Στον έρωτα μας εξαπατούν και τους εξαπατούμε

Όταν ακούμε τη λέξη «έρωτας» αμέσως μας έρχονται στο μυαλό το πάθος, η έλξη -σωματική κι εγκεφαλική-, ο πόθος, η ακατανίκητη επιθυμία και πολλά άλλα. Όλα τα παραπάνω όμως αποτελούν απλώς την κορυφή του παγόβουνου, αφού είναι μόνο κάποιες από τις αναπόφευκτες συνέπειες αυτού του μεγαλειώδους συναισθήματος κι όχι το βασικό του θεμέλιο.

Ποιο είναι όμως το κυριότερο συστατικό του έρωτα; Ποιο στοιχείο είναι το βασικότερο για τη γέννηση, την ύπαρξη αλλά και την όποια διάρκειά του; Η πλάνη. Με μια πλάνη λοιπόν ξεκινά ο έρωτας, με μια πλάνη συνεχίζεται και μ’ αυτήν τελειώνει. Μάλιστα, οι δύο αυτές λέξεις είναι συνυφασμένες σε τέτοιο βαθμό κι είναι τόσο θολά τα όρια ανάμεσά τους, που σχεδόν συμπίπτουν -κι ας έχουν στο μυαλό μας διαφορετική χροιά.

Μόλις αρχίσουμε να νιώθουμε έλξη για κάποιο άτομο, στήνουμε στο μυαλό μας αμέτρητα σενάρια -πάντα εξιδανικευμένα- για τον χαρακτήρα του, τη συμπεριφορά του, τα θετικά του γνωρίσματα, αλλά και για το πώς θα μοιάζει μαζί του η κάθε εμπειρία, το πρώτο φιλί, το πρώτο ραντεβού, τα χάδια και τ’ αγγίγματά του στο κορμί μας, οι χαλαρές μας στιγμές στον καναπέ αγκαλιά, οι μεταμεσονύχτιες συζητήσεις χωρίς νόημα και γεμάτες πειράγματα, το πρωινό ξύπνημα δίπλα του κι όλα αυτά τα μικρά που κάνουν έναν έρωτα σπουδαίο. Με λίγα λόγια, πρόθυμα δεχόμαστε να πέσουμε στην πλάνη που οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Εξαπατούμε τον εαυτό μας και μάλιστα με μεγάλη προθυμία, πολύ πριν δώσουμε την ευκαιρία να το κάνει ή όχι η άλλη πλευρά.

Στο ξεκίνημα ενός έρωτα όμως, δεν είναι μόνο η πλάνη την οποία αυτοβούλως χτίσαμε και στην οποία βρισκόμαστε, αλλά κι αυτή που στοχεύει στο άλλο άτομο. Γινόμαστε ψευδώς η καλύτερη εκδοχή μας -και λέω ψευδώς γιατί δεν είναι δυνατόν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να πετύχαμε την όποια αλλαγή αυτοβελτίωσης. Απλώς καλλωπίζουμε τ’ αρνητικά μας γνωρίσματα, ρετουσάρουμε τις ανασφάλειες και τις φοβίες μας και καμουφλάρουμε τις όποιες παρελθοντικές πληγές, ώστε να δείξουμε τον καλύτερο εαυτό μας στον νέο μας έρωτα. Πολλές φορές μάλιστα, αυξάνουμε το επίπεδο της πλάνης μας, υπερβάλλοντας εαυτόν σχετικά με τα επιτεύγματα, τα ενδιαφέροντα και τις ασχολίες μας, ενώ επίσης δρούμε σαν χαμαιλέοντες, δανειζόμενοι χαρακτηριστικά από το άλλο άτομο, με σκοπό την ταύτιση.

Και κάπως έτσι ξεκινά συνήθως ο έρωτας, με μια από κοινού σκόπιμη κι απολύτως επιθυμητή εξαπάτηση προς πάσα κατεύθυνση. Και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο συνεχίζεται, με τους δύο εμπλεκόμενους να εθελοτυφλούν συχνά-πυκνά, να αγνοούν τρανταχτά σημάδια και να ξεπερνούν συμβιβαστικά όρια κι αντοχές. Όλα δεκτά για τους ερωτευμένους, αρκεί να μην κλονισθεί η αρχική πλάνη τους. Πόσο οξύμωρο κι όμως πόσο αληθινό; Προτιμάμε να χάσουμε κομμάτια ή κι εξ’ ολοκλήρου τον εαυτό μας, από το ν’ αποδειχθεί ότι άδικα δεχθήκαμε να εξαπατήσουμε και να εξαπατηθούμε.

Και στο φινάλε του όμως ο έρωτας έχει ένα άρωμα πλάνης -λίγο διαφορετικό από τα προηγούμενα στάδια βέβαια. Ντυνόμαστε με την πανοπλία του εγωισμού και πείθουμε τον εαυτό μας ότι αποκλείεται το άλλο άτομο να ξανά ζήσει έναν έρωτα σαν τον δικό μας, ότι είναι αδύνατον να βρει άλλον άνθρωπο να του φερθεί τόσο σωστά όσο εμείς, να τον θελήσει με τόσο πάθος και τρέλα όπως εμείς κι ότι είναι ανέφικτο να βρει την ευτυχία μακρυά μας. Αυτό είναι ο έρωτας λοιπόν, μια ατέρμονη προσπάθεια εξαπάτησης, μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας, μια πλάνη.

«Ο έρωτας είναι ένα χτυπητό παράδειγμα για το πόσο μικρή σημασία έχει για μας η πραγματικότητα». – Μαρσέλ Προυστ