Η αγάπη είναι η τροφή της ψυχής, αλλά λιμοκτονήσαμε

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ;

Το γεγονός ότι πρέπει να κάνουμε αυτήν την ερώτηση είναι ατυχές. Στη φυσική ροή των πραγμάτων όλοι θα έπρεπε να γνωρίζουν τι είναι η Αγάπη. Αλλά στην πραγματικότητα δεν γνωρίζει κανείς, ή πολύ σπάνια γνωρίζει κάποιος, τι είναι η αγάπη. Η αγάπη έχει γίνει μία από τις πιο σπάνιες εμπειρίες. Ναι, μιλάμε γι’ αυτήν. Ταινίες και ιστορίες γράφονται γι’ αυτήν, τραγούδια συντίθενται γι’ αυτήν, θα τη δείτε στις τηλεοπτικές εκπομπές, στο ραδιόφωνο, στα περιοδικά – υπάρχει μια τεράστια βιομηχανία που σας προμηθεύει με ιδέες σχετικά με το τι είναι η αγάπη. Πολλοί άνθρωποι εργάζονται στη βιομηχανία, ο στόχος της οποίας είναι να βοηθήσει τον κόσμο να καταλάβει τι είναι η αγάπη. Ωστόσο η αγάπη εξακολουθεί να παραμένει ένα άγνωστο φαινόμενο. Και θα έπρεπε να είναι ένα από τα πιο γνωστά.

Είναι σχεδόν σαν να ρωτάει κάποιος, «Τί είναι η τροφή;» Δεν θα νιώθατε έκπληξη αν ερχόταν κάποιος και σας έκανε αυτήν την ερώτηση; Μόνο αν κάποιος πεινούσε από την αρχή της ζωής του και δεν είχε δοκιμάσει ποτέ φαγητό θα ήταν αυτή η ερώτηση λογική. Ισχύει το ίδιο και με την ερώτηση «Τί είναι η αγάπη;»

Η αγάπη είναι η τροφή της ψυχής, αλλά λιμοκτονήσατε. Η ψυχή σας δεν έχει λάβει καθόλου αγάπη, κι έτσι δεν γνωρίζετε τη γεύση της. Έτσι, η ερώτηση είναι μεν λογική, αλλά ατυχής. Το σώμα έχει λάβει τροφή, κι έτσι το σώμα συνεχίζει· αλλά η ψυχή δεν έχει λάβει τροφή κι έτσι η ψυχή είναι νεκρή, ή δεν έχει γεννηθεί ακόμη, ή βρίσκεται διαρκώς στο νεκροκρέβατό της.

Όταν γεννιόμαστε, γεννιόμαστε πλήρως εφοδιασμένοι με την ικανότητα να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Το κάθε παιδί γεννιέται γεμάτο αγάπη και γνωρίζει πολύ καλά τι είναι η αγάπη. Δεν χρειάζεται να πούμε σε ένα παιδί τι είναι η αγάπη. Αλλά το πρόβλημα προκύπτει επειδή η μητέρα και ο πατέρας δεν ξέρουν τι είναι η αγάπη. Κανένα παιδί δεν έχει αξίζει τους γονείς — κανένα παιδί δεν έχει ποτέ τους γονείς που αξίζει- πολύ απλά αυτοί οι γονείς δεν υπάρχουν στη γη. Και όταν αυτό το παιδί γίνει γονιός, θα έχει χάσει και αυτό την ικανότητα να αγαπάει.

Έχω ακούσει για μια μικρή κοιλάδα όπου τα παιδιά γεννιούνταν και μέσα σε τρεις μήνες τυφλώνονταν όλα. Ήταν μια μικρή, πρωτόγονη κοινωνία, όπου υπήρχε μια μύγα που προκαλούσε μια μόλυνση και τύφλωση στα μάτια, κι έτσι ολόκληρη η κοινότητα τυφλώθηκε. Κάθε παιδί γεννιόταν με μάτια που λειτουργούσαν στην εντέλεια, αλλά μέσα σε τρεις μήνες το πολύ είχε τυφλωθεί εξαιτίας αυτών των μυγών. Λοιπόν, κάποια στιγμή στη ζωή τους αυτά τα παιδιά πρέπει να ρώτησαν, «Τί είναι τα μάτια; Τί εννοείς όταν χρησιμοποιείς τη λέξη ‘μάτι’; Τι είναι η όραση; Τί σημαίνει βλέπω; Τί εννοείς;» Και η ερώτηση θα ήταν λογική. Εκείνα τα παιδιά είχαν γεννηθεί με όραση, αλλά την είχαν χάσει κάποια στιγμή κατά την ωρίμανσή τους.

Αυτό συνέβη και στην αγάπη. Κάθε παιδί γεννιέται με όση αγάπη μπορεί να διαθέτει κανείς, με παραπάνω από όση αγάπη μπορεί να διαθέτει κανείς, με ένα περίσσευμα αγάπης. Ένα παιδί γεννιέται ως αγάπη· ένα παιδί δημιουργείται από αυτό που αποκαλείται αγάπη. Αλλά οι γονείς δεν μπορούν να δώσουν αγάπη. Έχουν τα δικά τους κατάλοιπα οι γονείς τους δεν τους αγάπησαν ποτέ. Οι γονείς μπορούν μονάχα να προσποιηθούν. Μπορούν να μιλούν για αγάπη. Μπορούν να πουν, «Σ’ αγαπάμε πολύ», αλλά αυτό που κάνουν στην πραγματικότητα είναι να μην αγαπάνε. Ο τρόπος που συμπεριφέρονται, ο τρόπος που φέρονται στο παιδί είναι προσβλητικός· δεν υπάρχει σεβασμός. Κανένας γονιός δεν σέβεται το παιδί. Ποιος σκέπτεται ποτέ να σεβαστεί ένα παιδί; Το παιδί δεν θεωρείται καν άνθρωπος. Το παιδί θεωρείται πρόβλημα. Αν είναι ήσυχο, είναι καλό· αν δεν ουρλιάζει και δεν κάνει σκανταλιές, είναι καλό· αν πολύ απλά δεν μπαίνει στον δρόμο των γονιών, είναι πολύ καλό. Αυτό πρέπει να είναι ένα παιδί. Αλλά δεν υπάρχει σεβασμός και δεν υπάρχει αγάπη.

Οι γονείς δεν έχουν μάθει τι είναι αγάπη. Η σύζυγος δεν έχει αγαπήσει τον σύζυγό της, ο σύζυγος δεν έχει αγαπήσει τη σύζυγό του. Δεν υπάρχει αγάπη ανάμεσά τους – αντίθετα υπάρχει εξουσία, κτητικότητα, ζήλια, και κάθε είδους δηλητήριο που καταστρέφει την αγάπη. Όπως ακριβώς ένα συγκεκριμένο δηλητήριο μπορεί να καταστρέψει την όρασή σας, έτσι και το δηλητήριο της κτητικότητας και της ζήλιας καταστρέφει την αγάπη.

Η αγάπη είναι ένα εύθραυστο λουλούδι. Πρέπει να προστατεύεται, πρέπει να δυναμώνει, πρέπει να ποτίζεται- μόνο τότε γίνεται δυνατή και η αγάπη του παιδιού είναι πολύ εύθραυστη -επειδή, φυσικά, και το παιδί είναι εύθραυστο, το σώμα του είναι εύθραυστο. Πιστεύετε ότι αν ένα παιδί αφεθεί μόνο του θα μπορέσει να επιβιώσει; Σκεφθείτε μόνο πόσο αβοήθητο είναι ένα ανθρώπινο παιδί – αν ένα παιδί αφεθεί μόνο του, είναι σχεδόν αδύνατον να επιβιώσει. Θα πεθάνει, και αυτό ακριβώς συμβαίνει στην αγάπη. Αφήνουμε την αγάπη μόνη της, δίχως φροντίδα.

Η εκδίωξη είναι πάντα εκεί, και κάθε γονιός απειλεί να εκδιώξει το παιδί, να το πετάξει έξω. «Αν δεν με ακούσεις, αν δεν συμπεριφερθείς σωστά, θα σε διώξω». Όπως είναι φυσικό, το παιδί φοβάται. Θα το διώξει; Στην αγριότητα αυτής της ζωής; Αρχίζει να συμβιβάζεται. Μετά από λίγο το παιδί αρχίζει να πονηρεύεται και να χειραγωγεί. Δεν θέλει να χαμογελάσει, αλλά αν η μητέρα είναι εκεί κοντά και αυτό θέλει γάλα, χαμογελά. Αυτό ονομάζεται πολιτική – η αρχή, οι βασικές αρχές της πολιτικής.

Κατά βάθος το παιδί αρχίζει να μισεί τους γονείς, επειδή δεν το σέβονται· κατά βάθος αρχίζει να απογοητεύεται, επειδή δεν το αγαπάνε όπως είναι. Έχουν την απαίτηση να κάνει ορισμένα πράγματα και μόνο τότε το αγαπάνε. Η αγάπη έχει όρους· το παιδί δεν είναι άξιο έτσι όπως είναι. Πρώτα πρέπει να γίνει άξιο και μόνο τότε θα δοθεί η αγάπη των γονιών. Έτσι για να γίνει «άξιο» το παιδί αρχίζει να γίνεται ψεύτικο· χάνει κάθε αίσθηση της δικής του εγγενούς αξίας. Χάνει τον σεβασμό για τον εαυτό του, και σιγά-σιγά αρχίζει να νιώθει ότι είναι ένοχο.

Η αγάπη αναπτύσσεται μόνο μέσα στην αγάπη. Η αγάπη χρειάζεται ένα περιβάλλον αγάπης – αυτό είναι το πιο θεμελιώδες πράγμα που πρέπει να θυμόμαστε. Μόνο σε ένα περιβάλλον αγάπης αναπτύσσεται η αγάπη· χρειάζεται τον ίδιο παλμό γύρω της. Αν η μητέρα αγαπάει, αν ο πατέρας αγαπάει -όχι μόνο το παιδί, αλλά αν αγαπιούνται και μεταξύ τους, αν το σπίτι έχει μια ατμόσφαιρα στην οποία η αγάπη ρέει- το παιδί θα αρχίσει να λειτουργεί ως ένα ον αγάπης, και δεν θα κάνει ποτέ την ερώτηση, «Τί είναι η αγάπη;» Θα την ξέρει από την αρχή, θα γίνει το θεμέλιό του.

Αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Είναι άσχημο, αλλά ως τώρα δεν έχει συμβεί. Και τα παιδιά παίρνουν από τους γονείς τους τη γκρίνια τους, τις διαμάχες τους. Απλά δείτε τον εαυτό σας. Αν είστε γυναίκα, δείτε, ίσως να επαναλαμβάνετε, σχεδόν κατά γράμμα, τους τρόπους με τους οποίους φερόταν η μητέρα σας. Δείτε τον εαυτό σας όταν είστε με το αγόρι σας η με τον άνδρα σας: Τί κάνετε; Δεν επαναλαμβάνετε ένα μοτίβο; Αν είστε ανόρας, δείτε: Τί κάνετε; Δεν συμπεριφέρεστε σαν τον πατέρα σας; Δεν κάνετε τις ίδιες ανοησίες που έκανε εκείνος; Κάποτε νιώθατε έκπληξη -«Πώς μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο ο πατέρας μου;»- και τώρα εσείς κάνετε ακριβώς το ίδιο. Οι άνθρωποι επαναλαμβάνουν- οι άνθρωποι μιμούνται. Το ανθρώπινο ον είναι μια μαϊμού. Επαναλαμβάνετε τη συμπεριφορά του πατέρα σας ή της μητέρας σας, και αυτό πρέπει κάποτε να σταματήσει. Μόνο τότε θα μάθετε τι είναι η αγάπη, διαφορετικά θα παραμείνετε διεφθαρμένοι.

Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι είναι η αγάπη, επειδή δεν υπάρχει ορισμός της αγάπης. Είναι ένα από εκείνα τα απροσδιόριστα πράγματα όπως είναι η γέννηση, ο θάνατος. Είναι ένα από εκείνα τα απροσδιόριστα φαινόμενα -δεν μπορώ να την προσδιορίσω. Δεν μπορώ να πω «αυτό είναι αγάπη», δεν μπορώ να σας τη δείξω. Δεν είναι ένα ορατό φαινόμενο. Δεν μπορεί να εξεταστεί, να αναλυθεί· μόνο να τη βιώσουμε μπορούμε, και μόνο μέσω της εμπειρία θα μάθετε τι είναι. Αλλά μπορώ να σας δείξω τον τρόπο να τη βιώσετε.