Το συναίσθημα της προδοσίας

Το συναίσθημα της προδοσίας! Από ανθρώπους που εμπιστεύεσαι, αγαπάς, ελπίζεις … Τα όνειρα που γκρεμίζονται μπροστά σου, με την απογοήτευση να ξεχειλίζει από παντού.

Πόσες φορές νιώσαμε προδομένοι; Πόσες φορές αναρωτηθήκαμε ‘γιατί ξανά;’. Πόσες φορές ίσως να νιώσαμε και ηλίθιοι που εμπιστευτήκαμε; Πόσες φορές κλάψαμε; Και αναρωτιέμαι, πόσες ακόμα φορές θα ξανά-κλάψουμε και θα ξανά-νιώσουμε έτσι στη ζωή μας. Η ανατροπή έρχεται από εκεί που δεν το περιμένουμε. Εμείς κατηγορούμε εμάς που πιστέψαμε αντί να κατηγορήσουμε εμάς που παραδώσαμε την επιτυχία και ευτυχία μας σε ξένα χέρια και αγανακτούμε γι’ αυτά που κάνουν ή που δεν κάνουν οι άλλοι. Ξεχνάμε το απλό όμως, οι άλλοι είναι άλλοι και θα κάνουν αυτό που θέλουν ή τους συμφέρει. Αν εμείς δεν είμαστε σε μια αυτές τις δύο κατηγορίες, θα έρθουμε σε δεύτερη μοίρα και θα απογοητευτούμε.

Οι άνθρωποι

Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά και να αναφερθούμε σε αυτούς που χτίσαμε τις προσδοκίες μας. Αυτούς που είχαμε εμπιστευτεί. Σε αυτούς που τελικά αποδείχτηκαν λίγοι για να ανταπεξέλθουν σε καταστάσεις ή απλές υποχρεώσεις. Βασιστήκαμε λοιπόν στον λόγο τους και ότι θα ολοκληρώσουν ή θα κάνουν αυτό για το οποίο συμφωνήσαμε (ολόκληρο αλλά και μέσα στο χρονικό διάστημα που ορίσαμε). Κάτι το οποίο το πήρες δεδομένο ή έστω βασίστηκες. Έκανες τσεκ στο κεφάλι σου και θεώρησες ότι αυτό έχει τελειώσει ή ότι τέλος πάντων θα ολοκληρωθεί. Αλλά η πραγματικότητα έχει άλλα μαθήματα να μας δώσει.

Και τις περισσότερες φορές το πάθημα γίνεται μάθημα όταν είναι αργά. Καθώς σχεδόν ποτέ δεν έχουν την ωριμότητα να σε ενημερώσουν εγκαίρως ώστε να τακτοποιήσεις τη δουλεία εσύ ή να κάνεις κάτι άλλο ή απλά το γνωρίζεις και να είσαι προετοιμασμένος. Η απογοήτευση μεγαλύτερη όταν αυτοί οι άνθρωποι είναι κοντινοί ή αγαπημένοι μας. Άνθρωποι που έχουν κερδίσει (ή έστω μας έχουν πείσει για) την εμπιστοσύνη μας. Και δυστυχώς όσο πιο πολύ τους αγαπάμε τόσο μεγαλύτερη η απογοήτευση. Ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση όταν τους έχεις (ξανά)εμπιστευτεί… Ακόμα χειρότερα καθώς το δις εξαμαρτείν, ουκ ανθρώπου σοφού!

Σοφία

Η δυνατότητα να συνδυάζεται μια κεκτημένη γνώση με την εμπειρία και την έμφυτη κατανόηση, αναφέρει το λεξικό. Η φρόνιμη και λογική εφαρμογή της γνώσης. Επίσης, μπορούμε να πούμε ότι η σοφία είναι η σφαιρική κρίση και αντίληψη καταστάσεων και γεγονότων. Έλα όμως που το πάθημα δεν έχει γίνει μάθημα ακόμα, και θα χρειαστεί να (ξανά) εμπιστευτούμε ανθρώπους για να κατακτήσουμε τη κεκτημένη γνώση & εμπειρία. Και μέχρι να μάθουμε … θα παθαίνουμε.

Δικαιολογία

Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι είναι πιο βολικό να βρίσκουμε μια δικαιολογία για να μην αναλαμβάνουμε την ευθύνη και να αναγνωρίσουμε τις συνέπιες. Είναι σύνηθες να λέει κάποιος … φταίει ο τάδε, που εγώ δεν τα κατάφερα. Καθώς όχι μόνο αποποιείται την ευθύνη αλλά έχει και κάποιον να κατηγορήσει για τα σχετικά.

Όνειρα

Πάντα κάνουμε μεγάλα όνειρα, με τέλος ευτυχισμένο για εμάς και τους άλλους. Έχουν, αυτό που λέγαμε στα παραμύθια, ‘’και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα’’.

Η μεγάλη διαφορά μιας προσδοκίας και του ονείρου είναι ότι στο όνειρο γνωρίζεις ότι πολύ πιθανόν να μην συμβεί, ενώ στη προσδοκία είναι σίγουρος ότι θα συνέβαινε, αλλά δυστυχώς δεν…

Προαίσθημα

Και να μην το ήξερες; Ειδικά τις φορές που εμπιστεύεσαι τον ίδιο άνθρωπο για δεύτερη, τρίτη ή, ακόμα χειρότερα, για πολλοστή φορά, το ξέρεις ότι δε θα γίνει. Αλλά πείθεις τον εαυτό σου σωστά, για τη λάθος κρίση σου. Το προαίσθημα είναι εκεί, σαν ένα γαργαλητό ή μια φωνούλα στο κεφάλι σου ή σας κάτι άλλο και σε ενημερώνει ότι κάνεις λάθος και επιμένει και το αγνοείς. Πείθεις τον εαυτός σου ότι κάνεις λάθος. Και αυτή τη φορά ό άλλος θα κάνει αυτό που συμφώνησε. Εκεί είναι η σκασμένη η προαίσθηση, αλλά δεν την ακούς. Λες: ‘’αυτή τη φορά έχει μάθει από το λάθος του και θέλει να επανορθώσει’’. Σκέφτεσαι ότι τον αδίκησες.

Τελικά τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Πόσο ξελογιάστρα μπορεί να είναι η καρδία και ο εγκέφαλός μας. Πόσο πολύ μπορεί να σε αφήνουν, να μη δεις τη πραγματικότητα και να ‘ονειρεύεσαι’ ξύπνιος και να εναποθέτεις την επιτυχία σου σε χέρια άλλων…

Σκληρή η πραγματικότητα

Έρχεται και σε χτυπάει κατά πρόσωπο και σε φέρνει προ των ευθυνών σου και αντιμέτωπο με τις συνέπιες. Γιατί αυτό; Γιατί εκείνο; Γιατί το άλλο; Για τον απλούστατο λόγω ότι εσύ είσαι υπόλογος και εκτεθειμένος και πρέπει να τρέξεις να κάνεις το λάθος, σωστό. Και αν έχει και οικονομικό αντίκτυπο το λάθος, εύχομαι να έχεις κομπόδεμα για να πληρώσεις. Να πληρώσεις αυτό που δεν έκαναν οι άλλοι που εμπιστεύτηκες. Να πληρώσεις για το λάθος σου.

Το μάθημα

Το πάθημα που γίνεται μάθημα … κατ’ αρχήν εύχομαι να γίνει μάθημα. Από την πρώτη φορά. Όταν θέλουμε να συμβεί κάτι βεβαιωνόμαστε ότι θα συμβεί. Το πιάνουμε από παντού. Εμείς το πιάνουμε από παντού. Εμείς έχουμε την ευθύνη. Εμείς ως ενήλικες … κανείς άλλος. Αν τα πράγματα τα αφήσεις σε άλλον … ο άλλος ορίζει την κατάσταση και κατ’ επέκταση την έκβαση και την επιτυχία σου. Εσύ τι κάνεις γι αυτό;

Η συμβουλή

Θέμα που δε θα σταματήσει ποτέ. Μάθετε το μάθημα, βεβαιωθείτε για την έγκαιρή ολοκλήρωση των ενεργειών των άλλων. Και αν καταλάβατε ότι δεν … μη διατάξετε να το συζητήσετε και πάρτε την κατάσταση στα χέρια σας.

Εναλλακτικά

Στη περίπτωση που τίποτα δε περνάει από το χέρι σας, βρείτε κάποιον να συμβάλει, να βοηθήσει, να πιέσει με στόχο την ολοκλήρωση. Αν ούτε αυτό συμβαίνει, ήρθε η ώρα να το πάρετε απόφαση, ότι δε θα συμβεί. Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά εδώ, είναι ότι αντιλαμβάνεστε το τι σας συμβαίνει και δεν ονειροβατείτε και οι προσδοκίες γίνεται η ενήλική ανάληψη της ευθύνης και της κατάστασης.