Πέτα τη μάσκα και ζήσε για σένα!

Και έρχεται η μέρα που ξυπνάς και χάνεσαι, στέκεσαι μπρος στον καθρέφτη και σου φαίνεται άγνωστο τελείως το πρόσωπο που αντανακλάται – ποιος είσαι; Το ερώτημα και μόνο, σου προκαλεί, ένα μικρό εσωτερικό πανικό… Και τι να επιλέξεις; Μα και να ξέρεις τι, και οι επιθυμίες σου όλες να΄ναι παρούσες, δε θα τολμήσεις… Αφού διστάζεις και φοβάσαι, νιώθεις χαμένος, και για αυτό νευριάζεις και θυμώνεις με σένα – με τη δειλία και την αναποφασιστικότητά σου!

Κάποτε, ρωτάς τους άλλους κοιτώντας τους στα μάτια, και τότε οι απαντήσεις είναι τριων λογιών. Άλλοι σε καθυσυχάζουν με τις τυπικές, γνωστές τετριμμένες κουβέντες πως όλα βαίνουν καλώς, άλλοι απορούν και βουβαίνονται γιατί νιώθουν ότι, έτσι και απαντήσουν, η απάντηση απειλεί να πνίξει και τους ίδιους, και άλλοι θυμώνουν αμέσως και αρχίζουν να σε ρωτάνε τι δεν πάει καλά με σένα, σου κολλάνε και μερικές ταμπέλες μαζί, αχάριστος και απαιτητικός, και ξεφυσώντας αγανακτισμένα, προσπαθούν να ξεμπερδέψουν με το ερώτημά σου!

Μα εσύ νιώθεις κλεισμένος σ’ ένα γιγάντιο κουτί, περιτριγυρισμένος από τοίχους που σε πλακώνουν, και όπου να κοιτάξεις αδιέξοδο… τα μάτια σου βλέπουν μόνο τείχους συμπαγείς! Ξέρεις γιατί; Επειδή μεγάλωσες έτσι, επειδή οι προηγούμενες εμπειρίες σου στοιβάχτηκαν και έχτισαν θεόρατους τείχους από απαγορεύσεις και πρέπει!

Επειδή, απλά, μεγάλωσες και μεγαλώσαμε σε μια οικογένεια που ήξερε να μας περιορίζει, να μας λέει ποιές είναι οι διαθέσιμες επιλογές μας, να διαλέγει εκείνη αντί για μας, και έπειτα, να μας διαβεβαιώνει ότι αυτό είναι το σωστό!

Μεγαλώσαμε σε μια οικογένεια που μας ζητούσε απεγνωσμένα να παίξουμε ένα ρόλο που εκείνη είχε προαποφασίσει – και μας ζητούσε μάλιστα, διαρκώς, να μπούμε στο πετσί αυτού του ρόλου, να προσποιούμαστε όσο πιο πετυχημένα αυτό που θέλουν να είμαστε, ώστε η συμπεριφορά μας να ευχαριστεί τους άλλους, να εκπληρώνει τις επιθυμίες τους!

Μεγαλώσαμε σε μια οικογένεια που μας έμαθε να φοράμε βολικά άδεια χαμόγελα, μάσκες κούφιες με προκαθορισμένες σκέψεις και απόψεις, να κινούμαστε μηχανικά και συντηρητικά, να μας απασχολεί τι θα πουν οι άλλοι, αν θα μας εγκρίνουν ή θα μας απορρίψουν και να θάβουμε επιθυμίες και συναισθήματα!

Γιατί, χτίσαμε την ύπαρξή μας σύμφωνα με τις προδιαγραφές των άλλων, μα όχι των δικών μας! Και τώρα τρομάζουμε, απλούστατα επειδή μάθαμε να είμαστε η ηχώ των άλλων, η φωνή που εκφράζει τους άλλους, μα όχι εμάς! Και η μάσκα που φοράμε, μας κουράζει, μας πνίγει σιγά σιγά!

Γι΄αυτό, πέτα τη μάσκα, και ζήσε για σένα! Ξαναδές το πρόσωπο στον καθρέφτη, προσεκτικά και διερευνητικά αυτήν τη φορά, παρατήρησέ το καλά και ξεκίνα να το  γνωρίζεις και να το αποδέχεσαι – επιλέγοντας, αντί για την αφήγηση των άλλων, τη δική σου, μοναδική αφήγηση για το ποιος είσαι!

 Πέτα τη μάσκα, και αντί να ζεις αποκλειστικά από και για την χαρά των άλλων, ζήσε με τη δική σου χαρά, τη δική σου ακέραιη χαρά για την ύπαρξή σου!