Η σύντομη αυτή έκφραση έχει απίστευτη δύναμη μέσα της, και σπάει τα δεσμά πολλών γενεών τυποποιημένων συμπεριφορών. Μας έμαθαν να κοιτάζουμε τον διπλανό και τον απέναντι μας τι έχει καταφέρει, αλλά να μην αναγνωρίζουμε τι έχουμε καταφέρει εμείς.
Μας δίδαξαν με επιμέλεια, πως ο στόχος είναι η επιτυχία, κάθε είδους, αλλά δε μας είπαν, πως αντιμετωπίζουμε την αποτυχία. Και ποια είναι αποτυχία τελικά;
Ζούμε μια ζωή που κυνηγάμε την ευτυχία, χωρίς να γνωρίζουμε πως είναι, και πέφτουμε στα πατώματα όταν πιστέψουμε πως έχουμε αποτύχει, δίχως να ξέρουμε αν αυτό που ονομάζουν οι άλλοι αποτυχία, είναι τελικά η δική μας νίκη.
Έ! Και; μια έκφραση που όταν την κάνουμε κτήμα μας και την πούμε από καρδιάς και όχι σαν εγωιστική αντίδραση, θα συνειδητοποιήσουμε ότι, η ζωή μας θα πάρει άλλο χρώμα, άλλο νόημα.
Βασικοί πυλώνες στη ζωή μας, είναι να τα έχουμε καταφέρει στον επαγγελματικό και στο σχεσιακό στίβο. Από εκεί κρινόμαστε κοινωνικά και δυστυχώς και εμείς οι ίδιοι αυτοπροσδιοριζόμαστε.
Κάπου εκεί ξεκινάει και όλο το παιχνίδι της ζωής μας, με τα επεισόδια να διαδραματίζονται σα σαπουνόπερα δίχως τέλος. Το ατέρμονο παιχνίδι της σύγκρισης, που γεννάει την απογοήτευση και το άγχος για την προσπάθεια της απροσδιόριστης επιτυχίας. Ναι καλά διαβάσατε.
Απροσδιόριστη επιτυχία, είναι αυτή που δεν πηγάζει από εμάς αλλά από τις απαιτήσεις των άλλων, προς εμάς. Κυνηγάμε κάτι να πετύχουμε που δεν είναι δικό μας, αλλά το θέλουμε, για να εκπληρώσουμε τις προσδοκίες των άλλων. Η ματαίωση όμως είναι όλη δική μας, όταν δεν εκπληρώνεται η επίτευξη του στόχου.
Πόσο οικείο συναίσθημα ε; Κυνηγάμε να εκπληρώσουμε στόχους, που ξεκάθαρα δικοί μας, δεν είναι. Αλλά όταν δεν τα καταφέρουμε, ματαιωνόμαστε και η απελπισία είναι απόλυτα δική μας.
Θα βρεθεί κανείς να μας το πει αυτό; Οι πιθανότητες είναι ελάχιστες. Μονάχα αν εμείς ψάξουμε να δούμε την αλήθεια.
Και πότε ψάχνουμε να δούμε την αλήθεια; Όταν αυτή γίνει επιτακτική ανάγκη, γιατί το σώμα μας θα αρχίζει να επαναστατεί. Τότε βιώνουμε την απόλυτη ανάγκη να δούμε την αλήθεια μας.
Οι διαμονοποιημένες κρίσεις άγχους, είναι ένα από τα γνωστά καμπανάκια συναγερμού.
Ψάχνουμε να βρούμε τον τρόπο να αντιμετωπίσουμε το άγχος, δίχως να σκεφτούμε, ποια είναι η πηγή του.
Η αποδοχή που μεταμορφώνεται σε ανάγκη, είναι μια συνηθισμένη πηγή άγχους. Να μας αποδεχτούν, να μας παραδεχτούν.
Έ! Και; τι θα συμβεί αν δε μας αποδεχτούν; τι θα συμβεί αν δε μας παραδεχτούν; ποιος είναι ο βαθύτερος φόβος; Ερωτήσεις που στις απαντήσεις τους ξεδιπλώνεται το κουβάρι της ψυχής μας.
Έ! Και; τι τραγικό θα μας συμβεί; μήπως ο φόβος μας είναι αυτός που κάνει την παρουσία του και επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα μας; Θα πουν πως αποτύχαμε! Αλλά μήπως έχουμε πετύχει σε σημεία που δεν είναι ορατά στους πολλούς; Στους αγώνες που δώσαμε και δεν τους έβλεπε κανείς, εκεί να εστιάζουμε.
Έ! Και; και αν δεν πετύχαμε να ικανοποιήσουμε όλους τους άλλους; Μήπως πιο μπροστά μας απογοήτευσαν οι ίδιοι με τις απαιτήσεις τους; αλλά δεν είπαμε τίποτα; Γονείς, οικογενειακός περίγυρος, απαιτήσεις για να φανούμε και να πάρουμε στους ώμους μας την προβολή του επιτυχημένου.
Τι θεωρούμε όμως επιτυχία τελικά;
Τα ζευγάρια εκείνα που δε χώρισαν, αλλά κορόιδευαν ο ένας τον άλλο; Τον καταθλιπτικό υπάλληλο, που δεν παραιτήθηκε γιατί φοβήθηκε μήπως και δεν πετύχει οπουδήποτε αλλού; Η επιτυχία βρίσκεται στο πρόσωπο του μαθητή, που έμαθε πέντε ξένες γλώσσες, και είναι και πρωταθλητής, για να καμαρώνουν οι γονείς του, αλλά ο ίδιος κάθε βράδυ κουλουριάζεται στο κρεβάτι του και κλαίει, γιατί η μοναξιά του είναι ανυπόφορη;
Παν μέτρον άριστον. Ένα μέτρο άμετρο σε μια κοινωνία χωρίς οίκτο. Και κάπου εκεί, επιτακτική ανάγκη είναι να προσφέρουμε στον εαυτό μας το δώρο της ηρεμίας, πριν σημάνουν οι καμπάνες κινδύνου, από το σώμα μας. Την ιστορία της πίεσης της ψυχής μας την εξιστορεί το σώμα μας. Μας έμαθε κανείς να μη φοβόμαστε τις αλλαγές; Όχι. Τις αλλαγές τις φοβόμαστε, γιατί δεν έχουμε μάθει πως μέσα από αυτές, έρχεται η λύτρωση.
Ο αστακός ξέρει κανείς πως μεγαλώνει; μέσα από την αλλαγή και την πίεση που νιώθει. Το κέλυφος του είναι σκληρό και δεν προσαρμόζεται στο σώμα του. όσο μεγαλώνει το σώμα του, πιέζεται μέσα στο κέλυφος, έτσι πηγαίνει στα βράχια, τρίβεται, σπάει το κέλυφος και βγάζει καινούργιο. Αυτό γίνεται πολλές φορές, έως ότου προσαρμοστεί απόλυτα το σώμα του στο κέλυφος.
Η φύση και η σοφία της φύσης είναι απόλυτα διδακτική.
Ο άνθρωπος θεωρεί την πίεση λογική συνθήκη και όχι σαν δρόμο για την εξέλιξή του.
Και κάπως έτσι όλο αυτό οδηγεί στη ματαίωση του πολλές φορές. Τι κακό μπορεί να συμβεί αν η γνώμη του κόσμου, σταματήσει να είναι φάρος για τις επιλογές μας;
Ας μάθουμε να βλέπουμε ανάλαφρα τη ζωή, γιατί όταν το καταλάβουμε βιωματικά, θα έχουμε διανύσει παραπάνω από τη μισή. Έ! Και; μια έκφραση που ανοίγει την πόρτα για μια άλλη οπτική γωνία, που σμιλεύει τις αιχμηρές γωνίες που δημιουργούνται από το άγχος, τη σύγκριση, τη ματαίωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου