Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΑΥΤΟ που Ονομάζουμε Θεό, Απόλυτο, Πραγματικότητα, Ουσία (της Ύπαρξης), Πνεύμα, Ψυχή, είναι η Υπέρτατη Πραγματικότητα κι όλοι αυτοί οι Όροι δείχνουν (και «περιγράφουν») το ίδιο πράγμα. ΑΥΤΟ, σαν Ουσία, είναι το Σταθερό Υπόβαθρο κάθε αντίληψης ύπαρξης, δραστηριότητας, δράσης και «φαινομένου». Υπάρχει Πάντα, Παντού, πίσω από κάθε ύπαρξη, δραστηριότητα, δράση και φαινόμενο.

 

Για την Απελευθέρωση

Όταν η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Εκδηλώνεται μέσα στην Δημιουργία Εκδηλώνεται στο Κοσμικό Πεδίο (σαν Ύπαρξη), στο Παγκόσμιο Πεδίο (σαν Άχρονος Συνειδητός Χώρος) και στο Ατομικό Πεδίο σαν  (Περιορισμένη) Ατομική Συνειδητότητα κι ακόλουθα Συνδέεται («Δημιουργεί») στο Νοητικό Πεδίο με ένα Νοητικό Σώμα, μετά στο Αστρικό Πεδίο λαμβάνει («δημιουργεί») ένα Αστρικό Σώμα και τελικά ενσαρκώνεται στο (Αιθερικό) Ενεργειακό-Υλικό Πεδίο μέσα σε ένα υλικό σώμα. Όταν η «Ανώτερη Οντότητα»  Ενσαρκώνεται μέσα στο υλικό σώμα η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Είναι Παρούσα εδώ Περιέχοντας τα πάντα, η Κοσμική Ενέργεια είναι εδώ υποστηρίζοντας την Ύπαρξη κι η Παγκόσμια «Ατομικότητα» είναι εδώ, στο ίδιο σημείο με το Άτζνα Τσάκρα στο Κέντρο του εγκεφάλου αλλά σε άλλο πεδίο, βαθιά (κι είναι σε μη συνειδητή κατάσταση) ενώ η Ατομική Συνειδητότητα Συνδέεται με το Μυστικό Κέντρο της «Καρδιάς» (του εγκεφάλου),  με το κέντρο του εγκεφάλου (το Εσωτερικό Άτζνα Τσάκρα), παρέχοντας την «Αίσθηση Ύπαρξης», την Παρουσία εδώ, το Αληθινό Είναι στον υλικό κόσμο. Η Νοητική Δύναμη (το Νοητικό Σώμα) εντοπίζεται στον περιφερικό εγκέφαλο (το Εξωτερικό Άτζνα Τσάκρα). Ο Αστρικός Δυναμισμός (το Αστρικό Σώμα) διαχέεται με κέντρο το Αναχάτα Τσάκρα της φυσικής καρδιάς σε όλο το περιφερικό νευρικό σύστημα. Η Αιθερική Ενεργειακή Δύναμη με κέντρο το Σβαντίσθανα Τσάκρα διαχέεται και ζωοποιεί ολόκληρο το σώμα που είναι η εξωτερική όψη της ύπαρξης, μια μορφή, δομημένη από ύλη.

 

Η Ατομική Συνειδητότητα Παραμένει Πάντα (όσο διαρκεί η ενσάρκωση) στο Κέντρο του εγκεφάλου αλλά συνήθως δεν «λειτουργεί» εδώ, από εδώ (γιατί η επίγνωση, η «προσοχή» είναι στραμμένη αλλού). Σε Κατάσταση Αφύπνισης, Ισορροπίας, Ησυχίας, Ηρεμίας, υπάρχει Άμεση Ανεμπόδιστη Αντίληψη, δηλαδή μια Αντικειμενική Λειτουργία χωρίς (προσωπικές) παραμορφώσεις. Ό,τι Αντιλαμβανόμαστε είναι Ανέγγιχτο, Φυσικό, Ιερό. Είναι μια Μη-Δυαδική Αντίληψη που στο Χώρο της Επίγνωσής της Περιλαμβάνονται όλα και δεν υπάρχει αντίληψη ξεχωριστού υποκειμένου, ούτε διάκριση υποκειμένου-αντικείμένου, διαχωρισμός του εγώ από τα αντικείμενα. Η σκέψη (όταν γίνεται) είναι απλά μια πληροφοριακή διαδικασία που δεν επηρεάζει και δεν αλλοιώνει την αντίληψη. Η Αίσθηση είναι καθαρή από «επιθυμίες». Το σώμα λειτουργεί τελείως φυσικά.

 

Συνήθως όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι λειτουργούν μέσα από το νοητικό κέντρο στον περιφερικό εγκέφαλο, σκέπτονται, ερμηνεύουν, θυμούνται κι έχουν μια τελείως προσωπική αντίληψη της πραγματικότητας, μια ιδιαίτερη εικόνα του κόσμου, της ζωής, των πραγμάτων. Η Γενική αντίληψή τους επηρεάζεται ακόμα από τις αισθήσεις, από επιθυμίες, «μνήμες» εμπειριών, προσκολλήσεις, συνήθειες, κλπ, αλλά και από την εξωτερική ζωή, από τις υλικές συνθήκες, τα εξωτερικά πράγματα (που παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της αντίληψης, της ζωής και της δράσης). Οι πιο πολλοί άνθρωποι είναι στραμμένοι προς τα έξω, λειτουργούν με τις εξωτερικές δραστηριότητες (στον περιφερικό εγέφαλο, στο περιφερικό νευρικό σύστημα και το σώμα) και βιώνουν την εξωτερική ζωή σαν την μόνη αληθινή ζωή. Όσο υπάρχει αυτός ο προσανατολισμός προς τα έξω, η δίψα για την εξωτερική ζωή, για την επαφή με την υλική πραγματικότητα, ο άνθρωπος αναλώνεται στον υλικό κόσμο των μορφών. Ακόμα και η Φιλοσοφική Αναζήτηση της Αληθινής Ύπαρξης για τον εξωτερικό άνθρωπο δεν είναι παρά μια αναζήτηση μέσω της σκέψης, αναζήτηση ιδεών, εννοιών, διανοητικών αληθειών. Ο Θεός των ανθρώπων είναι μια Ιδέα, ένα Είδωλο σκέψης. Η «λατρεία» τους είναι μια λατρεία Ειδώλων, ειδωλολατρία.

 

Η Στροφή προς τα Έσω, η Αναζήτηση της Εσωτερικής Ισορροπίας, η Βίωση της Ησυχίας όπου όλα διαλύονται σε μια Παγκόσμια Ενότητα φαίνεται στους εξωτερικούς ανθρώπους σαν κάτι θαυμαστό, θεϊκό, μια εκστατική εμπειρία που δεν κατανοούν και δεν αναζητούν. Άνθρωποι σαν τον Βούδα ή τον Ιησού των Εσσαίων φαντάζουν «μυθικοί». Κι όμως πρόκειται για μια Φυσική Κατάσταση της Ύπαρξης, μια Εγγενή Δυνατότητα του Ανθρώπου και κάτι τελείως φυσικό κι απλό. Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος που Στρέφεται Έσω Στρέφεται προς την Αληθινή Φύση του, προς τον Αληθινό εαυτό του (που Έχει Άπειρο Βάθος), προς την Απέραντη Ουσία του (που πέρα από το εδώ Απλώνεται στο Άπειρο). Η Στροφή προς τα Έσω, η εγκατάλειψη των εξωτερικών δραστηριοτήτων, η παραίτηση από την εξωτερική ζωή στον κόσμο των μορφών, είναι το ίδιο Φυσική όσο και ο προσανατολισμός προς τα έξω. Σε αυτόν που Στρέφεται Έσω η Πραγματικότητα που Βιώνει είναι τόσο πραγματική όσο κι ο εξωτερικός κόσμος. Ίσως πιο πραγματική γιατί είναι Αιώνια κι όχι παροδική και φθαρτή όπως ο κόσμος των μορφών.

 

Για να Στραφεί κάποιος Έσω πρέπει να φτάσει σε ένα αποφασιστικό σημείο της ύπαρξής του στον εξωτερικό κόσμο. Όταν όλα αυτά έξω δεν τον ενδιαφέρουν πια και δεν έχουν καμία αξία πλέον, όταν το νοιώθει μέσα του και το κατανοεί βαθιά, μπορεί με φυσική ευκολία να τα εγκαταλείψει όλα αυτά. Στην πραγματικότητα τι συμβαίνει; Όταν μέσα από την ζωή, την αναζήτηση, την ανάλωση σε αδιέξοδες προσπάθειες (να φτάσουμε στην Αλήθεια της Ύπαρξης) κατανοούμε ότι ούτε υπάρχει Αλήθεια στον εξωτερικό κόσμο της παροδικότητας και της φθοράς, ούτε μπορούμε να φτάσουμε Κάπου με τις εξωτερικές δραστηριότητες και την διανοητική προσπάθεια (ακόμα και τον εμπρόθετο προσωπικό διαλογισμό ή την προσωπική προσευχή) έρχεται η στιγμή που (απογοητευμένοι) παραιτούμαστε από όλα αυτά. Τότε, από τα Βάθη της Ύπαρξης, αναδύεται μια Αντικειμενική Πρόθεση (όχι προσωπική επιθυμία) να Στραφούμε Έσω. Αφού έσβησε η φλόγα για εξωτερική ζωή, απλά Στρεφόμαστε Έσω, Συμβαίνει.. Είναι πια μια αντικειμενική δράση, μια μη προσωπική πράξη. Δεν υπάρχει κάποιος που κάνει κάτι. Οι δραστηριότητες του εγώ έχουν εγκαταλειφθεί, το ίδιο το εγώ έχει εγκαταλειφθεί. Ξαφνικά βρισκόμαστε Πέραν, στην Αντικειμενική Συνειδητότητα. Έχουμε μεταφέρει την Επίγνωσή μας στο Κέντρο του Εγκεφάλου (έχει Αφυπνισθεί το εσωτερικό Άτζνα Τσάκρα). Όσο ο άνθρωπος παραμένει δεμένος με εξωτερικά πράγματα δεν μπορεί να «αποχωρήσει» (γιατί στρέφει την προσοχή του προς τα έξω, διοχετεύει την ενέργειά του στην περιφέρεια κι απορροφιέται στον εξωτερικό κόσμο).

 

Έτσι η Αληθινή Θρησκεία του Εσωτερικού Βιώματος δεν είναι για όλους τους ανθρώπους αλλά μονάχα για όσους θέλουν πραγματικά να ανυψωθούν προς την Ανώτερη Εσωτερική Πραγματικότητα. Ο Ιησούς της Ερήμου είχε πει «Όπου γαρ εστιν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών» (Ματθαίος, στ΄ 21). Καταλαβαίνεται τι λέει; Τι είναι ο θησαυρός; Τι είναι η καρδιά; Μιλά για το Μυστικό Κέντρο της Καρδιάς, το Μυστικό Κέντρο της Ύπαρξης, της Ατομικής Συνειδητότητας, στο κέντρο του εγκεφάλου (το Εσωτερικό Άτζνα Τσάκρα) κι όχι για το κέντρο του συναισθήματος στην θέση της φυσικής καρδιάς. Κι ο θησαυρός είναι αυτό στο οποίο συγκεντρώνεται η προσοχή, η επίγνωσή μας, γιατί το θεωρούμε πολύτιμο (το πολύτιμό μας). Μπορεί να είναι ο εξωτερικός κόσμος της φθοράς ή ο Αιώνιος Ουρανός της Αληθινής Ζωής. Πόσοι «χριστιανοί» κατανοούν τα λόγια του Διδασκάλου της Ερήμου και πόσοι τα κάνουν πράξη ζωής; Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η Στροφή Έσω είναι μια Φυσική Δράση, Πράξη Ζωής, που συμβαίνει φυσικά, αντικειμενικά, σαν γεγονός, όταν ο εξωτερικός κόσμος γίνεται φυσικά αδιάφορος, χάνει την αξία του και δεν έχει πια τίποτα να προσφέρει. Δεν είναι κάτι που κάνει το εγώ, ένα εγώ, γιατί και το εγώ και οι δράσεις του και οι προθέσεις του και οι προσπάθειές του, όλα εγκαταλείπονται, για να Εισέλθουμε σε μια Αντικειμενική Κατάσταση της Ύπαρξης. Την στιγμή που φτάνουμε εδώ η εγκατάλειψη της εξωτερικής δραστηριότητας της σκέψης, της εξωτερικής ζωής, των αισθήσεων, του κόσμου των υλικών μορφών, είναι φυσικά εύκολη και γίνεται χωρίς προσπάθεια, απλά συμβαίνει.

 

Έτσι, η Στροφή Έσω, προς το Αληθινό Κέντρο της Ύπαρξής μας (στο κέντρο του εγκεφάλου) δεν απαιτεί καμία δράση (από μέρους μας), καμία πρακτική προσπάθεια, καμία τεχνική διαλογισμού ή προσευχής. Η Μετατόπιση προς το Κέντρο της Ύπαρξης δεν πραγματοποιείται σαν εμπειρία (ενός εγώ), σαν (προσωπικό) συμβάν. Δεν είναι κάτι που πρέπει να πραγματοποιήσουμε γιατί είμαστε ήδη στο Κέντρο μας. Απλά με την δραστηριότητα της σκέψης (στον περιφερικό εγκέφαλο) φτιάχνουμε ένα φανταστικό εγώ που νομίζει ότι είναι κάτι και πρέπει να γίνει κάτι, να φτάσει κάπου. Αυτό που συμβαίνει αντικειμενικά δεν είναι ότι εμείς έχουμε «φύγει» από το κέντρο μας. Απλά διοχετεύουμε ενέργεια προς το νοητικό κέντρο, προς τον περιφερικό εγκέφαλο, σκεπτόμαστε, φτιάχνουμε αντιλήψεις, εικόνες, όλα φανταστικά. Αντικειμενικά χρειάζεται απλά να σταματήσουμε να τροφοδοτούμε την σκέψη (γιατί έτσι κι αλλιώς είναι κάτι ψεύτικο και δεν οδηγεί πουθενά). Όταν αυτό γίνεται κατανοητό τότε όλα γίνονται φυσικά. Εγκαταλείπουμε τις εξωτερικές δραστηριότητες (την τροφοδότηση της σκέψης και της εξωτερικής ζωής). Αυτό είναι εύκολο αν ο κόσμος δεν μας ενδιαφέρει, αν έχει σβήσει η δίψα για εξωτερική ζωή. Η εγκατάλειψη (σε αυτό το σημείο) δεν είναι προσωπική πράξη. Είναι φυσικό σβήσιμο, αντικειμενικό συμβάν κι ολοκληρωτική αποχώρηση από το πεδίο της δυαδικής συνειδητότητας, τον κόσμο του διαχωρισμένου εγώ, Είσοδος στην Αντικειμενική Ζωή. Όταν το σώμα μένει σε ηρεμία, «ακινησία», όταν οι αισθήσεις ησυχάζουν, όταν η σκέψη εγκαταλείπεται (σωπαίνει) τότε Αναδύεται η Πραγματικότητα της Ύπαρξής μας. Αναδύεται η Αγνή Αίσθηση της Ύπαρξης (ότι Υπάρχουμε, Εδώ, Τώρα, Απλά Υπάρχουμε). Η Αντίληψή μας είναι Ανεμπόδιστη, δεν παραμορφώνεται από σκέψη, μνήμη, επιθυμίες, εξωτερικές προσκολλήσεις και εξωτερικές υλικές δραστηριότητες. Η Δυαδικότητα σβήνει και νοιώθουμε ότι Όλα Είναι Ένα. Αυτή είναι μια Φυσική Κατάσταση που αποκαλύπτεται φυσικά όταν ο άνθρωπος ωριμάζει στην ζωή κι αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει κι αποδίδει στα πράγματα την πραγματική αξία τους.

 

Η Μετατόπιση στο Κέντρο της Ύπαρξής μας δεν είναι πραγματική μετατόπιση. Απλά, όταν η προσοχή δεν στρέφεται προς τις εξωτερικές δραστηριότητες (στο νοητικό κέντρο, στις αισθήσεις, στο σώμα, στον κόσμο), όταν οι εξωτερικές δραστηριότητες εγκαταλείπονται φυσικά (κι όχι με πειθαρχημένο έλεγχο κάποιου εγώ), η Μετατόπιση έχει συμβεί. Καθώς σβήνουν (και δεν τροφοδοτούνται πια) οι εξωτερικές δραστηριότητες η Αντίληψη Απελευθερώνεται και η Ζωή ρέει αβίαστα μέσα στην Επίγνωση της Ενότητας των Πάντων.

 

Αν κάποιος νομίζει ότι αυτό, το να Βιώνουμε την Ύπαρξη στο Κέντρο μας, την Μη-Δυαδική Συνειδητότητα της Ενότητας, χρειάζεται κάποια προσπάθεια ή ότι πραγματοποιείται στον χρόνο (με κάποια διαδικασία) βρίσκεται σε πλάνη. Στην πραγματικότητα δραστηριοποιείται ακόμα  στον περιφερικό εγκέφαλο, σκέπτεται, φτιάχνει μια αντίληψη ενός εαυτού που πρέπει να πραγματοποιήσει κάτι και κάνει προσπάθειες να επιτύχει κάτι.. Η πειθαρχία, η πειθαρχημένη άσκηση, βρίσκεται πάντα μέσα στα πλαίσια της εξωτερικής δραστηριότητας, της σκέψης, κλπ. και τελικά είναι αδιέξοδη. Ποιος θέλει να πραγματοποιήσει; Τι; Πρόκειται για ένα ψευδές πρόβλημα και στα ψευδή προβλήματα όλες οι λύσεις είναι ψευδείς. Η μόνη αληθινή απάντηση είναι μια λύση στο Αντικειμενικό Έδαφος της Πραγματικότητας κι όχι στον φανταστικό χώρο της σκέψης. Όλες οι εξωτερικές δραστηριότητες πρέπει να εγκαταλειφθούν. Ακόμα κι η επιθυμία της Ησυχίας, της Απελευθέρωσης, της Φώτισης. Να εγκαταλειφθούν φυσικά (όπως εξηγήσαμε πιο πάνω) και σαν φυσικό γεγονός κι όχι μέσα από προσωπική αντίληψη, προσωπική προσπάθεια (γιατί έτσι ξαναπέφτουμε στον φαύλο κύκλο της σκέψης και της απατηλής πνευματικής εξέλιξης). Η Μετατόπιση προς το Κέντρο μας πρέπει να είναι φυσική, πραγματική, αντικειμενικό συμβάν. Κι αυτό σημαίνει να σταματήσουμε φυσικά, πραγματικά να διοχετεύουμε ενέργεια στο νοητικό κέντρο, στην σκέψη, στον περιφερικό εγκέφαλο, στις αισθήσεις, στο σώμα, στον κόσμο. Κι αυτό δεν γίνεται με την συνέχιση της δραστηριότητας (της σκέψης, κλπ.). Αφήνουμε την φωτιά της εξωτερικής ζωής να σβήσει φυσικά. Δεν φυσάμε την φλόγα της εξωτερικής ζωής γιατί όσο φυσάμε δυναμώνουμε την φλόγα και την εξάρτηση από την εξωτερική ζωή.