Πόση αγωνία, πόσος πόνος, πόσες πληγές που κρύβονται πίσω από παγωμένα χαμόγελα.Πόσα μπορώ-δεν μπορώ, πόσες ματωμένες αναμετρήσεις, πόσες εσωτερικές μάχες που δόθηκαν και πόσες ακόμα θα δοθούν με μόνιμα ηττημένο εσένα.
Παλεύεις να αποφύγεις τι; Το λάθος, το σωστό…
Ποιος, όμως, ξέρει να σου πει τι είναι λάθος και τι σωστό;
Κι όσο παλεύεις, το θέλω γιγαντώνεται, γίνεται επιθυμία και η επιθυμία, λαχτάρα και η λαχτάρα, πόθος που κυριεύει κάθε σου κύτταρο… Και η μάχη μέσα στο κεφάλι σου κορυφώνεται και χτυπάς αλύπητα τον εαυτό σου και ζεις…
Αλήθεια που ζεις μαχόμενος; Και με ποιον στην ουσία μάχεσαι;
Τι είναι αυτό που σε κάνει να ακροβατείς στην κόψη της ευπρέπειας και της “αλητείας”, ανάμεσα στη λογική και στην “τρέλα”, ανάμεσα στο πρέπει να είμαι και στο Είμαι;
Τι είναι αυτό που σε διχάζει, που τρελαίνει τη σκέψη σου, το σώμα σου, τα συναισθήματα σου, που σε διαμελίζει, που σε διαχωρίζει και ζεις σαν μισός άνθρωπος;
Τι είναι αυτό που σε οδηγεί σε τέτοιες διαδρομές, σε τέτοια σταυροδρόμια ακινησίας και ταυτόχρονης εγρήγορσης;
Πόσες φορές έχεις νιώσει το στήθος σου να θέλει να τρέξει μπροστά, να νιώσει, να γευτεί, να φωνάξει και ταυτόχρονα νιώθεις την πλάτη σου να σε τραβά πίσω και να σε εγκλωβίζει μέσα στο “μη” από φόβο μην ρισκάρεις και πληγωθείς για άλλη μια φορά;
Και τι ζωή ζεις τελικά με ένα επαναλαμβανόμενο μπρος- πίσω, κλέβοντας τις μέρες σου, τις νύχτες σου, τις στιγμές σου;
Και τι είναι τα θέλω, επιθυμώ, λαχταρώ, ποθώ…
Άγγελοι ή Δαίμονες;
Πες μου.
Πες μου για να το μάθω κι εγώ, μήπως έτσι ησυχάσω, μήπως έτσι τολμήσω να ζήσω τη ζωή μου φορώντας τα “δικά” μου παπούτσια…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου