Χωρίς να το ξέρεις...

Χωρίς να το ξέρεις ήρθες στη ζωή μου με σκοπό συγκεκριμένο, ιερό για μένα...!

Χωρίς να το ξέρεις μ' έμαθες πως να φωτίζω μέσα μου μικρούς εαυτούς μου, ανύπαρκτους πριν την άφιξη σου. Να τους αναγνωρίζω, να τους ενθαρρύνω. Ήσουν εκεί για μένα, να τους θαυμάσεις, να μου τους σεργιανίσεις, να τους εκθέσεις. Πόσο στοργικά τους άγγιξες! πόσο ζεστά τους φίλησες! Έπαιρνες τα χέρια μου στις χούφτες σου και με τη ματιά σου τους ξυπνούσες, τους προκαλούσες να δώσουν τα πάντα για σένα! για μένα...! για εμάς! και το έκαναν! πόση υπακοή... πόση υποταγή!προσήλωση χωρίς όρια! σε ζήλευα για αυτό! θαύμαζα τον τρόπο σου, τον τρόπο ενός θηριοδαμαστή που εγώ δεν μπορούσα να έχω....! τρόπος η μήπως ρόλος...? δεν θέλω απάντηση σ' αυτό! την έχω ήδη δώσει μόνος μου! αφελής? ίσως!

Χωρίς να το ξέρεις με έκανες να ανατρέψω τις λειτουργίες μου. Τις άμυνες μου.

Χωρίς να το ξέρεις μ' έμαθες να αγαπώ το τραγούδι μου. Έκανες την φωνή μου να' χει λόγο να ακούγεται και η ψυχή μου να συμμετέχει σ' αυτό..και το σημαντικότερο?? μ'εκανες να αγαπώ το αποτέλεσμα!

Χωρίς να το ξέρεις γέμισες τη ζωή μου με μυρωδιές, με χρώματα αλλά πανω απο όλα με ήχους...με στίχους!

Χωρίς να το ξέρεις, παίρνοντας στα χέρια σου το πρόσωπο μου, δίνοντας μου γλυκό φιλί, ξύπνησες το παραμύθι των παιδικών μου χρόνων! Έτσι πίστεψα έστω για λίγο πως υπάρχουν βασιλιάδες και βασίλισσες και πως ζουν στο τέλος αυτοί καλά... και μεις καλύτερα.

Χωρίς να το ξέρεις ΗΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ για μένα! Ήσουν το φως στις μέρες μου, το σεργιάνι της ματιάς μου στον έναστρο καλοκαιρινό ουρανό, οι προσευχές μου, οι έννοιες, οι ελπίδες μου! Ήσουν ο κάφες μου το πρωί, η αίτια που χαμογελούσα, η λάμψη στα μάτια μου, ο λόγος που ήθελα να ξεπερνώ τον εαυτό μου, όλους τους εαυτούς μου, αυτούς που ανακαλύψαμε μαζί. Που αγαπήσαμε μαζί! Ήσουν η ανάσταση μου!

Χωρίς να το ξέρεις λάτρεψα κάθε τι σου! κάθε κρυφό, σκοτεινό εκατοστό της ψυχής και του μυαλού σου. Κάθε δυνατή αχτίδα του αυτόφωτου ΕΙΝΑΙ σου. Δεν με ένοιαζε αν καώ η αν χαθώ στο σκοτάδι. Γιατί ήθελα να πιστεύω πως δεν θα άφηνες το χέρι μου σε τούτο τον περίπατο.

Ξέρεις όμως πια, πως το χέρι μου μάταια έψαχνε να βρει το δικό σου. Πως η φλόγα της αγάπης μου δεν έφτασε τελικά να φωτίσει και να ζεστάνει τα σκοτάδια σου. Πως όλος σου το φως το καλοδέχτηκα και κείνο με έκαψε...! έκαψε και τους δυο μας.

Δεν ξέρω αν έμειναν στάχτες ή κάρβουνα από τούτη τη λαίλαπα... Δεν ξέρω! ότι και να έμεινε όμως,... καλοδεχούμενο....