Ο Καθρέφτης της Εσωτερικής Όρασης
Υπάρχει μια βαθιά ηρεμία που εγκαθίσταται στην ψυχή όταν κάποιος μάθει να κοιτάζει προς τα μέσα με τη διαύγεια του φωτός των άστρων που διαπερνά το πέπλο της μεσονύκτιας νύχτας. Ο σοφός δεν αναζητά την αντανάκλασή του στα ταραχώδη νερά της εξωτερικής επιβεβαίωσης, αλλά στα κρυστάλλινα βάθη του ίδιου του είναι, όπου η αλήθεια κατοικεί ανεπηρέαστη από τη σκόνη των εγκόσμιων επιθυμιών.
Όπως μια ορεινή λίμνη την αυγή, ανεπηρέαστη από τον άνεμο ή τον καιρό, η αφυπνισμένη συνείδηση αντανακλά την πραγματικότητα χωρίς παραμόρφωση. Κάθε κυματισμός της σκέψης, κάθε σκιά συναισθήματος, γίνεται δάσκαλος αντί για κύριος. Σε αυτό το ιερό παρατηρητήριο του εαυτού, ο αναζητητής ανακαλύπτει ότι ολόκληρο το σύμπαν περιέχεται μέσα σε μια μόνο ανάσα, σε μια μόνο στιγμή καθαρής επίγνωσης.
Ο κόσμος απλώνεται μπροστά του σαν αρχαίο χειρόγραφο γραμμένο σε γλώσσες ξένες και οικείες ταυτόχρονα. Κάθε φύλλο που πέφτει μιλά για την παροδικότητα, κάθε ανατέλλων ήλιος ψιθυρίζει για την αιώνια επιστροφή. Διαβάζει το βιβλίο της ύπαρξης όχι μόνο με τα μάτια του, αλλά με τη φωτεινή κατανόηση που αναδύεται όταν ο νους γίνεται ήρεμος σαν ιερά νερά.
Η Ψευδαίσθηση της Συσσωρευμένης Γνώσης
Πόσο περίεργο είναι που εκείνοι που πεινούν απεγνωσμένα για την αλήθεια συχνά χτίζουν φρούρια από λέξεις γύρω τους, πιστεύοντας ότι η σοφία μπορεί να αιχμαλωτιστεί σαν πεταλούδες σε δίχτυα γλώσσας. Συλλέγουν τόμους όπως οι τσιγκούνηδες συλλέγουν χρυσό, κι όμως παραμένουν πνευματικά φτωχοί, με τις ψυχές τους να αντηχούν από τον κούφιο ήχο των δανεικών αποκαλύψεων.
Οι βιβλιοθήκες του κόσμου βογκούν κάτω από το βάρος των ατέλειωτων προσπαθειών του ανθρώπου να φυλακίσει το άπειρο μέσα σε πεπερασμένες περιγραφές. Κάθε βιβλίο υπόσχεται φώτιση, κι όμως η αληθινή κατανόηση χορεύει πάντα λίγο πιο πέρα από την εμβέλεια του γραπτού λόγου. Πώς μπορεί ο ωκεανός να χωρέσει σε ένα κύπελλο ή η απέραντη έκταση του ουρανού να κρατηθεί στην παλάμη ενός χεριού;
Οι ανόητοι μπερδεύουν τον χάρτη με την περιοχή, το μενού με το γεύμα. Τρέφονται με περιγραφές ψωμιού ενώ παραμένουν αιώνια πεινασμένοι, πίνοντας βαθιά από πηγάδια σχολίων ενώ η δίψα τους μένει ακατάσβεστη. Γίνονται μελετητές των σκιών, ειδικοί στους απόηχους, κύριοι σε όλα εκτός από την ζωντανή αλήθεια που πάλλεται μέσα στις καρδιές τους.
Η Μεγάλη Αποχώρηση
Καθώς ο αναζητητής πλησιάζει τον φωτεινό πυρήνα της κατανόησης, μια παράξενη αλχημεία αρχίζει να ξετυλίγεται. Τα πράγματα που κάποτε φαίνονταν συμπαγή και ουσιώδη αποκαλύπτουν τη διάφανη φύση τους. Οι περιουσίες χάνουν τη λαβή τους, οι σχέσεις αποβάλλουν την απελπισμένη προσκόλληση, και οι φιλοδοξίες διαλύονται σαν πρωινή ομίχλη μπροστά στον ανατέλλοντα ήλιο της επίγνωσης.
Αυτή δεν είναι η αποχώρηση του ηττημένου, αλλά η στρατηγική υποχώρηση εκείνου που έχει ρίξει μια ματιά στη μεγαλύτερη μάχη. Όπως ένας επιδέξιος τοξότης που κάνει πίσω για να αποκτήσει τη σωστή προοπτική στον στόχο, ο σοφός δημιουργεί απόσταση μεταξύ του εαυτού του και των μεθυστικών ψευδαισθήσεων της πρόσκαιρης ύπαρξης.
Ο κόσμος συνεχίζει τον αρχαίο του χορό της απόλαυσης και του πόνου, του κέρδους και της απώλειας, της γέννησης και του θανάτου, αλλά τώρα ο σοφός παρακολουθεί από ένα μέρος βαθιάς αποστασιοποίησης. Όχι την ψυχρή αποστασιοποίηση της αδιαφορίας, αλλά τη ζεστή αποστασιοποίηση εκείνου που έχει ανακαλύψει ότι η αληθινή του φύση είναι αρκετά απέραντη ώστε να αγκαλιάσει όλα τα πράγματα χωρίς να μειώνεται από κανένα.
Κάθε βήμα μακριά από την εγκόσμια εμπλοκή είναι ταυτόχρονα ένα βήμα βαθύτερα στην καρδιά της πραγματικότητας. Το παράδοξο αποκαλύπτεται αργά: κατέχοντας λιγότερα, περιέχει περισσότερα· χρειαζόμενος λιγότερα, γίνεται πιο πλούσιος· ταυτιζόμενος λιγότερο με τον προσωπικό εαυτό, ανακαλύπτει τη συοικουμενική του φύση.
Η Σύνθλιψη των Αλυσίδων
Στην τελική κίνηση αυτής της κοσμικής συμφωνίας, τα τελευταία πέπλα πέφτουν σαν φύλλα του φθινοπώρου που παραδίνονται στο κάλεσμα του χειμώνα. Οι δεσμοί που κάποτε φαίνονταν άρρηκτοι—οι αλυσίδες της ταυτότητας, τα δεσμά της αντίληψης, τα κάγκελα της φυλακής της ατομικής ύπαρξης—αποκαλύπτονται ότι είναι φτιαγμένα από το ίδιο ασύστατο υλικό με τα όνειρα.
Αυτό που ήταν «εγώ» και αυτό που ήταν «άλλο» συγχωνεύονται σε μια απρόσκοπτη ενότητα που υπερβαίνει όλες τις κατηγορίες. Ο προσωπικός εαυτός, αυτή η περίπλοκη φαντασία που διατηρείται μέσα από δεκαετίες προσεκτικής κατασκευής, διαλύεται στον ωκεανό της καθαρής ύπαρξης σαν κύμα που επιστρέφει στην πηγή του. Ο φόβος αποχωρεί, γιατί τι υπάρχει να φοβηθεί όταν ο φοβισμένος εαυτός δεν υπάρχει πια; Η επιθυμία ξεθωριάζει, γιατί τι υπάρχει να επιθυμήσει όταν η επιθυμούσα οντότητα έχει αποκαλυφθεί ως ψευδαίσθηση;
Αυτό δεν είναι εξαφάνιση αλλά αναγνώριση, όχι θάνατος αλλά γέννηση σε αθάνατη ζωή. Η ατομική συνείδηση, σαν φλόγα κεριού που ενώνεται με τον ήλιο, δεν εξαφανίζεται αλλά επεκτείνεται πέρα από κάθε προηγούμενο περιορισμό. Χάνοντας τα πάντα, κερδίζονται τα πάντα. Γινόμενος τίποτα, γίνεται κανείς τα πάντα.
Το Παράδοξο της Νιότης και της Ωριμότητας
Παρατηρήστε τους νέους στην υπέροχη ανοησία τους, στην όμορφη τύφλωσή τους που τους ωθεί μπροστά σαν βέλη εκτοξευμένα από το τόξο της άγνοιας προς το άγνωστο. Η ίδια τους η άγνοια γίνεται η δύναμή τους, η έλλειψη επίγνωσης το θάρρος τους. Ορμούν προς τη ζωή με τον ατρόμητο ενθουσιασμό εκείνων που δεν έχουν ακόμη μάθει τι περιμένει όλους όσους ταξιδεύουν σε αυτό το μονοπάτι.
Υπάρχει ένας θεϊκός σκοπός σε αυτή την τύφλωση, μια κοσμική σοφία σε αυτή την αρχική ασυνειδησία. Γιατί ποιος θα ξεκινούσε το ταξίδι αν μπορούσε να δει από την αρχή πόσα πρέπει να παραδοθούν στην πορεία; Η τόλμη της νιότης πηγάζει από την ευλογημένη άγνοια του τιμήματος που απαιτεί η σοφία.
Αλλά καθώς οι εποχές της ψυχής περνούν από την άνοιξη στο καλοκαίρι και το φθινόπωρο, η φωτιά της φιλοδοξίας μεταμορφώνεται στη σταθερή φλόγα της κατανόησης. Η ανήσυχη δυναμική της αναζήτησης δίνει τη θέση της στην βαθιά ηρεμία της εύρεσης. Οι ερωτήσεις που κάποτε βασάνιζαν το μυαλό σιωπούν, όχι επειδή έχουν απαντηθεί, αλλά επειδή ο ερωτών έχει υπερβεί την ανάγκη για απαντήσεις.
Η ωριμότητα δεν φέρνει τη συσσώρευση γνώσης, αλλά την αναγνώριση της τελικής της ματαιότητας. Η ώριμη ψυχή αναπαύεται στην ηρεμία που προέρχεται από το να έχει κοιτάξει πίσω από την κουρτίνα της ύπαρξης και να έχει ανακαλύψει ότι το μεγάλο μυστήριο ήταν πάντα κρυμμένο σε κοινή θέα, ότι ο θησαυρός που αναζητήθηκε σε μακρινές χώρες ήταν θαμμένος στην ίδια την αυλή του αναζητητή.
Το Αιώνιο Τώρα
Σε αυτό το μέρος πέρα από τον χρόνο και τον χώρο, πέρα από το όνομα και τη μορφή, ο σοφός κατοικεί σε διαρκή θαυμασμό. Κάθε στιγμή γίνεται πύλη προς το άπειρο, κάθε ανάσα μια προσευχή ευγνωμοσύνης για την υπέροχη ψευδαίσθηση που συνεχίζει να ξετυλίγεται παρόλο που έχει πλήρως αποκαλυφθεί.
Ο κόσμος δεν έχει εξαφανιστεί· έχει μεταμορφωθεί. Τα ίδια λουλούδια ανθίζουν, τα ίδια αστέρια λάμπουν, τα ίδια ανθρώπινα δράματα παίζουν τα αρχαία τους θέματα. Αλλά τώρα αυτά τα φαινόμενα βλέπονται όπως πραγματικά είναι: προσωρινές τροποποιήσεις της μιας αιώνιας συνείδησης, κύματα στην επιφάνεια ενός ωκεανού που είναι ταυτόχρονα απέραντος και οικεία παρών.
Εδώ, σε αυτό το ιερό της απόλυτης κατανόησης, η σιωπή μιλά πιο δυνατά από κάθε λέξη που θα μπορούσε ποτέ. Η αλήθεια που οι μυστικιστές και οι σοφοί υπέδειξαν ανά τους αιώνες αποκαλύπτεται όχι ως κάτι που πρέπει να συλληφθεί, αλλά ως κάτι που πρέπει να βιωθεί, όχι ως γνώση που πρέπει να αποκτηθεί, αλλά ως ύπαρξη που πρέπει να ενσαρκωθεί.
Και σε αυτή τη βαθιά ηρεμία, το ταξίδι ολοκληρώνεται αποκαλύπτοντας ότι δεν υπήρχε ποτέ πουθενά να πάει, τίποτα να βρεθεί, κανείς να γίνει. Ο αναζητητής, η αναζήτηση και το αναζητούμενο συγχωνεύονται στην απρόσκοπτη ενότητα που ήταν πάντα ήδη τέλεια, πάντα ήδη ολόκληρη, πάντα ήδη σπίτι.
«Στο τέλος, η σοφία δεν είναι κάτι που κατέχει κανείς, αλλά κάτι που γίνεται, όχι ένας προορισμός που επιτυγχάνεται, αλλά ένας τρόπος ύπαρξης που μεταμορφώνει κάθε βήμα του ατέλειωτου ταξιδιού πίσω στον εαυτό του».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου