησκείας που χρησιμοποιείται για την καταστολή της πίστης και της ηθικής. Σκοπεύοντας στον έλεγχο της ακαδημαϊκής σκέψης και του εκπαιδευτικού συστήματος, πλημμυρίζει αυτά τα πεδία με αθεϊστικές θεωρίες.

ε. Η ιδεολογία της πάλης: Η διαλεκτική θεωρία που διατυπώθηκε από τον Γερμανό φιλόσοφο Γκέοργκ Χέγκελ είναι ένα γενικό σύνολο αρχών για λογική σκέψη. Στοχαστές στην αρχαία Κίνα είχαν βρει αυτές τις αρχές πριν από την αυτοκρατορική δυναστεία Τσιν (221-206 π.κ.ε.).

Ο Μαρξισμός απορρόφησε συγκεκριμένες πτυχές της σκέψης του Χέγκελ ενώ μεγαλοποίησε την φύση της διαλεκτικής αντιπαράθεσης. Στα λόγια του Κινέζου ρεπουμπλικανού ηγέτη Τσιανγκ Κάι-σεκ, ο στόχος του κομμουνισμού είναι όχι να επιλύσει προβλήματα, αλλά «να επεκτείνει παγκόσμιες αντιπαραθέσεις στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό και να κάνει την ανθρώπινη πάλη να συνεχίζεται ες αεί.» Όπως έχουμε δει αμέτρητες φορές στην πράξη, ο κομμουνισμός ξεσηκώνει μίσος μεταξύ των ανθρώπων, δημιουργεί και εντείνει διαμάχες, και τελικά αρπάζει την εξουσία μέσω βίαιης επανάστασης ή εξαπάτησης.

στ. Διαφθορά της σκέψης: Η τάξη των λογίων αποτελούσε κάποτε την πιο σοφή και πιο μορφωμένη ελίτ της κοινωνίας. Όμως τον τελευταίο αιώνα, αυτή η τάξη έχει γίνει εργαλείο για την προώθηση κομμουνιστικής ιδεολογίας και ανώμαλων ερμηνειών του κόσμου. Ο αθεϊσμός και υλισμός γέννησαν πολλές φιλοσοφικές και ιδεολογικές τάσεις, όπως Μαρξισμό, Μακιαβελλισμό, σοσιαλισμό, μηδενισμό, αναρχισμό, αισθητισμό, Φροϋδισμό, μοντερνισμό, υπαρξισμό, μεταμοντερνισμό, και αποσυνθετισμό. Οι υποστηρικτές και ακόλουθοί τους ξέπεφταν σε ανούσιο και φλύαρο διάλογο για θέματα άνευ σημασίας.

ζ. Νοθευμένη γλώσσα: Όπως στην Νέα Ομιλία, την φανταστική γλώσσα που δημιουργήθηκε από την υπερπολιτεία της Ωκεανίας στη νουβέλα ‘Χίλια Εννιακόσια Ογδόντα Τέσσερα’ του Τζωρτζ Όργουελ, αυτοί οι διανοούμενοι αναμόρφωσαν την γλώσσα για να ταιριάξει τους στόχους του κομμουνιστικού φαντάσματος.

Έτσι, «ελευθερία» σημαίνει μια κατάσταση αδέσμευτη από ηθική, νόμο ή παράδοση. Αξίες όπως «όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι», «όλοι είναι ίσοι ενώπιον του νόμου» και «ίσες ευκαιρίες» έχουν διαστρεβλωθεί σε απόλυτο εγκαλιταριανισμό. Η ανεκτικότητα έχει στρεβλωθεί ώστε να σημαίνει ανεκτικότητα προς κάθε είδους ανώμαλη σκέψη και συμπεριφορά. Η λογική σκέψη έχει γίνει εργαλείο μιας στενόμυαλης εμπειρικής επιστήμης. Στην αναζήτηση ισότητας αποτελέσματος η δικαιοσύνη έχει γίνει «κοινωνική δικαιοσύνη». Η γλώσσα είναι το όργανο της σκέψης. Μέσω διαστρεβλωμένων ορισμών και νοημάτων της γλώσσας, οι σκέψεις του ανθρώπου οδηγούνται σε δαιμονικά συμπεράσματα.

2. Η υπονόμευση του παραδοσιακού πολιτισμού

Ο ορθόδοξος πολιτισμός της ανθρωπότητας δόθηκε από θεούς. Ενώ διατηρεί την φυσιολογική λειτουργία της ανθρώπινης κοινωνίας, ο πιο σημαντικός ρόλος του θεϊκά μεταδομένου πολιτισμού είναι να δώσει το μέσο στην ανθρωπότητα να κατανοήσει τον θεϊκό νόμο που διδάσκεται στην τελική εποχή και να σωθεί από την καταστροφή.

Ο θεϊκά εμπνευσμένος πολιτισμός προσφέρει ισχυρές ηθικές άμυνες κατά του κακού, και έτσι το κομουνιστικό φάντασμα αποκόβει τους ανθρώπους από τις παραδόσεις τους και καταστρέφει τους πολιτισμούς τους, χρησιμοποιώντας κρυφά μέσα. Για να καταργήσει την παραδοσιακή οπτική για την ζωή και τις ηθικές αξίες, το φάντασμα έφτιαξε πολλούς στόχους που ακούγονται μεγαλόπνοοι, οδηγώντας τους ανθρώπους να ξοδεύουν τις ζωές τους σε πάλη και να θυσιάζονται για αυτά τα στρεβλωμένα «ιδανικά».

α. Εξευτελισμένη εκπαίδευση: Για χιλιάδες χρόνια, η παραδοσιακή εκπαίδευση διατηρούσε και μετέδιδε τον εξέχοντα πολιτισμό της ανθρωπότητας. Είχε τον πρωτεύοντα ρόλο ώστε οι άνθρωποι να είναι καλοσυνάτοι, να διατηρούν την αρετή τους, να φτάσουν να κατέχουν επαγγελματικές ικανότητες, και να είναι καλοί άνθρωποι και πολίτες. Αρχίζοντας τον δέκατο ένατο αιώνα, συστήματα δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης καθιερώθηκαν στις Δυτικές χώρες.

Όμως, στην αρχή του εικοστού αιώνα, τα δημόσια σχολεία άρχισαν να κατηχούν τους μαθητές κατά της παράδοσης και ηθικής. Η θεωρία της εξέλιξης έγινε απαιτούμενο μάθημα. Τα βιβλία γέμισαν σταδιακά με αθεϊσμό, υλισμό, και πάλη των τάξεων. Ο παραδοσιακός πολιτισμός, όπως αναδεικνύεται από τα μεγάλα κλασικά κείμενα, ήταν σε αντίθεση με το δαιμονικό ιδεολογικό ρεύμα και όλο και περισσότερο τέθηκε στο περιθώριο. Ευφυείς και σκεπτόμενοι μαθητές κατηχήθηκαν με αριστερή ιδεολογία, σπαταλώντας έτσι την λαμπρότητά τους στην αναζήτηση ασήμαντων θεμάτων και μένοντας αμόρφωτοι στα βασικά της ζωής και της κοινωνίας.

Οι όλο και αυξανόμενες σχολικές ώρες χώρισαν τα παιδιά από τους γονείς και τις οικογένειές τους, εξασφαλίζοντας συνεχή έκθεση στο διεφθαρμένο εκπαιδευτικό σύστημα. Υπό το ψευδές σύνθημα της «ανεξάρτητης σκέψης», οι μαθητές ενθαρρύνθηκαν να κόψουν δεσμούς με την παράδοση και να απεχθάνονται τους γονείς και δασκάλους τους, διδάσκοντάς τους να είναι ενάντια στην παράδοση και ενάντια στην εξουσία. Τα εκπαιδευτικά πρότυπα σταδιακά χαμηλώθηκαν, επηρεάζοντας την ικανότητα των μαθητών στα μαθηματικά και την γλώσσα. Ταΐστηκαν «πολιτικά ορθά» αφηγήματα της ιστορίας και κοινωνικών σπουδών και καταβυθίστηκαν σε άξεστη διασκέδαση.

Σε κομμουνιστικές χώρες, γίνεται πλύση εγκεφάλου στους μαθητές με αριστερή ιδεολογία από τον παιδικό σταθμό έως και την ανώτερη εκπαίδευση σε ένα σχεδόν απομονωμένο περιβάλλον. Όταν αποφοιτούν και εισέρχονται στην κοινωνία, το μυαλό τους είναι γεμάτο στρεβλωμένη λογική.

β. Εκφυλισμένη τέχνη: Οι ορθές παραδοσιακές τέχνες προέρχονται από τους θεούς και εμφανίστηκαν πρώτα σε ναούς, εκκλησίες, και άλλα μέρη λατρείας. Η αληθινή τέχνη παρουσιάζει αλήθεια, καλοσύνη, ομορφιά, και τιμή, βοηθώντας έτσι την ανθρωπότητα να διατηρήσει έναν ορθόδοξο ηθικό πολιτισμό.

Η εκφυλισμένη τέχνη καταστρέφει τον παραδοσιακό πολιτισμό. Ο ιμπρεσσιονισμός συστήθηκε στις οπτικές τέχνες υπό το πρόσχημα της «παρουσίασης της πραγματικότητας». Παρομοίως, ο ρεαλισμός και νατουραλισμός συστήθηκαν στην λογοτεχνία, αντικαθιστώντας τα ηθικά διδάγματα που αναπαριστώνται στα κλασικά έργα. Ο εξπρεσιονισμός, η αφηρημένη τέχνη, ο μοντερνισμός, μεταμοντερνισμός, και τα παρόμοια προωθήθηκαν καμουφλαρισμένα ως «πρωτοπορία» και έχοντας μια «κριτική» άποψη της πραγματικότητας. Το θαυμαστό, ευγενές, και αγνό γελοιοποιήθηκαν, ενώ το ακαλλιέργητο και ξεδιάντροπο επιδοκιμάστηκαν.

Σκουπίδια γέμισαν τους χώρους τέχνης. Κακόφωνοι ρυθμοί και απεχθείς θόρυβοι αποκαλούνται τώρα μουσική. Σκοτεινοί, καταχθόνιοι πίνακες απεικονίζουν πράγματα του κάτω κόσμου. Τα ηθικά όρια έχουν καταστραφεί με πρόσχημα της παραστατικής τέχνης. Πολλοί νέοι είναι σκληροπυρηνικοί ακόλουθοι διεφθαρμένων διασήμων.

γ. Έλεγχος των ΜΜΕ: Ο έλεγχος των πηγών πληροφόρησης των ανθρώπων, κυρίως των μαζικών μέσων επικοινωνίας, κάνει εφικτή την εξαπάτησή τους. Σε χώρες όπου ο κομμουνισμός έχει πολιτική δύναμη, τα ΜΜΕ είναι μια μηχανή προπαγάνδας που χρησιμοποιεί το κομμουνιστικό κόμμα. Αλλού, η απεριόριστη ελευθερία έκφρασης εξυπηρετεί στο να θάψει σοβαρά ρεπορτάζ και συζητήσεις σε μια χιονοστιβάδα ψεύτικων ειδήσεων, αισχρού περιεχομένου, και τετριμμένης υπερβολής.

Με το δέλεαρ οικονομικών κινήτρων και πολιτικών σκοπιμοτήτων, τα ΜΜΕ έχουν γίνει εργαλείο πειρατείας της κοινής γνώμης. Οι περισσότεροι άνθρωποι, απασχολημένοι στην εργασία και τα συμφέροντά τους, είναι ανίκανοι να διακρίνουν τα θέματα και στοιχεία που χρειάζονται, μέσα σε μια πλημμύρα πληροφοριών. Οι φωνές των λίγων που έχουν την σοφία και θάρρος να εκθέσουν αυτήν την συνωμοσία πνίγονται και περιθωριοποιούνται, καθιστώντας τους ανίκανους να έχουν μια κάποια επίδραση στην γενική εικόνα.

δ. Πορνογραφία, τζόγος και ναρκωτικά: Διεφθαρμένοι τρόποι ζωής, σεξουαλική ελευθερία, και ομοφυλοφιλία αφθονούν. Ο τζόγος και τα ναρκωτικά δημιουργούν έναν πληθυσμό εθισμένων. Οι νέοι είναι κολλημένοι σε ηλεκτρονικές συσκευές και βιντεοπαιχνίδια γεμάτα βία, εικόνες με υπονοούμενα, ξεκάθαρη πορνογραφία, και άλλα απαίσια.

ε. Διαφθείροντας τα παραδοσιακά επαγγέλματα: Τα παραδοσιακά επαγγέλματα της ανθρωπότητας καθιερώθηκαν από θεούς, και η διατήρηση αυτών των παραδόσεων στην ζωή ενδυναμώνει τις θεϊκές ρίζες του ανθρώπινου πολιτισμού. Σήμερα, δαιμονικές επιρροές είναι παντού στον επαγγελματικό κόσμο. Νέοι και μοδάτοι τρόποι [ή πράγματα] υπονομεύουν τα παραδοσιακά πρότυπα ποιοτικής εργασίας και την επιχειρηματική ηθική. Πολλά αρχαία επαγγέλματα αφέθηκαν να πεθάνουν. Διεφθαρμένα δημιουργήματα παίζουν με τις χαμερπείς επιθυμίες των καταναλωτών και επιβραβεύονται με φήμη και κέρδη, γεμίζοντας τον κόσμο με εκκεντρικές και διεφθαρμένες τάσεις. Αποξενωμένοι από τους παραδοσιακούς τρόπους ζωής τους, οι άνθρωποι απομακρύνονται περισσότερο από το θείον.

3. Η αποσύνθεση της κοινωνίας

Ο κομμουνισμός κληρονομεί την οργάνωση και ιδεολογία του από αυτήν των συμμοριών και των κακών θρησκειών (cults). Στην Ανατολή, ο κομμουνισμός εκπροσωπείται από αρχηγούς του κόμματος, όπως τους Βλαντιμίρ Λένιν, Ιωσήφ Στάλιν, Μάο Τζεντόνγκ, Τζιανγκ Τζεμίν, και τους ακολούθους τους. Η κατάσταση στην Δύση είναι πιο περίπλοκη, καθώς ισχυρά μέλη της ελίτ σε πεδία όπως κυβέρνηση, επιχειρήσεις, πανεπιστήμια, και θρησκεία συνωμοτούν για να υπονομεύσουν την κοινωνία.

α. Διάβρωση της εκκλησίας: Θρησκείες που κάποτε ήταν ορθές έχουν τελείως εμποτιστεί με την κοσμική θρησκεία του σοσιαλισμού. Παραδοσιακές διδασκαλίες και οι άγιες γραφές έχουν αλλαχθεί. Η απελευθερωτική θεολογία έχει εμποτίσει μια άλλοτε ορθή πίστη με μαρξιστική ιδεολογία και πάλη των τάξεων, και ηθική διαφθορά έχει εξαπλωθεί μέσα στον κλήρο. Κατά συνέπεια, πολλοί πιστοί έχουν χάσει την ελπίδα στην εκκλησία και έχουν παρατήσει την πίστη στην θεϊκή σωτηρία.

β. Αποσύνθεση της οικογένειας: Οικογένεια, έθνος, και θρησκεία είναι κάποιες από τις θεμέλιες λίθους του ανθρωπίνου πολιτισμού. Η οικογένεια είναι ένα σημαντικό προπύργιο ηθικής και παράδοσης και λειτουργεί ως αγωγός ώστε ο πολιτισμός να περαστεί από την μία γενιά στην επόμενη. Η καταστροφή της οικογένειας είναι ένα τμήμα κλειδί στο σχέδιο του διαβόλου για την καταστροφή της ανθρωπότητας.

Οι παραδοσιακοί ρόλοι της οικογένειας και των φύλων έχουν υπονομευτεί από τον φεμινισμό, αντι-πατριαρχία, σεξουαλική απελευθέρωση, και την προώθηση της ομοφυλοφιλίας. Συγκατοίκηση, μοιχεία, διαζύγιο και έκτρωση ενθαρρύνονται.

γ. Απολυταρχία στην Ανατολή; Η Ρωσία αποδυναμώθηκε από τις ήττες της στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και ο τσάρος εξαναγκάστηκε να αποποιηθεί τον θρόνο. Κομμουνιστές επαναστάτες άρπαξαν αυτήν την ευκαιρία για να εκκινήσουν την ‘Οκτωβριανή Επανάσταση’ του 1917 και να υφαρπάξουν την εξουσία. Ακολούθως, η Σοβιετική Ένωση, το πρώτο σοσιαλιστικό καθεστώς του κόσμου, δημιουργήθηκε, και η Κομμουνιστική Διεθνής φτιάχτηκε για να εξάγει επανάσταση ανά την υφήλιο.

Το 1919 και 1921, κομμουνιστικά κόμματα ιδρύθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και Κίνα, παίρνοντας αμφότερα τις εντολές τους από την Σοβιετική Ρωσία. Υποστηριζόμενο από την Σοβιετική Ένωση και εκμεταλλευόμενο τις τρομερές καταστροφές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) κατέκτησε την Κίνα μέσω βίας και προδοσίας.

Μετά την αρπαγή της εξουσίας, το Σοβιετικό και το Κινέζικο κομμουνιστικό κόμμα κατακρεούργησαν ανηλεώς δεκάδες εκατομμύρια των ανθρώπων τους σε καιρό ειρήνης. Το ΚΚΚ συνέχισε τον δρόμο της επανάστασης υπό την δικτατορία του προλεταριάτου και εκίνησε την χωρίς προηγούμενο Πολιτιστική Επανάσταση, κηρύσσοντας πόλεμο στα επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού και αρχίζοντας μια βάρβαρη επίθεση στα πέντε χιλιάδες χρόνια παραδοσιακού πολιτισμού της Κίνας.

Από την δεκαετία του 1980, το ΚΚΚ έχει κάνει οικονομικές μεταρρυθμίσεις για να αποτρέψει την κατάρρευση, αλλά η πολιτική σφαίρα έχει παραμείνει υπό αυστηρό απολυταρχικό έλεγχο. Μέχρι και σήμερα, το Κόμμα διατηρεί έναν σφιχτό έλεγχο στην εξουσία μέσω εκστρατειών καταστολής, όπως η καταστροφή του δημοκρατικού κινήματος και η δίωξη της πνευματικής άσκησης Φάλουν Γκονγκ.

δ. Διείσδυση στην Δύση; Η αυτοκρατορική αυλή της Κίνας, το θείο δικαίωμα των βασιλέων στην Δύση, και το αμερικανικό σύστημα ελέγχων και ισορροπιών είναι μορφές κυβέρνησης που καθιερώθηκαν από θεούς για τους ανθρώπους σύμφωνα με τον ξεχωριστό πολιτισμό τους και τα συγκεκριμένα περιβάλλοντά τους. Αν και οι κομμουνιστικές επαναστάσεις απέτυχαν να πάρουν την εξουσία στις Δυτικές χώρες, η αριστερή ιδεολογία έχει επιτύχει να καθιερώσει έλεγχο μέσω υπονόμευσης, φέρνοντας το φάντασμα του κομμουνισμού στον ελεύθερο κόσμο. Χωρίς βίαιη επανάσταση, οι Δυτικές χώρες έχουν υιοθετήσει ευρέως διάφορα χαρακτηριστικά του κομμουνιστικού συστήματος, όπως βαριά φορολόγηση, κράτη φουσκωμένων επιδομάτων, εκτεταμένο κυβερνητικό έλεγχο, και «πολιτική ορθότητα».

ε. Διαστροφή του νόμου: Ο νόμος προέρχεται από θεϊκή εντολή και θεμελιώνεται στην ηθική. Όμως, στρεβλωμένες κατανοήσεις της ηθικής και ελευθερίας έχουν επηρεάσει την διαμόρφωση και ερμηνεία νόμων. Σε κομμουνιστικές χώρες στην Ανατολή, ο νόμος υπάρχει για να υπηρετεί τα ενδιαφέροντα του κόμματος. Στην Δύση, ο νόμος ερμηνεύεται μέσω αριστερής ιδεολογίας και αλλάζει ώστε να ξεριζώσει ηθικές αντιλήψεις καλού και κακού. Αυτό προσφέρει ασφαλή λιμένα για κακίες όπως φόνο, μοιχεία, και ομοφυλοφιλία, ενώ τιμωρεί εξαίρετους πολίτες.

στ. Οικονομική χειραγώγηση: Η απόρριψη του χρυσού ως πρότυπο, και η λήψη ενός μεταβαλλόμενου παραστατικού νομίσματος (fiat currency) έχει προκαλέσει ατελείωτες οικονομικές κρίσεις. Η παραδοσιακή σοφία που ορίζει τα βιώσιμα οικονομικά έχει χάσει την θέση της, παγιδεύοντας κυβερνήσεις και άτομα σε μια κουλτούρα υπερκατανάλωσης και υπερβολικών εξόδων. Τράπεζες και πολιτεία ενθαρρύνουν τους πολίτες να δανείζονται χωρίς σταματημό. Ως αποτέλεσμα, ένα γιγάντιο κυβερνητικό χρέος υπονομεύει την εθνική κυριαρχία σε πολλές χώρες.

ζ. Παγκόσμια κυβέρνηση: Το κομμουνιστικό φάντασμα έχει χρησιμοποιήσει την παγκοσμιοποίηση ως εργαλείο για να αποσυνθέσει σταδιακά την κυριαρχία μεμονωμένων εθνών και να καθιερώσει μια παγκόσμια κυβέρνηση. Οι υποστηρικτές της παγκόσμιας κυβέρνησης έχουν προωθήσει τις ουτοπικές προτάσεις οργανισμών όπως ο Συνασπισμός των Εθνών και τα Ηνωμένα Έθνη, και γνωστές φράσεις όπως «εδαφική ενσωμάτωση» και «παγκόσμια κυβέρνηση».

Παρ΄ όλα αυτά, το φάντασμα εξαναγκάζει ηγέτες και έθνη να ακολουθήσουν τις διαταγές του. Ληστεύει από τους ανθρώπους την ειρήνη και ασφάλειά τους, κατασκευάζοντας πολέμους και κοινωνική αναστάτωση. Ο στόχος είναι να φέρει όλο τον κόσμο υπό ένα απολυταρχικό καθεστώς και να επιβάλει σφιχτό διοικητικό, ιδεολογικό έλεγχο, και έλεγχο πληθυσμού.

4. Κατασκευασμένη κοινωνική αναστάτωση

Για να μπορέσει να ανατρέψει την παραδοσιακή ανθρώπινη κοινωνία, το κομμουνιστικό φάντασμα έχει δημιουργήσει μαζική μετανάστευση, κοινωνικά κινήματα, και κοινωνική αναστάτωση σε μαζική κλίμακα. Αυτή η εντυπωσιακή διαδικασία δουλεύεται για τουλάχιστον μερικούς αιώνες.

α. Πόλεμος: Ο πόλεμος είναι ένα από τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία του φαντάσματος για την αποσύνθεση της παλαιάς διεθνούς τάξης, καταστρέφοντας προμαχώνες της παράδοσης, και επιταχύνοντας την ανάπτυξη κομμουνιστικής ιδεολογίας. Πολλοί πόλεμοι άρχισαν και έγιναν υπό δαιμονική επιρροή. Ο Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος έφερε την κατάρρευση πολλών Ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών, κυρίως της τσαρικής Ρωσίας, που έστρωσε τον δρόμο για την Μπολσεβίκικη Επανάσταση.

Ο Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος δημιούργησε τις συνθήκες για το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα να αρπάξει την εξουσία και για την Σοβιετική Ένωση να εισβάλει στην Ανατολική Ευρώπη, και έτσι να εγκαθιδρύσει το μεταπολεμικό σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Ο Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος δημιούργησε επίσης την αναστάτωση της κατάργησης των αποικιών, κάτι που το Σοβιετικό και Κινέζικο καθεστώς εκμεταλλεύτηκαν ώστε να υποστηρίξουν το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Κινήματα εθνικής απελευθέρωσης έθεσαν πολλές χώρες στην Ασία, Αφρική, και Λατινική Αμερική στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο.

β. Επανάσταση: Η αρπαγή της πολιτικής δύναμης είναι ένα βήμα κλειδί στο σχέδιο του κομμουνισμού για την καταστροφή της ανθρωπότητας. Κάνοντας μια περίληψη των μαθημάτων που πήραν από την Κομμούνα του Παρισιού, ο Καρλ Μαρξ έγραψε ότι η εργατική τάξη πρέπει να ανατρέψει τον αρχικό κυβερνητικό μηχανισμό και να τον αντικαταστήσει με το δικό της κράτος. Η εξουσία είναι πάντα το κύριο θέμα στην μαρξιστική πολιτική θεωρία.

Η υποκίνηση επανάστασης μπορεί να διαιρεθεί στα ακόλουθα βήματα:

1. Υποκίνηση μίσους και αντιπαράθεσης μεταξύ των ανθρώπων.
2. Εξαπάτηση του κοινού με ψέματα και καθιέρωση ενός επαναστατικού ενωμένου μετώπου.
3. Υπερνίκηση των δυνάμεων αντίστασης, μία μία.
4. Χρήση βίας για την δημιουργία μιας ατμόσφαιρας τρόμου και χάους.
5. Πραξικόπημα για την αρπαγή της εξουσίας.
6. Καταστολή των αντιδρούντων.
7. Χτίσιμο και διατήρηση μιας νέας τάξης χρησιμοποιώντας τον τρόμο της επανάστασης.

Οι κομμουνιστικές χώρες προσπάθησαν να εκκινήσουν μια παγκόσμια επανάσταση μέσω της Κομμουνιστικής Διεθνούς, εξάγοντας επαναστατικό ακτιβισμό και δημιουργώντας αναστάτωση σε μη κομμουνιστικές χώρες μέσω της υποστήριξης τοπικών αριστερών.

γ. Οικονομική κρίση: Οικονομικές κρίσεις μπορούν να δημιουργηθούν και χρησιμοποιηθούν ως μέσα υποβοήθησης της επανάστασης ή της παρουσίασης σοσιαλιστικών κινημάτων ως σωτήριων. Όταν πολιτικοί σε δημοκρατικές χώρες βρίσκονται σε απόγνωση ψάχνοντας μια λύση, κάνουν φαουστιανές συμφωνίες, οδηγώντας σταδιακά τις χώρες τους προς σοσιαλισμό μεγάλης κυβέρνησης και υψηλής φορολόγησης. Όπως έγραψε ο Σολ Ολίνσκυ στους Κανόνες για Ριζοσπάστες, «Η πραγματική δράση βρίσκεται στην αντίδραση του εχθρού».

Η Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930 ήταν ο κρίσιμος κόμβος από τον οποίον η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες μπήκαν στο μονοπάτι της μεγάλης κυβέρνησης και του εκτεταμένου παρεμβατισμού. Η οικονομική κρίση του 2008 συνέχισε να γέρνει την ζυγαριά προς όφελος της επέκτασης αριστερών πολιτικών.

δ. Αποξενώνοντας τους ανθρώπους από τις ρίζες τους: Από την αρχαιότητα, οι άνθρωποι μετακινούνταν από ένα μέρος σε ένα άλλο. Όμως, οι μαζικές εγχώριες και διεθνείς κινήσεις πληθυσμών που είδαμε στην σύγχρονη εποχή είναι αποτέλεσμα της χειραγώγησης του κομμουνιστικού φαντάσματος. Η μαζική μετανάστευση διαλύει την εθνική ταυτότητα, τα σύνορα, την κυριαρχία, τις πολιτισμικές παραδόσεις και την κοινωνική συνοχή.

Καθώς μάζες ανθρώπων παίρνονται μακριά από τις παραδοσιακές τους ταυτότητες, απορροφώνται ευκολότερα στο ρεύμα του μοντερνισμού. Είναι δύσκολο για τους μετανάστες που ζουν σε ένα μη οικείο περιβάλλον να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους, πόσω μάλλον να συμμετάσχουν βαθιά στις πολιτικές διαδικασίες των χωρών που τους φιλοξενούν ή στις πολιτισμικές τους παραδόσεις. Νεοαφιχθέντες μετανάστες γίνονται εύκολα «δωρεάν» ψήφοι για αριστερά κόμματα. Εν τω μεταξύ, η μετανάστευση δημιουργεί ώριμες συνθήκες για την έγερση φυλετικών και θρησκευτικών εχθροτήτων.

ε. Πειρατεία κοινωνικών κινημάτων; Ο κομμουνισμός χρησιμοποιεί κοινωνικές τάσεις για να ξεσηκώσει και ανησυχήσει ανθρώπους, να κλιμακώσει αντιπαραθέσεις, και να κινητοποιήσει τεράστια κινήματα για την αποσταθεροποίηση της κοινωνίας, να εξαναγκάσει πολιτικούς αντιπάλους [σε κάποια πράξη], να ελέγξει τον διάλογο, και να μοιάζει ότι παίρνει το ηθικό πλεονέκτημα. Παραδείγματα είναι το κίνημα ενάντια στον πόλεμο, ο περιβαλλοντισμός, η [χαβούζα] Woke και άλλα κινήματα στην Δυτική κοινωνία.

στ. Τρομοκρατία: Οι κομμουνιστικές επαναστάσεις επιτυγχάνονται μέσω πράξεων τρομοκρατίας, και τα κομμουνιστικά καθεστώτα εφαρμόζουν κρατική τρομοκρατία. Οι Σοβιετικοί και Κινέζοι κομμουνιστές υποστήριξαν τρομοκρατικές ομάδες ως ενός είδους ειδικής δύναμης κατά του ελεύθερου κόσμου. Τα περισσότερα τρομοκρατικά κινήματα εμπνέονται από το λενινιστικό οργανωτικό μοντέλο. Ο κομμουνισμός εκμεταλλεύεται διχασμούς μεταξύ των ανθρώπων και διοχετεύει την οργή ατόμων σε ένα συλλογικό μίσος.

Το παράλογο σκεπτικό που οδηγεί τους τρομοκράτες να σφάξουν αθώους ανθρώπους δημιουργεί μια ατμόσφαιρα απόγνωσης. Εκτεθειμένοι σε πολλά περιστατικά οργανωμένης βίας, οι άνθρωποι γίνονται πιο αντικοινωνικοί, θλιμμένοι, παρανοϊκοί, και κυνικοί. Όλα αυτά ζημιώνουν την δημόσια τάξη και κατακερματίζουν την κοινωνία, κάνοντάς το ευκολότερο για τον κομμουνισμό να κερδίσει δύναμη.

5. Η στρατηγική διαίρει και βασίλευε.

Το κομμουνιστικό φάντασμα χειρίζεται ανθρώπους σύμφωνα με τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους και κίνητρα. Μπορεί να τους δολοφονήσει ή να τους δωροδοκήσει, ή να τους κατηχήσει ώστε να το υπηρετήσουν ως πιόνια της επανάστασης και εξέγερσης.

α. Εξάλειψη της αντίστασης: Κάποιοι άνθρωποι είναι πιο σοφοί και αντιλαμβάνονται καλύτερα από άλλους. Κάποιοι είναι πιο κοντά στο θείον και δεν είναι ευάλωτοι στις πονηριές του διαβόλου. Ειδικά σε χώρες όπως η Κίνα, που έχει μια μακρά και πλούσια ιστορία, είναι δύσκολο να κάνεις τους ανθρώπους να ακολουθήσουν την απάτη.

Για να το επιτύχει αυτό, το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα έπρεπε να εκκινήσει μια σειρά πολιτικών εκστρατειών που σφαγίασαν δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων. Αποσυνέθεσαν την πολιτισμική τάξη σκοτώνοντας την ελίτ που είχε τον ρόλο των φρουρών του παραδοσιακού κινέζικου πολιτισμού. Το κομμουνιστικό φάντασμα δεν διστάζει να εξοντώσει σωματικά τα μέλη της κοινωνίας που αντιλαμβάνονται την κατάσταση, που βλέπουν καθαρά την σκευωρία και είναι αρκετά θαρραλέα να αντισταθούν δημοσίως. Για αυτόν τον λόγο, κανονίζει να γίνουν πολιτικές εκστρατείες, θρησκευτικές διώξεις, ψεύτικες δίκες, και δολοφονίες.

β. Αιχμαλωτίζοντας την ελίτ: Η ελίτ σε όλα τα έθνη και επιχειρηματικά πεδία έχει πάρει έναν δαιμονικό δρόμο καθώς το φάντασμα εκμεταλλεύεται τα συμφέροντά τους και τους δίνει δύναμη σύμφωνα με το πόσο πιστά ακολουθούν την ατζέντα του. Για αυτούς που αναζητούν φήμη και επιρροή, το φάντασμα τους δίνει μεγάλη φήμη και εξουσία. Για τους άπληστους, κανονίζει κέρδη. Φουσκώνει το εγώ των υπεροπτών και διατηρεί την οπτασία των ανίδεων. Οι προικισμένοι παρασύρονται με επιστήμη, υλισμό, και ελευθερία έκφρασης χωρίς κανένα περιορισμό.

Σε άτομα με υψηλές φιλοδοξίες και καλές προθέσεις, τα ιδανικά τους μετατρέπονται σε αυτο-εκθειασμό, κάνοντάς τους να νιώθουν την ζεστή λάμψη της προεδρίας, πρωθυπουργίας, του να είναι διανοούμενοι σε ομάδες επίλυσης προβλημάτων (think tanks), νομοθέτες, διοικητικά στελέχη, μεγάλοι τραπεζίτες, καθηγητές πανεπιστημίων, ειδικοί, υποψήφιοι Νόμπελ, και τα παρόμοια, με εξαιρετική κοινωνική θέση, πολιτική επιρροή, και τεράστιες περιουσίες. Μόλις καθιερωθούν, αυτές οι λαμπρές προσωπικότητες χάνουν την ακεραιότητά τους, ο καθένας σύμφωνα με τις περιστάσεις του. Όλοι γίνονται οι ανίδεοι πράκτορες του φαντάσματος και οι χρήσιμοι ηλίθιοί του.

γ. Αποβλάκωση των μαζών: Η κομμουνιστική ιδεολογία χειραγωγεί την δημόσια γνώση μέσω δημιουργίας ψεύτικων αφηγημάτων, ζαλίζοντας τους ανθρώπους με το στρεβλωμένο εκπαιδευτικό του σύστημα, και ελέγχοντας τα ΜΜΕ. Χρησιμοποιεί το αίσθημα ασφάλειας των ανθρώπων και τα ρηχά τους ενδιαφέροντα για να τους κάνει να νοιάζονται μόνο για τα άμεσα οφέλη τους, την ακαλλιέργητη διασκέδαση, τα αθλήματα κορυφής, το κοινωνικό κουτσομπολιό, και την άφεση σε ηδονιστική και σαρκική επιθυμία. Την ίδια στιγμή, οι πολιτικοί ασχολούνται με τους ελάχιστους κοινούς παρονομαστές για να υπονομεύσουν την εγρήγορση των ψηφοφόρων, και έτσι να αιχμαλωτίσουν το εκλογικό σώμα.

Σε απολυταρχικές κομμουνιστικές χώρες, δεν επιτρέπεται ποτέ στους ανθρώπους να έχουν κάποια σχέση με την πολιτική. Σε δημοκρατικές χώρες, αυτοί που ασχολούνται με το κοινό καλό έχουν υποστεί την αλλαγή εστίασης της προσοχής τους, σε ασήμαντα θέματα (όπως τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων που άλλαξαν φύλο), πράγμα που αντικατοπτρίζει το διάσημο στρατήγημα από την αρχαία κινέζικη στρατιωτική ιστορία: «προχωρώντας από έναν κρυφό δρόμο ενώ επισκευάζουμε τον πλακόστρωτο δρόμο στα ανοιχτά». Viral νέα, κοινωνικά κουτσομπολιά, ακόμα και τρομοκρατικές επιθέσεις και πόλεμοι κατασκευάζονται σαν κάλυμμα για τον ύστατο στόχο του κομμουνισμού.

Στο κοινό ενσταλάσσεται μια μοντέρνα συνείδηση και κινητοποιείται για να υπερνικήσει την μειοψηφία των ανθρώπων που εμμένουν πεισματικά στην παράδοση. Οι διανοούμενοι κάνουν βαριά κριτική στους παραδοσιακούς πολιτισμούς ανά τον κόσμο, δημιουργώντας στενόμυαλη προκατάληψη στο κοινό τους, που δυσκολεύεται να διακρίνει. Οι έννοιες της κριτικής και δημιουργικής σκέψης χρησιμοποιούνται με κακό τρόπο, ώστε να κάνουν την νεότερη γενιά να αντιτάσσεται στις μορφές εξουσίας, αποτρέποντάς την να απορροφήσει την γνώση και σοφία του παραδοσιακού πολιτισμού.

δ. Οργάνωση όχλων: Σε κομμουνιστικές χώρες, μετά την σφαγή των φορέων του παραδοσιακού πολιτισμού, στο μεγάλο μέρος του πληθυσμού έγινε πλύση εγκεφάλου ώστε να συμμετάσχει στην επανάσταση. Αφότου το Κομμουνιστικό Κόμμα πήρε την εξουσία στην Κίνα, χρειάστηκαν δυόμισι δεκαετίες για την ανατροφή μιας γενιάς «κουταβιών λύκου», κινέζικου όρου για αυτούς που μεγάλωσαν υπό κομμουνισμό και τους έγινε πλύση εγκεφάλου ώστε να μισούν και να σκοτώνουν ταξικούς εχθρούς. Ενθαρρύνονταν στο να πολεμούν, να σπάζουν, να ληστεύουν και να καίνε αδιακρίτως.

Κατά την Πολιτιστική Επανάσταση, έφηβα κορίτσια χτυπούσαν χωρίς δισταγμό τους καθηγητές τους μέχρι θανάτου. Σήμερα, πληρωμένοι χρήστες του ίντερνετ για να διαδίδουν ψευδείς πληροφορίες, γνωστοί ως Στρατός των 50 Λεπτών, δουλεύουν ενεργητικά σε διάφορα διαδικτυακά μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην Κίνα, γράφοντας διαρκώς για χτυπήματα και δολοφονίες· συνήθη κείμενα έχουν τους τίτλους: «Ανακτήστε τα νησιά Ντιαο-γιου ακόμα και αν η Κίνα γίνει κομμάτια», και «Καλύτερα η Κίνα να γεμίσει με τάφους, παρά να μην εξαλείψει τον τελευταίο Ιάπωνα». Το δολοφονικό τους αίσθημα καλλιεργείται επίτηδες από το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Στην Δύση, τα κομμουνιστικά κόμματα θυμούνται με περηφάνια την εμπειρία της Γαλλικής Επανάστασης και της Κομμούνας των Παρισίων. Κάθε επανάσταση και εξέγερση έχει εκκινηθεί από όχλους που δεν είχαν καμιά ηθική, ντροπή, και καμιά καλοσύνη.

ε. Επίσπευση της αντικατάστασης των γενεών: Η παλαιότερη γενιά περιθωριοποιείται και απομακρύνεται από την κοινωνία με έναν επιταχυνόμενο ρυθμό. Καθώς οι νέοι αποκτούν όλο και περισσότερα δικαιώματα, πολιτική δύναμη, και προνόμια, οι ηλικιωμένοι χάνουν τις θέσεις εξουσίας και κύρους, πράγμα που επιταχύνει το διαζύγιο της ανθρωπότητας από την παράδοση.

Η σύγχρονη λογοτεχνία, τέχνες, και ο δημοφιλής πολιτισμός όλα προσαρμόζονται στις προτιμήσεις και αξίες των νέων, που πιέζονται να ακολουθήσουν τις τελευταίες τάσεις στην μόδα για να μην εξοστρακιστούν από τους φίλους τους. Αστραπιαία επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος κάνει τους ηλικιωμένους ανίκανους να παρακολουθήσουν τι γίνεται και να προσαρμοστούν στις μαζικές κοινωνικές αλλαγές που συμβαίνουν ως αποτέλεσμα.

Η μεταμόρφωση των αστικών και αγροτικών σφαιρών συνδυασμένη με την μαζική μετανάστευση για δουλειά, λειτουργούν από κοινού ώστε να αποξενώσουν τους ηλικιωμένους και να τους κάνουν να χάσουν την φιλική τους σύνδεση με το παρόν. Το μαρτύριο και η αίσθηση απόγνωσης της μοναξιάς τους επιδεινώνονται από την πραγματικότητα της μοντέρνας ζωής, όπου οι νέοι βρίσκονται σε μια συνεχή κατάσταση ανταγωνισμού και δεν έχουν πολύ χρόνο να δώσουν για τους γονείς και τους ηλικιωμένους της οικογένειάς τους.

στ. Διαίρεση της κοινωνίας: Στην παραδοσιακή ανθρώπινη κοινωνία, οι άνθρωποι βοηθούν ο ένας τον άλλον. Όταν υπάρχουν προβλήματα, έχουν την θρησκεία, ηθική, νόμους, και λαϊκά ήθη για να βρουν μια λύση και να μπορέσουν να συνεργαστούν. Μια τέτοια φυσική κοινωνία δεν μπορεί κάποιος να την κάνει να καταρρεύσει σε μια μικρή χρονική περίοδο. Θα πρέπει πρώτα να διαιρεθεί σε ατομικοποιημένες μονάδες, εξαλείφοντας την παραδοσιακή στήριξη μεταξύ ατόμων και αποξενώνοντάς τους τον έναν από τον άλλον.

Σχεδόν κάθε χαρακτηριστικό που μπορεί κάποιος να σκεφτεί έχει χρησιμοποιηθεί για να διαιρέσει την κοινωνία σε αντιμαχόμενες ομάδες και να ενσταλάξει μίσος και διαμάχη μεταξύ τους. Τάξη, φύλο, φυλή, εθνικότητα, και θρησκευτική πίστη όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως βάση για διαίρεση. Ο κομμουνισμός και άλλες ιδεολογίες επηρεασμένες από το φάντασμα, μεγεθύνουν την εχθρότητα μεταξύ των μπουρζουά και του προλεταριάτου, των αρχόντων και αρχομένων, προοδευτικών και «οπισθοδρομικών», αριστερών και συντηρητικών -όλα ενώ η κυβέρνηση επεκτείνει τις δυνάμεις της για να χτίσει ένα παντοδύναμο απολυταρχικό κράτος.

6. Απάτη και άμυνα

Όπως ένας εγκληματίας προσπαθεί να καταστρέψει τα αποδεικτικά στοιχεία της πράξης του, το φάντασμα του κομμουνισμού έχει καλύψει τον εαυτό του καλά. Είναι δύσκολο να αντιληφθούμε το μέγεθος των απατών του.

α. Ανοιχτή συνωμοσία: Τα πιο διαβολικά σχέδια του φαντάσματος φέρονται εις πέρας ανοιχτά υπό το φως του ηλίου, όπου τα παρουσιάζουν ως συνετά, λογικά, και νόμιμα. Έχουν τόσο πολύ εμποτίσει τον χώρο, που είναι δύσκολο να εκθέσεις αυτά τα σχέδια, αυτό που πραγματικά είναι. Κάποιες φορές, ορισμένες πτυχές της ατζέντας αποκαλύπτονται, μόνο για να αποσπάσουν την προσοχή και την διερεύνηση από την μεγαλύτερη συνωμοσία.

β. Καλυμμένη δράση: Κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, ο κόσμος είχε χωριστεί σε δύο στρατιωτικά και πολιτικά στρατόπεδα. Όμως, ενώ τα κοινωνικά συστήματα φαίνονταν να διαφέρουν τελείως, η ίδια δαιμονική διαδικασία λάμβανε χώρα και στις δύο πλευρές με διαφορετικές μορφές.

Πολλοί ρεβιζιονιστές κομμουνιστές δυτικού τύπου, σοσιαλιστές, Φαμπιανοί, αριστεροί, και προοδευτικοί αποκήρυξαν δημοσίως το Σοβιετικό και Κινέζικο μοντέλο, αλλά οι προσπάθειές τους οδήγησαν την κοινωνία σε ένα μονοπάτι προς μια κοινωνική δομή που δεν διαφέρει από αυτές στην Σοβιετική Ένωση και στην Κίνα. Με απλά λόγια, το κομμουνιστικό φάντασμα χρησιμοποίησε την απολυταρχική Ανατολή ως αντιπερισπασμό για την ενεργή διείσδυση στην Δύση.

γ. Δαιμονοποίηση του αντιπάλου: Αυτοί που τολμούν να εκθέσουν το σχέδιο του φαντάσματος παίρνουν την ταμπέλα του «συνωμοσιολόγου», «ακραίου», «ακροδεξιού», «εναλλακτικού δεξιού», «σεξιστή», «ρατσιστή», «πολεμόχαρου», «φανατικού», «Ναζί», «φασίστα», και άλλους όρους καθύβρισης που στόχο έχουν να απομονώσουν και να περιθωριοποιήσουν αυτά τα άτομα από την ακαδημαϊκή κοινότητα και από την ευρύτερη κοινωνία. Αφότου γίνουν υποστούν απομόνωση, γελοιοποίηση, και εκφοβισμό, οι ιδέες τους δεν βρίσκουν κοινό και η παρουσία τους δεν έχει επιρροή.

δ. Αποφυγή του ελέγχου: Οι άνθρωποι χειραγωγούνται νοητικά ώστε να αντιτίθενται προς ορισμένες εθνότητες, ομάδες, και άτομα, πράγμα που αποσπά την προσοχή από τα εγκλήματα του κομμουνιστικού φαντάσματος.

ε. Αιχμαλωσία της πλειοψηφίας: Είναι αδύνατον όλη η ανθρωπότητα να ξεγελαστεί από την απάτη του φαντάσματος. Αλλά ο κομμουνισμός έχει επηρεάσει την πλειοψηφία των ανθρώπων και τους ηγέτες τους, φέρνοντας πραγματικά τον κόσμο υπό τον έλεγχο του φαντάσματος. Υπό το φως των γενικών στρατηγικών που περιγράφηκαν παραπάνω, τα επόμενα κεφάλαια αυτού του βιβλίου εξετάζουν με λεπτομέρεια πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας, και τι πρέπει να κάνει η ανθρωπότητα ώστε να αποφύγει την ολοκληρωτική καταστροφή στα χέρια του φαντάσματος.

