Έχουμε κατ’ επανάληψη τονίσει, πως τίποτε δεν γεννάται εκ του μηδενός, και όλα σύμφωνα με τους υποχρεωτικούς νόμους της σταδιακής γέννησης και ανάπτυξης των ιδεών, έχουν την ανάλογη προϊστορία τους.
Οι άνθρωποι αυτοί, των οποίων την ιστορία με την στοιχειώδη κριτική διάθεση ελέγχουμε, κατάγονται από την Χαλδαία, την Μεσοποτάμια γη των μάγων και του πετρελαίου, του φυσικού αερίου και εντέλει, της πολυχιλιόχρονης πυρολατρίας. Διαχρονικό τους λοιπόν πλεονέκτημα έναντι των αμαθών, είναι η πάγια ενασχόληση τους με τα είδη και τους τρόπους του εντυπωσιακού πυρός.
Σε όποιον λοιπόν δεν είναι εύκολο να δεχθεί, ότι ο αληθινός θεός του σύμπαντος κόσμου... ανάβει και σβήνει μέρα νύχτα τις δολοφονικές φωτιές των προφητών, εξυπηρετώντας σκανδαλωδώς τα πολύμορφα εξουσιαστικά σχέδια τους, γίνεται φανερό ότι οι μεγάλοι αυτοί προφήτες, έχουν στην πλούσια παρακαταθήκη των γνώσεών τους τα μυστικά της προγονικής πυρομανίας, την εξερεύνηση των δρόμων και των τρόπων της φωτιάς. Την φωνική αυτή δύναμη, που τους εξασφαλίζει την δυνατότητα να κηδεμονεύουν και να επιβάλλουν τους θεοκρατικούς τους στόχους.
Δεν θα φύγουμε λοιπόν απ’ το θέμα, πριν φωτίσουμε λίγο ακόμα τον ισχυρισμό μας για την ενδεχόμενη κατοχή υλικών ταχείας ανάφλεξης (μορφή εκρηκτικών) από το στενό οικογενειακό περιβάλλον του Μωυσή.
Το υλικό λοιπόν που ο τρίτος γιος του Ααρών, ο ανιψιός δηλαδή του Μωυσέως ιερέας «Ελεάζαρ», κατόπιν εντολής του Μωυσέως, είδαμε να σκορπά με τα πόδια του για να αποσβήσει, ώστε να μπορεί να μαζέψει τα πολύτιμα θυμιατήρια ανάμεσα από τα πτώματα των κατακαμένων Κοριτών, είμαστε βέβαιοι ότι το γνώριζε πολύ καλά! Μάλιστα για να ακριβολογούμε, στην καυτή δράση αυτού ακριβώς του υλικού, που με την ολοφάνερη άνεση του γνώστη σκορπά και σβήνει, οφείλονται τα ίδια του τα ιερατικά προνόμια.
Ναι, το υλικό αυτό, που δεν το αποκαλούν στην τύχη «αλλότριον πυρ», έχει συγκεκριμένη προϊστορία και ολόκληρη η λευιτική οικογένεια του Μωυσή, ξέρει πολύ καλά περί τίνος πρόκειται. Για να γίνουμε όμως σαφέστεροι, πρέπει να αναλύσουμε ένα άλλο περιστατικό πυρός που χρονικά προηγείται ελαφρά της εκρηκτικής αναμέτρησης με τους επαναστατημένους Κορίτες.
Το συγκεκριμένο υλικό, που κατά τους Ο΄ αποκαλείται «αλλότριον πυρ», ή όπως το αποδίδει το Μασ. κείμενο «πυρ ξένον», έχει μια οδυνηρότατη προϊστορία γνωριμίας με την οικογένειά τους.
Συγκεκριμένα, η ανακάλυψη της ουσίας που εδώ αποκαλείται αλλότριον ή "ξένον πυρ" στοίχισε στην οικογένεια του Ααρών, τον θάνατο δύο παιδιών του, πάνω στα ιερατικά τους καθήκοντα!
Ας δούμε όμως εν συντομία, το διαφωτιστικό αυτό ιστορικό του υλικού που επιμόνως καλείται στις γραφές, «άγνωστο» ή «ξένον πυρ» και που για μας όπως έχουμε πει, δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο, από υλικό ταχείας ανάφλεξης, γνωστό αργότερα στην ιστορία, (σε κάποια μορφή του), ως «μαύρη πυρίτιδα»!
Όλα ξεκίνησαν λοιπόν, απ’ την ανάγκη θεαματικής καύσης αλλά και ταχείας απανθράκωσης (ολοκαύτωσης) των θυσιαζόμενων ζώων. Ανάμεσα στις θυσιαστικές τελετουργίες, υπήρχαν και τα λεγόμενα «ολοκαυτώματα». Ολόκληρα δηλαδή ζώα ή τμήματά τους, που έπρεπε να κατακαυθούν, όπως απαιτούσε τότε η λατρεία του εβραϊκού θεού: «οσμήν ευωδίας εις τον Κύριον... Τούτο θέλει είσθαι παντοτεινόν ολοκαύτωμα... παρά την θύραν της σκηνής του μαρτυρίου όπου θέλω εμφανίζεσθαι εις εσάς»! Όλα όσα θα παρακολουθήσουμε λοιπόν, διαδραματίζονται ακριβώς μπροστά στη σκηνή του μαρτυρίου, ακριβώς εκεί όπου λίγο αργότερα, ανατινάχθηκε και ο επαναστατημένος Κορέ.
Όλα ξεκίνησαν μια συγκεκριμένη εορταστική μέρα. Ο Μωυσής αναγγέλλοντας αξιοθαύμαστα πράγματα λέει θριαμβηκα στον λαό του: «σήμερον θέλει εμφανισθή ο Κύριος εις εσάς...». Επειδή ομως για να εμφανιστεί ο Κύριος χρειάζεται και τα βοηθητικά υλικά του, το κείμενο συνεχίζει: «Και έφεραν ό,τι προσέταξεν ο Μωυσής έμπροσθεν της σκηνής και πάσα η συναγωγή εστάθη εμπροσθεν του Κυρίου» Λευιτ. Θ΄ 4, 5.
Έτοιμες λοιπόν οι προετοιμασίες και το κοινό για την επίδειξη του Κυρίου.
Πάνω στο βωμό υπήρχαν τα υπολείμματα δύο ζώων, ενός κριού και ενός μόσχου. Έχουν προηγηθεί όμως κι άλλες θυσίες και ο βωμός έχει για ολοκαύτωση άφθονο υλικό: Ο αρχιερέας Ααρών ανεβαίνει στον βωμό και ιερατεύει: «και υψώσας ο Ααρών τας χείρας αυτού πρός τον λαόν ευλόγησεν αυτούς και κατέβη (απομακρύνθηκε από το θυσιαστήριο ο Ααρών...) και εφάνη η δόξα του Κυρίου (πως εφάνη;) και εξήλθεν πυρ απ’ έμπροσθεν του Κυρίου και κατέφαγεν επί του θυσιαστηρίου το ολοκαύτωμα και τα στέατα (λίπος) ιδών δε πας ο λαός ηλάλαξεν (ξεφώνησε) και έπεσον κατά πρόσωπον αυτού» Λευιτ. Θ΄ 22-24.
¨Ηταν ένα εντυπωσιακό συμβάν! Μια απίστευτη λάμψη και πυρ που κατατρώει στιγμιαία τα υπολείμματα ζώων, έκανε το λαό να ξεφωνίσει από εντυπωσιασμό και έκπληξη και να πέσει κάτω από τρόμο. Το συμβάν προσεκτικά προετοιμασμένο απ’ τα αδέλφια Μωυσή και Ααρών, απέδωσε τους αναμενόμενους πυρολατρικούς εντυπωσιασμούς, πείθοντας το λαό ότι η εντυπωσιακή αυτή καύση και η πρωτόγνωρη λαμπερή φλόγα δεν ήταν τίποτε λιγότερο απ’ την στιγμιαία παρουσία του Γιαχβέ, που κατανάλωσε αυτοστιγμί τις προσφορές της ολοκαυτώσεως!
Αυτά έκανε καθ’ υπόδειξη Μωυσέως ο προσεκτικός και έμπειρος αρχιερέας και αρχιπυρουργός Ααρών. Αφού πρώτα όμως πήρε την κατάλληλη απόσταση και απομακρύνθηκε «κατέβη» από τον βωμό.
Πριν προχωρήσουμε, σκεφτείτε για λίγο το στοιχείο της έγκαιρης απομάκρυνσης του Ααρών απ’ τον βωμό, δευτερόλεπτα πριν φιλοξενήσει την θεϊκή ανάφλεξη. Ο σωτήριος αυτός συγχρονισμός θεού και ιερέως, δείχνει μόνος του πόσο "θεϊκή" ήταν ή δεν ήταν η φωτιά. Αφού, αν επρόκειτο για πραγματικό θεϊκό πυρ, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος απομάκρυνσης του, μια και ο θεός, δεν έχει καμία δυσκολία κοντά στο θαύμα του ουράνιου πυρός να προσθέσει κι αυτό της προστασίας (ακαΐας) του αγαπημένου του αρχιερέα. Έτσι δεν είναι;
Για μας η έγκαιρη (δευτερόλεπτα πριν την έκρηξη) απομάκρυνσή του, δείχνει το αυτονόητο. Ότι μια έντεχνη βραδεία καύση, (π.χ. ένα απλό βραδυφλεγές πανάκι), ανέλαβε να δώσει στον πυροτεχνουργό Ααρών τον χρόνο της σωτήριας απομάκρυνσής του και από απόσταση ασφαλείας να παρακολουθήσει το παρανάλωμα μιας πρωτοφανούς ανάφλεξης στο θυσιαστήριο, ικανής να καταναλώσει ολόκληρα (ή κατατεμαχισμένα) ζώα σε απίστευτο (άρα και θαυματουργικό) χρόνο!
Η συνέχεια είναι εντυπωσιακώτερη. Η ίδια τελετή συνεχίζεται τωρα, με τους δύο γιους του Ααρών, «Ναδάβ» και «Αβιούδ» (οι οποίοι ιερατεύουν επίσης) να αντικαθιστούν τον πατέρα τους στις θυσίες της ίδιας εκείνης θαυμαστής ημέρας. Τα δύο παιδιά, μετά τις θυσίες, προετοίμασαν το ίδιο ακριβώς κατόρθωμα εντυπωσιακής στιγμιαίας ολοκαυτώσεως, όπως και ο πατέρας τους. Κάτι όμως δεν πήγε καλά. Κάποιοι απαραίτητοι κανόνες προφύλαξης δεν τηρήθηκαν. Έτσι, αντί για εντυπωσιακή ολοκαύτωση, ξαφνικά και αναπάντεχα: «εξήλθεν πυρ παρά Κυρίου και κατέφαγεν αυτούς και απέθαναν έμπροσθεν του Κυρίου» Λευιτ. Ι΄ 3.
Στην τραγική αυτή εξέλιξη, ο πολύπειρος Μωυσής διατηρεί την προφητική του ετοιμότητα. Γνωρίζοντας ότι τους παρακολουθεί ο εντυπωσιασμένος λαός, επεμβαίνει αμέσως, δείχνοντας στον πατέρα των αδικοχαμένων, ότι δεν έχουν άλλη ερμηνευτική διέξοδο, απ’ το να επικαλεστούν μια ταιριαστή δικαιολογία για το τραγικό συμβάν, έστω και ασαφή. Λέει λοιπόν μασώντας λίγο τα λόγια του, απευθυνόμενος στον αδελφό του Ααρών: «Τούτο είναι το οποίον είπεν ο Κύριος λέγων. Εγώ θέλω αγιασθή εις τους πλησιάζοντας εις εμέ, (!;) και έμπροσθεν παντός του λαού θέλω δοξασθή» Λευιτ. Ι΄ 3.
Ο Ααρών ανάμεσα απ’ τις ακαταλαβίστικες αυτές ασυναρτησίες, έλαβε το μήνυμα και συγκράτησε τον πατρικό του πόνο, που διαφορετικά θα καταντούσε επικίνδυνα ανεξήγητος. Παρά τον πόνο του, αντελήφθη ότι το τραγικό αυτό ατύχημα μπροστά στα έκπληκτα μάτια του λαού, μόνο ως "αμάρτημα" των φονευθέντων μπορούσε να παρουσιαστεί, έτσι συγκρατεί με κόπο τη θλίψη του και καταπτοημένος δεν βγάζει μιλιά: «Και ο Ααρών εσιώπησεν» (Ο΄κατενύχθη = κατελυπήθη)
Ο προφήτης Μωυσής στις καυτές του θεουργίες είχε ένα ατύχημα!
Έχασε δύο ανίψια του. Ο τρόπος μάλιστα που χάθηκαν, εν μέσω εορταστικών ολοκαυτώσεων, σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να τύχει θετικής ερμηνείας. Ο Μωυσής μετατρέπει λοιπόν το συμβάν σε θεοδικία, εξοστρακίζοντας κάθε πιθανή απορία. Ο Μωυσής, συμμορφούμενος με το ίδιο το σκεπτικό που επέβαλε, προστάζει να πάρουν τα πτώματα των αδικοχαμένων ανιψιών του και να τα θάψουν έξω από το στρατόπεδο χωρίς ιδιαίτερες τιμές: «σηκώσατε τους αδελφούς σας απ’ έμπροσθεν του αγιαστηρίου έξω του στρατοπέδου. Και επλησίασαν και εσήκωσαν αυτούς με τους χιτώνας αυτών (!) έξω του στρατοπέδου» Αριθ. Ι΄ 5.
Προσέχουμε όμως κάτι πολύ σημαντικό, για την κατανόηση των βιβλικών υπερβολών. Αν και «κατέφαγεν αυτούς το πυρ» και μάλιστα όχι οποιοδήποτε "πυρ" αλλά «πυρ Κυρίου», παρ’ όλα αυτά, οι χιτώνες των θυμάτων είναι εντελώς ανέπαφοι, ικανοί μάλιστα και μετά την δράση του "θεϊκού" πυρός επάνω τους, να σηκώσουν και να μεταφέρουν το βάρος των πτωμάτων έξω απ’ το στρατόπεδο!
Είναι ολοφάνερο λοιπόν, ότι το θεϊκό πυρ δεν κατέφαγε το σώμα τους, αφού το πτώμα τους είναι ακόμα εκεί, αλλά το συγκεκριμένο «πυρ Κυρίου» απλά τους σκότωσε. Έτσι η έκφραση «εξήλθεν πυρ παρά Κυρίου και κατέφαγεν αυτούς» που κατ’ επανάληψη χρησιμοποιεί η Βίβλος, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην τίποτε περισσότερο, από ένα ιδιαίτερο και άγνωστο τρόπο θανατηφόρου καύσης. Και η ταχεία ανάφλεξη, την οποία προσπαθούμε εδώ να τεκμηριώσουμε, είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος καύσης, που μπορεί να αποβεί μοιραίος.
Η σκληρή όμως μεταχείριση των "δικών μας" αδικοχαμένων νεκρών, έχει και τα όριά της. Έτσι αν και αμαρτωλοί μέχρι θανάτου, και σκοτωμένοι από θεϊκό χέρι, οι δικοί μας άνθρωποι όχι μόνο εξακολουθούν να αποκαλούνται αδέλφια, αλλά δικαιούνται και το τιμητικό πένθος! Ο Μωυσής προσεκτικά κινείται στα όρια αποδοχής και των δύο πλευρών. Έτσι επιτρέπει για τους ατυχήσαντες νεκρούς, συγκρατημένο πένθος, χωρίς δηλαδή ακρότητες που θα μπορούσαν να φέρουν αποκαλυπτικές εκμυστηρεύσεις. Για τον λόγο αυτόν, απαγορεύει στον Ααρών και στους άμεσους συγγενείς των νεκρών την έξοδό τους από τη σκηνή του μαρτυρίου, κατά την διάρκεια του πένθους. Λευιτ. Ι΄ 1-8
Για όσους κάνουν τον κόπο, να διαβάσουν με λίγη περίσκεψη το δέκατο κεφάλαιο του Λευιτικού, θα δουν σαφέστατα όλα όσα προαναφέραμε, αλλά θα διακρίνουν επίσης χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία και τους λόγους που οδήγησαν στο παραπάνω ατύχημα.
Ο Μωυσής που δεν χρειάσθηκε πολύ για να καταλάβει τους αληθινούς λόγους της τραγωδίας, τους αναφέρει στο κείμενο αμέσως μετά το ατύχημα: «Και είπεν ο Κύριος προς τον Ααρών. Οίνον και σίκερα[1] δεν θέλετε πίει, σύ, και οι υιοί σου μετά σου, όταν εισέρχησθε εις την σκηνήν του μαρτυρίου, δια να μη αποθάνητε (όπως και έγινε) τούτο θέλει είσθε νόμιμον αιώνιον (νόμος αιώνιος) εις τας γενεάς σας» Γιατί όμως ο ξαφνικός αυτός περιορισμός οινοπνευματωδών σε όσους ιερουργούν; Η απάντηση είναι: «για να διακρίνητε μεταξύ αγίου και βεβήλου και μεταξύ ακαθάρτου και καθαρού»! Λευιτικ. Ι΄ 8-10.
Να λοιπόν η αιτία του ατυχήματος! Το άφθονο γλυκόπιοτο κρασί και η καλή μπύρα (σίκερα) δεν επέτρεψαν στους άπειρους νεαρούς θεουργούς γιους του Ααρών, τους νεοδιόριστους ιερείς, υπό την κατεύθυνση του πατρός τους να ξεχωρίσουν το "άγιον", απ’ το μη "άγιον"! Το κατάλληλο δηλαδή από την υπερβολή. Έτσι οι αναλογίες και τα μέτρα προφύλαξης παραγνωρίστηκαν, με αποτέλεσμα οι δύο ιερείς, αντί να εντυπωσιάσουν, όπως μόλις προηγουμένως ο πατέρας τους Ααρών το λαό με ένα ακαριαίο κάψιμο των θυσιών, κατακάηκαν οι ίδιοι και αποστερήθηκαν μάλιστα και της ένδοξης ιερατικής τους υστεροφημίας.
Η αφήγηση αργότερα επιχειρεί να καλύψει ακόμα καλύτερα τα αίτια του δυστυχήματος. Οι δύο ιερείς κατηγορούνται ότι αποπειράθηκαν να προσφέρουν στο θεό "ξένον πυρ". Προσέξτε την έκφραση: «προσέφεραν (οι δύο ιερείς) ενώπιον του Κυρίου πυρ ξένον το οποίον δεν προσέταξεν εις αυτούς» Λευιτ. Ι΄ 1. Μα... πρόσφεραν πυρ οι ιερείς; Ολοκαύτωμα δεν πρόσφεραν;
Πουθενά η Βίβλος δεν αναφέρει οποιαδήποτε νομοθετημένη διαδικασία προσφοράς πυρός, από ιερέα, ούτε "δικού" μας ούτε "ξένου" πυρός! Προσπαθώντας όμως η αφήγηση να ερμηνεύσει τα ανερμήνευτα, κάνει απλώς τα πράγματα χειρότερα, και μας δίνει πολύτιμες πληροφορίες! Διότι με την παραπάνω έκφραση, μας αποκαλύπτει ότι υπήρχε ιδιαίτερη συμμετοχή πυρός.
Αποκαλώντας λοιπόν το εν λόγω πυρ "ξένο", ο Μύωσης πρώτα παραδέχεται πως ξεχωρίζει διαφορετικά είδη πυρός, (δηλαδή καύσης) όπως το "δικό του" και το "ξένο"! Και δεύτερον, προσδιορίζει αμετάκλητα το εν λόγω πυρ, ως κάτι καινούριο στα χέρια των ιερέων του. Πράγμα άλλωστε ολοφάνερα αληθινό, που μοναδικά δικαιολογεί την έλλειψη εξοικείωσης των ιερέων και τις τραγικές αδεξιότητές τους στην χρήση του.
Πίσω απ’ όλα αυτά, ένα είναι βέβαιο. Η περίπτωση αυτή είναι ολοφάνερα ένα ιερατικό ατύχημα, με μια διαφορετική καύσιμη ύλη. Μία ύλη ασυνήθιστα φονική. Τα περί θανάσιμης παράβασης, με χρήση ξένου πυρός, δεν στηρίζονται πουθενά. Αφού πουθενά μέσα στην μωυσιακή πολυλογία δεν υπάρχει περιγραφή του "δικού μας" πυρός! Αλλά κι αν ακόμα είχε προσδιοριστεί συγκεκριμένο πυρ, για τις θεάρεστες θυσίες, αυτό το "ξένο πυρ" στα χέρια των ιερέων, πάλι μόνο απόπειρα δοκιμής μιας άλλης, νέας και ισχυρότερης εύφλεκτης ύλης μπορεί να σημαίνει. Και εμείς, δεν θέλουμε να φανεί τίποτε περισσότερο ή λιγότερο απ’ αυτό ακριβώς: ότι οι ιερείς της μωυσιακής θρησκείας, δεν αρκούντο στις συνηθισμένες καύσεις τις εποχής, αλλά αναζητούσαν κάθε δυνατή μορφή πυρός, για να εξυπηρετήσουν τους πυρολατρικούς εντυπωσιασμούς τους.
Οι δύο αυτοί αδέξιοι ιερείς, "ήρωες" ουσιαστικά στην αναζήτηση του καινούργιου, κατεγράφησαν ως παραβάτες, όχι τόσο για την απροσεξία τους, όσο επειδή οι περιστάσεις της δημόσιας αποτυχίας τους το απαιτούσαν!
Ο Μωυσής όμως, ο μεγαλύτερος θαυματοποιός της ανθρώπινης ιστορίας, ήταν παρών. Ο τρισένδοξος αυτός χειριστής του ένοπλου δόλου, όχι μόνο έσωσε τα προσχήματα, αλλά με το έμφυτο ενδιαφέρον του για κάθε τι καινούργιο, δεν παρέλειψε να σημειώσει την θανατηφόρο δύναμη του συγκεκριμένου πυρός, αλλά και τις συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες αυτή εκδηλώθηκε. Η καυτή αυτή θεϊκή δύναμη, κάτω από συγκεκριμένες λοιπόν συνθήκες, είχε ολοφάνερα έντονα ανθρωποκτόνα αποτελέσματα!
Το έχουμε ξαναπεί πως ο προφήτης, είναι άνθρωπος που για όλα αναζητά μια χρήση. Η χρηστική εκτίμηση των πραγμάτων, είναι εντελώς μέσα στις μελλοντολογίες του ανησυχίες. Απ’ την πρώτη λοιπόν στιγμή κατάλαβε ότι μπροστά του είχε μια ανέλπιστη δύναμη πυρός, και η ευκαιρία να την δοκιμάσει σε πολλαπλάσια ποσότητα απ’ αυτήν που του σκότωσε άδοξα τα δύο του αγαπημένα ανίψια, δεν θ’ αργούσε να παρουσιαστεί. Τελικά ο θάνατός τους δεν ήταν διόλου μάταιος.
Τώρα λοιπόν, είναι απόλυτα κατανοητή και η προϊστορία αλλά και η χρήση του συγκεκριμένου πυρός από τον Μωυσή. Πράγματι, λίγο αργότερα όταν οι επαναστατημένοι οπαδοί του Κορέ προκαλούν την οργή του, γίνονται τα επόμενα θύματα του συγκεκριμένου ξένου πυρός! Ο Μωυσής φαίνεται πως ούτε καν μπήκε στον κόπο να αλλάξει το σκηνικό της πρώτης φωνικής περίπτωσης. Απλά, στο προεπιλεγμένο σημείο, όπου τώρα θα στεκόταν η επαναστατημένη ομάδα του Κορέ για να προσφέρει το τελετουργικό θυμίαμα της... τοποθέτησε λίγο παραπάνω "αλλότριον πυρ"!
Η υπόθεση αυτή των δύο καμένων ιερέων, καταλήγει με την αντικατάσταση τους από τα υπόλοιπα δύο παιδιά του Ααρών. Ο ένας εκ των δύο, είναι ο γνωστός μας πλέον «Ελεάζαρ», που όπως θα θυμάστε, απόλυτα εξοικειωμένος με το πυρ που του σκότωσε τα δύο του αδέλφια, σβήνει και σκορπά με τα πόδια του το ίδιο αυτό "αλλότριον πυρ" όταν ανάμεσα απ’ τα πτώματα της ομάδας του Κορέ προσπαθεί να πάρει τα πολύτιμα θυμιατήρια!
Η αρχική αφήγηση των Ο΄, έχει ευδιάκριτα ενωμένες τις δύο περιπτώσεις, των αδικοχαμένων δηλαδή ιερέων και των επαναστατημένων Κοριτών, αναφέροντας και στις δύο περιπτώσεις την ίδια ειδική και αφυπνιστική θα λέγαμε για την περίπτωση ορολογία του "αλλότριου πυρός". Βλ. Ο΄ Λευιτ. Ι΄ 1 & Αριθ. ΙΖ΄ 2.
Διαπιστώνουμε όμως για άλλη μια φορά, την άριστη δουλειά των ραβίνων Μασσοριτών, αφού στην δική τους μετάφραση (που δυστυχώς εσείς έχετε ανά χείρας, αλλά και το παγκόσμιο κοινό των θρησκευομένων) η λέξη αλλότριον, εξαφανίζεται από το ατύχημα των ιερέων, αποσυνδέοντας έτσι επιτυχώς τις δύο περιπτώσεις και αποκλείοντας με επιτυχία τυχόν κακούς συνειρμούς και υποψίες, από κάποιους απαιτητικότερους αναγνώστες. Βλ. Μασ. Λευιτ. Ι΄ 1 & Αριθ. ΙΣ΄ 37 και σύγκρινε με Ο΄. Λευιτ. Ι΄ 1 & Αριθ. ΙΖ΄ 2.
Απ’ το «Πυρ και θείον»... ως τη μαύρη πυρίτιδα.
Είναι όμως δυνατόν να υπαινίσσεται κανείς στα σοβαρά την ύπαρξη της μαύρης πυρίτιδας, σε τόσο πρώιμους χρόνους; Ας ρίξουμε μια ερευνητική ματιά στα συνολικά δεδομένα της εποχής αυτής.
Η ερώτηση είναι μια: είχε ή όχι ο Μωυσής από τότε στην διάθεση του, τις προϋποθέσεις για την δημιουργία υλικών ταχείας ανάφλεξης; Με την ελπίδα ότι δεν θα σας κουράσω, θα προσπαθήσω να δώσω μια όσο το δυνατόν καλύτερα τεκμηριωμένη απάντηση.
Κατ’ αρχάς η λέξη «πυρ», μαζί με τα παράγωγα της χρησιμοποιείται στη Παλαιά Διαθήκη, 846 φορές! Μαζί με τα συνώνυμά της πρέπει να ξεπερνά αισθητά τις χίλιες. Η Βίβλος, ένα βιβλίο χιλίων εκατό περίπου σελίδων, είναι λοιπόν το κατ’ εξοχήν βιβλίο του πυρός, αφού αναλογικά σε κάθε σελίδα της αντιστοιχεί περίπου και μια φορά η λέξη πυρ.
Ας ξεκινήσουμε όμως με την γνωστή και χαρακτηριστική βιβλική έκφραση «πυρ και θείον», (Γεν. 19, 24) που αναφέρεται στις πρώτες κιόλας σελίδες της, και κατ’ επανάληψη χρησιμοποιείται στις πατριαρχικές ιστορίες. Σκεφθείτε την και θα δείτε, ότι μπροστά σας έχετε δύο διαφορετικά υλικά σε ανάμιξη. Το «πυρ», όμως δεν είναι συγκεκριμένο υλικό. Είναι αποτέλεσμα καύσης κάποιου εύφλεκτου υλικού. Στην παραπάνω έκφραση, το υλικό αυτό δεν μπορεί να είναι ξύλα, διαφορετικά η διάσημη έκφραση "πυρ και θείον εξ ουρανού" που καθ’ υπόθεση πέφτει στα αμαρτωλά Σόδομα, θα κινδύνευε να αναφέρεται σε αναμμένα ξύλα που πέφτουν ανακατεμένα με θειάφι απ’ τον ουρανό!
Είναι λοιπόν ολοφάνερο, ότι η "θεϊκή" αυτή φωτιά, δεν είναι από φλεγόμενα ξύλα, αλλά από "κάτι" που εύκολα ανακατεμένο με το θειάφι, γίνεται ένα επικίνδυνο εύφλεκτο μίγμα πυρός. Απ’ την εποχή λοιπόν του Αβραάμ και των αδικοχαμένων Σοδόμων, έχουμε την πρώτη ολοφάνερη ανάμιξη του "θείου" με "κάτι" επίσης εύφλεκτο.
Συχνά στη Βίβλο αναφέρεται επίσης η έκφραση "θείον και άλας" όπως στο Δευτερονόμιο ΚΘ΄ 23, όπου σαφέστατα περιγράφεται η καταστρεπτική του δύναμη: «πας ο τόπος είναι με θείον και άλας κατακεκαυμένος»
Όπως ίσως θα θυμάστε απ’ το προηγούμενο βιβλίο μας, ο Halley, ο γνωστός υπέρμαχος της βιβλικής θεοπνευστίας, ήταν πρόθυμος για την καταστροφής των Σοδόμων, να δώσει την ερμηνεία του εκδικητικού θεού, που ανατινάζει πάνω στην αμαρτωλή πόλη, έναν παρακείμενο λόφο από μίγμα θείου και άλατος![2]
Εντούτοις στο σκεπτικό του Halley υπάρχει ένα κενό. Απ’ το μίγμα αυτό «αλατιού και θείου» λείπει η πραγματική καύσιμος ύλη. Τόσο το "αλάτι" όσο και το θειάφι, είναι ενισχυτικά της καύσης και κανένα από τα δύο δεν είναι η κύρια καύσιμος ύλη, που ξεκάθαρα άλλωστε αναφέρεται ως πυρ... και... θείον.
Από το περίεργο λοιπόν αυτό μίγμα, αλάτι με θειάφι, λείπει το κυριότερο, η καύσιμος ύλη. Το συνηθέστερο λοιπόν υλικό πυρός, νομίζω πως δεν αμφιβάλλει κανείς, ήταν ανέκαθεν το ξύλο, που κατά την διάρκεια της καύσης του όμως, πρώτα μεταβάλλεται σε ανθρακιά και κατόπιν σε στάχτη. Το θειάφι, δεν μπορεί παρά να έγινε γνωστό πρώτα ως ενισχυτικό αυτής της ευρύτατα διαδεδομένης και πανάρχαιας ξύλο-ανθρακικής καύσεως. Αναλύοντας την παραπανω βιβλική έκφραση, βλέπουμε το θείον και το άλας ως βιβλικά δεδομένα, να υπάρχουν ήδη σε ανάμιξη και να συμμετέχουν σε αποτεφρωτική καύση.
Βλέπουμε λοιπόν ότι με γνώμονα τις ίδιες τις βιβλικές δηλώσεις, οδηγούμεθα σε κάτι πολύ απλό και σύγχρονος εντυπωσιακό, αφού με αβίαστο τρόπο, έχουμε συνολικά τρία τουλάχιστον υλικά, που υποχρεωτικά πολύ συχνά συμμετέχουν στην καύση: Ξυλά-ανθρακες... θειάφι και άλας.
Τι προκύπτει όμως αν ανακατέψουμε, αλάτι, θειάφι, με άνθρακες;
Κρατηθείτε... Η μαύρη πυρίτιδα! ΄Η τουλάχιστον κάτι παρεμφερές.
Μερικοί ειδικοί, τώρα είναι που θα βάλουν τις φωνές, αρνούμενοι τον ισχυρισμό μας ως υπερβολικό. Ας μπούμε όμως στον κόπο να συλλέξουμε και να βασανίσουμε λίγο παραπάνω και τα υπόλοιπα διαθέσιμα στοιχεία.
Πήγα λοιπόν με την συγκεκριμένη αυτή ερώτηση στο Χημικό Τμήμα του Πανεπιστημίου και την έθεσα στον Πρόεδρο του Τμήματος κο Γιαννακουδάκη.
Η ερώτησή μου ήταν απλή: «Κύριε καθηγητά, κάρβουνο, θειάφι και αλάτι μας δίνουν εκρηκτικό μείγμα;» Με κοίταξε για λίγο και μου απάντησε με φανερή την έκπληξη του:
«Βεβαιότατα... αλλά εσείς πως το ξέρετε;»
«Το διάβασα στη Βίβλο» του ομολόγησα.
«Λέει η Βίβλος τέτοια πράγματα;» Με ρώτησε χαμογελώντας με δυσπιστία
«Βεβαιότατα». Ήρθε η σειρά μου να απαντήσω.
Στη συνέχεια των συζητήσεών μας, ακολούθησαν λεπτομέρειες που σκοπό είχαν να διευκρινίσουν κι άλλες αναγκαιότητες, ώσπου να φτάσουμε στο εκρηκτικό μίγμα της εν λόγω πυρίτιδας, που στο σύνολό τους όμως, δεν ανατρέπουν καθόλου το αρχικό απλό καταφατικό συμπέρασμα.
Στους πανεπιστημιακούς κύκλους και στα ανάλογα συγγράμματα, η ιδέα να ελεγχθούν οι σελίδες τις Βίβλου προς αυτή την κατεύθυνση, είναι εντελώς ξένη. Αυτό βέβαια δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Ο πανεπιστημιακός κόσμος, έχει προ πολλού πεισθεί για τις απαραίτητες αποστάσεις ασφαλείας που πρέπει με σεβασμό να τηρεί, απέναντι στα "ιερά κείμενα"... αν θελει να διατηρήσει τα προνόμιά του! Κάτι, που ασφαλώς εξυπηρετεί αφάνταστα τον θρησκευτικό σκοταδισμό, διατηρώντας στο απυρόβλητο εκατοντάδες χρόνια τώρα, την ανεξέλεγκτη αυτή εβραιοβιβλική παρακαταθήκη "θαυμάτων". Τίποτε περισσότερο απ’ αυτό, δεν θα μπορούσε να κάνει τα πράγματα βολικότερα για να διατηριθεί ο ανεξέλεγκτος σεβασμός των όχλων, στις απίθανες αυτές χαλδαιοπρεπείς ιστορίες! Αυτό όμως, όπως θα δούμε αργότερα, είναι ένα διαχρονικό συμβόλαιο υποτέλειας, που απαράβατα τηρείται εκατονταετίες τώρα.
Ας δώσουμε λοιπόν τις λεπτομέρειες και ας αφήσουμε ειδικούς και μη, να σταθμίσουν μόνοι τους τις δυνατότητες δημιουργίας κατοχής και χρήσης κάποιας μορφής πυρίτιδας, απ’ τους δαιμόνιους ιεράρχες του Χαλδαιο-μωσαϊκού ιερατείου.
Τα αυθεντικά λοιπόν υλικά που χρειάζονται, για να δημιουργηθεί η απλούστερη, παλαιόθεν γνωστή σε μας μορφή υλικού ταχείας καύσεως, η περίφημη μαύρη πυρίτιδα είναι: «νίτρο (μορφή άλατος) θείο και ξυλάνθρακας».
Τρία πράγματα λοιπόν χρειάζονται εκ των οποίων τα δύο, δηλαδή το θειάφι και ο ξυλάνθρακας, είναι σε καθημερινή βάση διαθέσιμα στα χέρια των ιερατικών καθηκόντων του Μωυσή.
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά:
Το θείον, είναι γνωστό στους βιβλικούς ήρωες και συνδεδεμένο με καταστροφικό πυρ απ’ την εποχή του Αβραάμ. Ανέκαθεν ο καθένας μπορούσε να το βρει εύκολα, μια και βρίσκεται σε αφθονία σε ηφαιστειογενείς και πετρελαιοφόρες περιοχές και μάλιστα σε καθαρή μορφή. Απ’ την απώτατη αρχαιότητα, φαίνεται να είναι γνωστό για τις απολυμαντικές ιδιότητες του. Ο Όμηρος αναφέρει τον Οδυσσέα να απολυμαίνει με θειάφι το αρχοντικό του, μετά τον φόνο των μνηστήρων, αλλά συνδέει επίσης το θειάφι και με την έντονη καύση λέγοντας: «περί του κεραυνού όζει θείον» Ξ΄ 415. Γύρω απ’ τον κεραυνό μυρίζει θειάφι.
Κατά τον Θεόκριτο, ο Τειρεσίας με θείο και άλας καθαρίζει τον οίκο του Αμφιτρύωνα από τον φόνο των όφεων: «Καθαρώ δε δώμα με θείω δ’ άλασι μεμιγμένον». (24, 95) Ο βαθύς πυρογνώστης όμως ο Ησαΐας, είναι πολύ πιο συγκεκριμένος, δηλώνοντας ευθέως, ότι το θειάφι αναρριπίζει το πυρ: «ρεύμα θείου θέλει εξάψει το πυρ»! Ησαΐας Λ΄ 33.
Ο ξυλάνθρακας, είναι οπωσδήποτε απ’ τις αρχαιότερες και απλούστερες ανακαλύψεις των ανθρώπων. Όπως είπαμε, το ξύλο πρώτα εμφανώς μετατρέπεται σε κάρβουνο και μετά σε στάχτη. Ανάβοντας ξανά και ξανά την ίδια πυρά, ήταν πολύ εύκολο να διαπιστώσουν ότι τα μισοαπανθρακωμένα ξύλα που έσβησαν βιαστικά, διατηρούσαν περίφημα την ικανότητα της καύσης τους ως κάρβουνα. Η Βίβλος αναφέρεται πολλές φορές στους "άνθρακες πυρός" ,που χρησιμοποιούνται για ιερατική χρήση και που σημαίνει ότι απ’ τη μεριά τουλάχιστον των ιερέων, η φύλαξη σβησμένων ανθράκων για κάθε βιαστική ιερατική χρήση, ήταν οπωσδήποτε γνωστή.
Υπενθυμίζουμε εδώ, ότι τα διακόσια πενήντα θυμιατήρια των οπαδών του επαναστατημένου «Κορέ» λίγο πριν από τη μεγάλη έκρηξη που τους αφάνισε ήταν «πλήρης ανθράκων πυρός» Λευιτ. ΙΣ΄ 12. Ασφαλώς και επρόκειτο για ξυλάνθρακες. Αλλά συχνά και ψωμί στη χόβολη (ανθρακιά) μας περιγράφεται. Άλλωστε μια πυρά στο θυσιαστήριο των ολοκαυτώσεων έκαιγε μέρα-νύχτα ασταμάτητα ξύλα κατ’ εντολή του Μωυσέως (Λευιτ. Σ΄ 8-13) Μια τέτοια καθημερινή επαφή με την ξυλανθρακιά, ήταν δυνατόν να μην τους χαρίσει την γνώση των ξυλοκάρβουνων;
Άλλος τρόπος για να βεβαιωθούμε για την πολύ καλή γνώση του ξυλάνθρακα της εποχής εκείνης, είναι να υπενθυμίσουμε ότι από την 4η κιόλας π.Χ. χιλιετηρίδα η κατεργασία του χαλκού απαιτούσε στις πρώτες απ’ τις επανειλημμένες τήξεις του ακατέργαστου υλικού, το μίγμα χαλκοχώματος και ξυλανθράκων[3] να γίνονται ένα ιδιόρρυθμο καμίνι, για να εξαχθούν οι πρώτες μάζες των χαλκο-σβώλων.
Άξιο λοιπόν εντατικότερης διερεύνησης παραμένει μόνο το τρίτο στοιχείο της πρωτόγονης αυτής πυρίτιδας. Το αινιγματικό "αλάτι’’, με το όνομα «Νίτρο».
---------------------
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
[1] Σίκερα: «Αλκοολούχο μεθυστικό ποτό λαμβανόμενο εξ’ αμυλούχων πρώτων υλών, σίτου κριθής κλπ. (Μπύρα εποχής δηλ.) Εύχρηστον εις τους αρχαίους Εβραίους και άλλους σημιτικούς λαούς».
[2] Έναν παρόμοιο μύθο κατέγραψε και ο Στράβων που λέει ότι: «στη νοτιοδυτική ακτή της Νεκράς Θάλασσας κάποτε δεκατρείς ακμάζουσες πόλεις καταστράφηκαν από σεισμό έκρηξη ασφάλτου και θείου» Βλ. επίσης «Εβραϊκοί Μύθοι» σελ 157
[3] Ο ξυλάνθρακας έχει τρομακτική θερμική δύναμη που ξεπερνά τους 7.000 βαθμούς Κέλσιου! Η δε σκόνη του άνθρακα μπορεί από μόνη της να προκαλέσει έκρηξη στα ανθρακωρυχεία! Σκεφθείτε τι μπορεί να κάνει ανακατεμένη με "αλάτι" και θειάφι.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου