Ο εαυτός σου, ο καλύτερος φίλος, ο σύμμαχος και σύντροφός σου

Στη δημόσια ζωή μας, σε κοινή θέα, συνήθως βγάζουμε ένα προσεγμένο προφίλ και “μοστράρουμε” τη βιτρίνα του εαυτού μας, πολλές φορές και της οικογένειας. Τα ψυχαναγκαστικά “πρέπει”, τα κόμπλεξ που φορτωθήκαμε και κουβαλάμε, μας θυμίζουν συχνά πυκνά τα “κουτάκια” μας. Από κει και πέρα, αισθανόμαστε την ανάγκη να μοιραστούμε και συναισθήματα και καταστάσεις και σκέψεις. Επιλέγουμε φίλους, σύντροφο, συγγενείς, ανάλογα την περίπτωση.

Ποτέ σε όλο αυτό δεν υπάρχει μόνο ένα πρόσωπο. Ο καθένας από όσους εμείς και με δικά μας κριτήρια επιλέξαμε, έχει ένα ρόλο. Κάτι μας προσφέρει, κάπου μας καλύπτει. Όμως, μέχρι ένα σημείο. Εκεί υπάρχει ένα όριο που έρχεται και βάζει όλους τους άλλους από τη μια πλευρά και εμάς απομονωμένους, παρέα μόνο με τον εαυτό μας. Εκεί ζούμε την αλήθεια μας, όποια και αν είναι αυτή, και πολλές φορές δεν την αντέχουμε ούτε εμείς οι ίδιοι. Εκεί υπάρχει όλο μας το “είναι”.

Εκεί αρχίζει η πάλη με τα συναισθήματά μας και με όσα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, να αποδεχτούμε, να καταδικάσουμε, να πνίξουμε, να ξεχάσουμε ή να χειροκροτήσουμε. Εκεί πρέπει να πάρουμε αποφάσεις και να γίνουν κινήσεις ζωής. Παρέα μας και μάρτυρες, μόνο η ψυχή μας και η καρδιά μας. Βοηθοί μας το ένστικτο και τα μαθήματα της ζωής. Κριτής, η συνείδησή μας.

Δύσκολη, παρακινδυνευμένη και ψυχοφθόρα η ιδέα να ξεστομίσουμε πολλά από αυτά που μοιραστήκαμε με τον εαυτό μας, αφού αναμετρηθήκαμε μαζί του. Χρειαζόμαστε χρόνο. Είναι ο πιο πολύτιμος και σημαντικός χρόνος που αξίζει να μας τον αφιερώσουμε. Χρειάζεται τελικά να κατανοήσουμε πως πρέπει να μας προσέχουμε και να μας προστατεύουμε πολύ. Ο εαυτός μας είναι ο καλύτερος φίλος μας και σύμμαχος και σύντροφος. Είναι ο μόνος που μπορεί να ακούσει και να δεχτεί τα πάντα, χωρίς περιορισμούς. Δεν μας προσβάλλει, δεν μας δικάζει, δεν μας διαπομπεύει. Δικές μας οι ενέργειες, δικές μας και οι συνέπειες. Δική μας η χαρά, δικό μας και το πρόβλημα.

Από κει και πέρα, με προσοχή, ας ξεκλειδώσουμε κομμάτια από το μέσα μας και ας αρχίσουμε να ζούμε και την προσωπική και τη δημόσια ζωή μας. Μέχρι εκεί που φτάνουν τα κότσια μας. Σίγουρα, με τον κατάλληλο άνθρωπο, μπορούμε να μοιραστούμε κάποια κομμάτια από την ιδιωτική μας ζωή και να αποφορτιστούμε. Εμείς θα το καθορίσουμε και αυτό, αφού ξεκαθαρίσουμε και συνειδητοποιήσουμε πως σ’ αυτήν την πρόσκαιρη ζωή, για το καλό μας και προτού σπάσουμε τα μούτρα μας, θα πρέπει να φιλτράρουμε τι θα βγάλουμε από μέσα μας και με ποιους θα το μοιραστούμε.