Και χωρίζουν οι δρόμοι μας και πάμε..Ο καθένας όπου επέλεξε ή όπου τον άφησε ο άλλος να πάει. Δεν είναι πάντα επιλογή μας, όμως σε διαφορετική περίπτωση, πρέπει να το δεχτούμε. Να το δεχτούμε και να σεβαστούμε την απόφαση αυτή. Όσο κι αν μας πονάει!
Ας φανταστούμε τη ζωή σαν ένα μεγάλο κάδρο, που πλαισιώνεται από ένα βαρύ ξύλο στην εξωτερική του επιφάνεια, και μέσα σε αυτό υπάρχει ένα έργο τέχνης δικής μας δημιουργίας. Μέσα εκεί μπορούμε να δούμε πολλά χρώματα. Σκούρα, ανοιχτά, συνδυασμό των προηγούμενων και όλα μαζί να συνθέτουν είτε ένα ουράνιο τόξο είτε μια μαύρη θάλασσα με τρικυμία των σκούρων χρωμάτων. Στη ζωγραφιά αυτή υπάρχουν πολλοί κύκλοι. Παντού. Μικροί, μεγάλοι, μεσαίοι. Μερικοί από αυτούς δεν έχουν κλείσει ακόμα ενώ άλλοι ούτε που καταλάβαμε πότε ήταν η αρχή τους και πότε φτάσαμε στο τέλος.
Κάπως έτσι είναι και οι ανθρώπινες σχέσεις. Όλα ξεκινούν τον κύκλο τους, ένα μικρό ή ένα μεγάλο ταξίδι στο χρόνο! Κάποιες από αυτές τις σχέσεις κατάφεραν να διασχίζουν ένα μεγάλο δρόμο. Άλλοι είδαν πως δε μπορούν να ξεκινήσουν καν τη δημιουργία αυτού του ταξιδιού κι έτσι έκλεισαν αμέσως! Κάποιοι άλλοι όμως, που με πολλή χαρά ξεκίνησαν το δρόμο τους, ο οποίος ήταν ευτυχώς δύσβατος, αντιμετώπισαν κάποιες δυσκολίες. Κι έχουν μείνει εκεί. Ανολοκλήρωτοι. Κυρίαρχο συναίσθημα, η αβεβαιότητα!
Τι θα γίνει τελικά με αυτό τον κύκλο; Πρέπει να συνεχίσει το δρόμο του μέχρι να φτάσει στο τέλος; Πρέπει να διακοπεί εκεί εξ’αιτίας των δυσκολιών που αντιμετώπισε; Ίσως δε μπορώ να δώσω απάντηση σε αυτό, το μόνο που ξέρω όμως , είναι πως καλά έκανε και άνοιξε. Πως κέρδισα τόσα πολλά από αυτό που είμαι πλέον πανευτυχής! Δε με νοιάζει πως είναι τώρα τα πράγματα, δε με νοιάζει πως θα καταλήξουν – αφού έτσι κι αλλιώς όλοι οι κύκλοι κάποτε κλείνουν- με νοιάζει μονάχα το ό,τι πρόλαβα και το έζησα!
Γνωρίζω πως η κάθε διαδρομή ξεχωριστά θέλει ρίσκο για να τη διαβείς! Άλλοτε καταφέρνει να σε πάει τόσο μπροστά και να σε ανεβάζει συναισθηματικά και άλλοτε σε γυρίζει πάλι πίσω, στην αρχή. Εκεί σπας σε χίλια μικρά κομματάκια. Διαλύεσαι. Είναι σα να περπατάς σε ένα κυλιόμενο δρομάκι που δε βγάζει πουθενά. Τρέχεις για να φύγεις, αλλά πάντα καταλήγεις εκεί. Γι’ αυτό και προτιμώ όταν κάτι τελειώνει, να τελειώνει οριστικά. Κι ας καταστραφώ κι ας κλάψω κι ας πονέσω. Τουλάχιστον θα ξέρω.
Αυτό ήταν! Κοίτα να κάνεις μια καινούρια αρχή. Τα πάντα μπορείς να καταφέρεις με τη δύναμη της ψυχής αλλά και του μυαλού σου. Δώσε εσύ το τέλος στην αβέβαιη κατάσταση που σε κυριεύει. Στάσου όμως! Προτού βιαστείς, σιγουρέψου πως δεν έχεις πια να περιμένεις τίποτα από αυτό. Πως ό,τι ήταν να γίνει έγινε! Βγάλε ότι υπάρχει από μέσα σου. Μίλα! Μη ψιθυρίζεις. Μη σωπάσεις! Φώναξε! Πες ότι σε καίει, βγές από αυτό το αδιέξοδο που μόνος σου δημιούργησες και ελευθερώσου! Αυτό πρέπει να κάνεις, αυτό θα κάνω κι εγώ. Γιατί ξέρω…πως χωρίζουν οι δρόμοι μας και πάμε.
Πάμε, ο καθένας πια χωριστά!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου