καλός. ὁ δὲ Ῥαδάμανθυς εὖ πέπραγεν, ὅτι φρενῶν [στρ. δ]ἔλαχε καρπὸν ἀμώμητον, οὐδ᾽ ἀπάταισι θυ-
μὸν τέρπεται ἔνδοθεν,
75 οἷα ψιθύρων παλάμαις ἕπετ᾽ αἰεὶ βροτῷ.
ἄμαχον κακὸν ἀμφοτέροις διαβολιᾶν ὑποφάτιες,
ὀργαῖς ἀτενὲς ἀλωπέκων ἴκελοι.
κέρδει δὲ τί μάλα τοῦτο κερδαλέον τελέθει;
ἅτε γὰρ ἐννάλιον πόνον ἐχοίσας βαθύν
80 σκευᾶς ἑτέρας, ἀβάπτιστος εἶμι φελ-
λὸς ὣς ὑπὲρ ἕρκος ἅλμας.
ἀδύνατα δ᾽ ἔπος ἐκβαλεῖν κραταιὸν ἐν ἀγαθοῖς [αντ. δ]
δόλιον ἀστόν· ὅμως μὰν σαίνων ποτὶ πάντας ἄ-
ταν πάγχυ διαπλέκει.
οὔ οἱ μετέχω θράσεος. φίλον εἴη φιλεῖν·
ποτὶ δ᾽ ἐχθρὸν ἅτ᾽ ἐχθρὸς ἐὼν λύκοιο δίκαν ὑποθεύσομαι,
85 ἄλλ᾽ ἄλλοτε πατέων ὁδοῖς σκολιαῖς.
ἐν πάντα δὲ νόμον εὐθύγλωσσος ἀνὴρ προφέρει,
παρὰ τυραννίδι, χὠπόταν ὁ λάβρος στρατός,
χὤταν πόλιν οἱ σοφοὶ τηρέωντι. χρὴ
δὲ πρὸς θεὸν οὐκ ἐρίζειν,
ὃς ἀνέχει τοτὲ μὲν τὰ κείνων, τότ᾽ αὖθ᾽ ἑτέροις [επωδ. δ]
ἔδωκεν μέγα κῦδος. ἀλλ᾽ οὐδὲ ταῦτα νόον
90 ἰαίνει φθονερῶν· στάθμας δέ τινες ἑλκόμενοι
περισσᾶς ἐνέπαξαν ἕλ-
κος ὀδυναρὸν ἑᾷ πρόσθε καρδίᾳ,
πρὶν ὅσα φροντίδι μητίονται τυχεῖν.
φέρειν δ᾽ ἐλαφρῶς ἐπαυχένιον λαβόντα ζυγόν
ἀρήγει· ποτὶ κέντρον δέ τοι
95 λακτιζέμεν τελέθει
ὀλισθηρὸς οἶμος· ἁδόν-
τα δ᾽ εἴη με τοῖς ἀγαθοῖς ὁμιλεῖν.
***
πάντα όμορφο. Ευτυχισμένος είναι ο Ραδάμανθης, [στρ. δ]γιατί έλαχε του νου καρπό αψεγάδιαστο,και η καρδιά του δεν χαίρεται μ᾽ απάτες75που των ψιθυριστών το πονηρό μυαλό γεννοβολά.Αμάχητο κακό και για τους δύο των διαβολών οι χαλκευτές,ω πόσο μοιάζουν με τις παμπόνηρες αλεπούδες!Αλλά όσο για το κέρδος, τί διάφορο τους μένει;80Καθώς τα υπόλοιπα σύνεργα στα βάθη τη δουλειά τους κάνουν,αβύθιστος εγώ επιπλέω σαν τον φελλόστην άρμη τη θαλασσινή επάνω.
Από του δολερού τα χείλη αδύνατο να βγει [αντ. δ]λόγος που να ᾽χει κύρος για τον σωστό πολίτη·κι όμως, τους πάντες κολακεύοντας,απάτες όλο μηχανεύεται. Τέτοια θρασύτητα ας κρατηθεί μακριά μου!Τον φίλο μου είθε ν᾽ αγαπώ· στον εχθρό μου όμως σαν εχθρός θα φερθώ,κι απάνω του σαν λύκος θα ριχτώ, κάθε φορά κι αλλιώτικους85δρόμους λοξούς πατώντας.Όποιος μιλάει σωστά παντού θα ξεχωρίζει,κι όπου υπάρχει τύραννος,κι όπου ο ασυγκράτητος λαός προστάζει,κι όπου οι σοφοί την πόλη κυβερνούνε.Με τον θεό, ωστόσο, κανείς δεν πρέπει να τα βάζει·
ο θεός πότε εκείνους ανυψώνει [επωδ. δ]και άλλοτε πάλι σε άλλους μεγάλη δίνει δόξα.90Μα ούτε αυτό των φθονερών τον νου δεν γαληνεύει,αλλά, μια στάφνη πολύ μεγάλη με βία τραβώντας,οδυνηρή ανοίγουνε πληγή στην ίδια την καρδιά τους,προτού πετύχουν ό,τι μες στο μυαλό τους έχει μπει.Τον ζυγό στον αυχένα όποιος πήρεκαι μ᾽ ελαφριά καρδιά τον σηκώνεικέρδος έχει· τη βουκέντρα να κλωτσάς95είναι δρόμος γλιστερός.Είθε στους αγαθούς να είμαι αρεστόςκαι μ᾽ αυτούς να κάνω συντροφιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου