Το απάνθρωπο βιβλικό ιερατείο… και η φρικτή εθνοκάθαρση του Έσδρα

Η φρικτή εθνοκάθαρση του Έσδρα.

Η μισοκατεστραμμένη πλατεία, της Ιερουσαλήμ ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Μέρες τώρα μια χειμωνιάτικη βροχή έπεφτε ασταμάτητα πάνω στο συγκεντρωμένο πλήθος των ανώνυμων Εβραίων, που μάταια προσπαθούσε να την αποφύγει. Όμως αυτό ήταν το τελευταίο που τους απασχολούσε πραγματικά! Ένας βαρύς, δυσβάστακτος πόνος ψυχής, ήταν διάχυτος ανάμεσά τους.

Οι περισσότεροι απ’ αυτούς, μόλις πρόσφατα είχαν επιστρέψει απ’ την πολύχρονη αιχμαλωσία της Βαβυλώνας. Τρεις μέρες τώρα, συγκεντρωμένοι σ’ αυτήν την ιερή γι’ αυτούς πόλη, την Ιερουσαλήμ, παρακολουθούσαν σαστισμένοι τον αρχιερέα Έσδρα, άλλοτε να πέφτει στα γόνατα και να τινάζει τα χέρια του προς τον ουρανό, άλλοτε να μαδάει τα γένια και τις τρίχες της κεφαλής του και άλλοτε να κλαίει γοερά και να χτυπιέται... ολοφάνερα, προετοιμάζοντάς τους, για μια απ’ τις σκληρότερες αποφάσεις του ιερατείου!

Με αυτοβιογραφική διάθεση και οίστρο θεατρικού σεναριογράφου, ο φερόμενος και ως συγγραφέας του ομώνυμου βιβλίου Έσδρας, γράφει: «άρχοντες του λαού με πλησίασαν και μου είπαν, (ότι) ο λαός Ισραήλ, οι ιερείς και οι λευίτες το σπέρμα το άγιο, συνεμείχθη μετά του λαού των τόπων... έλαβον γυναίκες εκ των θυγατέρων αυτών, οι άρχοντες δε και οι αξιωματούχοι ημών πρωτοστάτησαν στην παράβαση αυτή... Όταν άκουσα αυτά, έσκισα τα ρούχα και τον μανδύα μου, ξερίζωσα τα μαλλιά μου και τα γένια μου και κάθισα εκστατικός. Γύρω μου συγκεντρώθηκαν όσοι έτρεμαν την κρίση του θεού του Ισραήλ για την παράβαση αυτών που είχαν γυρίσει από την (βαβυλωνιακή) αιχμαλωσία, ενώ εγώ καθόμουν εκστατικός». Εσδρ. 9.1-4 // (Ο΄) Β΄ Εσδρ. 9.1-4.

Ο αρχιερέας Έσδρας έμεινε έτσι κοκαλωμένος σε θεατρική προφητική έκσταση για ώρες! Ο λαός αδημονούσε. Η παρουσία τους εκεί, ήταν παραπάνω από υποχρεωτική. Η αυστηρότατη προσκλητήρια διακήρυξη δεν άφηνε περιθώρια απουσίας: «στην Ιερουσαλήμ να συναχθούν πάντες οι υιοί της μετοικεσίας. Όποιος δεν έλθει εντός τριών ημερών, κατά την απόφαση των πρεσβυτέρων, θα γίνει ανάθεμα. Ολόκληρη η περιουσία του θα κατασχεθεί και αυτός θα εκδιωχθεί από τον λαό». Εσδρας. 10.8.

Βρισκόμαστε στο δεύτερο έτος της επιστροφής του Έσδρα και των Ισραηλιτών από την πολύχρονη αιχμαλωσία τους στη Βαβυλώνα.[1] Στο διάστημα αυτό, οι επαναπατρισθέντες, αλλά και οι ντόπιοι, πρόσφεραν τον μόχθο και τα υπάρχοντά τους στην ανοικοδόμηση της Ιερουσαλήμ και του ναού της. Τώρα όμως που τα τείχη και ο Ναός της Ιερουσαλήμ ανοικοδομήθηκαν και όλα έδειχναν ότι το θεοκρατικό κράτος του Ισραήλ ξαναγεννιόταν, ο λαός έπρεπε να πληρώσει ένα απίστευτα βαρύ τίμημα, για το δικαίωμα ανασύστασης της εθνικής του υπόστασης.

Ξαφνικά, ο Ιερέας Έσδρας συνήλθε απ’ την υποβλητική του ακινησία και συνέχισε να χτυπιέται δημόσια, δείχνοντας θεατρικά ότι αυτός, περισσότερο από κάθε άλλον, υπέφερε και σήκωνε το βάρος της εθνικής μεταμέλειας. Ο ίδιος, περιγράφει με περισσή αυταρέσκεια την συνέχεια της ιερατικής του παράστασης: «όταν έφτασε η ώρα της βραδινής θυσίας, σηκώθηκα από εκεί που είχα πέσει ταπεινωμένος και (ξανά) έσχισα τον μανδύα μου και τα ρούχα μου και έπεσα στα γόνατα, άπλωσα τα χέρια μου στον ουρανό και είπα, θεέ μου είμαι φοβερά ταπεινωμένος και ντρέπομαι να σηκώσω τα μάτια μου σε σένα, οι ανομίες μας, μας έχουν πνίξει». (Ο΄) Β΄ Εσδρ. 9.5-6.

Ο ταλαίπωρος λαός, αποσβολωμένος παρακολουθούσε το έκδηλο πάθος του "άγιου" εκείνου ηθοποιού, που χωρίς κανείς να του το ζητήσει, σήκωνε προσποιητά τις αμαρτίες όλων! Όταν τελικά ο αρχιερέας σταμάτησε να ξεσκίζει τα ιερά του άμφια και έπαψε τους υποβλητικούς δημόσιους αυτοβασανισμούς και η ιερή του έξαρση εκτονώθηκε, έγινε πιά φανερό σε όλους, ότι η μοιραία στιγμή της απόφασης είχε έρθει. Ένα κύμα αγωνίας, απλώθηκε σαν παγωμένη σκιά πάνω από το πλήθος.

Ακριβώς στην κατάλληλη αυτή στιγμή, μέσα απ’ το ανώνυμο πλήθος, κάποιος άγνωστος με τ’ όνομα Σεχενίας, βροντοφώναξε όλα όσα θα ήθελε, αλλά δίσταζε να "χρεωθεί" ο αρχιερέας: «εμείς ανομήσα­με, (παραδέχθηκε ο Σεχενίας, πριν του το ζητήσει κανείς) γιατί έχουμε πάρει αλλοεθνείς γυναίκες... γι' αυτό όσοι τρέμουν τις εντολές του Κυρίου, δίνουν (τώρα) υπόσχεση (αποφασίζει για όλους χωρίς κανείς να του το έχει αναθέσει) να αποβάλουν τις ξένες γυναίκες από ανάμεσά τους, καθώς και όλα τα παιδιά τα γεννηθέντα εξ αυτών»! Εσδρ. 10.1-3.

Η μεγάλη σύναξη πάγωσε! Πριν καν ερωτηθούν, η σοβαρή αυτή απόφαση είχε κιόλας παρθεί και μάλιστα... απ’ την πλευρά τους!

Με την απρόσμενη αυτή πρωτοβουλία του, ο κρυφός συνεργάτης του ιερατείου ο Σεχενίας, ανέλαβε να διευκολύνει το δύσκολο έργο του αρχιερέα Έσδρα. Ο λαός παρέλυσε, όλοι ξέσπασαν σε ένα γοερό κλάμα: «άνδρες, γυναίκες και παιδιά έκλαιγαν κλαυθμόν μέγαν...» Εσδρ. 10.2.

Ο άγνωστος υπέρμαχος της εθνοκάθαρσης, με την παράξενη πρωτοβουλία ο Σεχενίας, με αποφασιστικότητα που θα ζήλευε και ο ίδιος ο αρχιερέας, σε ρόλο θεόπνευστου μεσάζοντα, συνέχισε απτόητος τις υποδείξεις: «σήκω λοιπόν (Έσδρα) ανδρίζου και πράττε, διότι σε σένα ανήκει ο λόγος, σήκω και φοβέρισον[2] αυτούς με τις εντολές του θεού μας (!) και ας γίνει κατά τον νόμο. Και σηκώθηκε ο Έσδρας και όρκισε τον λαό, ότι θα κάνουν κατά τον λόγον τούτον». (Ο΄) Β΄ Εσδρ. 10.4-5.

Ήταν η εικοστή μέρα του ένατου[3] μηνός, (περίπου 5 Ιανουαρίου), δηλαδή καταχείμωνο. Ο λαός έτρεμε, όχι τόσο απ’ την χειμωνιάτικη βροχή που ασταμάτητα έπεφτε πάνω του, αλλά πιότερο απ’ την απίστευτη σκληρότητα της απόφασης! Τώρα πιά όλοι γνώριζαν, ότι δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής! Όλοι κατάλαβαν το τραγικό ζητούμενο και την θεοκρατική παγίδα που ανελέητη έκλεινε γύρω τους! Μπροστά στην "θεϊκή" θέληση, ο ανθρώπινος πόνος δεν μετρούσε διόλου! Άλλωστε κάποιοι γνώριζαν πολύ καλά, ότι οι πίκρες των θνητών, θρέφουν τις δόξες των θεών, καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο!

Το βιβλικό κείμενο, συγκράτησε φειδωλά τις πρώτες δραματικές στιγμές του βαριά πληγωμένου πλήθους! Μετά την αναγγελία (διαταγή) του φρικτού, αναπόφευκτου πιά εθνικού ακρωτηριασμού: «ο λαός εκάθησε στην πλατεία τρέμοντας, εξαιτίας των λόγων και της μεγάλης βροχής». Εσδ. 10.9. Όρθιοι, μουσκεμένοι μέχρι το κόκαλο, τρέμοντας άντεχαν την χειμωνιάτικη παγωνιά, αυτό όμως το σκληρό, διαμελιστικό δάγκωμα στην οικογενειακή τους ευτυχία τους γονάτισε.

Τα πόδια τους δεν άντεχαν πιά και λύγιζαν από το βάρος της απίστευτης απόφασης! Έκατσαν λοιπόν κατάχαμα, στην βρεγμένη πλατεία της Ιερουσαλήμ, τρέμοντας από πόνο και κρύο, μπροστά στον ολοκαίνουργιο ναό, που οι ίδιοι έχτισαν, ενός θεού που δεν καταλάβαινε τίποτε πέρα απ’ τα συμφέροντα του ιερατείου! Οι απλοϊκοί εκείνοι Εβραίοι, καταλάβαιναν πως τίποτε πιά δεν θα μπορούσε να αλλάξει τη σκληρή τους μοίρα!

Το σιδερόκαρδο ιερατείο, αφού πρώτα τους πήρε τον προσωπικό μόχθο και τις οικονομίες τους από την Βαβυλώνα, για την ανοικοδόμηση του ναού και της Ιερουσαλήμ, τώρα ζητούσε τον διαμελισμό των μεικτών οικογενειών τους κι αυτό ήταν διαταγή ιερατική, άρα "θεϊκή" και συνεπώς αμετάκλητη.

Τους φέρθηκαν σαν ζώα, αν και ήταν δικοί τους άνθρωποι! Την άσπλαχνη ομαδική σφαγή, θα την άντεχαν καρτερικότερα! Αυτή όμως η απόφαση του αυτοδιαμελισμού των οικογενειών, ξεπερνούσε κάθε γνωστό ανθρώπινο πόνο! Στο τέλος, κάποιοι βρήκαν την δύναμη να ζητήσουν παρακλητικά, τουλάχιστον μια μικρή παράταση χρόνου: «ο λαός είναι πολύς, ο χειμώνας βαρύς και η βροχή εκεί έξω[4] δυνατή και αυτό που μας ζητάτε δεν είναι έργο μιας και δυο ημερών, δεν μπορούμε όρθιοι πιά άλλο εκεί έξω». Εσδρ. 10.9.

Όλοι ήθελαν να φύγουν, μακριά απ' την πλατεία του απίστευτου πόνου! Να θρηνήσουν μόνοι τους, μακριά απ' την ανελέητη αυτή... καταραμένη βροχή, τον θεόσταλτο αποδιωγμό των αγαπημένων τους! Να απομακρυνθούν απ' την κατάπικρη αυτή πλατεία και πριν διαμελίσουν την ίδια, την αγαπημένη τους οικογένεια, να προλάβουν τουλάχιστον να χορτάσουν το κλάμα του αποχαιρετισμού!

Όπως καταλαβαίνετε, η περιγραφή μοιάζει, αλλά δεν είναι μυθιστορηματική. Δεν πρόκειται για κάποια δική μου υπερβολική δραματοποίηση, αλλά γι' αυτήν καθ’ εαυτή την λιτή και τραγικά σκληρή περιγραφή της βιβλικής εθνοφυλετικής κάθαρσης, που ο αρχιερέας Έσδρας, με αναπάντεχο συνεργό του κάποιον δήθεν τυχαίο Σεχενία, επέβαλε με απίστευτη σκληρότητα, στον επαναπατρισθέντα λαό του!

Για έναν λαό, που γνώριζε ότι οι θεϊκές απειλές δεν ήταν σχήμα λόγου, η συνέχεια ήταν αναμενόμενη. Ακριβώς όπως το ζήτησαν ο σκληρός αρχιλευίτης Έσδρας και ο αναπάντεχος σύμμαχός του ο Σεχενίας, έτσι και έγινε. Το αδίστακτο ιερατικό νυστέρι της φυλετικής κάθαρσης, χρειάσθηκε τρεις μήνες ακριβώς, για να τελειώσει τον ανατριχιαστικό αυτό ακρωτηριασμό και να αποφασισθεί ποιοί χάνουν οριστικά και ισοβίως το φυσικό δικαίωμά τους να παραμείνουν με τις οικογένειές τους: «Εκάθησαν την πρώτη μέρα του δέκατου μηνός (1/10) να εξετάσουν την υπόθεση και την πρώτη μέρα του πρώτου μηνός (1/1) του επόμενου έτους, (πρωτοχρονιά άρα 15 Μαρτίου) τελείωσαν το έργο για όλους τους άνδρες που είχαν λάβει ξένες γυναίκες. Έτσι έπραξαν οι Ιουδαίοι που επανήλθαν από την αιχμαλωσία». Έσδ. 10.16-17.

Οι θεοκρατικοί ακρωτηριαστές ενός ταλαιπωρημένου λαού, μόλις είχαν απομακρύνει και το τελευταίο "μολυσμένο" ξένο σώμα των «αλλόφυλων γυναικών και των παιδιών τους» από τον εθνικό κορμό! Επρόκειτο για την χειρότερη φυλετική εκκαθάριση που κατέγραψε ποτέ η ανθρώπινη ιστορία! Τα ονόματα όλων εκείνων των Ισραηλιτών, εναντίον των οποίων βεβαιώθηκε η συγκεκριμένη παράβαση, καταχωρήθηκαν προσεκτικά στο βιβλίο της φυλετικής ιστορίας!

Το αξιοσημείωτο βέβαια εδώ, είναι, ότι ο Σεχενίας, ο μυστηριώδης εκείνος άνθρωπος, που με τόσο κουράγιο ομολόγησε: «εμείς αμαρτήσαμε» και ταυτόχρονα βροντοφώναξε την γνώμη του, υπέρ της οφειλόμενης υποταγής στη βαριά απόφαση... αυτός ο υποδειγματικός μπροστάρης της εθνοκάθαρσης... δεν εμφανίζεται πουθενά ανάμεσα σ' εκείνους που είχαν αλλοεθνή γυναίκα! Η λεπτομερής λίστα των παραβατών (Έσδρ. 10.17-44) που συνέταξαν οι συνεργάτες του αρχιερέα Έσδρα... δεν τον αναφέρει! Απλά, ο Σεχενίας δεν είχε αλλογενή γυναίκα! Ήρωας χωρίς κόστος λοιπόν, ο φίλος μας ο Σεχενίας!

Βέβαια στην λίστα των παραβατών, εμφανίζεται ο πατέρας του Σεχενία ο Ιεχιήλ, (Έσδ. 10. 26), πράγμα που δεν ανατρέπει καθόλου το σκεπτικό του δόλιου ήρωα, απεναντίας το κάνει δολιότερο! Ο Σεχενίας ενεργούσε από μίσος κατά της δεύτερης αλλοεθνούς γυναίκας του πατέρα του και των παιδιών της και με την απόφαση του αυτή, τους απέκοπτε από τις τάξεις των συνκληρονόμων[5] της πατρικής περιουσίας, αφήνοντας περισσότερα κληρονομικά προνόμια στον εαυτό του!

Ένα παραμένει βέβαιο, ο Σεχενίας γνώριζε πολύ καλά, ότι δεν επρόκειτο να υποστεί ο ίδιος τις ωδίνες του οικογενειακού διαμελισμού, που με τόσο κουράγιο πρότρεψε τους άλλους να αναλάβουν. Για μας που αναζητούμε προωθημένους προβληματισμούς, είναι προφανές ότι ο άνθρωπος αυτός, τοποθετημένος ανάμεσα στον λαό, ψευδόμενος θεαματικά και προσποιούμενος τον μετανοημένο παθόντα, πρόσφερε στον αρχιερέα προσυμφωνημένες διευκολύνσεις! Άλλοι θα ξέσκιζαν τις οικογενειακές τους σάρκες, όχι ο ανακατεμένος ανάμεσα στον κόσμο μυστικός βοηθός του Έσδρα, ο θεατρίνος της πίστης Σεχενίας!

Αν και πουθενά δεν βρίσκουμε λεπτομέρειες που να ορίζουν ποιοί και σε ποιο βαθμό συγγένειας περιλαμβάνονται στο πανεθνικό αυτό φυλετικό ξεκαθάρισμα, γνωρίζουμε ότι η συγκεκριμένη παράβαση, ήταν υπόθεση τουλάχιστον των τελευταίων εβδομήντα ετών και παραβάτες υπήρχαν τόσο στην πλευρά των αιχμαλώτων - μέτοικων στην Βαβυλώνα, όπως ομολογείται στην έκφραση: «προς πάντας τους υιούς της μετοικεσίας» (Έσδ. 10.7), όσο και ανάμεσα σ’ αυτούς που όλα αυτά τα χρόνια, είχαν παραμείνει πίσω στο υπόδουλο Ισραήλ. Το νυστέρι λοιπόν του οικογενειακού διαμελισμού, έπρεπε να φτάσει πολύ βαθιά μέσα στο οικογενειακό δένδρο των Εβραίων, αποκόπτοντας μακρινής συγγένειας μέλη, ίσως τρίτης και τέταρτης γενιάς από ολόκληρο τον εβραϊκό λαό!

Εντύπωση επίσης προξενεί το γεγονός, ότι στην σαρωτική αυτή κοινωνικο-οικογενειακή "σφαγή", ούτε μια επαναστατημένη φωνή δεν υψώθηκε! Καμμία απόπειρα απείθειας! Ούτε μια κραυγή διαμαρτυρίας δεν ξέφυγε απ' τα απελπισμένα στήθη των βαριόμοιρων κατ’ επανάληψη πληγέντων απ’ τις αποφάσεις του δεσποτικού ιερατείου τους Εβραίων...! Τίποτε τουλάχιστον, δεν καταγράφεται σ’ αυτήν την κατεύθυνση!

Αβίαστα λοιπόν, προκύπτει η ερώτηση: τί αναγκάζει όλους αυτούς τους ανθρώπους σ’ αυτή την απίστευτα απόλυτη και ανεξαίρετη συμμόρφωση; Μήπως εκείνη την εποχή οι άνθρωποι ήταν πιο σκληροί, με τα οικογενειακά τους συναισθήματα χλιαρά ή διαφορετικά απ’ τα δικά μας, κάνοντας τους ικανότερους για αυτόν τον απίστευτα σκληρό οικογενειακό διαμελισμό;

Να πως απαντάει το ίδιο αυτό βιβλίο του Έσδρα, για την δύναμη της αγάπης των ανδρών προς την γυναίκα: «ο άνδρας εγκαταλείπει τον πατέρα που τον ανέθρεψε και την ίδια του την χώρα και στην γυναίκα του προσκολλάται και ούτε μητέρα, ούτε πατέρα πιά θυμάται. Θάλασσες και ποτάμια διασχίζει, με λιοντάρια τα βάζει και ότι αποκτά, στην αγαπημένη του το φέρνει γυναίκα». (Ο΄) Α΄ Εσδρ. 4.20-24.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν, ότι κανένα έλλειμμα οικογενειακής αγάπης δεν παρουσίαζε ο μέσος Εβραίος εκείνης της εποχής. Άλλοι πρέπει να είχαν απίστευτα πλεόνασμα σκληρότητας. Παρά την ομολογημένη λοιπόν αυτή μεγάλη αγάπη προς την γυναίκα και φυσικά προς την οικογένεια, οι δύσμοιροι Ισραηλίτες, γνώριζαν ότι έπρεπε να συμμορφωθούν!

Όποιος αποτολμούσε να δείξει την παραμικρή απείθεια, θα αντιμετώπιζε απομόνωση, ανάθεμα και εκτός από την κατάσχεση της όποιας περιουσίας του, θα έπρεπε να αναμετρηθεί και με τις ατέλειωτες βιβλικές "κατάρες" (Δευτερον. 28.15-63) που ξεκάθαρα κατέγραψε ο Μωυσής!

Το εντελώς ύποπτο στην περίπτωση αυτή, δεν είναι η απίστευτη Γιαχβική σκληρότητα, που άλλωστε αμέτρητες έως τώρα φορές στο παρελθόν, για πιο ασήμαντες αφορμές, κατασύντριψε αυτόν τον λαό, αλλά το γιατί, αυτός, ο σκληρός "θεός", θυμήθηκε τώρα αυτή την ανάγκη της φυλετικής καθαρότητας και όχι πριν η συνήθεια των μεικτών γάμων απλωθεί για τα καλά τόσο στην χώρα της παροικίας τους όσο και στην κατεχόμενη Ιουδαία. Ο γάμος με μια αλλοεθνή γυναίκα, δεν ήταν κάτι που μπορούσε να παραμείνει κρυφό. Γιατί οι ιερείς δεν στιγμάτισαν τους παραβάτες; Ούτε μια προφητική προτροπή στην κατεύθυνση της αποτροπής τέτοιων γάμων δεν καταγράφεται στην περίοδο της αιχμαλωσίας. Γιατί;

Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή. Οι μεικτοί γάμοι, κυρίως μετά την άλωση της Ιερουσαλήμ, επετράπησαν σιωπηρά, διότι προσωρινά ήταν ένα εξαιρετικά αποδοτικό μέσον επιβίωσης του λαού Ισραήλ. Στους αποδυναμωμένους που παρέμειναν πίσω στην κατεστραμμένη χώρα, οι μεικτοί γάμοι εξασφάλιζαν τις πλέον εγγυημένες συμμαχίες με τους Χαναναίους και αποτελούσαν ισχυρό μηχανισμό παραμονής και επιβίωσης του Ιουδαϊσμού στην κατεστραμμένη χώρα! Στην περίπτωση δε των σκλάβων στην Βαβυλώνα, οι μεικτοί γάμοι, αποτελούσαν τον αποτελεσματικότερο μηχανισμό διείσδυσης στο κοινωνικό κορμί της πάμπλουτης αυτής χώρας και την καλύτερη εκ των ένδον άλωσή της.

Ο Ιερεμίας που έζησε στους χρόνους της αιχμαλωσίας γράφει: «προς τους ιερείς και πρεσβυτέρους και προς όλο τον λαό που ο Ναβουχοδονόσορ έχει αιχμαλώτους από την Ιερουσαλήμ στην Βαβυλώνα. Ο Κύριος λέει: χτίστε σπίτια και κατοικήστε, φυτέψτε κήπους και απολαύστε τους καρπούς τους. Παντρευτείτε και αποκτήστε υιούς. Παντρέψτε τους γιους σας και τις κόρες σας και πολλαπλασιασθείτε εκεί». Ιερ. 9.1-6. Όπως βλέπετε δεν γίνεται καμμία υπόμνηση για αποφυγή της αλλοφυλογαμίας.

Μόνο όταν επέστρεψαν από την Βαβυλώνα στην Παλαιστίνη, με την πρόθεση της εθνικής ανασύνταξης, ο τότε εθνικός τους κηδεμόνας, δηλαδή το ιερατείο, ξαναθυμήθηκε την αρχαία βασική Εβραϊκή υποχρέωση της φυλετικής καθαρότητας, που ανέκαθεν χρησίμευε σαν την σημαντικώτερη αμυντική και επιθετική εθνική θωράκιση, απέναντι στις επιρροές των γύρω εθνών!

Όταν λοιπόν ο λαός Ισραήλ ήταν στην αιχμαλωσία της Βαβυλώνας, αυτοί ακριβώς οι μεικτοί γάμοι, εξασφάλιζαν προσβάσεις στην Βαβυλωνιακή κοινωνία και ποτέ κανένας έξυπνος ιερέας, δεν θα αποθάρρυνε αυτούς τους πολλά υποσχόμενους γάμους. Η ίδια η Εσθήρ της οποίας την ιστορία θα εξετάσουμε σε λίγο, αποτελεί το πρότυπο της σκόπιμης επιγαμίας! Θα δούμε πως κρύβοντας την εβραϊκή καταγωγή της, επιδίωξε με πάθος τον γάμο με τον αλλοεθνή βασιλιά, δείχνοντάς μας ότι ο μωσαϊκός νόμος παραμερίζεται ευχαρίστως αρκεί να υπάρχει σημαντική σκοπιμότητα.

Πολλές είναι οι βιβλικές ιστορίες στην κατεύθυνση της συμπεθερικής εκμετάλλευσης των εθνικών, όπως αυτή της Σάρας με τους αλλόφυλους εραστές της, Αβιμέλεχ και Φαραώ! Του Αβραάμ με την Αιγύπτια Άγαρ. Της Δίνας και του Συχαίμ! Του Ιωσήφ και της Ασενέθ, κόρης Αιγύπτιου ιερέως, χάριν διείσδυσης στο Αιγυπτιακό ιερατείο. Ο ίδιος ο Μωυσής, που νομοθέτησε την συγκεκριμένη εντολή: «μη γαμβρεύσεις προς αυτούς (τους αλλοεθνείς) και την θυγατέρα σου μη δώσεις προς αυτούς και την θυγατέρα αυτών μη λάβεις δια τον υιόν σου» (Δευτερ. 7.4.) την παραβίασε έχοντας σκανδαλωδώς γυναίκα Αιθιόπισσα! (Αριθμοι. 12.1)

Η παρανομία του ίδιου του νομοθέτη, δημιούργησε μέγα θέμα, ουδέποτε όμως αναγκάστηκε ο Μωυσής σε συμμόρφωση! Ο επίσης εκλεκτός της βιβλικής θεολογίας ο Σαμψών, ενώ ενυμφεύθη γυναίκα Φιλισταία (όχι την Δαλιδά) ουδέποτε άκουσε απ’ τον θεό την Βίβλου λόγο επιτίμησης για αυτό. Οι σχετικές λοιπόν απαγορεύσεις ήταν ιερατικό εφεύρημα και την εφαρμογή τους υπαγόρευαν τα εκάστοτε συμφέροντα του εβραϊκού ιερατείου!

Το άκαρδο λοιπόν υψηλόβαθμο ιερατείο, δεν δίσταζε να παίζει θέατρο, στο όνομα του θεού της αβρααμικής φαντασίας, ακόμα και εις βάρος της οικογενειακής νομιμότητας των ομοεθνών τους, αδιαφορώντας αν με τον τρόπο αυτόν καταδιαμέλιζαν βάναυσα τον ίδιο τους τον λαό! Απ’ την άλλη μεριά, τα θύματά τους οι απλοί Εβραίοι, δεν μπορούσαν ποτέ να φαντασθούν ότι στο όνομα ενός απειλητικού θεού, υπέμεναν την θεοκρατική δικτατορία ενός θεοκάπηλου ιερατείου.

ΔΕΣ: Γιατί η Παλαιά Διαθήκης λέγεται Έσδραίος κανών;

---------------------------
[1] Η Ιερουσαλήμ έπεσε στα χέρια του Ναβουχοδονόσορα περί το 586 π.Χ. Μια πρώτη ομάδα επέστρεψε λίγο μετά την πτώση της Βαβυλώνας γύρω στο 538 π.Χ. και μια δεύτερη λίγο αργότερα περί το 520 π.Χ.

[2] Εδώ έχουμε μια κυνική ομολογία χρήσης εκφοβισμού της βιβλικής θεολογίας!

[3] Το ιουδαϊκό ημερολόγιο, ξεκινάει με τον μήνα Νισάν, στα μέσα του Μαρτίου!

[4] Η έκφραση δείχνει ότι οι ιερείς ήταν προφυλαγμένοι, μόνο ο λαός ήταν «εκεί έξω»!

[5] Η σκέψη δεν ήταν καθόλου ξένη στον Σεχενία, αφού η ίδια η μητέρα του γένους του, η Σάρρα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κατεδίωξε την αλλόφυλη (αιγύπτια) δούλα της Άγαρ, την δεύτερη γυναίκα του Αβραάμ, μαζί με τον πρώτο του γιο Ισμαήλ, λέγοντας: «δίωξε την δούλα αυτήν και το παιδί της, για να μην κληρονομήσει μαζί με τον γιο μου Ισαάκ». Γεν. 21.10. Ο Αβραάμ έδιωξε με απάνθρωπο τρόπο την Άγαρ στην έρημο!