Οι κομήτες κάνουν απλά θόρυβο. Πολύ θόρυβο, για να καλύψουν το κενό τους.
Θα τους ακούσεις να σου λένε πολλά. Λέξεις, λέξεις, λέξεις, κι όλα εκείνα που έχουν από καιρό προβαρισμένα και ειπωμένα σε ένα πλήθος πριν από εσένα, και που θα ακούσει κι ένα πλήθος μετά από εσένα.
Πόσο σε αγαπούν, πόσο σε καταλαβαίνουν, πόσο σε νιώθουν...
Μέχρι να αρχίσεις να χαλάς χατίρια. Μέχρι κάτι να μην κάνεις σύμφωνα με τις επιθυμίες τους. Μέχρι να... (μην ανησυχείς, θα βρουν μια δικαιολογία για το δράμα τους)
Και ξέρεις κάτι;
Δεν πειράζει.. Να μην σε πειράζει. Να μην σε νοιάζει καν!
Τόσοι ήταν, τόσο μπόρεσαν!
Για τόσο ήταν, για τόσο άντεξαν...
Άλλωστε οι άνθρωποι – κομήτες, έρχονται στη ζωή μας για να δώσουν αξία στους ανθρώπους – αστέρια!
Σε εκείνους τους ανθρώπους που δεν χρειάζεται να κραυγάσουν την παρουσία τους.
Είναι εκεί και δίνουν φως στα πιο σκοτεινά σου μονοπάτια.
Σε αφήνουν να χάσεις το δρόμο σου, να χαθείς, μόνο και μόνο γιατί ξέρουν να είναι εκεί και να φωτίσουν το δρόμο σου την κατάλληλη στιγμή.
Είναι οι άνθρωποι με τις αληθινές αγκαλιές, εκείνες που δεν χρειάζεται να τις ζητήσεις, αλλά έρχονται την πιο κατάλληλη στιγμή και τα φτιάχνουν όλα.
Είναι οι άνθρωποι που δεν θα σου πουν για όλες τις φορές που ΘΑ είναι εκεί.. γιατί ξέρουν καλά, να είναι παρόντες χωρίς λόγια πολλά.
Πολλές φορές, θα χρειαστείς χρόνο για να τους ξεχωρίσεις.
Μοιάζουν αρκετά βλέπεις και μόνο ο χρόνος μπορεί να σε κάνει να είσαι σίγουρος για το ποιος είναι ποιος, στη ζωή σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου