- Άγγελε μου, γιατί βλέπω ότι αυτή η περιπέτεια που ζήσαμε εδώ στην Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δεν χρησίμευσε πουθενά; Γιατί βλέπω ανθρώπους γελοίους ακόμα σε θέση ισχύος; Γιατί αφού τους είδαμε ποιοι είναι, να συνεχίσουμε να ακούμε τα ψέματα τους από τις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες; Τους βαρεθήκαμε, αλλά τι γίνεται αυτή τη στιγμή, γιατί όλα τα πράγματα μοιάζουν στάσιμα και επίσης δεν καταλαβαίνω, όλους εμάς, τα θύματα, ποιος θα μπορέσει να μας σώσει.- Φίλε μου Αιμίλιε, έχετε εισέλθει όλοι εσείς σε μία άλλη εποχή. Το γνωρίζουν πολύ καλά αυτοί που σας έχουν σκλάβους και σας τυραννούσαν όλους αυτούς τους αιώνες, αναγκάζοντάς σας να ζείτε σε μία εποχή άγνοιας και βαρβαρότητας. Ασυνείδητα το γνωρίζετε και εσείς. Κάπου μέσα σας γνωρίζετε ότι όλα τα δεδομένα του χθες αλλάζουν και ψάχνετε κάπου να βρείτε το Μεσσία, εκεί από όπου πιθανόν θα ξετρύπωνε, αλλά αυτός δεν εμφανίζεται, και έτσι δεν ξέρετε Ποιον ή Τι να ακολουθήσετε.
Θα σου πω έναν μύθο του Αισώπου που ταιριάζει με αυτή τη περίπτωση:
« Ένας αετός κυνηγούσε κάποτε έναν λαγό με τόσο μεγάλη ταχύτητα και επιδεξιότητα που όλα έδειχναν ότι το άτυχο ζώο δεν θα αργούσε να πέσει στα νύχια του, μια και το έδαφος εκεί ήταν ανοιχτό, χωρίς κάπου να μπορέσει να βρει καταφύγιο ο φτωχός λαγός. Κατατρομαγμένος, απελπισμένος και κουρασμένος από το τρέξιμο ο λαγός συνάντησε ξαφνικά στον δρόμο του ένα μικροσκοπικό σκαθάρι, το οποίο βρισκόταν μέσα σε μία ξεραμένη σβουνιά αγελάδας, και προσπέφτοντας στα πόδια του είπε:
“Σε παρακαλώ, είσαι η τελευταία μου ελπίδα. Προστάτεψέ με από τον αετό και βοήθησέ με να γλιτώσω τη ζωή μου.”
Το σκαθάρι λυπήθηκε τον λαγό, του έδωσε θάρρος και υποσχέθηκε ότι θα του συμπαρασταθεί. Πράγματι, όταν ο αετός ήρθε στο θήραμά του, το σκαθάρι μπήκε ανάμεσα σε αυτόν και το λαγό και του φώναξε:
“Αυτό το πλάσμα είναι υπό την προστασία μου. Άσε το να ζήσει και ψάξε κάπου αλλού για τη τροφή σου.”
Ο αετός όμως ακούγοντας τα γενναία λόγια του σκαθαριού και βλέποντας το μικρό μέγεθός του, γέλασε αυτάρεσκα, έκανε μια χαψιά το λαγό και πέταξε μακριά, αδιαφορώντας για τις διαμαρτυρίες του μικροσκοπικού εντόμου.
Το σκαθάρι όμως πήρε πολύ βαριά αυτή την προσβολή. Μέχρι τώρα είχε δεχθεί ότι ο κόσμος του ήταν μέσα στη κοπριά, αλλά τώρα έπρεπε να πολεμήσει. Αναγκαίο ήταν για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τον αντίπαλό του, να μπορέσει και αυτό να πετάξει. Είχε ήδη τα φτερά του, αλλά δεν είχε μάθει ποτέ μέχρι τώρα να τα χρησιμοποιεί. Ανεβαίνοντας ξανά και ξανά πάνω στη κοπριά έκανε τις πρώτες του προσπάθειες για πέταγμα. Μετά από αρκετές αποτυχίες, και μέσα από αυτές, κατάλαβε πώς να πετάει και έτσι σε λίγο καιρό μπορούσε πια να πετάει.
Ανέβηκε λοιπόν στην απόκρημνη φωλιά όπου είχε τα αυγά του ο αετός και τα έσπρωξε όλα στον γκρεμό για να σπάσουν. Από τότε, ο αετός δεν κατάφερε να ξαναποκτήσει παιδιά γιατί, όσο καλά και αν προστάτευε τη φωλιά του, κάθε φορά που γεννούσε αυγά και απομακρυνόταν για να βρει τροφή, το σκαθάρι ανέβαινε πετώντας μέχρι εκεί και του τα έσπαγε όλα.
Απελπισμένος, ο αετός απευθύνθηκε στο Δία του οποίου ήταν το σύμβολο και ζήτησε την προστασία του. Ο ίδιος ο Δίας λοιπόν πήρε τα αυγά του αετού στην αγκαλιά του και υποσχέθηκε να τα προστατεύει μέχρι αυτά να εκκολαφθούν και να προσέχουν πλέον μόνα τους τον εαυτό τους.
Το σκαθάρι όμως δεν πτοήθηκε ούτε από τον νέο γιγαντιαίο και ισχυρό προστάτη των αυγών. Μάζεψε μια μικρή μπάλα κοπριά, πέταξε μέχρι τον Όλυμπο και την έριξε πάνω στο μπράτσο του Δία. Αηδιασμένος εκείνος με τον σβώλο αυτής της βρωμιάς άπλωσε το χέρι του, για να τη ρίξει κάτω, σπάζοντας με αυτή του τη κίνηση και τα αυγά του αετού για άλλη μια φορά.»
- Σε αυτό το μύθο του Αισώπου, εμείς που βρισκόμαστε Άγγελε;
- Εσείς μαθαίνετε να πετάτε φίλε μου, βγαίνετε από τον κόσμο σας της κοπριάς, και μαθαίνετε να πετάτε…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου