Αντίθετα, μια κοινωνία – ένας πολιτισμός – που βασίζεται στην αναγκαστική (και πολλές φορές καταναγκαστική) συμβίωση, στην εκμετάλλευση του άλλου, στην διαμάχη και στην καταστροφή, δείχνει ακριβώς το μέγεθος της «αρρώστιας» του σύγχρονου ανθρώπου.
Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – πολύ περισσότερο από Μεταφυσικό Αίτημα Αυτοπραγμάτωσης – είναι ανάγκη θεραπείας από την άρρωστη συμπεριφορά μας. Μολονότι οι άνθρωποι θεωρού τους εαυτούς τους υγιείς στην πραγματικότητα έχουν μια νευρωτική (και πολλές φορές ψυχωτική και σχιζοφρενική) άρρωστη συμπεριφορά κι αυτό αποδεικνύεται από την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι σύγχρονες κοινωνίες, σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η Απελευθέρωση δεν είναι «μυστηριακή έκσταση» σε υπερβατικούς κόσμους. Αντίθετα, έχει ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα απελευθέρωσης από τον άρρωστο περιορισμό της λειτουργίας της αντίληψης.
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι η Αρχή, η Προϋπόθεση, για να Κατανοήσουμε και να Ζήσουμε. Η Ελευθερία είναι η Αρχή όχι το τέλος (μιας διαδικασίας). Πρέπει να ελευθερωθούμε από όλα τα πολιτιστικά σκουπίδια που μας φόρτωσε η κοινή ζωή (των ανθρώπων) χιλιάδων χρόνων. Η ΑΥΓΗ που Χαράζει είναι μια Τελείως Καθαρή Εποχή, χωρίς τα σκουπίδια του χρόνου, του ανθρώπινου παρελθόντος. Πρέπει να Ξεκινήσουμε από το Μηδέν. Να πετάξουμε όσα γνωρίζουμε, όσα μας φόρτωσαν – πολλές φορές παρά την θέλησή μας – και να Αντικρύσουμε τον Κόσμο, τη Ζωή, από την Αρχή.
ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ; ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ; ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΜΕ; ΠΩΣ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ; ΠΟΤΕ; Αι πρέπει να απαντήσουμε σε όλα αυτά τα ερωτήματα ΤΩΡΑ, στο Αιώνιο Παρόν που Ρέει, πέρα από τον χρόνο, όχι στο μέλλον ή κάποτε, Τώρα.
Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΧΩΡΟΣ ΥΠΑΡΞΗΣ είναι Απεριόριστος, Χωρίς Κέντρο, χωρίς διαχωρισμούς – Μόνο ΑΝΤΙΛΗΨΗ. Ο «χώρος» που φτιάχνει η σκέψη γύρω από ένα εγώ (μια ξεχωριστή ύπαρξη) κι απέναντι στο εγώ, είναι ένας φανταστικός χώρος, μια αυταπάτη.
Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ της περιοριστικής λειτουργείας του νου (της σκέψης), η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ αυτού που συμβαίνει, διαλύει την αυταπάτη. Μόνο όταν η παραπλάνηση της σκέψης πάψει, ο ΧΩΡΟΣ Αποδεικνύεται ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ, Ελεύθερος Απεριόριστος Ανοιχτός, ΜΙΑ ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ Όπου Όλα Βρίσκονται Μέσα της, Εδώ, Τώρα, Αιώνια.
Ο ανθρώπινος πολιτισμός – σε Ανατολή και Δύση – θεώρησε σαν ουσία του ανθρώπου την σκέψη, ο ψυχολογικό κέντρο του εγώ – ένα απλό αντιληπτικό σύμπλεγμα στο οποίο αναφέρονται οι εμπειρίες – και το σώμα σαν φορέα του. Πολλοί μάλιστα ταύτισαν τη σκέψη με το νευρικό σύστημα αν και δεν μπόρεσαν να αντικαταστήσουν (χωρίς προβλήματα, φιλοσοφικά, επιστημονικά, πρακτικά) τον όρο «σκέψη» με τον όρο «νευρικό σύστημα». Αυτή η αφελής παρεξήγηση οδήγησε την ανθρωπότητα στην σημερινή κατάσταση – του απάνθρωπου πολιτισμού της… Μάταια οι Σοφοί του Κόσμου μιλούν για μια Άλλη, Βαθύτερη, Πλατύτερη, Ουσία Του Ανθρώπου, πέρα από τους περιορισμούς που βάζει η σκέψη. Ελάχιστοι ακούνε.
Για τις Περιγραφές (μέσα στην Αντίληψή μας) της Πραγματικότητας, του κόσμου που ζούμε, χρησιμοποιούμε όρους αντίληψης-δραστηριότητας-ενέργειας (όχι ουσίας) και περιγράφουμε αυτά που αντιλαμβανόμαστε με όρους δομικής διάταξης (πως κατανέμεται και συσχετίζεται η ενέργεια) κι όχι σαν στέρεα αντικείμενα. Αναφερόμαστε σε «συμπαγή αντικείμενα» μόνο όταν δεν μπορούμε να δούμε «πως είναι φτιαγμένα».
Εμείς οι ίδιοι είμαστε αντίληψη, λειτουργίες και οργανωμένη υλική ενέργεια (που εμφανίζεται σαν «υλική ουσία», τόσο πολύπλοκη που την αντιλαμβανόμαστε απλά σαν σώμα – ένα σώμα όμως όπου γίνονται μυριάδες διεργασίες που κατά κανόνα διαφεύγουν από την επίγνωσή μας): Αντίληψη, σκέψη, αισθήσεις, σώμα και το περιβάλλον, ο φυσικός κόσμος.
Πως όμως τα αντιλαμβανόμαστε όλα αυτά; Τα βλέπουμε όλα; Τα βλέπουμε σωστά; Έχουμε πλήρη, σαφή και ακριβή εικόνα της Πραγματικότητας; Ή έχουμε μια χονδροειδή αντίληψη με πολλά κενά και παραγεμισμένη με υποθέσεις; Μια φανταστική εικόνα της Πραγματικότητας, μια φαντασία; Δηλαδή μια αυταπάτη;
Μόνο με ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ αυτού που συμβαίνει (που μας συμβαίνει) μπορούμε να Φτάσουμε στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ κι από την Αυτογνωσία στην ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΔΡΑΣΗ κι από την Υπεύθυνη Δράση στην ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ.
Είναι ένα –μερικές φορές – Μακρινό Ταξίδι που συμπυκνώνεται σε ένα ουσιαστικό συμπέρασμα: ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΤΙΗΨΗ (ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΦΥΣΗ ΜΑΣ) κι όλοι οι περιορισμοί που βάζει η σκέψη είναι απατηλοί… Κάποιοι το λένε Θρησκεία, Φιλοσοφία, Αυτογνωσία, Διαλογισμό, είναι απλά «Αντίληψη αυτού που συμβαίνει», τίποτα περισσότερο.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟ ΟΛΟ. Η Απομόνωση «τμημάτων» αυτού του Όλου, εγώ, αντικειμένων, ξεχωριστών πραγμάτων, είναι απλά μια «κατασκευή» της σκέψης. Ο «Διαχωρισμός» είναι τεχνητός – συχνά χονδροειδής – κι οπωσδήποτε απατηλός.
Τίποτα στην ΥΠΑΡΞΗ δεν είναι απομονωμένο. Όλα λειτουργούν μέσα στο περιβάλλον κι αλληλοεπηρεάζονται από το περιβάλλον. Που είναι το «όριο»; Που θέτουμε τα όρια που χωρίζουν το «μέσα» από το «έξω»; Όταν κάνει ζέστη ζεσταινόμαστε, όταν κάνει κρύο κρυώνουμε. Δεν είμαστε ανεξάρτητοι από το περιβάλλον, αλλά υιοθετούμε αυτή την άποψη για πρακτικούς λόγους, ψυχολογικής ή βιολογικής επιβίωσης. Κι αυτό συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις. Είναι αυτό Αληθινή Ζωή;
Αντίθετα όταν ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ, όταν Είμαστε Ένα με Όλα, λειτουργούμε χωρίς διαχωρισμούς, διαμάχες, αντιπαλότητα… Συμπορευόμαστε με Όλα, ακολουθούμε το καλό, αποφεύγουμε το κακό, τελείως φυσικά, γιατί εκεί μας ΠΑΕΙ η ΖΩΗ – χωρίς να προβληματιζόμαστε.
Πως λοιπόν μπορούμε να Φτάσουμε στην Αυτογνωσία, στην Υπεύθυνη Δράση, στην Αληθινή Ζωή;
Τυπικά μιλώντας, Είμαστε Απλά Άνθρωποι, Ζωντανά Όντα, δεν ανήκουμε σε κανένα ιδιαίτερο είδος, σε καμιά εθνότητα, σε καμιά θρησκεία, σε καμιά ιδεολογία, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε συγκεκριμένες γνώσεις (εκτός αν μας χρειάζονται πρακτικά), ούτε να ακολουθούμε συνήθειες, ήθη, έθιμα, τρόπους, συμπεριφορές.
Είμαστε Εξ’ Αρχής ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ και μόνο όταν δράσουμε σαν ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ – πετώντας όλα τα πολιτισμικά σκουπίδια – μπορούμε να απελευθερωθούμε, να ΔΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, να ΕΝΕΡΓΗΣΟΥΜΕ ΣΩΣΤΑ, να ΖΗΣΟΥΜΕ ΑΛΗΘΙΝΑ.
Πρακτικά όμως το ΠΩΣ γίνεται αυτό είναι μια άλλη υπόθεση. Είμαστε εγκλωβισμένοι στην λειτουργία της σκέψης, σε νοοτροπίες, πολιτισμικά στερεότυπα, τρόπους ζωής. Αν όμως δεν ελευθερωθούμε από όλα αυτά δεν θα μπορέσουμε ποτέ να Ζήσουμε Αληθινά, σαν Άνθρωποι Ανάμεσα σε Ανθρώπους.
Αυτή την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ για την οποία μιλάμε πρέπει να την κάνουμε ΕΔΩ, ΤΩΡΑ, όχι κάποτε στο μέλλον.
Ο ΜΟΝΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ που Ρέει με όλα τα Φυσικά Περιστατικά (αυτά που συμβαίνουν).
Ο «χρόνος» που δημιουργείται από την σκέψη, είναι απλά μια κατασκευή, κάτι υποθετικό, κάτι φανταστικό.
Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, ΤΩΡΑ, ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ, ΔΕΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΚΑΠΟΥ…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου