Η τέχνη του να μένεις μόνος σου

Πόσο εύκολο είναι να αποφασίζεις να μείνεις μόνος σου όταν όλοι γύρω σου ζευγαρώνονται;

Η ιστορία είναι γνωστή. Είστε μια μεγάλη, όμορφη, παρέα. Βγαίνετε, ξενυχτάτε, περνάτε καλά, γνωρίζετε κόσμο, και έχετε τις μικρές ή μεγαλύτερες περιπέτειες σας. Όλα καλά μέχρι τη μέρα που ένας-ένας, ή μία-μία, αρχίζουν να βρίσκουν το εν δυνάμει άλλο τους μισό, και σταδιακά απομακρύνονται. Προτιμούν τη δυάδα από την πολυκοσμία, και προσπαθούν να ζήσουν τον έρωτα τους μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα. Κι ακόμα κι όταν εμφανίζονται στην παρέα, συχνά είναι υπό περιορισμούς, με δυσκολία, ή συνοδευόμενοι.

Αν είναι ένας-δύο, η υπόλοιπη παρέα το συζητάει και γελάει. Ώσπου οι δύο γίνονται τρεις, και οι τρεις πέντε, και ξαφνικά, βρίσκεσαι μόνος σου. Μόνος στην παρέα και μόνος στο relationship status. Εκεί καταλαβαίνεις πώς είναι να είσαι το μαύρο πρόβατο της αγέλης: ξεχωρίζεις από μακριά. Και τότε είναι που αρχίζουν τα σύνδρομα: ανασφάλειας, κατωτερότητας, και αυτό το «τι πάει στραβά με μένα».

Κάπως έτσι, πολλοί από εμάς οδηγούμαστε σε λάθος επιλογές, αυτές που μετανιώνουμε μετά από καιρό, όταν ήδη έχουμε χάσει χρόνο. Η λάθος επιλογή εμφανίζεται συχνά με ένα υπέροχο προσωπείο, σε εκείνον ή εκείνη που φαίνεται να ενδιαφέρεται για εμάς (ο πρώτος ή η πρώτη μετά από καιρό) και έτσι, μας μοιάζει τόσο όμορφος, γοητευτικός, μοναδικός, σχεδόν τέλειος. Πέφτουμε με τα μούτρα, χωρίς καμία ασπίδα, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Κι έτσι όπως πέφτουμε, πέφτουμε, πέφτουμε, κάποια στιγμή σκάμε στο τσιμέντο και γίνονται όλα σμπαράλια.

Οι αποφάσεις που παίρνουμε με το 100% της καρδιάς και το 0% του εγκεφάλου είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Γιατί; Επειδή δεν περιέχουν ίχνος λογικής. Όταν σκεφτόμαστε με το συναίσθημα, το μυαλό μας θολώνει από το ροζ σύννεφο και δεν βλέπουμε τα προφανή, το πόσο ακατάλληλος, το πόσο λάθος είναι ο άλλος για εμάς. Πάνω στον ενθουσιασμό μας, στην ανακούφιση που δεν είμαστε πια οι μόνοι single της παρέας, αγνοούμε τα καμπανάκια. Για άλλον χτυπάνε, σκεφτόμαστε, και γελάμε. Κι ο φαύλος κύκλος ξεκινάει.

Το ερώτημα είναι λοιπόν το εξής: πόσο πολύ πιστεύεις στον εαυτό σου ώστε να μην αφήσεις το relationship status σου να καθορίσει την αξία σου; Μπορείς να σταθείς στο ύψος σου και να δηλώσεις ότι δεν ψάχνεις ένα αποκούμπι, αλλά εκείνο το κομμάτι του puzzle που θα σου ταιριάξει;

Και μπορείς να συνεχίσεις να το πιστεύεις μετά από μια σειρά απορρίψεων και απογοητεύσεων; Πόσο δυνατός είσαι ώστε να βάζεις τον εαυτό σου πάνω από όλα τα άλλα, και κυρίως πάνω από τις κοινωνικές πιέσεις;

Το να μένεις μόνος είναι δύσκολο. Σημαίνει ότι ξέρεις ποιος είσαι, τι θέλεις, και να μην συμβιβάζεσαι μέχρι να το βρεις. Να μην έχεις παρέα να βγεις, να βγαίνεις, και να γυρνάς απογοητευμένος από τις γυναίκες και τους άντρες που κυκλοφορούν εκεί έξω. Σημαίνει να μην θέλεις σχέση απλά για τη σχέση, αλλά να τη θέλεις γιατί θέλεις να μοιράζεσαι τη ζωή σου, τα όνειρα και τις σκέψεις σου με κάποιον ο οποίος θα σε καταλαβαίνει και θα σε στηρίζει. Το να μένεις μόνος έως ότου βρεις εκείνον τον άνθρωπο που θα σε κάνει να θέλεις να γίνεις δυάδα είναι τέχνη. Κι όπως κάθε μορφή τέχνης, θέλει κόπο, και ταλέντο. Αλλά στο τέλος πάντα ανταμείβεσαι. Έτσι δεν είναι;