Το Νόημα της Ζωής…

Είναι η μεγαλύτερη απειλή των ανθρώπων αυτό το "δεν υπάρχει νόημα"... Άλλοι κάνουν την "πάπια" για να περάσει η ζωή και να πεθάνουν, άλλοι πολεμάνε για να βρουν ένα νόημα, που στην ουσία είναι μία διέξοδος στα αδιέξοδα τους. Έχει πλάκα να παρατηρείς τις διεξόδους που ο κάθε άνθρωπος βρίσκει για να περάσει λίγο καλύτερα την ζωή του και να ξεχάσει την προσωπική και την συλλογική οδύνη...

Σεξ και χρήμα έχουν αυτήν την στιγμή την προτεραιότητα στα ποσοστά των διεξόδων και αυτό κάτι μας λέει για την πνευματική ωριμότητα της ανθρωπότητας...

Σε δεύτερη προτεραιότητα στα ποσοστά διεξόδων είναι μια πρότυπη ζωή, χωρίς ρίσκο, ανέκφραστη, ουδέτερη και χλιαρή...

Σε τρίτη προτεραιότητα είναι η πολιτική... Οι περισσότεροι ασχολούνται μαζί της, για να ξεχάσουν την ευθύνη τους

Οι μανίες μας είναι απόηχος του τι έχει ο καθένας μας απολέσει από τον Εαυτό του και τον Θεό...

Ευτυχώς η θρησκεία πέρασε σε μια πιο ανώδυνη προτεραιότητα στις διεξόδους...
Είδαν και απόειδαν οι άνθρωποι με τον θεό της και άρχισαν να τον φοβούνται λιγότερο, αφού είτε καλό κάνουν, είτε κακό, ίδια είναι η μοίρα τους... ο θεός αυτός δεν ενδιαφέρεται για το καλό και το κακό, παρά μόνο μετά τον θάνατο... οπότε ποιός ζει, ποιός πεθαίνει...

Και η αλήθεια είναι ότι αν κάποιος δει την ζωή κυνικά, πραγματικά δεν θα βρει κανένα νόημα σε όλον αυτόν τον αγώνα και τον πόνο... σε όλη αυτήν την αυτοκαταστροφική ανοησία που φαίνεται να διέπει την ζωή...

Ο εσωτερικός Δρόμος εξουδετερώνει τούτα τα ά-λογα συμπεράσματα... εξουδετερώνει το νόημα που χρειάζεται ο άνθρωπος για να Ζήσει και να μην σέρνεται στα σκοτάδια του...

Όταν είσαι Παρών στον Δρόμο σου, Παρών θα είναι και ο Εαυτός σου... και τότε θα γνωρίζεις και τον Σκοπό σου, τον ρόλο που διαδραματίζεις στην Αιωνιότητα σου, σαν Δημιουργός...

Την θεωρία "αγάπη του Εαυτού" την ξέρουμε όλοι σχεδόν, απ' έξω και ανακατωτά... Αν η θεωρία μπορούσε να ορίσει τις πράξεις μας, όλοι οι άνθρωποι θα ήμασταν «Βούδες».

Η γενική στάση των ανθρώπων απέναντι στον Εαυτό τους και την Ζωή τους είναι σχεδόν "διεφθαρμένη". Δεν νομίζω να βρίσκουν οι περισσότεροι νόημα να ζουν...

Παρ' όλο που έχει ενταθεί η αγωνία της επιβίωσης τούτη την εποχή, το νόημα χάνεται ολοένα και περισσότερο. Η μηχανοποιημένη αγωνία για την στέρηση αποτρέπει τους ανθρώπους από την ουσία της αφθονίας.

Η αγάπη για τον Εαυτό είναι περισσότερο εγωιστικής φύσης. Συνήθως την αγάπη για τον Εαυτό συγχέεται με το να μην έχεις ανάγκη κανέναν... Και αυτό το ευκολάκι, αποξενώνει ακόμα περισσότερο τον άνθρωπο από τον Εαυτό του και την Ζωή του, γιατί δεν είναι θέμα ανάγκης η επαφή μας με τους άλλους, αλλά θέμα ουσίας, μια και η ανθρώπινη φύση χρειάζεται να τιμήσει την Ενότητα μέσα και έξω, για να εκφράσει τον οριζόντιο άξονά της και την συμπονετική της φύση...

Και αν όλα αυτά συμβαίνουν στην πλειοψηφία, εγώ θα επιμένω στην γνησιότητα της μειοψηφίας και θα αναφέρομαι πάντα σ' αυτήν.