Η γοητεία του να αφήνεσαι

Αφήνομαι: παθητική φωνή του ρήματος αφήνω
Αρχαία ελληνικά: ἀφίημι
Ετυμολογία: ἀπό  + ἵημι
Συνώνυμες λέξεις: χαλαρώνω, ενδίδω, εμπιστεύομαι

Πόσο δύσκολο είναι για τον καθένα από εμάς να χαλαρώσει και να εμπιστευτεί; Να ενδώσει και να εμπιστευτεί τον εαυτό του σε κάποιον ή σε κάτι άλλο;

Επαφίεμαι
Τι όμορφα που αντηχεί στ’ αυτιά η μελωδία αυτής της λέξης..
Εμπιστεύομαι χωρίς ενδοιασμούς
Η ζωή κυλά γρήγορα. Πολύ γρήγορα.

Και κάπου εδώ έρχεται η φύση. Η φύση με τα εκατομμύρια θαύματά της για να μας υπενθυμίσει τη θνησιμότητα όλων των πραγμάτων.

Σκέψου τη ζωή σαν ένα ρυάκι που ταξιδεύει καθημερινά ανάμεσα σε κάμπους ή βουνά με σκοπό να καταλήξει και να ενωθεί με τη θάλασσα. Την πρωταρχική Πηγή. Αυτό που οφείλεις, λοιπόν, να κάνεις πριν έρθει αυτή η ένωση με το Θείο, την πηγή των Πάντων, είναι μια παύση να πιείς νερό να ξεδιψάσεις, να ΖΗΣΕΙΣ, να ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ.

Ή ακόμη καλύτερα μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου σαν μια κάμπια. Και όπως κάθε κάμπια, λίγες μέρες μετά τη γέννησή της αρχίζει να υφαίνει γύρω από το σώμα της το μεταξωτό κουκούλι της. Ένα μαγικό «μπαούλο» μέσα στο οποίο θα κρυφτεί η χρυσαλλίδα και πριν καν το συνειδητοποιήσει θα έχει εκκολαφθεί σε μια πανέμορφη, πολύχρωμη πεταλούδα. Πριν γίνεις, λοιπόν, μια «μπαλαρίνα» των λουλουδιών, πριν εκπληρώσεις τον σκοπό σου πάνω στη γη, αναλογίσου λίγο την πνευματική διάσταση της λέξης ΤΩΡΑ.

Τ-Ω-Ρ-Α. Μια λέξη. Τέσσερα μόνο γράμματα. Λέξη συνώνυμη: ΠΑΡΟΝ.
Ονειρευόμαστε όλοι τη στιγμή που θα γίνουμε πεταλούδα, τη στιγμή που θα αγγίξουμε το όνειρο, τη στιγμή που θα έχουμε πλέον ανοίξει τα φτερά μας. Τι γίνεται όμως μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή; Πώς διαχειριζόμαστε τον χρόνο μας, το πολυτιμότερο αγαθό που δόθηκε στην ανθρωπότητα;
Σκεφτόμαστε το ΜΕΤΑ και ξεχνάμε να ΑΝΑΠΝΕΥΣΟΥΜΕ.
Σκεφτόμαστε το ΜΕΛΛΟΝ και ξεχνάμε το ΤΩΡΑ.
Σκεφτόμαστε τον ΣΤΟΧΟ και ξεχνάμε να το ΖΗΣΟΥΜΕ.

Λόγια, δεύτερες σκέψεις, φόβοι, ενοχές παρουσιάζονται κάθε λεπτό της ημέρας, διεκδικώντας την προσοχή μας, κλέβοντας τη στιγμή και κρατώντας μας μακριά από την απόλαυση. Την απόλαυση της δικιάς μας στιγμής. Έρχεται όμως η ώρα που προστίθενται όλες αυτές οι στιγμές μαζί.. Και τότε οι στιγμές, γίνονται ώρες και οι ώρες-μέρες και οι μέρες-χρόνια, συνθέτοντας έτσι το παζλ της ζωής.

Μια ζωή από χαμένες στιγμές που θυσιάστηκαν στο βωμό του φόβου και της ανασφάλειας. Όταν, λοιπόν, συναισθήματα χαμηλής συχνότητας όπως ο φόβος, το μίσος, η ζήλια και ο θυμός διαπερνούν συνέχεια την σκέψη μας και το κορμί μας καταλήγουμε όχι μόνο να καταστρέφουμε τη μαγεία της στιγμής αλλά και εν τέλει την ίδια τη ζωή.

Είναι αυτή η μαγική και ανεπανάληπτη στιγμή που επαφίεσαι στα χέρια κάποιου άλλου ανθρώπου, στο χάδι ενός όμορφου ηλιοβασιλέματος, στο άρωμα ενός μοσχοβολιστού, ζεστού καφέ, στη γεύση μιας λαχταριστής, καυτής καρμπονάρας.. Η στιγμή που επαφίεσαι στην αγκαλιά του Ουρανού και της Γης και αφήνεις τη ζωή να σε οδηγήσει εκεί που αυτή ξέρει.

Είναι τόσο εύκολο να αφήσεις το νου σου να τρέχει και να αναπολεί στιγμές του παρελθόντος, να σχεδιάζει ή να ανησυχεί για το αύριο που μπορεί να έρθει. Γιατί Μπορεί να έρθει. Τίποτα δεν είναι βέβαιο, ούτε καν για τα επόμενα 5 δευτερόλεπτα. Το μόνο που υφίσταται είναι το ΤΩΡΑ. Το δύσκολο είναι να ζούμε στο ΠΑΡΟΝ. Στο ΕΔΩ και στο ΤΩΡΑ. Να απομονώνουμε κάθε σκέψη και να απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε την εκάστοτε στιγμή που το κάνουμε. Τι μπορείς, λοιπόν, να κάνεις για να γίνουν τα δύσκολα εύκολα;

ΕΥΚΟΛΟ- ΔΥΣΚΟΛΟ: Ίδια ρίζα- διαφορετική πρόθεση- εξολοκλήρου αντίθετο νόημα
Μια σκέψη, δυο γράμματα και όλα αλλάζουν.

Φέρε στο νου τα συναισθήματα που βίωνες όταν ήσουν παιδί. Βρες αυτή την ανεμελιά, την ξενοιασιά, την παιχνιδιάρικη διάθεση και τον αυθορμητισμό των παιδικών σου χρόνων. Γερνάμε όχι επειδή μεγαλώνουμε αλλά επειδή σταδιακά χάνουμε το παιδί που έχουμε μέσα μας.

Κάθε φορά που κάτι πάει να σου αποσπάσει την προσοχή και να κλέψει χρόνο από τη στιγμή σου, κλείσε τα μάτια και σκέψου με τι ασχολείσαι εκείνη ακριβώς την ώρα. Βούτα ξανά στη στιγμή σου και βίωσε αυτό που κάνεις στο 100% του εαυτού σου. Νιώσε κάθε κύτταρο που αναπνέει να παραδίνεται στον χωροχρόνο του σύμπαντος.

Κάνε πράξη τη λέξη: ΕΠΑΦΙΕΜΑΙ.
ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ. ΧΑΛΑΡΩΝΩ. ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ.

Αυτή είναι η γοητεία του να αφήνεσαι.