Η δυστυχία του να υπάρχεις, αλλά να μην ξέρεις πως

Έτσι είναι οι άνθρωποι των τελευταίων “σήμερα”. Γουστάρουν να διαβάζουν για τα προβλήματα των αδύναμων ανθρώπων και να ταυτίζονται μέχρι το μεδούλι. Αποποίηση πάσας ευθύνης και το μόνο που θέλουν· ένα alter ego, το ίδιο τσακισμένο, το ίδιο κατεστραμμένο, μα να έχει πετύχει κάτι. Έστω και κάτι μικρό.

Να τους δώσει την ελπίδα ότι μέσα στη μιζέρια τους μπορούν να διεκδικήσουν και αυτοί κάτι παραπάνω, από την απλή επιβίωση. Και κάπως έτσι χάνονται, πνιγμένοι ανάμεσα στα πρότυπα των αδικημένων, των καταθλιπτικών, των όσων δηλώνουν ευθαρσώς αυτοκτονικοί. Το παράδοξο είναι πως όλοι αυτοί συσπειρώνονται για τη διεκδίκηση της χαμένης δυνατότητας, της ελπίδας που νομίζουν πως κάποιος τους στέρησε.

Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική. Θλιβερά κακέκτυπα, “ψυχασθενικών” προτύπων νομίζουν πως η ζωή είναι το παραμύθι με τους αδικημένους και τους απατεώνες, τους υπηκόους και τους βασιλιάδες, τους πρίγκιπες και τα τέρατα. Βυθισμένοι σε μια παραπλανητική μίζερη αποτίμηση της πραγματικότητας, διαλέγουν το ρόλο του θύματος και αποφασίζουν να αφιερώσουν τη ζωή τους στο κυνήγι ενός φανταστικού θύτη. Αναλώνονται στη διήγηση της ζωής που μάλλον τους άξιζε, και στην παγίωση μιας μη ζωής, απαλλαγμένης από κάθε είδους δυνατότητα, αφού ελλείψει συναίσθησης της κατάστασης, διαφυγή δεν υπάρχει. Γιατί για να μπορέσεις να οδηγηθείς σε μία πράξη, πόσο μάλλον να ξεφύγεις από μία κατάσταση, πρέπει να προϋπάρξει κατανόηση και συνειδητοποίηση των όσων σε καθιστούν δυσαρεστημένο και δη δυστυχισμένο.

Γιατί ο άνθρωπος γουστάρει να φυτοζωεί, να είναι αξιολύπητος, να θρηνεί την ύπαρξή του. Γιατί ο άνθρωπος για να νιώσει δυνατός, πως έχει τη ζωή στα χέρια του, αυτοκτονεί με μια δήθεν ηρωική έξοδο, και χάνεται σε μια στιγμή. Γιατί ο άνθρωπος προτιμά να πεθάνει , από το να τολμήσει να ζήσει. Και ας μην πιστεύσει στη ζωή μετά, σε παράδεισο ή κόλαση. Αρκεί να περάσει στην ανυπαρξία, αρκεί το μυαλό να μη λειτουργεί πια. Η πολυπόθητη νεκρική σιγή φτάνει, ακριβώς όταν εκείνος ήδη νεκρός, αδυνατεί να την απολαύσει. Τραγική ειρωνεία, μα διόλου τραγικό τέλος.

Και να που η ζωή είναι πια βαρύ φορτίο και βιάζεσαι τον κύκλο να κλείσεις. Κοντεύεις, μα η κατάντια δε θα σε αποχωριστεί. Δεν το λέω για να σε μεταπείσω, μα το λέω για αυτούς που ορκισμένοι ακόλουθοι σε κάθε σου βήμα σέρνονται από πίσω. Η ζωή δεν είναι δύσκολη. Η ζωή όμως δεν είναι και παραμύθι, ούτε όμως και ταξίδι. Η ζωή δεν είναι ένας συνεχής μόχθος, μα ούτε και ατελείωτο πάρτυ. Η ζωή δεν είναι τίποτα παρά μία αυστηρά προσωπική δυνατότητα ύπαρξης. Θα σου έλεγα πως η ζωή είσαι εσύ, μα δε θέλω να σε γελάσω. Η ζωή είναι ένα αποκύημα της φαντασίας σου, που κάποτε επέλεξες να πραγματώσεις. Ουδέτερη, άοσμη, άχρωμη μέχρι τη στιγμή που άρχισες ενεργά να υπάρχεις. Το τι είναι η ζωή, το τι θα καταντήσει ή σε τι θα αναδειχθεί, το αν θα τη βαρεθείς ή αν δε θα μπορείς να τη χορτάσεις, δεν το ξέρω… Μα εσύ ίσως κάτι να έχεις καταλάβει.

Θεωρίες θα πουν, συνεχίζοντας την ενεργή και άκρως "αποδοτική" μίζερη φυτοζωία. Ας είναι... Κάπου παρακάτω θα ξανασυναντηθούμε.