Πλησιάζει...

Και ξαφνικά, αρχίζει να φανερώνεται ο λόγος που οι άνθρωποι δεν θέλουν να μάθουν να παρατηρούν.

Δεν θέλουν να δουν τα άσχημα. Δεν θέλουν να δουν όλα όσα χρόνια τώρα απέφευγαν να δουν, κι ας λέγανε ότι θέλουν να λύσουν τα θέματά τους, να είναι ευτυχισμένοι κλπ, κλπ.

Θέλουν να δουν μόνο τα όμορφα, θέλουν τις λύσεις, κάποιον που να τους δώσει τις απαντήσεις. Και είναι πολλοί τέτοιοι διαθέσιμοι. Απρόσωποι, απόμακροι, διάσημοι, αποδεκτοί.

Αλλά δεν αναρωτιούνται... γιατί ακόμα ψάχνουν; Γιατί ακόμα περιμένουν;

Και ακόμα οι άνθρωποι, δεν ξέρουν να παρατηρούν… γιατί στην παρατήρηση βρίσκεται και η γνώση. Όλη η γνώση που χρειάζονται.

Τα καθημερινά παραδείγματα είναι άπειρα… θα μπορούσα να γράφω ένα άρθρο ανά ώρα…

Πόσο εύκολα μαγεύεται το πλήθος από το εξωτικό, από όλα όσα έμαθε να κυνηγά και να τα ονομάζει σωστά, αληθινά… αλλά δεν είναι και δεν υπάρχει τρόπος να γίνουν.

Η αλαζονεία του Δυτικού ανθρώπου που θεωρεί τον εαυτό του πολιτισμένο, που θέλει να «προσφέρει» στις τριτοκοσμικές χώρες, όλα όσα δεν έχει κατακτήσει παρ’ όλες τις μηχανικές εφευρέσεις του, τα ιδρύματα και το φαίνεσθαι που υποστηρίζει καθημερινά.

Και η (Θεία) λειτουργία της παρατήρησης, της συνειδητής εστίασης της προσοχής, εξακολουθεί να παραμένει ο άγνωστος Χ, που δυσκολεύει τους ανθρώπους και κρατά καλά φυλαγμένα τα μυστικά της ύπαρξης, της Γης και του Σύπνατος.

Καθημερινοί αγώνες διατήρησης της «ομαλότητας» του γνώριμου. Προς τι;

Και όλο θέλω να φεύγω… όχι όπως πολλοί επιχειρούν, από τον Άνθρωπο, την αρνητικότητα των πόλεων, όχι από την καθημερινότητα, τα προβλήματα ή τις δυσκολίες. Αλλά από το ψέμα που παρουσιάζεται (και γίνεται εύκολα αποδεκτό) ως γνώση, το δήθεν που φαίνεται πραγματικό και στέρεο, την εσωτερική δυστυχία των ανθρώπων που δεν κρύβεται πια, ό,τι κι αν κατέχουν, ό,τι κι αν καταφέρνουν, ό,τι κι αν λένε.

Και η ώρα πλησιάζει… γιατί δεν είναι όλη η Γη η γειτονιά μας, ή ο νους μας, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι. Το άγνωστο κρύβει την ανάσταση, το καινούργιο φέρνει την αναγέννηση, το «αλλού» φανερώνει το εδώ. "Ψιλές έννοιες" θα μου πουν πολλοί… όμως τις ζω, τις βιώνω.

Ό,τι δεν εκτιμάται, πρέπει να φεύγει. Ό,τι είναι πριν από την ώρα του πρέπει να περιμένει. Ό,τι δεν γίνεται κατανοητό πρέπει να προσπερνιέται… η παρατήρηση εντείνεται, η μαγεία ανάμεσα στις στιγμές ανανεώνει... κάθε στιγμή!