«Αγαπώντας» τις επιθυμίες μας

Συνεχώς διαβάζουμε στις εφημερίδες και τα περιοδικά, καθώς μας μεταφέρουν τις πιο πρόσφατες εξελίξεις στον χώρο των επιστημών ότι είμαστε «στο έλεος» της τάδε ή της δείνα παρόρμησης ή τάσης. Όμως οι επιθυμίες μας είναι μέρος της ιδιοσυστασίας μας και, αν αφαιρέσουμε αυτά και άλλα χαρακτηριστικά, δεν μένει τίποτα ώστε να είναι στο έλεος οποιουδήποτε πράγματος. 

Δεν έχει νόημα να λέμε ότι είμαστε στο έλεος του εαυτού μας, γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι; Το παράξενο θα ήταν αν δεν συνέβαινε αυτό. Αν κάποιος μας πιάσει τα χέρια και μας αναγκάσει να ενεργήσουμε μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο, νιώθουμε τα άκρα μας να κινούνται παρά τη θέλησή μας. 

Αλλά, αν κάποιος έπιανε την ίδια μας τη θέληση, τις ίδιες μας τις επιθυμίες, και τις διαμόρφωνε με το ζόρι όπως ήθελε αυτός, τι θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για ν’ αμυνθούμε; Έχουμε το σώμα μας, το μυαλό μας – και τί άλλο; Ίσως έχουμε μια αθάνατη ψυχή που θα μπορούσε να συνεχίσει τη μάχη μετά την ήττα του σώματος και του μυαλού μας, ωστόσο αυτές οι αμυντικές γραμμές κάπου πρέπει να σταματάνε. Όταν και η ψυχή νικηθεί με τη σειρά της –με όποιο τρόπο και αν συμβεί αυτό- δεν μένει χώρος για περαιτέρω μάχη.

Ένας φυλακισμένος που δεν έχει ανάγκη από τοίχους για να τον περιορίζουν είναι σκλάβος. Ένας σκλάβος που δεν έχει ανάγκη από μαστίγιο για να καμφθεί η βούλησή του είναι μαριονέτα, και μια μαριονέτα δεν είναι αυτόνομο ον αλλά απλή προέκταση αυτού που την ελέγχει.