Αν ψάχνεις να βρεις χρησιμότητα, τότε όλη η ζωή είναι άχρηστη

Ο Γκουρτζίεφ συνήθιζε να λέει στους μαθητές του να κάνουν ανόητες, παράλογες δουλειές και να είναι υπεύθυνοι. Για παράδειγμα, μπορεί να έλεγε σε ένα μαθητή να σκάψει μια τρύπα. Ολόκληρη τη μέρα ο μαθητής έσκαβε. Ήταν σκληρή δουλειά και ο άνθρωπος ίδρωνε.
Το βράδυ, ο Γκουρτζίεφ ερχόταν και του έλεγε να κλείσει την τρύπα, να βάλει πίσω το χώμα, μέσα στην τρύπα.
Την επόμενη μέρα, ο Γκουρτζίεφ μπορεί να έλεγε πάλι στο μαθητή να σκάψει μια άλλη τρύπα. Ο μαθητής αναρωτιόταν τι επρόκειτο να συμβεί, το βράδυ όμως ο Γκουρτζίεφ ερχόταν και του έλεγε πάλι να κλείσει την τρύπα.
Κι έλεγε στους μαθητές του να είναι υπεύθυνοι!
Αυτό που προσπαθούσε να πει ο Γκουτζίεφ είναι ότι αν ψάχνεις να βρεις χρησιμότητα, τότε όλη η ζωή είναι άχρηστη.
Είναι σαν να σκάβεις τρύπες και να τις ξανακλείνεις. Τρως κάθε μέρα κι ύστερα αποβάλλεις το φαγητό έξω από το σώμα. Γεμίζεις την τρύπα στο στομάχι κι ύστερα την αδειάζεις.
Κάθε νύχτα πηγαίνεις για ύπνο και κάθε πρωί σηκώνεσαι.
Κι αυτό συνεχίζεται και συνεχίζεται, μέχρι που μια μέρα πεθαίνει κανείς.
Το όλο πράγμα είναι έτσι ακριβώς.
Ο Γκουρτζίεφ όμως λέει ότι δεν είναι εκεί το ζήτημα. Λέει να εργάζεσαι όσο πιο υπεύθυνα γίνεται, σαν να εξαρτώνται πολλά από αυτό, να κάνεις τη δουλειά σου με πλήρη εγρήγορση.
Σταματούσε το μαθητή του από την παράλογη δουλειά που τον είχε βάλει να κάνει, μόνο όταν έβλεπε ότι είχε γίνει υπεύθυνος.
Μερικές φορές, αυτό μπορεί να έπαιρνε μήνες. Επί τρεις μήνες, ο άνθρωπος μπορεί να έσκαβε τρύπες και το βράδυ να τις έκλεινε.
Μερικές φορές, οι άνθρωποι έφευγαν από τον Γκουρτζίεφ, επειδή τους τρέλαινε.
Ήξερες από την αρχή πως ήταν κάτι άχρηστο.
Αν όμως επέμενες σ’ αυτό, σιγά – σιγά εμφανιζόταν μια τρομερή ομορφιά.
Η τρύπα δεν είχε πια καμία σημασία.
Τώρα η έμφαση ήταν στη συνειδητότητα.
Κάνοντάς το με αγάπη, σιγά – σιγά, ξεχνούσες το σκοπό.
Απλώς απολάμβανες τη στιγμή.