Ποιά η ανάγκη της ξερής αυτής επισήμανσης; Ρωτήσαμε τότε. Τώρα το γνωρίζουμε πολύ καλά. Οι πόρνες των αντιπάλων, ήταν τα ευκολότερα μέρη συλλογής πληροφοριών και οι προθυμότεροι οίκοι φιλοξενίας. Να γιατί το «ου πορνεύσεις», δεν εμφανίσθηκε ποτέ σαν εντολή στο Σινά! Κάθε έννοια απαγόρευσης της πορνείας απ’ τους άρρενας Ισραηλίτες, θα ήταν πράξη εκούσιου αποκλεισμού, της τόσο άνετης αυτής κατασκοπευτικής δυνατότητας.
Ο Σαμψών με πολύ μεγάλη ευκολία βρίσκεται συνεχώς στην αγκαλιά των ξένων αυτών γυναικών, του αγοραίου έρωτα, για εύκολη συλλογή πληροφοριών.
Πριν αφήσουμε την Ραάβ στην άθλια μοίρα της, είναι απαραίτητο να υπενθυμίσουμε ότι η Ραάβ πολύ αργότερα από τους πρωτεργάτες και συγγραφείς του χριστιανισμού, προτάσσεται ανερυθρίαστα (για φαντάσου) σαν υψηλό παράδειγμα έργων πίστης! Ομόφωνα ο αδελφός του Χριστού Ιάκωβος, σε απόλυτη σύμπνοια με τον απόστολο των εθνών Παύλο, ξεκαθαρίζουν στους οπαδούς της νέας πίστης, ότι χωρίς τα έργα της Ραάβ (!) η πίστη τους δεν επαρκεί για σωτηρία! Τα έργα της Ραάβ λοιπόν, απαραίτητο συμπλήρωμα της νέας πίστης!
Οι ενδιαφέρουσες ερωτήσεις-προτροπές της Καινής Διαθήκης (!) είναι: «Η (Χαναναία) πόρνη Ραάβ, δεν εδικαιώθη εξ έργων πίστεως, δεχθείσα τους (εβραίους) κατασκόπους; Βλέπετε λοιπόν ότι εξ έργων δικαιούται ο άνθρωπος και ουχί εκ πίστεως μόνο;»! Ιάκωβου Β΄25 & προς Εβραίους ΙΑ΄31. Εσείς, μόνο αυτό βλέπετε; Τίποτε άλλο... δεν βλέπετε;
Προσέξτε την ασύλληπτη "ηθική" αυτής της ερώτησης!
Κατά την βιβλική Εβραιο-χριστιανική λοιπόν δικαίωση, πράξη θεάρεστης πίστεως και σωτηρίας, θεωρείται η προδοτική συναλλαγή της μικρόψυχης αυτής γυναίκας, που με αντάλλαγμα την υπόσχεση της δικής της επιβίωσης, εξασφάλισε τον θάνατο σε μικρούς και μεγάλους (αθώα γυναικόπαιδα), σε ολόκληρη την πόλη των δικών της ανθρώπων, που εν πάση περιπτώσει δεν είχαν άλλο έγκλημα διαπράξει, απ’ τον ασφαλή εγκλεισμό τους στην περιτειχισμένη πανάρχαια πατρίδα-πόλη τους, απλά και μόνο αμυνόμενοι, απέναντι σε μια αναίτια, ληστρική επιδρομή των υπεράριθμων ισραηλιτών!
Ναι, οι κάτοικοι της Ιεριχού δεν εμπόδιζε καν την διέλευση τους, απόδειξη ο εγκλεισμός τους εντός των τειχών. Η εξοντωτική λεηλασία ήταν το μόνο κίνητρο της μάχης, στην οποία η πόρνη Ραάβ βοήθησε τα μέγιστα.
Ανήκουστο λοιπόν αλλά και σαφές, το ηθικόν δίδαγμα της Εβραιο-χριστιανικής σκέψης: αν θέλετε να δικαιωθείτε πρέπει να προδώσετε την πόλη σας... την πατρίδα σας... ή να παραδώσετε τους ομοεθνείς σας σε σφαγή... αρκεί να ανταλλάξετε την ζωή τους με την σωτήρια πίστη σας στον θεό του Ισραήλ! Με τέτοια έργα θα δικαιωθείτε! Μπορείτε να βγάλετε εσείς άλλο συμπέρασμα;
Γνωρίζουμε άλλωστε, ότι ακριβώς αυτό συνέβη κατ’ επανάληψη μάλιστα στο διάβα της ιστορίας. Άτομα και λαοί που κατέληξαν θρησκευτικοί φορείς της Εβραιο-βιβλικής πίστης, σε όλες σχεδόν τις ατέλειωτες εκδοχές της, δεν δίσταζαν να παραδώσουν στην φωτιά και το μαχαίρι τους ομοεθνείς τους, συχνά μάλιστα χαρούμενοι και σίγουροι για το θεάρεστο της αποφάσεως τους!
Αυτή άλλωστε η ακατονόμαστη χαρά της "θεάρεστης προδοσίας" δεν είναι που κατέκαψε «έως εδάφους» τα περιουσιακά στοιχεία αυτής της άλλοτε υπέρλαμπρης χώρας; Δεν εξακολουθεί δυστυχώς με χίλιους τρόπους ο ενθουσιασμός της προδοσίας (της πατρίδος) υπέρ της πίστης, να σιγοκαίει στις ψυχές των απάτριδων θρησκευόμενων; Και για όποιον δικαίως ενοχλείται, απλά ερωτώ: Στην θρησκευτική σκέψη, δεν μετρά πρώτα το "θεάρεστο" και μετά η φιλοπατρία; Ε, ποια η διαφορά απ’ τη σκέψη της Ραάβ, ή του Ιακώβου!
Τέτοια όμως θανάσιμη μικροψυχία, από κανέναν λαό κι από καμία ιστορία, δεν βρήκε ποτέ δικαίωση. Τέτοια ταπεινωτική για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ενέργεια, δεν θα έπρεπε από καμία "Αγία Γραφή", και από κανέναν Ιάκωβο ή άλλο ιερό βιβλίο να επαινείται, να ωραιοποιείται και "αγιοποιημένη" να συνιστάται ενθέρμως ως θεάρεστη!
Και όμως, αυτό ακριβώς αδιαμαρτύρητα βλέπουμε να συμβαίνει στην περίπτωση της βιβλικής Ραάβ, αφού, τόσο η Παλαιά όσο και η Καινή Διαθήκη, μετονομάζοντας την ελεεινή προδοσία της, σε ύψιστο παράδειγμα θεάρεστων έργων πίστης μας το συνιστούν ενθέρμως, σαν προϋπόθεση σωτηρίας!
Κατά τα άλλα συμφωνούμε με τη Βίβλο όταν λέει: «δια πίστεως έπεσαν τα τείχη της Ιεριχούς... (αφού) η Ραάβ εδέχθη τους κατασκόπους με ειρήνη...». Εβραίους ΙΑ΄30. Πράγματι, χωρίς την συνεργάσιμη προδοτική πίστη της Ραάβ, που εδώ μετονομάζεται σε "ειρήνη" (!) τα προστατευτικά τείχη της Ιεριχού, δεν θα μπορούσαν να πέσουν. Με εξόφθαλμη λοιπόν σκοπιμότητα, μετονομάζουν την αισχρή θανατηφόρο προδοσία της σε «πίστη» και «ειρήνη», και οι θρησκευόμενοι πρόθυμα το αναμασούν.
Μπορώ να καταλάβω το εβραϊκό ιερατείο, που για εντελώς δικούς του λόγους, μεταχειρίστηκε διαστροφή υψηλής απόδοσης! Μετέτρεψαν την απεχθέστατη αυτή πράξη ιδιοτέλειας και προδοτικής δειλίας, σε μεγαλείο ηρωισμού και υπόδειγμα αρετής, γιατί αυτό τους βόλευε αφάνταστα. Ο κάθε λαός γράφοντας την ιστορία του, μπορεί να αγιοποιεί ό,τι τον εξυπηρετεί. Μέχρι εδώ το καταλαβαίνω. Εντούτοις, μήπως μπορεί κανείς να μου εξηγήσει, ποιο ανυπολόγιστο βαθμό εγκεφαλικού κενού πρέπει να διαθέτει κανείς, για να δεχθεί οριστικά και αμετάκλητα, την Ραάβ σαν θεάρεστο πρότυπο έργων δικαίωσης; Γιατί αν είναι έτσι... τότε δεν υπάρχει βρωμιά, που με λίγη καλή θέληση (και άφθονες θεϊκές υποσχέσεις) να μην μπορούμε να την βαφτίσουμε... θεάρεστη!
Και για να το καταλάβουμε καλύτερα: θα ήταν εξίσου θεάρεστο, αν μέσα στα τείχη της Ιεριχούς βρισκόταν αμυνόμενοι οι Εβραίοι, και έξω απ’ αυτήν, οι επιτιθέμενοι Χαναναίοι; Για σκεφτείτε το;
Μετακινείται λοιπόν το "θεάρεστο"...! Ναι, δυστυχώς μετακινείται και πηγαίνει πάντα μαζί με τον "αληθινό θεό"! Να λοιπόν η "μαύρη τρύπα" της θρησκευτικής μας σκέψης. Να γιατί κάποιοι έδωσαν μάχες για να ανακηρυχθεί ο δικός τους θεός, «μοναδικός αληθινός θεός». Όποιος κερδίζει στη μάχη των θεών, εξασφαλίζει απ’ τους λαούς το ανεπανάληπτο προνόμιο, να υπηρετούν την θρησκευτική ηθική και το "ιερό δίκαιο" προς χάριν του συγκεκριμένου "αληθινού θεού"!
Ας υποθέσουμε όμως ότι η Ραάβ πίστεψε πράγματι στο θεό των Εβραίων, ως τον μόνο αληθινό θεό κλπ. Έπρεπε λοιπόν να πεθάνει η πόλη για να ζήση αυτή και η πίστη της; Πως μπορεί να είναι θεάρεστο ένα τέτοιο έργο δικαίωσης, όταν η πίστη μας για να βρει δικαίωση, πρέπει να επιβάλλει τον θάνατο στους ομοεθνείς μας! Μόνο η θρησκευτική σκέψη μπορεί τόσο εύκολα να γεφυρώνει την πίστη με την θανατηφόρο προδοσία! Στα δικά μας μάτια όμως, η Ραάβ με όλες τις θεολογικές αλχημείες του κόσμου, είναι αδύνατον να δικαιωθεί.
Να λοιπόν από που προκύπτει η ανάγκη να κατασπιλωθεί η Χαναναιική αυτή πόλη, ώστε εγκλήματα όπως η προδοσία και η απρόκλητη επίθεση, να μπορούν να φορέσουν τον εκτυφλωτικό μανδύα του θεάρεστου. Για την πόλη αυτή, που επισήμως απ’ τις γραφές δεν κατηγορείται για καμία ανηθικότητα, κάποιοι ανέλαβαν να βρουν κολάσιμα αμαρτήματα, που θα έκαναν την Ραάβ και τους Ισραηλίτες να φαίνονται ελευθερωτές του τόπου (!) απ’ την δύσοσμη παρουσία των αηδιαστικών αυτών κανίβαλλων που λεγόταν Χαναναίοι.
Να τι γράφει ο Δ. Μαγκριώτης, γνωστός υπέρμαχος των βιβλικών ιστοριών: «Στην (Χαναναιική πόλη) Γκεζέρ, ο Μακαλίστερ ανακάλυψε νεκροταφείο βρεφών, που εθάπτοντο ζωντανά... εντός υδρίας ευρέθησαν σκελετοί δύο παιδιών. Επρόκειτο προφανώς περί προσφοράς προς αιμοβόρες θεότητες της Χαναάν»!
Περιττό να σας πω ότι δεν παραθέτει απολύτως κανένα επιχείρημα που να στηρίζει τον ισχυρισμό ότι τα βρέφη αυτά εθάπτοντο ζωντανά, επειδή δεν υπάρχει τίποτε σ’ αυτήν την κατεύθυνση. Εδώ η θρησκευτική σκέψη διαστρεβλώνει βάρβαρα τα αρχαιολογικά ευρήματα για να δώσει μια δικαιολογία και ένα λόγο ύπαρξης στις παλαιοδιαθηκικές αθλιότητες ενάντια στους Χαναναίους!
Ολόκληρος ο ισχυρισμός είναι ανατριχιαστικά ανόητος, και στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στο γεγονός, ότι αγνοείται ο τρόπος ταφής των Χαναναίων, που ήταν τα νεαρά άτομα και ειδικά τα βρέφη, να ενταφιάζονται μέσα σε πλατύστομα πήλινα δοχεία και μάλιστα πολλές φορές μέσα στο δάπεδο της κατοικίας προφανώς από υπερβολική τιμή και πόνο προς το νεαρό αγαπημένο εκλιπόντα! Η ταφή των μικρόσωμων παιδιών σε πήλινα δοχεία υπήρξε συνήθεια με μεγάλη διάδοση στην αρχαιότητα, την οποία αργότερα για κάποιο διάστημα όπως θα δούμε υιοθέτησαν σε ένα βαθμό και οι Εβραίοι.
Σήμερα οι αρχαιολόγοι έπαψαν να ερμηνεύουν τα παλαιστινιακά ευρήματά τους, με τρόπο που εξυπηρετεί ηθικά τις εβραϊκές γραφές και παραδέχονται ότι: «για την ταφή νηπίων χρησιμοποιούντο πιθάρια» (Άτλας Βίβλου» σελ.77) Έτσι, κατενόησαν επιτέλους την ταφική αυτή συνήθεια, απ’ την Παλαιστίνη την Κρήτη μέχρι και τη Βαβυλώνα, χωρίς να μπαίνουν στον πειρασμό να κατασυκοφαντούν την αρχαιότητα, μετονομάζοντας την συνήθεια αυτή σε «προσφορά προς αιμοβόρες θεότητες»!
Για να μην ξεχνιόμαστε όμως στον εύκολο δρόμο των συμπερασμάτων, ας επιστρέψουμε στα δύσκολα μονοπάτια των αναζητήσεων. Εξακολουθούμε λοιπόν να ιχνηλατούμε πίσω απ’ την ιδέα των υλικών ταχείας ανάφλεξης. Έχουμε λοιπόν άλλες ενδείξεις στην ίδια αυτή κατεύθυνση;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου