Οὐ μὲν δηρὸν ἔμελλεν ἐπ᾽ ἄνθεσι θυμὸν ἰαίνειν,οὐδ᾽ ἄρα παρθενίην μίτρην ἄχραντον ἔρυσθαι.
ἦ γὰρ δὴ Κρονίδης ὥς μιν φράσαθ᾽, ὡς ἐόλητο
75θυμὸν ἀνωΐστοισιν ὑποδμηθεὶς βελέεσσι
Κύπριδος, ἣ μούνη δύναται καὶ Ζῆνα δαμάσσαι.
δὴ γὰρ ἀλευόμενός τε χόλον ζηλήμονος Ἥρης
παρθενικῆς τ᾽ ἐθέλων ἀταλὸν νόον ἐξαπατῆσαι
κρύψε θεὸν καὶ τρέψε δέμας καὶ γείνετο ταῦρος,
80οὐχ οἷος σταθμοῖς ἐνιφέρβεται, οὐδὲ μὲν οἷος
ὦλκα διατμήγει σύρων εὐκαμπὲς ἄροτρον,
οὐδ᾽ οἷος ποίμνῃς ἔπι βόσκεται, οὐδὲ μὲν οἷος
ὕσπληγγι δμηθεὶς ἐρύει πολύφορτον ἀπήνην.
τοῦ δή τοι τὸ μὲν ἄλλο δέμας ξανθόχροον ἔσκε,
85κύκλος δ᾽ ἀργύφεος μέσσῳ μάρμαιρε μετώπῳ,
ὄσσε δ᾽ ὑπογλαύσσεσκε καὶ ἵμερον ἀστράπτεσκεν·
ἶσά τ᾽ ἐπ᾽ ἀλλήλοισι κέρα ἀνέτελλε καρήνου
ἄντυγος ἡμιτόμου κεραῆς ἅτε κύκλα σελήνης.
Ἤλυθε δ᾽ ἐς λειμῶνα καὶ οὐκ ἐφόβησε φαανθείς
90παρθενικάς, πάσῃσι δ᾽ ἔρως γένετ᾽ ἐγγὺς ἱκέσθαι
ψαῦσαί θ᾽ ἱμερτοῖο βοός, τοῦ γ᾽ ἄμβροτος ὀδμή
τηλόθι καὶ λειμῶνος ἐκαίνυτο λαρὸν ἀυτμήν.
στῆ δὲ ποδῶν προπάροιθεν ἀμύμονος Εὐρωπείης
καί οἱ λιχμάζεσκε δέρην, κατέθελγε δὲ κούρην.
95ἣ δέ μιν ἀμφαφάασκε καὶ ἠρέμα χείρεσιν ἀφρόν
πολλὸν ἀπὸ στομάτων ἀπομόργνυτο καὶ κύσε ταῦρον.
αὐτὰρ ὃ μειλίχιον μυκήσατο· φαῖό κεν αὐλοῦ
Μυγδονίου γλυκὺν ἦχον ἀνηπύοντος ἀκούειν.
ὤκλασε δὲ πρὸ ποδοῖιν, ἐδέρκετο δ᾽ Εὐρώπειαν
100αὐχέν᾽ ἐπιστρέψας καί οἱ πλατὺ δείκνυε νῶτον.
ἣ δὲ βαθυπλοκάμοισι μετέννεπε παρθενικῇσι·
«δεῦθ᾽, ἑτάραι φίλιαι καὶ ὁμήλικες, ὄφρ᾽ ἐπὶ τῷδε
ἑζόμεναι ταύρῳ τερπώμεθα· δὴ γὰρ ἁπάσας
νῶτον ὑποστορέσας ἀναδέξεται, οἷά τ᾽ ἐνηής
105πρηΰς τ᾽ εἰσιδέειν καὶ μείλιχος, οὐδέ τι ταύροις
ἄλλοισι προσέοικε· νόος δέ οἱ ἠύτε φωτός
αἴσιμος ἀμφιθέει, μούνης δ᾽ ἐπιδεύεται αὐδῆς.»
***
Αλλά ώρα να χαρεί πολλή τ᾽ άνθια γραφτό δεν ήταν,ούτε κι αγνή της παρθενιάς τη ζώνη να φυλάξει.Τι μόλις την αντίκρισε του Κρόνου ο γιος, σε τρέλα75έπεσε ξάφνω, την καρδιά τού πλήγωσαν τα βέλητης Κύπρης, όπου μόνη αυτή δαμάζει ώς και το Δία.Για να ξεφύγει την οργή της Ήρας της ζηλιάραςκαι την αθώα της κοπελιάς ψυχή για να πλανέσει,άλλαξε τη θεϊκή μορφή κι έγινε ταύρος· όχι80όμοιος μ᾽ αυτούς που θρέφονται μέσα στους στάβλους, ούτεμ᾽ αυτούς που αλέτρι γυριστό τραβούν κι αυλάκια ανοίγουνή βόσκουνε κοπαδιαστοί, κι ούτε μ᾽ αυτούς που κάροφορτιό γεμάτο σέρνουνε σφιγμένοι απ᾽ τη βουκέντρα.Ξανθό ηταν το κορμί εκεινού πέρα για πέρα, μόνο85καταμεσής στο κούτελο μια βούλα σαν ασήμι·τα μάτια λάμπανε, αστραψιές ερωτικές πετούσαν·κι αντικριστά και σύμμετρα στην κεφαλή του απάνωσαν τόξα μισοφέγγαρου τα κέρατα προβάλλαν.Οι κοπελιές δεν τρόμαξαν, σαν είδανε τον ταύρο90που στο λιβάδι φάνηκε· λαχτάρησαν να τρέξουντ᾽ ωραίο ν᾽ αγγίξουν ζωντανό, που ο θείος ανασασμός τουώς και το μοσκοβόλημα του κάμπου ξεπερνούσε.Μπροστά στης αψεγάδιαστης κόρης τα πόδια εστάθηκαι το λαιμό τής έγλειφε· κι η Ευρώπη, γοητεμένη,95τον χάιδευε, απαλά απαλά του σκούπιζε το στόμα,που αφρός τού το στεφάνωνε, και φίλησε τον ταύρο.Έβγαλε κείνος ήμερο μουκανητό· φλογέραςμυγδονικής γλυκός αχός λες κι έφτανε στ᾽ αφτιά σου.Στην κόρη εμπρός γονατιστός, το σβέρκο του γυρίζει,100κι ως την κοιτάει, την πλάτη του της δείχνουν οι ματιές του.Στις αδρόμαλλες κοπελιές μίλησε κείνη και είπε:«Φίλες μου συνομήλικες κι αγαπητές, ελάτενα παίξουμε καθίζοντας στου ταύρου αυτού την πλάτη,που θα τη στρώσει κι όλες μας θα μας δεχτεί· είναι τόσο105ήμερος, πράος κι ευγενικός· δε μοιάζει με τους άλλουςτους ταύρους· νους ανθρώπινος, γεμάτος φρονιμάδα,του ζωντανεύει το κορμί· μόνο η μιλιά τού λείπει.»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου