«Αλλά είναι και αυτό μέρος της διαδικασίας εξέλιξης και ανάπτυξης, σωστά;»
«Ακριβώς. Το να μη δυσκολευτείς καθόλου σημαίνει και ότι δεν θα εξελιχθείς. Και γι’ αυτό ακριβώς σου λέω ότι οι απόκρημνες πλαγιές είναι και οι πιο ασφαλείς».
«Και αυτό το λες μεταφορικά ή ισχύει και στην πραγματικότητα;» ρώτησα με ειλικρινή απορία.
«Ισχύει βέβαια, καθώς το να κολλάς στην εύκολη πίστα είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να καταλήξεις ένας αποτυχημένος σκιέρ. Δεν πρόκειται ποτέ σου να βελτιώσεις την τεχνική σου. Θα προσπαθείς μόνο να είσαι ασφαλής και σίγουρος στις βουνοπλαγιές των αρχάριων και θα καταλήξεις στο τέλος βαλτωμένος μέσα στη μετριότητα. Έτσι, λοιπόν, αυτές οι καταβάσεις που δεν αντιπροσωπεύουν καμία απολύτως πρόκληση, είναι στην πραγματικότητα επικίνδυνα μέρη – αν βέβαια ο στόχος σου είναι να αναζητήσεις και να αξιοποιήσεις όλες σου τις δυνατότητες».
«Η ίδια μεταφορά ισχύει και για την ηγεσία στο χώρο της δουλειάς, έτσι δεν είναι, Τάι; Με το να αρνούμαι να αγκαλιάσω την αλλαγή ή να αδράξω τις ευκαιρίες που μου ανοίγονται για να βελτιώσω την εικόνα μου και τον τρόπο με τον οποίο ενεργώ -μόνο και μόνο επειδή πασχίζω να μείνω ασφαλής μέσα στο χώρο όπου νιώθω σιγουριά- στην πραγματικότητα δεν κάνω τίποτ’ άλλο από το να τοποθετώ τον εαυτό μου σε μια περιοχή υψηλού κινδύνου. Διότι αυτό θα οδηγήσει σίγουρα τη σταδιοδρομία μου σε αποτυχία.»
«Αυτό είναι το παράδοξο με την αλλαγή. Οι περισσότεροι υπάλληλοι, όπως και οι περισσότεροι επιχειρηματίες, αποφεύγουν να διαπραγματευτούν με την αλλαγή. Κι έτσι, χώνουν τα κεφάλια τους κάτω από το χιόνι πιστεύοντας πως η θύελλα θα περάσει. Προσποιούνται πως όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν, αν συνεχίσουν να κάνουν τα πάντα με τον ίδιο τρόπο. Αλλά κάνουν λάθος. Αυτά που είχαμε συνηθίσει πάνε πια. Και αυτό που μας φαίνεται ασυνήθιστο σήμερα στο χώρο των επιχειρήσεων, είναι στην πραγματικότητα το καινούριο συνηθισμένο. Το βόλεμα έχει πια γίνει ο πρωταρχικός εχθρός της νίκης. Ο ασφαλέστερος τόπος, η πιο έξυπνα] επιλογή είναι να βρίσκεσαι εκεί έξω, στο χείλος του γκρεμού. Και να είσαι ερωτευμένος με κάθε αλλαγή. Να χρησιμοποιείς τις αλλαγές σαν πλεονεκτήματα, σαν ευκαιρίες για να εξελιχθείς. Εγώ, φίλε μου, αγαπώ τις επικίνδυνες καταβάσεις. Όπως σου είπα και πιο πριν, με κάνουν να νιώθω ζωντανός. Μου θυμίζει αυτό που έλεγε o Karl Wallenda ο ισορροπιστής: “Τη ζωή τη ζεις πάνω στο τεντωμένο σκοινί. Τα υπόλοιπα είναι απλώς αναμονή”. Για σκέψου, λοιπόν, μήπως πραγματικά είσαι πιο ζωντανός όταν βρίσκεσαι εκεί έξω, στην πιο απόκρημνη, στην πιο ψηλή κορφή; Κι αν είναι έτσι, τι κερδίζεις με το να την αποφεύγεις, άνθρωπέ μου;»
“Εάν όλα βρίσκονται υπό έλεγχο, πηγαίνεις πολύ αργά”. Και πρέπει να σου επαναλάβω κάτι ακόμη μια φορά, επειδή είναι πάρα πολύ σημαντικό: πρέπει πραγματικά να γκρεμιστούν όλα αυτά που ίσχυαν μέχρι τώρα, προκειμένου να μπορέσουν να ανοικοδομηθούν. Η βαθιά αλλαγή είναι εξαγνιστική κατά κάποιον τρόπο. Ναι, μπορεί να κατεδαφίσει ολόκληρα τα θεμέλια της σκέψης και του τρόπου δράσης σου. Ίσως όμως αυτά τα παλιά θεμέλια να πρέπει όντως να κατεδαφιστούν, ώστε να δημιουργηθεί χώρος για να εδραιωθούν ακόμη καλύτερα. Και το διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στην κατεδάφιση των παλιών, γερασμένων δομών και τη θεμελίωση των καινούριων, είναι πραγματικά γεμάτο αγωνία και ανασφάλειες. Αλλά πάλι, μπορεί να είναι ακριβώς το ίδιο με τη μεταμόρφωση της κάμπιας σε πεταλούδα. Δείχνει πολύ άσχημη, όμως κάτι πολύ πιο όμορφο ετοιμάζεται να γεννηθεί. “Αυτό που η κάμπια ονομάζει το τέλος του κόσμου, ο γνώστης το ονομάζει πεταλούδα”, έγραψε ο συγγραφέας Richard Bach. Και η διάλυση συχνά είναι το ξεκίνημα μιας αληθινής βελτίωσης που θα προκύψει. Οι παλιές αναγκαιότητες πρέπει να σαρωθούν μια κι έξω, ώστε να δημιουργηθεί χώρος για να αναδυθούν οι καινούριες που θα είναι πιο αποτελεσματικές.
Τα λόγια του με έκαναν να σκεφτώ και πάλι τον παππού μου. Όταν ήμουν παιδί, μου είχε πει μια φορά πως όταν ήταν πολύ νέος του άρεσε να παίζει με τις πεταλούδες. Μια μέρα, παρακολουθούσε μια κάμπια να αποβάλλει ίο κουκούλι της. Αλλά έμοιαζε να αντιμετωπίζει πρόβλημα και δεν έκανε καμία απολύτως πρόοδο. Έτσι, προσπαθώντας να βοηθήσει, πήρε το σουγιαδάκι του και έσκισε τα απομεινάρια από το κουκούλι. Αντί όμως να ξεπηδήσει από μέσα η όμορφη πεταλούδα που περίμενε, η κάμπια δεν άργησε να πεθάνει. Ο παππούς μου μου είπε πως έπρεπε να περάσει ακόμη καιρός για να μάθει κι ο ίδιος πως για να εξελιχθεί η κάμπια σε πεταλούδα ήταν απαραίτητο να βιώσει την εμπειρία της προσπάθειας να βγει μόνη της από το κουκούλι. Εμποδίζοντας τη διαδικασία αυτή, ο παππούς μου στέρησε στην κάμπια την ευκαιρία να βγάλει φτερά για να πετάξει. Από όλα αυτά που μου έλεγε τώρα ο Τάι, καταλάβαινα πως οι ταραγμένοι καιροί και οι περίοδοι της αγωνιώδους προσπάθειας στις επιχειρήσεις είναι και αυτές ευκαιρίες για να βγάλουμε φτερά και να μάθουμε να πετάμε. Ευκαιρίες, ακόμη, για να εκφράσουμε τον καλύτερο εαυτό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου