Ανοίγουμε μεγάλο κεφάλαιο. Ο βολεμένος, η βολεμένη, το βολεμένο. Δεν είναι ένας προσδιορισμός που απαραίτητα προσδίδεται σε συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου. Είναι μια κατάσταση, μιλάμε για μια μορφή περιγραφής ζωής. Το βόλεμα στη ζωή. Τι μας έρχεται σαν εικόνα; Ίσως μια ντουλάπα με ρούχα και λοιπά αντικείμενα, καλοτακτοποιημένη. Μα είναι έτσι η ζωή; Μια ντουλάπα που μέλημά μας είναι να την τακτοποιήσουμε; Το βόλεμα σε μια ελεύθερη διάσταση είναι μια κατάσταση διαδραστική κι ως τέτοια, έχει και πολλές πτυχές. Άραγε είναι όλοι οπαδοί της θεωρίας του βολέματος; Φυσικά κι όχι. Το να βολευτεί κάποιο, όταν αυτό δεν προϋποθέτει καταναγκασμό, αλλά προέρχεται από ελεύθερη βούληση, είναι μια κατάσταση ιδεατή. Δυστυχώς όμως τις περισσότερες φορές οι περιφερειακοί παράγοντες και συνιστώσες είναι αυτές που καθορίζουν το βόλεμα. Να δώσουμε ένα παράδειγμα για να γίνει κατανοητό. Το πιο σύνηθες κι απλό σαφώς και παρατηρείται στη σφαίρα των σχέσεων. Μέσα σε μια σχέση γίνονται πολλές υποχωρήσεις σου ζητείται από την ίδια σου την προσδοκία να κάνεις τα στραβά μάτια, με τη δικαιολογία ότι θέλει κόπο να κρατηθεί μια τέτοια σχέση και πως, ειδικά όπου υπάρχουν παιδιά, πρέπει να περνάνε τα «θέλω» σε δεύτερη και τρίτη θέση.
Αν όμως μπορούσαμε με κάποιο τρόπο να εφαρμόσουμε τον ορό της αλήθειας -σε όλες κι όλους που προφασίζονται με ζήλο αυτές τις καθ’ όλα κοινωνικά αρεστές απόψεις – τότε τα αποτελέσματα θα ήταν εντυπωσιακά! Το βόλεμα είναι οδηγός και γνώμονας. Η σκέψη του ξε-βολέματος φαντάζει χαοτική. Είτε μιλάμε για άντρα ή γυναίκα, δεν υπάρχει διαχωρισμός εδώ. Η δαιμονοποίηση και η σύνδεση του χωρισμού με τις πληγές του Φαραώ, λειτουργεί αποτρεπτικά.
Υπάρχει όμως τελικά κάτι που να χαλάει αυτή την κατάσταση ακόμα και γι’ αυτούς που είναι στην κατηγορία των βολεμένων; Η απάντηση είναι πως ναι. Και βρίσκεται μέσα στον ίδιο τους τον εαυτό. Πολλές φορές, δεν υπάρχει μεγαλύτερος, πιο ξεκάθαρος και πιο ουσιαστικός κριτής των καταστάσεων από τον ίδιο μας τον εαυτό. Από όλους κι όλα μπορούμε να ξεφύγουμε, αλλά δε γίνεται ν’ αποφύγουμε και να κρυφτούμε από τον εαυτό μας. Ο βολεμένος μπορεί να λέει ό, τι θέλει και να υποστηρίζει με σθένος και με υπερηφάνεια τη στάση ζωής του ως την απολύτως θεμιτή. Να είναι φαινομενικά υπερήφανος που τα κατάφερε. Κατάφερε ν’ ανεχτεί, να βρίσκει διεξόδους να συνηθίσει να παραμυθιάζει με επιτυχία για την εικόνα που συντηρεί. Αλλά. Πάντα υπάρχει ένα αλλά.
Εκείνες οι στιγμές που έρχεται ενώπιος του εαυτού του, δεν μπορεί να κρυφτεί. Είναι αδύνατο να πει ψέμματα για το πόσο καλά είναι βολεμένος. Αυτή η λέξη ηχεί στ’ αυτιά σαν καμπάνα. Τον ξεκουφαίνει με τον ήχο και τον βασανίζει. Κάποιοι έχουν καταφέρει να το περιορίσουν όλο αυτό και να το χωρέσουν σε κάποιες επιλεκτικές στιγμές, όπως όταν κάθονται στο τζάκι τους μπροστά. Η φωτιά τους καίει το μυαλό και το βόλεμα μοιάζει με τιμωρία. Αυτό-τιμωρία γιατί οι ίδιοι το επέλεξαν. Αν υπάρχει ξεβόλεμα λοιπόν για τους βολεμένους; Ναι, υπάρχει και θα υπάρχει εκτός κι αν καταφέρουν να αποκόψουν τη σχέση τους με το βαθύτερο «Εγώ» τους, το μόνο στοιχείο που τους υπενθυμίζει πως δεν είναι ρομπότ ούτε αντικείμενα. Η επιλογή δική τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου