Στο βλέμμα σου αντικρίζω όλους τους Άντρες

Σταθερά τα βήματα σου ηχούν στο πλακόστρωτο και ο ήχος τους βαθύς, λες και έρχεται κατευθείαν από την πύλη του χρόνου…
Στο βλέμμα σου αντικρίζω όλους τους άντρες, πατέρα, αδελφό, σύζυγο, γυιό, φίλο, σύντροφο, συνοδοιπόρο γνωστό και άγνωστο και χαμογελώ με ευγνωμοσύνη.

Πάντα ήταν κάποιος από εσάς εκεί να με στηρίζει, να με ακούει, να με αγκαλιάζει, να μου εύχεται…
Όταν ένας από εσάς με πλήγωνε κάποιος άλλος με αγκάλιαζε…
Όταν ένας με πρόδιδε κάποιος άλλος φρόντιζε ευλαβικά τις πληγές μου…
Όταν ένας μου χαμογέλαγε οι άλλοι έστηναν χορό γύρω μου…

Όταν ένας έσφιγγε τα χείλη και μου γύρναγε την πλάτη κάποιος άλλος άνοιγε διάπλατα την αγκαλιά του και μου ψιθύριζε σιωπηλά:
«Μη φοβάσαι, μη κλείνεσαι, δώσε μας χώρο, δώσε μας χρόνο, τον χρειαζόμαστε. Είμαστε το ίδιο φοβισμένοι, πληγωμένοι, απογοητευμένοι όπως εσύ… πονάμε με τον ίδιο τρόπο… Μην κλείνεσαι, μην αμπαρώνεις την καρδιά σου γιατί δεν πρόκειται να συναντηθούμε ποτέ!»

Κι εγώ χαμογελούσα πάλι κι αφηνόμουνα σ’ αυτή την ορθάνοιχτη αγκαλιά…

Κι ερχόταν κάποιος άλλος να με πάρει, να με οδηγήσει στον πιο ερωτικό χορό. Και στο στροβίλισμά μας, στο άγγιγμά μας ένιωθα την αγάπη όλων σας… Χόρευα μέσα στην αγάπη.
Χόρευα με την Αγάπη…

Κι όταν στο κύλισμα του χρόνου γκρίζα σύννεφα σκοτείνιαζαν τον ουρανό του μυαλού μου, ερχόταν κάποιος άλλος για να μου ψιθυρίσει κι αυτός σιωπηλά:
«Κατανόησέ μας!
Έχουμε ανάγκη το ρόλο του επαναστάτη. Θέλουμε η καρδιά μας να χτυπά άγρια… Οι χτύποι της να μας θυμίζουν την Ελευθερία και ο αέρας στο πρόσωπο να μας κάνει να νιώθουμε Αδέσμευτοι.
Ναι! Το ξέρω, δεν είναι όλοι οι τρόποι που χρησιμοποιούμε σωστοί, κατανόησέ μας!
Δείξε μας αυτή την άγρια, αδέσμευτη ενέργεια που μας κατακλύζει από καιρό σε καιρό, δείξε μας, πως μπορούμε να την κάνουμε δημιουργία, ανάπτυξη, προσφορά…
Για σένα είναι εύκολο. Είσαι Γυναίκα!
Είσαι Ενέργεια!
Εμείς είμαστε Πνεύμα!
Δίδαξέ μας!»

Και τότε κατανοούσα και τους κύτταζα πάλι με θαυμασμό. Κι εκείνοι χαμογελούσαν προσφέροντας μου δώρα αγάπης, ελευθερίας…
Και συνέχιζαν μαζί μου το χορό της Ζωής…

Και όποτε ακούω«οι άντρες δεν υπάρχουν πια», απαντώ:
Πάντα θα υπάρχουν…
Πάντα θα ξέρουν να αγαπούν, να στηρίζουν, να φροντίζουν, να λατρεύουν, να συνυπάρχουν μαζί μας…
Και πάντα:
Το χαμόγελο τους θα ακτινοβολεί Αθωότητα και το βλέμμα τους Αγάπη.
Μαζί με το δάκρυ τους θα κυλά η Ευαισθησία του Θεϊκού και το χάδι τους θα χαρίζει Απεραντοσύνη…

Αφιερωμένο σε σένα
Και σε όλους τους άντρες που αντικρίζω στο βλέμμα σου...

Ευχαριστώ που ενθυμήθηκα μαζί σας πως είμαι Ζωή.
Πως η ζωή δεν ζητά, ούτε προσφέρει εγγυήσεις. Δεν σκέφτεται, δεν υπολογίζει, δεν υπάρχει στο παρελθόν ούτε στο μέλλον…
Μόνο Ζει…
Αναπτύσσεται…
Γεύεται την κάθε στιγμή…
Ολοκληρωτικά, με σεβασμό, όπως αξίζει στην Ύπαρξη…

Θα σε τιμώ και θα σε ευγνωμονώ πάντα…