Να αντέχεις να αγκαλιάσεις αυτό που είσαι ή αυτό που δεν έχεις γίνει ακόμα

Προσπάθησα να τους σταματήσω, λένε ότι το απόλυτο κρύβει μια δόση ψυχασθένειας.– Μα δε καταλαβαίνω.

Ποτέ δε θα καταλάβει κανένας. Μονάχα οι δυο τους.
– Είδα στα μάτια τους την αληθινή αγάπη, αυτή που δε συναντάς εύκολα. Την πρόσεχε τόσο πολύ και πάντα το πολύ χάνει την αξία του.
Δίνω γιατί έχω ανάγκη ή για να ξορκίσω το λίγο που κρύβω μέσα μου;
Το τέλος το ξέραμε όλοι, δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικό.

– Θα μπορούσε! Στο χέρι τους ήταν.
Δε χωράει προσπάθεια σε μια αγάπη τέτοια.
– Μα θα μπορούσε!
Το πιστεύεις;
-H αρχή ήταν αυτή που με μπέρδευε πάντα.
Είναι αυτή η μανία του ανθρώπου για σύνδεση που ευτελίζει ότι προσπαθεί να βγει ζωντανό από αυτή την συνεξάρτηση .
Ποια ανασφάλεια θρέφει ο άνθρωπος και την ντύνει με τα πιο όμορφα λόγια;

Σε αγαπάω ή δεν αντέχω εμένα;
Εκείνο το απόγευμα θυμάμαι, άνοιξα με μανία τις κουρτίνες και ίσα που πρόλαβα να πιάσω και να γεμίσω το αγαπημένο μου χαμηλό ποτήρι.

Μέχρι εχθές δεν είχα αγαπημένο ποτήρι, ανάθεμα κι αν ήξερα τι είχα.
Μοιραζόμουν φως ανάμεσα σε εμένα και σε εσένα. Λένε πως από τις ρωγμές περνάει πάντα η ουσία και έτσι πίστεψα σε εμάς.

Έξω είχε αρχίσει από νωρίς να βρέχει και αυτό που άλλοτε με τρόμαζε, τώρα καταλάγιαζε καθετί έντονο μέσα μου σε συναίσθημα.
Έβαλα το δίσκο που μισούσες να παίζει σε επανάληψη, φώτα σβηστά, πληγώνω εσένα ή εμένα με αυτό το θύμισες;

Έκατσα στο πάτωμα με πείσμα να σκοτώσω την μοναξιά αυτή που τόσο είχα
ανάγκη. Κι αν είχα ανάγκη τόσο, γιατί την άργησα ;
Τρομάζει ο άνθρωπος στο μόνος και χαϊδεύει τις φοβίες του με λάθος χέρια.
Πόσα κενά να γεμίσει αυτό το μοίρασμα;

Έκλεισα τα μάτια μήπως μπορέσω να καταλάβω. Ίσως και να καταφέρω να αρνηθώ την φύση του ανθρώπου να αγαπάει αυτό που δε μπορεί να είναι.
Ίσως να αγαπάει γιατί δε μπορεί να είναι.

Σε αγαπάω.
Σε αγαπάω γιατί δε μπορώ να εξηγήσω εμένα.
Σε αγαπάω γιατί δεν αντέχω εμένα.
Σε αγαπάω γιατί μου είναι πιο εύκολο να ασχοληθώ μαζί σου παρά με τις πληγές μου.
Τι να απαντηθεί;

Κι αν μπορώ; Κι αν από σένα είδα καθαρά αυτό που δεν πρέπει να είμαι.
Οι ώρες περνούσαν , κιόλας βράδυ. Δεν είχε διαφορά από το μαζί και έτσι συνέχισα σα να είσαι. Αυτό το ανύπαρκτο για πάντα που θολώνει την κρίση.

Κι αν συνηθίσω; Αν συνηθίσω στην εξέλιξη του χώρια;
Ποια ευκολία να φέρει τον επόμενο;
Συνηθίζει ο άνθρωπος στη μοναξιά του και εκεί κρύβεται η ουσία.
Να αντέχει να αγκαλιάσει αυτό που είναι ή αυτό που δεν έχει γίνει ακόμα.