Οι Ευρωπαϊκές απαρχές του κομμουνισμού

Πολλές προφητείες σε ορθόδοξες θρησκείες προέβλεψαν πράγματα που έχουν γίνει, όπως και οι προβλέψεις του Νοστράδαμου και αυτές που παραδίνονταν μέσα σε πολιτισμούς ανά τον κόσμο, από το Περού μέχρι την Κορέα. Υπήρξαν εντυπωσιακά ακριβείς προφητικά κείμενα ανά την Κινεζική ιστορία, από την δυναστεία Χαν έως την Μινγκ.[1]

Αυτές οι προφητείες μας λένε την σημαντική αλήθεια πως η ιστορία δεν είναι μια τυχαία διαδικασία, αλλά ένα δράμα στο οποίο η σειρά των βασικών γεγονότων είχε ήδη οριστεί εκ των προτέρων. Στον τελικό καιρό, που θα μπορούσε επίσης να σημάνει την αρχή ενός νέου ιστορικού κύκλου, όλες οι θρησκείες του κόσμου αναμένουν ένα πράγμα: την άφιξη του Δημιουργού στον ανθρώπινο κόσμο.

Όλα τα δράματα έχουν μια κορύφωση. Αν και ο διάβολος έκανε ρυθμίσεις για την καταστροφή της ανθρωπότητας, ο Δημιουργός έχει τρόπους να αφυπνίσει τους ανθρώπους του κόσμου, βοηθώντας τους να αποφύγουν τα δεσμά του διαβόλου, και προσφέροντάς τους σωτηρία. Η τελική μάχη μεταξύ καλού και κακού εκτυλίσσεται σήμερα. Οι ορθόδοξες θρησκείες ανά τον κόσμο έχουν προβλέψει ότι στην εποχή της επιστροφής του Δημιουργού, ο κόσμος θα είναι γεμάτος δαίμονες, αίσχη, και δυσοίωνα γεγονότα καθώς η ανθρωπότητα έχει χάσει τους ηθικούς περιορισμούς της. Αυτός είναι ο σημερινός κόσμος.

Το στάδιο του εκφυλισμού που αντιμετωπίζουμε σήμερα φτιαχνόταν εδώ και πολύ καιρό. Άρχισε εκατοντάδες χρόνια πριν, με την γέννηση της βασικής κινητήριας δύναμής του: αθεϊσμού και της εξαπάτησης της ανθρωπότητας. Ήταν ο Καρλ Μαρξ που δημιούργησε μια ιδεολογία για να συμπεριλαμβάνει την απάτη σε όλες τις παραλλαγές της, και ήταν ο Βλαντιμίρ Λένιν που έθεσε την θεωρία σε βίαιη εφαρμογή. Ο Μαρξ, παρ΄ όλα αυτά, δεν ήταν αθεϊστής. Ήταν σατανιστής και έγινε ο δαίμονας που είχε αποστολή να μην αφήσει τον άνθρωπο να αναγνωρίσει τον Δημιουργό στους τελικούς καιρούς.

1. Τα σατανικά έργα του Καρλ Μαρξ

Ο Μαρξ εξέδωσε πολλά βιβλία στην ζωή του, τα πιο γνωστά είναι το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του 1848 και οι τρείς τόμοι τού Das Kapital, που εκδόθηκαν μεταξύ 1867 και 1894. Αυτά τα έργα διαμορφώνουν την θεωρητική βάση για το κομμουνιστικό κίνημα. Είναι λιγότερο γνωστό ότι κατά την διάρκεια της ζωής του, ο Μαρξ έδωσε την ψυχή του στον διάβολο και έγινε ο πράκτοράς του στον ανθρώπινο κόσμο. Στα νιάτα του, ο Μαρξ ήταν ένας αφοσιωμένος χριστιανός. Ήταν ένας ενθουσιώδης πιστός στον Θεό πριν καταληφθεί από την δαιμονική του μεταμόρφωση. Σε ένα από τα πρώτα ποιήματά του «Επίκληση ενός απελπισμένου», ο Μαρξ έγραψε για την θέλησή του να πάρει εκδίκηση από τον Θεό:

Έτσι ένας θεός πήρε από μένα τα πάντα
Στην κατάρα και τροχιά του πεπρωμένου.
Όλοι οι κόσμοι του χάθηκαν και δεν ξαναγυρίζουν!
Σε μένα μόνο η εκδίκηση έχει μείνει!
Στον εαυτό μου θα ρίξω με περηφάνια εκδίκηση,
Σε αυτό το ον, αυτόν τον Άρχοντα στον θρόνο,
Θα κάνω την δύναμή μου υφαντό όσων είναι αδύναμα,
Θα αφήσω τον καλύτερο εαυτό μου χωρίς ανταμοιβή!
Θα χτίσω τον θρόνο μου ψηλά στα σύννεφα,
Κρύα, τεράστια θα είναι η κορυφή του.
Για την άμυνά του — απίστευτος τρόμος,
Για τον Στρατηγό του — η πιο μαύρη αγωνία.[2]

Γράφοντας στον πατέρα του, ο Μαρξ περιέγραψε τις αλλαγές που βίωνε:

«Μια κουρτίνα έπεσε, τα ιερότερα των ιερών μου κατασχίσθηκαν, και νέοι θεοί έπρεπε να στηθούν στην θέση τους. Μια πραγματική ανησυχία με έχει καταλάβει και δεν θα μπορέσω να ηρεμήσω το ένθερμο πνεύμα μου μέχρι να βρεθώ ενώπιον της αγαπητής σου παρουσίας.» [3]

Στο ποίημά του «Η χλωμή κόρη», ο Μαρξ έγραψε:

“…Έτσι έχασα τον παράδεισο, το ξέρω πολύ καλά.
Η ψυχή μου, κάποτε πιστή στον Θεό, επιλέχτηκε για την κόλαση.” [4]

Η οικογένεια του Μαρξ αντιλήφθηκε ξεκάθαρα την αλλαγή σ’ αυτόν. Στις 2 Μαρτίου 1837, ο πατέρας του του έγραψε:

«Η πρόοδός σου, η αγαπητή ελπίδα να δούμε το όνομά σου μια μέρα μεγάλης φήμης, και η επίγεια ευζωία σου δεν είναι οι μόνες επιθυμίες της καρδιάς μου. Αυτές είναι ψευδαισθήσεις που είχα για πολύ καιρό, αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι η πραγματοποίησή τους δεν θα με έκανε ευτυχισμένο. Μόνο αν η καρδιά σου παραμένει αγνή και χτυπάει ανθρώπινα και μόνο αν δεν μπορεί κάποιος δαίμονας να πάρει την καρδιά σου από καλύτερα αισθήματα, μόνο τότε θα είμαι χαρούμενος.»[5]

Μια από τις κόρες του Μαρξ έγραψε πως όταν ήταν μικρή, ο Μαρξ έλεγε σε αυτήν και τις αδερφές της πολλές ιστορίες. Η αγαπημένη της ήταν η πολύπαθη ιστορία του Χανς Ρέκλε, ενός μάγου που πάντα είχε ανάγκη χρήματα και δεν είχε επιλογή από το να πουλήσει τις όμορφες κούκλες του στον διάβολο.[6] Αυτό που πούλησε ο Μαρξ στον διάβολο για αντάλλαγμα την επιτυχία του ήταν η ίδια η ψυχή του. Περιγράφοντας τον εαυτό του στον «Βιολιστή», ο Μαρξ έγραψε:

Πως έτσι! Καρφώνω, καρφώνω χωρίς να ξαστοχώ
Το μαύρο σαν αίμα σπαθί μου στην ψυχή σου.
Αυτήν την τέχνη ο Θεός ούτε την θέλει ούτε την γνωρίζει,
Πηδάει στο μυαλό από τις μαύρες ομίχλες της Κολάσεως.
Μέχρι η καρδιά να έχει μαγευτεί, μέχρι οι αισθήσεις να τα χάσουν:
Με τον Σατανά έκανα την συμφωνία μου.
Γράφει τα σημάδια, μετράει τον χρόνο για μένα,
Παίζω τον ρυθμό του θανάτου γρήγορα και δυνατά. [7]

Στην βιογραφία του Μαρξ, ο συγγραφέας Ρόμπερτ Πέιν έγραψε πως οι ιστορίες που είπε ο Μαρξ μπορούν να κατανοηθούν ως αλληγορία για την δική του ζωή και ότι έμοιαζε να πράττει εν γνώσει του για λογαριασμό του διαβόλου.[8]

Η ψυχή του Μαρξ στράφηκε στο κακό. Στον θυμό του κατά του Θεού, έγινε μέλος της σέκτας του διαβόλου. Ο Αμερικανός πολιτικός φιλόσοφος Έρικ Φέγκελιν έγραψε:

«Ο Μαρξ γνώριζε πως ήταν ένας θεός που δημιουργούσε έναν κόσμο, δεν ήθελε να είναι το πλάσμα. Δεν ήθελε να δει τον κόσμο από την οπτική γωνία της ύπαρξης ενός πλάσματος. Ήθελε να δει τον κόσμο από την οπτική του coincidentia oppositorum, δηλαδή, από την θέση του Θεού.» [9]

Στο ποίημά του «Ανθρώπινη περηφάνια», ο Μαρξ εξέφρασε την θέλησή του να φύγει από τους θεούς και να σταθεί μ’ αυτούς σαν ίσος:

Τότε το γάντι με δύναμη πετώ
Θυμωμένος στο ορθάνοιχτο πρόσωπο του Κόσμου.
Πέφτει η γιγάντια Νάνος, κλαίγοντας,
Χτυπήματα, δεν μπορούν να χαλάσουν την ευτυχία μου.
Σαν Θεός τολμώ
Μέσα από αυτό το χαλασμένο βασίλειο να περιδιαβαίνω με θρίαμβο.
Κάθε λέξη είναι Πράξη και Φλόγα,
Και το στήθος μου σαν αυτό του Δημιουργού.[10]

Ο Μαρξ εξεγέρθηκε ενεργά κατά του θεϊκού. Έγραψε:

«Θέλω πολύ να πάρω εκδίκηση από Αυτόν που κυβερνά από πάνω και η ιδέα του Θεού είναι σημάδι ενός διεφθαρμένου πολιτισμού. Πρέπει να καταστραφεί».[11]

Λίγο μετά τον θάνατο του Μαρξ, η γυναίκα που φρόντιζε το σπίτι του, Χελένε Ντεμούτ, έγραψε γι΄ αυτόν:

«Ήταν κάποιος που φοβόταν τον Θεό. Πολύ άρρωστος, προσευχόταν μόνος στο δωμάτιό του μπροστά από μια σειρά αναμμένων κεριών, δένοντας κάτι σαν ταινία γύρω από το μέτωπό του.»[12]

Όπως ειδικοί έχουν δηλώσει, η προσευχή του Μαρξ δεν ήταν ούτε της χριστιανικής ούτε της ιουδαϊκής παράδοσης. Ο πραγματικός Μαρξ δεν ήταν άθεος, ωστόσο. Ανά την ανθρώπινη ιστορία, μεγάλοι σοφοί δίδαξαν στα αισθανόμενα όντα τον δρόμο προς την φώτιση και έθεσαν τα θεμέλια για τους πολιτισμούς του κόσμου. Ο Ιησούς καθιέρωσε την βάση του χριστιανικού πολιτισμού, και η σοφία του Λάο Τζι είναι το θεμέλιο του Ταοϊσμού, ενός κεντρικού πυλώνα της κινεζικής φιλοσοφίας. Στην αρχαία Ινδία, οι διδασκαλίες του Σακυαμούνι οδήγησαν στον Βουδισμό. Η προέλευση της σοφίας τους είναι ένα θαύμα -κέρδισαν την επίγνωσή τους μέσω φώτισης στην καλλιέργεια, όχι από συνηθισμένες σπουδές.

Οι θεωρίες του Μαρξ ανέφεραν το έργο προηγούμενων διανοουμένων, αλλά σε τελική ανάλυση προέρχονταν από το κακό φάντασμα. Έγραψε στο ποίημα «Πάνω στον Χέγκελ»:

“…Αφού βρήκα το Υψηλότερο των πραγμάτων και το Βάθος τους επίσης, θρασύς είμαι σαν Θεός, ντυμένος με σκοτάδι σαν Θεός…” [13]

Σύμφωνα με την ρύθμιση του φαντάσματος, ο Μαρξ εισήλθε στον ανθρώπινο κόσμο και καθιέρωσε την σέκτα του κομμουνισμού για να διαφθείρει την ανθρώπινη ηθική, με πρόθεση ότι η ανθρωπότητα θα προδώσει τους θεούς και θα καταδικάσει τον εαυτό της σε αιώνιο μαρτύριο στην Κόλαση.

2. Το ιστορικό πλαίσιο του μαρξισμού

Για να διαδώσει τον μαρξισμό, το φάντασμα έθεσε διάφορα θεμέλια στην διανόηση και την κοινωνία. Θα εξετάσουμε αυτά τα δύο τμήματα που χρησιμοποιούνται ως το πλαίσιο για την άνοδο του κομμουνισμού. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι η θεωρία του Μαρξ επηρεάστηκε βαθιά από τον Γκέοργκ Χέγκελ και τον Λούντβιγκ Φόιερμπαχ, που ήταν ένας από τους αρχικούς αρνητές της ύπαρξης του Θεού. Ο Φόιερμπαχ πίστευε ότι η θρησκεία δεν ήταν κάτι παραπάνω από μια «απειρία της αντίληψης» -δηλαδή, ότι οι άνθρωποι εφηύραν τον Θεό καθώς φαντάζονταν τις δικές τους ικανότητες σε υπερβολή.[14]

Η θεωρία του Φόιερμπαχ ρίχνει κάποιο φως στο πως ο κομμουνισμός εμφανίστηκε και διαδόθηκε. Ανάπτυξη στην επιστήμη, εκμηχανοποίηση, υλικά αγαθά, ιατρική, και ψυχαγωγία δημιούργησαν την εντύπωση ότι η ευτυχία είναι ένα αποτέλεσμα υλικού πλούτου. Συνεπώς, κάθε δυσαρέσκεια πρέπει να προέρχεται από κοινωνικούς περιορισμούς. Έμοιαζε πως με υλική ανάπτυξη και κοινωνική αλλαγή, οι άνθρωποι θα μπορούσαν να χτίσουν μια ουτοπία χωρίς καμία ανάγκη για Θεό. Αυτό το όραμα είναι ο βασικός τρόπος με τον οποίον οι άνθρωποι σαγηνεύονται και μετά γίνονται μέλη της σέκτας του κομμουνισμού.

Ο Φόιερμπαχ δεν ήταν ο πρώτος που απέρριψε τον χριστιανισμό και τον Θεό. Ο Ντέιβιντ Στράους διερωτήθηκε για την αυθεντικότητα της Βίβλου και την θεϊκή φύση του Ιησού στο βιβλίο του ‘Ζωή του Ιησού’, το 1835. Μπορούμε να ιχνηλατήσουμε τέτοιες αθεϊστικές ιδέες πίσω προς την Αναγέννηση τον δέκατο έβδομο και δέκατο όγδοο αιώνα ή, αν χρειάζεται, στον καιρό των αρχαίων Ελλήνων. Αλλά αυτός δεν είναι ο σκοπός αυτού του βιβλίου.

Αν και το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του Μαρξ γράφτηκε πάνω από μια δεκαετία πριν την έκδοση της ‘Προέλευσης των Ειδών’ του Δαρβίνου, η θεωρία της εξέλιξης έδωσε στον Μαρξ μια φαινομενικά επιστημονική στήριξη. Αν όλα τα είδη έγιναν με φυσικό τρόπο ως αποτέλεσμα «φυσικής επιλογής», και τα ανθρώπινα όντα είναι απλώς οι πιο εξελιγμένοι οργανισμοί, τότε δεν υπάρχει χώρος για Θεό. Κενά και προβλήματα στην θεωρία της εξέλιξης έχουν τεκμηριωθεί καλά, αλλά μια συζήτηση αυτού του θέματος είναι πέραν του πεδίου αυτού του βιβλίου.

Τον Δεκέμβριο του 1860, ο Μαρξ έγραψε για την θεωρία του Δαρβίνου στον συνεργάτη του Φρίντριχ Ένγκελς, επιδοκιμάζοντας την Προέλευση των Ειδών ως «το βιβλίο που περιέχει την θεμελίωση φυσικής ιστορίας για την άποψή σου [ιστορικός υλισμός]».[15] Σε γράμμα στον σοσιαλιστή φιλόσοφο Φέρντιναντ Λασάλ τον Ιανουάριο του 1862, ο Μαρξ είπε: «Το βιβλίο του Δαρβίνου είναι πολύ σημαντικό και με εξυπηρετεί ως μια βάση φυσικής επιστήμης για την πάλη των τάξεων στην ιστορία».[16] Η θεωρία της εξέλιξης στο πεδίο της φυσικής επιστήμης και ο υλισμός στο πεδίο της φιλοσοφίας παρείχαν στον μαρξισμό δύο ισχυρά εργαλεία για εξαπάτηση και στρατολόγηση ακολούθων.

Η κοινωνία πέρασε από βαθιές αλλαγές κατά την ζωή του Μαρξ. Το 1769, οι βελτιώσεις του Τζέιμς Βατ στην ατμομηχανή θα έφερναν την πρώτη Βιομηχανική Επανάσταση, που αντικατέστησε την δεξιοτεχνία των τεχνιτών με μαζική παραγωγή. Τεχνική ανάπτυξη στην γεωργία απελευθέρωσε μια περίσσεια εργατών ώστε να μεταβούν στις πόλεις και να δουλεύουν σκληρά σε εργοστάσια. Το ελεύθερο εμπόριο δημιούργησε νέες καταστάσεις σε πωλήσεις και μάρκετινγκ.

Η βιομηχανοποίηση πάντοτε ενδυναμώνει την άνοδο των πόλεων και την μετακίνηση πληθυσμών, πληροφοριών, και ιδεών. Μετά την εξορία του από την Γερμανία, ο Μαρξ έζησε στην Γαλλία, μετά στο Βέλγιο, και μετά στην Αγγλία, όπου εγκαταστάθηκε στο Ντικενσιανό περιβάλλον των φτωχογειτονιών του Λονδίνου. Η δεύτερη Βιομηχανική Επανάσταση άρχισε στα πιο ύστερα χρόνια του Μαρξ, φέρνοντας ηλεκτροδότηση, την μηχανή εσωτερικής καύσης, και παρασκευή χημικών. Η εφεύρεση του τηλέγραφου και του τηλεφώνου άλλαξε ριζικά τις επικοινωνίες.

Κάθε αλλαγή έριχνε την κοινωνία σε αναστάτωση καθώς οι άνθρωποι πάσχιζαν να προσαρμοστούν στην νέα πραγματικότητα εν μέσω τεχνολογικών αλλαγών. Πολλοί δεν μπορούσαν να προφτάσουν, και αυτό οδήγησε στην πόλωση εχόντων και μη εχόντων, σε οικονομικές κρίσεις, και τα παρόμοια. Αυτή η αναστάτωση δημιούργησε ώριμες συνθήκες για την διάδοση της άποψης του Μαρξ ότι τα κοινωνικές συνήθειες και παραδόσεις ήταν καταπιεστικά υπολείμματα προς καταστροφή. Ταυτοχρόνως, καθώς η τεχνολογία κατέστησε δυνατή την μεταμόρφωση του φυσικού κόσμου σε μεγάλη κλίμακα, η αλαζονεία της ανθρωπότητας μεγάλωσε.

Αντί να βλέπουμε τον μαρξισμό ως ένα αποτέλεσμα κοινωνικής αναστάτωσης και της επακόλουθης τάσης στην διανόηση, αυτοί οι παράγοντες θα πρέπει να κατανοηθούν υπό το φως των σχεδίων του διαβόλου για την αποσταθεροποίηση της ανθρωπότητας και την διάδοση του μαρξισμού σε όλον τον κόσμο.

3. Η Γαλλική Επανάσταση.

Η επίδραση της Γαλλικής Επανάστασης του 1789 ήταν τεράστια και πολύ εκτεταμένη. Κατέστρεψε την μοναρχία, ανέτρεψε την παραδοσιακή κοινωνική δομή, και εκκίνησε ένα σύστημα διακυβέρνησης από τον όχλο. Ο Ένγκελς δήλωσε:

«Μια επανάσταση είναι σίγουρα το πιο απολυταρχικό πράγμα· είναι η πράξη όπου ένα μέρος του πληθυσμού επιβάλλει την θέλησή του επί του άλλου μέρους μέσω τυφεκίων, ξιφολόγχης και κανονιού -απολυταρχικά μέσα, το δίχως άλλο· και αν ο νικητής δεν θέλει να έχει πολεμήσει μάταια, θα πρέπει να διατηρήσει την εξουσία του μέσω του τρόμου που τα χέρια του γεννούν στους αντιδραστικούς.» [17]

Η Ομάδα Ιακωβίνων, που πήρε την εξουσία μετά την Γαλλική Επανάσταση, το γνώριζε αυτό καλά. Αφότου έστειλε τον Γάλλο βασιλιά Λουδοβίκο XVI στην γκιλοτίνα, η Εξουσία του Τρόμου του αρχηγού των Ιακωβίνων Μαξιμιλιέν Ροβεσπιέρο, επέφερε την εκτέλεση άλλων 70.000 ανθρώπων, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν τελείως αθώοι. Πολλά χρόνια μετά την εκτέλεση του ίδιου του Ροβεσπιέρου, ένας ανώνυμος συγγραφέας έγραψε έναν επιτάφιο για αυτόν:

Σε όποιον η τέχνη σου περάσει, παρακάλα
Μην θρηνείς που είμαι νεκρός·
Διότι αν ήμουν ζωντανός σήμερα,
Θα ήσουν εσύ εδώ αντί για εμένα! [18]

Οι τρεις πολιτικές του πολιτικού τρόμου, οικονομικού τρόμου, και θρησκευτικού τρόμου, που εφαρμόζονταν από την Ομάδα Ιακωβίνων στην Γαλλική Επανάσταση, εμφανίστηκαν ως πρελούδιο της τυραννίας των κομμουνιστικών κομμάτων.

Ως πρόδρομος των πολιτικών δολοφονιών υπό τους Λένιν και Στάλιν, οι Γάλλοι επαναστάτες εγκαθίδρυσαν το Επαναστατικό Δικαστήριο και έστησαν γκιλοτίνες στο Παρίσι και άλλα μέρη. Επαναστατικές επιτροπές αποφάσιζαν εάν ένας κρατούμενος ήταν ένοχος, ενώ ειδικοί πράκτορες του Εθνικού Συμβουλίου είχαν εξουσία επί των στρατιωτικών και διοικητικών υποτμημάτων. Οι sans-culottes, ή προλετάριοι, είχαν την θέση της πιο επαναστατικής τάξης.

Σύμφωνα με τον Νόμο της 22ας του [μηνός] Prairial, που τέθηκε σε ισχύ στις 10 Ιουνίου 1794, σύμβουλοι για πριν την δίκη και σύμβουλοι υπεράσπισης απαγορεύτηκαν, και όλες οι καταδικαστικές αποφάσεις απαιτούνταν να καταλήγουν στην ποινή του θανάτου. Φήμες, υποθέσεις, και προσωπική εκτίμηση, αντί για τεκμηριωμένα στοιχεία, θεωρούνταν όλα έγκυρα για τον σκοπό της απόκτησης μιας απόφασης. Η προώθηση του νόμου επέκτεινε πολύ την Εξουσία του Τρόμου, με εκτιμήσεις για 300.000 έως 500.000 ανθρώπους να έχουν φυλακιστεί ως ύποπτοι.[19]

Παρομοίως, ο οικονομικός τρόμος των Ιακωβίνων έμοιαζε να προλογίζει τον «πολεμικό κομμουνισμό» που θα εφαρμοζόταν στην Ρωσία από τον Λένιν. Ένας νόμος που τέθηκε σε ισχύ στις 26 Ιουλίου 1793, ονόμασε την αποταμίευση [χρημάτων ή υλικών] έγκλημα που τιμωρείται με θάνατο.[20]

Ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς των Γάλλων επαναστατών ήταν η Καθολική πίστη. Κατά την διάρκεια της Εξουσίας του Τρόμου, ο Ροβεσπιέρος, ο ζωγράφος Ζακ-Λουί Νταβίντ, και οι υποστηρικτές τους ίδρυσαν μια μορφή αθεϊσμού αποκαλούμενη ‘Σέκτα της Λογικής’. Βασιζόταν σε τάσεις της Αναγέννησης και σκόπευε να αντικαταστήσει τον Καθολικισμό.[21]

Στις 5 Οκτωβρίου 1793, το Εθνικό Συμβούλιο κατήργησε το χριστιανικό ημερολόγιο και καθιέρωσε το Ρεπουμπλικανικό Ημερολόγιο. Στις 10 Νοεμβρίου, η Νότρ-Νταμ του Παρισιού ξαναβαπτίστηκε σε Ναός της Λογικής, και μια ηθοποιός παρίστανε μια Θεά της Λογικής ως αντικείμενο λατρείας για τις μάζες. Η Σέκτα της Λογικής επιβλήθηκε γρήγορα σε όλο το Παρίσι. Σε μια εβδομάδα, μόνο τρείς χριστιανικές εκκλησίες έμειναν σε λειτουργία.

Ο θρησκευτικός τρόμος γέμισε το Παρίσι. Ιερείς συλλαμβάνονταν μαζικά, και κάποιοι εκτελούνταν.[22] Η Γαλλική Επανάσταση δεν έδωσε μόνο ένα μοντέλο για το Σοβιετικό καθεστώς που ιδρύθηκε από τον Λένιν, αλλά επίσης συνδεόταν στενά με την ανάπτυξη του μαρξισμού. Ο Φρανσουά-Νολ Μπαμπόφ, ένας ουτοπικός σοσιαλιστής που έζησε μέσα στην Γαλλική Επανάσταση και εκτελέστηκε το 1797 για την συμμετοχή του στην Συνωμοσία των Ίσων, υποστήριζε την κατάργηση της προσωπικής ιδιοκτησίας. Ο Μαρξ θεωρούσε τον Μπαμπόφ τον πρώτο επαναστάτη κομμουνιστή.

Η Γαλλία επηρεάστηκε βαριά από σοσιαλιστικές ιδεολογίες τον δέκατο ένατο αιώνα. Ο Συνασπισμός των Παρανόμων, που έλαβε τον Μπαμπόφ ως τον πνευματικό του ιδρυτή, αναπτύχθηκε ραγδαία στο Παρίσι. Ο Γερμανός ράφτης Βίλχελμ Βάιτλινγκ έγινε μέλος των Παρανόμων το 1835. Υπό την αρχηγία του, η μυστική κοινότητα μετονόμασε τον εαυτό της σε Συνασπισμό των Δικαίων.

Σε μια συνάντηση τον Ιούνιο του 1847, ο Συνασπισμός των Δικαίων ενώθηκε με την Κομμουνιστική Επικοινωνιακή Επιτροπή με αρχηγούς τους Μαρξ και Ένγκελς και διαμόρφωσαν τον Κομμουνιστικό Συνασπισμό. Τον Φεβρουάριο 1848, οι Μαρξ και Ένγκελς εξέδωσαν το θεμελιακό έργο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.

Η Γαλλική Επανάσταση ήταν απλώς το ξεκίνημα μιας μακράς περιόδου αναταραχής σε όλη την Ευρώπη. Επαναστάσεις και εξεγέρσεις έλαβαν χώρα η μία μετά την άλλη από το τέλος της Ναπολεονικής διακυβέρνησης, επηρεάζοντας την Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία, Γερμανία, διάφορα μέρη της Ιταλίας, Βέλγιο, και Πολωνία. Μέχρι το 1848, επανάσταση και πόλεμος είχαν εξαπλωθεί ανά την Ευρώπη, δίνοντας το βέλτιστο περιβάλλον για την εξάπλωση του κομμουνισμού.

Το 1864, ο Μαρξ και άλλοι ίδρυσαν την Διεθνή Ένωση Εργατών, επίσης γνωστή ως η Πρώτη Διεθνής, τοποθετώντας τον Μαρξ ως τον πνευματικό ηγέτη του κινήματος των κομμουνιστών εργατών. Ως αποτελεσματικός αρχηγός της Πρώτης Διεθνούς, ο Μαρξ δούλεψε για την δημιουργία μιας βασικής ομάδας αυστηρά πειθαρχημένων επαναστατών που θα οδηγούσαν τους εργάτες σε εξέγερση. Την ίδια στιγμή, βρήκε λόγους να απομακρύνει όσους διαφωνούσαν με αυτόν από τον οργανισμό. Ο Μιχαήλ Μπακούνιν, ο πρώτος κύριος Ρώσος κομμουνιστής, συγκέντρωσε πολλούς νεοσυλλέκτους για το κομμουνιστικό κίνημα, αλλά ο Μαρξ τον κατηγόρησε πως ήταν τσαριστής πράκτορας και τον απέβαλε από την Πρώτη Διεθνή. [23] Το 1871, το γαλλικό παρακλάδι της Πρώτης Διεθνούς εκκίνησε την πρώτη κομμουνιστική επανάσταση: την Κομμούνα του Παρισιού.

4. Η αρχή του κομμουνισμού στο Παρίσι.

Η Κομμούνα των Παρισίων ιδρύθηκε μετά την ήττα της Γαλλίας στον Γαλλο-Πρωσικό Πόλεμο του 1870. Αν και ο Γάλλος αυτοκράτορας Ναπολέων ΙΙΙ παραδόθηκε, οι πρωσικοί στρατοί πολιόρκησαν το Παρίσι πριν αποσυρθούν. Η ταπείνωση της παράδοσης, σε συνδυασμό με αναστάτωση που υπήρχε για μεγάλο διάστημα στους Γάλλους εργάτες, οδήγησαν σε μια γενική εξέγερση στο Παρίσι, και η νεοϊδρυθείσα Γαλλική Τρίτη Δημοκρατία (Republic) αποσύρθηκε στις Βερσαλλίες, αφήνοντας ένα κενό εξουσίας στην πρωτεύουσα.

Τον Μάρτιο 1871, η Κομμούνα του Παρισιού άρχισε με την εξέγερση οπλισμένων όχλων και κακοποιών από τα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας, οδηγούμενη από σοσιαλιστές, κομμουνιστές, αναρχικούς, και άλλους ακτιβιστές. Το κίνημα σχετιζόταν με και είχε επηρεαστεί βαθιά από την Πρώτη Διεθνή. Σκόπευε να χρησιμοποιήσει το προλεταριάτο ως πράκτορες επανάστασης για να καταστρέψουν τον παραδοσιακό πολιτισμό και να μεταλλάξουν την πολιτική και οικονομική δομή της κοινωνίας.

Αυτό που ακολούθησε ήταν σφαγές και καταστροφή σε μαζική κλίμακα καθώς οι επαναστάτες συνέτριβαν τα υπέροχα κειμήλια, μνημεία, και τέχνη του Παρισιού. Ένας εργάτης αναρωτήθηκε ρητορικά: «Τι καλό κάνει σε μένα να υπάρχουν μνημεία, όπερες, καφέ μουσικής όπου ποτέ δεν έχω πάει γιατί δεν έχω τα λεφτά;» [24]

Ένας μάρτυρας της καταστροφής είπε: «Είναι πικρό, ανηλεές, και βάρβαρο· και είναι, χωρίς αμφιβολία, μια λυπηρή κληρονομιά της αιματηρής Επανάστασης του 1789.»

Ένας άλλος περιέγραψε την Κομμούνα ως:

«…Μια επανάσταση αίματος και βίας και την πιο εγκληματική πράξη που έχει δει ο κόσμος. Οι συμμετέχοντές της ήταν τρελοί, μεθυσμένοι με κρασί και αίμα, και οι αρχηγοί της ανηλεείς κακοποιοί …τα απόβλητα της Γαλλίας». [25]

Η μάχη μεταξύ παράδοσης και αντι-παράδοσης είχε αρχίσει στην Γαλλική Επανάσταση και συνεχίστηκε οκτώ δεκαετίες αργότερα. Ο επίτιμος πρόεδρος της Κομμούνας του Παρισιού είπε:

«Σε δύο αρχές μοιράζεται η Γαλλία: αυτήν της νομιμότητας και αυτήν της λαϊκής κυριαρχίας. …Η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας οδηγεί όλους τους άντρες του μέλλοντος, τις μάζες που, κουρασμένες να είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης, προσπαθούν να διαλύσουν το πλαίσιο που τις πνίγει.» [26]

Ο εξτρεμισμός της Κομμούνας πήγαζε εν μέρει από τις γεμάτες μίσος ιδέες του Ενρί ντε Σαιν-Σιμόν, ενός ουτοπικού σοσιαλιστή που θεωρούσε την καλή κατάσταση μιας χώρας ανάλογη του πληθυσμού των εργατών της. Υποστήριζε τον θάνατο των πλουσίων, που πίστευε πως είναι παράσιτα.

Στον Εμφύλιο Πόλεμο στην Γαλλία, ο Μαρξ περιέγραψε την Κομμούνα ως μια κομμουνιστική χώρα:

«…Η ευθεία αντίθεση στην αυτοκρατορία ήταν η Κομμούνα. Η θέληση για ‘λαϊκή δημοκρατία’, με την οποία η Επανάσταση του Φεβρουαρίου έγινε πραγματικότητα από το προλεταριάτο του Παρισιού, εξέφρασε μια αμυδρή φιλοδοξία για μια δημοκρατία που όχι μόνο θα έπαιρνε την θέση της μοναρχικής μορφής διακυβέρνησης των τάξεων, αλλά της ίδιας της διακυβέρνησης τάξεων. Η Κομμούνα ήταν αναμφίβολα η μορφή αυτής της δημοκρατίας». Επίσης, έγραψε: «Η Κομμούνα στόχευε να απαγορέψει εκείνη την ταξική ιδιοκτησία που μετατρέπει την εργασία των πολλών στα πλούτη των λίγων». [27]

Η Κομμούνα του Παρισιού ήταν η πρώτη που έδειξε τα χαρακτηριστικά της κομμουνιστικής επανάστασης. Η Στήλη Βεντόμ στην μνήμη του Ναπολέοντα καταστράφηκε. εκκλησίες ληστεύτηκαν, κλήρος σφαγιάστηκε, και θρησκευτικές διδασκαλίες απαγορεύτηκαν στα σχολεία. Οι επαναστάτες έντυσαν τα αγάλματα των αγίων με σύγχρονα ρούχα και τους κόλλησαν πίπες στο στόμα. Γυναίκες συμμετείχαν στην θηριωδία με ενθουσιασμό που μερικές φορές υπερέβαινε αυτόν των ανδρών. Ο Κινέζος διπλωμάτης Τζανγκ Ντε-γι, που ευρισκόταν στο Παρίσι εκείνον τον καιρό, περιέγραψε την κατάσταση στο ημερολόγιό του:

«Οι εξεγερμένοι δεν ήταν μόνο άρρενες αλήτες· γυναίκες επίσης πήραν μέρος στην λεηλασία. Έφτιαξαν το σπίτι τους σε ψηλά κτήρια και έτρωγαν νοστιμιές. Αλλά η ευχαρίστησή τους ήταν μικρή, καθώς δεν γνώριζαν τον κίνδυνο που τους πλησιάζει. Λίγο πριν νικηθούν, λεηλάτησαν και έκαψαν κτήρια. Ανεκτίμητοι θησαυροί έγιναν στάχτη. Εκατοντάδες εξεγερμένες γυναίκες συνελήφθησαν και παραδέχτηκαν πως ήταν κυρίως γυναίκες που ηγούνταν του εμπρησμού.» [28]

Η βίαιη τρέλα κατά την πτώση της Κομμούνας του Παρισιού δεν εκπλήσσει. Στις 23 Μαΐου 1871, πριν η τελική γραμμή άμυνας πέσει, οι αρχηγοί της Κομμούνας διέταξαν το κάψιμο του Παλατιού Λούξεμπουργκ (το κτήριο της Γαλλικής Συγκλήτου), του παλατιού Tuileries, και του Λούβρου. Η Όπερα του Παρισιού, το δημαρχείο του Παρισιού, το υπουργείο Εσωτερικών, το υπουργείο Δικαιοσύνης, το Palais Royal, και τα πολυτελή εστιατόρια και πλούσια κτήρια διαμερισμάτων στις δύο πλευρές των Ηλυσίων Πεδίων επρόκειτο επίσης να καταστραφούν για να μην πέσουν στα χέρια της κυβέρνησης.

Στις 7μμ. μέλη της Κομμούνας, κουβαλώντας πίσσα, άσφαλτο, και τουρπεντίνη, άρχισαν φωτιές σε πολλές τοποθεσίες ανά το Παρίσι. Το μαγευτικό Παλάτι Tuileries χάθηκε στις φλόγες. Ευτυχώς, οι προσπάθειες των εμπρηστών να κάψουν το γειτονικό Λούβρο αποτράπηκαν από την άφιξη των στρατευμάτων του Αδόλφου Τιέρ. [29] Ο Μαρξ άλλαξε στα γρήγορα την θεωρία του στον χρόνο της Κομμούνας του Παρισιού. Η μόνη τροποποίηση που έκανε στο Κομμουνιστικό μανιφέστο ήταν ότι η εργατική τάξη θα πρέπει να διαλύσει και καταστρέψει τον κρατικό μηχανισμό, και όχι απλά να τον κατακτήσει.

5. Πρώτα η Ευρώπη, μετά ο κόσμος.

Το ενημερωμένο μανιφέστο του Μαρξ έκανε τον κομμουνισμό ακόμα πιο καταστρεπτικό στην φύση του και πιο διαδεδομένο στην επιρροή του. Στις 14 Ιουλίου 1889, έξι χρόνια μετά τον θάνατο του Μαρξ, δεκατρία χρόνια μετά την διάλυση της Πρώτης Διεθνούς, και εκατό χρόνια μετά την Γαλλική Επανάσταση, το Διεθνές Κογκρέσο Εργατών αναστήθηκε. Οι μαρξιστές άρχισαν και πάλι το κίνημα, κάτι που οι ιστορικοί αποκαλούν Δεύτερη Διεθνή.

Οδηγούμενοι από τον κομμουνισμό και φωνάζοντας συνθήματα όπως «απελευθερώστε την ανθρωπότητα» και «διαλύστε τις κοινωνικές τάξεις», το κίνημα των Ευρωπαίων εργατών καθιερώθηκε ραγδαία. Ο Λένιν είπε: «Οι υπηρεσίες του Μαρξ και Ένγκελς στην εργατική τάξη μπορούν να εκφραστούν με λίγες λέξεις ως εξής: Δίδαξαν την εργατική τάξη να μάθει τον εαυτό της και να συνειδητοποιεί τον εαυτό της, και αντικατέστησαν την επιστήμη με όνειρα». [30]

Ψέματα και κατήχηση χρησιμοποιήθηκαν για να ελέγξουν λαϊκά κινήματα με κομμουνιστική ιδεολογία, οδηγώντας όλο και περισσότερους ανθρώπους να την αποδεχτούν. Μέχρι το 1914, υπήρχαν σχεδόν τριάντα παγκόσμιοι και τοπικοί σοσιαλιστικοί οργανισμοί και αμέτρητα περισσότερες εργατικές ενώσεις και συνεταιρισμοί, με πολλά μέλη που στόχευαν να διαδώσουν τον σοσιαλισμό. Στο ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρχαν πάνω από δέκα εκατομμύρια μέλη ενώσεων και πάνω από επτά εκατομμύρια μέλη συνεταιρισμών. Στο ‘Πως να Αλλάξεις τον Κόσμο: Σκέψεις για τον Μαρξ και τον Μαρξισμό’, ο ιστορικός Έρικ Χόμπσμπαουμ έγραψε:

«Σε αυτές τις ευρωπαϊκές χώρες, σχεδόν όλη η κοινωνική σκέψη, είτε είχε πολιτικά κίνητρα είτε όχι όπως το σοσιαλιστικό κίνημα ή το εργατικό κίνημα, ήταν εμφανώς επηρεασμένη από τον Μαρξ». [31]

Την ίδια στιγμή, ο κομμουνισμός άρχισε να διαδίδεται στην Ρωσία και την Ανατολή μέσω της Ευρώπης. Από το 1886 έως το 1890, ο Λένιν διάβαζε το Das Kapital. Είχε ήδη αρχίσει να μεταφράζει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο στα Ρωσικά. Ο Λένιν φυλακίστηκε και αργότερα εξορίστηκε. Με την αρχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ζούσε στην Δυτική Ευρώπη. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος οδήγησε σε μεγάλη νίκη του κομμουνισμού στην Ρωσία. Τον καιρό της ‘επανάστασης’ του 1917 που ανέτρεψε τον Τσάρο Νικόλαο ΙΙ, ο Λένιν ήταν στην Ελβετία. Μισό χρόνο αργότερα, ήταν πίσω στην Ρωσία και είχε αρπάξει την εξουσία στην ‘Οκτωβριανή Επανάσταση’. Η Ρωσία ήταν ένα έθνος με αρχαίες παραδόσεις, τεράστιο πληθυσμό, και άφθονους φυσικούς πόρους. Η ίδρυση ενός Σοβιετικού καθεστώτος στην μεγαλύτερη χώρα του κόσμου ήταν μια τεράστια βοήθεια για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.

Όπως ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος βοήθησε στην άνοδο των Ρώσων κομμουνιστών, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έκανε το κομμουνιστικό κίνημα να εξαπλωθεί ραγδαία ανά την Ευρασία και να καταπιεί την Κίνα. Ο Στάλιν είπε:

«Αυτός ο πόλεμος δεν είναι όπως στο παρελθόν· όποιος κατακτά μια περιοχή επιβάλει επίσης σε αυτήν το δικό του κοινωνικό σύστημα».

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Σοβιετική Ένωση έγινε υπερδύναμη οπλισμένη με πυρηνικά όπλα, και χειραγώγησε τις παγκόσμιες υποθέσεις για να προωθήσει κομμουνισμό ανά τον κόσμο. [32] Ο Γουίνστον Τσώρτσιλ είχε δηλώσει:

«Μια σκιά έχει πέσει πάνω στα τοπία που τόσο αργά έχει φωτιστεί από την Συμμαχική νίκη. Κανείς δεν γνωρίζει τι προτίθεται να κάνει η Σοβιετική Ρωσία και ο διεθνής Κομμουνιστικός οργανισμός της στο άμεσο μέλλον, ή ποια είναι τα όρια, εάν υπάρχουν, στις επεκτατικές και προσηλυτιστικές τάσεις τους». [33]

Κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, ο ελεύθερος κόσμος ενεπλάκη σε μια έντονη πάλη με το κομμουνιστικό στρατόπεδο, που εκτάθηκε σε τέσσερις ηπείρους. Παρ’ όλα αυτά, τα έθνη του ελεύθερου κόσμου, αν και δημοκρατικά στην μορφή, σταδιακά μετατράπηκαν σε σοσιαλιστικά/κομουνιστικά στην ουσία.

ΔΕΣ: Χριστιανισμός και Κομμουνισμός - Οι ομοιότητες μιας θρησκείας και μιας ιδεολογίας

----------------------
Παραπομπές

[1] “A Magnificent Time — These Days in Prophecy,” (伟大的时代——预言中的今天) http://www.pureinsight.org/node/1089

[2] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse (Marxists Internet Archive).

[3] Karl Marx, “Letter From Marx to His Father in Trier,” The First writings of Karl Marx (Marxists Internet Archive).

[4] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse

[5] Richard Wurmbrand, Marx & Satan (Westchester, Illinois: Crossway Books, 1986).

[6] Eric Voegelin, The Collected Works of Eric Voegelin, Vol. 26, History of Political Ideas, Vol. 8, Crisis and the Apocalypse of Man (Baton Rouge: Louisiana State University Press, 1989).

[7] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse.

[8] Robert Payne, Marx (New York: Simon and Schuster, 1968).

[9] Eric Voegelin, The Collected Works of Eric Voegelin, Vol. 26.

[10] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse.

[11] Wurmbrand, Marx & Satan.

[12] Ibid.

[13] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse.

[14] Ludwig Feuerbach, The Essence of Christianity (1841).

[15] I. Bernard Cohen, Revolution in Science (The Belknap Press of Harvard University Press).

[16] Ibid.

[17] Friedrich Engels, “On Authority,” Marx-Engels Reader (W. W. Norton and Co.).

[18] Anonymous, “Robespierre’s Epitaph.” (https://www.rc.umd.edu/editions/warpoetry/1796/1796_2.html)

[19] The New Cambridge Modern History, Vol. IX (Cambridge: Cambridge University Press, 1965), 280–281.

[20] Miguel A. Faria Jr., The Economic Terror of the French Revolution, Hacienda Publishing.

[21] Gregory Fremont-Barnes, Encyclopedia of the Age of Political Revolutions and New Ideologies, 1760–1815 (Greenwood, 2007).

[22] William Henley Jervis, The Gallican Church and the Revolution (Kegan Paul, Trench, & Co.).

[23] W. Cleon Skousen, The Naked Communist (Izzard Ink Publishing).

[24] John M. Merriman, Massacre: The Life and Death of the Paris Commune (Basic Books).

[25] Ibid.

[26] Louis Auguste Blanqui, “Speech Before the Society of the Friends of the People,” Selected Works of Louis-Auguste Blanqui.

[27] Karl Marx, The Civil War in France (Marxists Internet Archive).

[28] Zhang Deyi, The Third Diary of Chinese Diplomat Zhang Deyi (Shanghai Guji Chubanshe) [上海古籍出版社] . [In Chinese]

[29] Merriman, Massacre: The Life and Death of the Paris Commune.

[30] Vladimir Ilyich Lenin, “Frederick Engels,” Lenin Collected Works.

[31] Eric Hobsbawm, How to Change the World: Reflections on Marx and Marxism (New Haven & London: Yale University, 2011).

[32] Milovan Djilas, Conversations with Stalin, https://www.amindatplay.eu/2008/04/24/conversations-with-stalin/

[33] Winston Churchill, “The Sinews of Peace,” a speech (BBC Archive).