Οι θύελλες

Οι άνθρωποι φοβούνται τις θύελλες. Τους έχουν μάθει πως πρέπει να είναι "μικροί Βούδες", να περιμένουν ατάραχοι και να "σκέφτονται θετικά". Τους έχουν μάθει να υπομένουν με καρτερικότητα και πίστη, μέχρι κάτι ν' αλλάξει, να έρθει είτε η τιμωρία (σε όσους "το αξίζουν") ή η ανταμοιβή (σε αυτούς που "υπέφεραν").

Οι θύελλες ξεσηκώνουν τα πάντα και είναι πάντα απρόβλεπτες. Πόσο άβολο είναι που μαθαίνουμε να προσπαθούμε να ελέγχουμε και να προβλέπονται τα πάντα στη ζωή μας. Εδώ όμως δεν χωράνε ούτε καφετζούδες ούτε προγραμματισμοί, ούτε στρατηγική.

Σε ξεσηκώνει και σε πετάει, δεν ξέρεις πού ή πώς θα προσγειωθείς, τι θα ξαναβρείς και τι όχι, τι θα χρειαστεί να κάνεις, να αλλάξεις, να δεις. Άμεσα, όλα μαζί πολλές φορές, χωρίς το χρόνο να "συσκεφθείς με τον εαυτό σου" ή με όποιον έμαθες να εμπιστεύεσαι. Αποφασίζεις, αποδέχεσαι, ρισκάρεις, προσγειώνεσαι, σηκώνεσαι, μετακινείσαι και πάλι από την αρχή.

Ούτε γνωρίζεις πότε θα τελειώσει, πόσο τεράστια ή μικρή είναι η κάθε θύελλα. Αλλά δεν την αποφεύγεις. Αν θέλεις να είσαι πραγματικά ελεύθερος, δεν δειλιάζεις. Δεν μπορείς! Όλα φωνάζουν μέσα σου πως μόνο έτσι θα βγάλεις φτερά, θα ταξιδέψεις σε άγνωστα μέρη, θα απαγκιστρωθείς από τις αλυσίδες που σε κρατούσαν δέσμιο.

Πρέπει να κάνεις το φόβο σύμμαχο, να έχεις αλλάξει αυτά που σου έχουν μάθει...ν' αποφεύγεις και να φοβάσαι το φόβο δηλαδή, να τον θεωρείς "κακό", εχθρό. Πρέπει να έχεις αλλάξει πολλές έννοιες, να έχεις μυηθεί, να έχεις προετοιμαστεί, να έχεις δουλέψει. Δεν υπάρχει χρόνος για εξηγήσεις, αναλύσεις, πίκρες και κλάματα. Είναι ώρα για δράση: τη δράση που Είσαι, που έχεις γίνει! Και εμπιστεύεσαι...

Από τη μια στιγμή στην άλλη, μπορεί να πεθάνεις, να εξαφανιστείς, να πρέπει να ξεχάσεις όλα όσα ήξερες. Σε κάποιες φευγαλέες στιγμές ηρεμίας, ανάμεσα στη θύελλα, θυμάσαι...Μα ναι, υπήρχαν σημάδια, προμηνύματα, ενδείξεις. Το διαισθάνθηκες, αν και δεν μπορούσες να προβλέψεις το τι και το πώς, ούτε το πότε.

Ο θάνατος είναι αναγκαίος...με όποια μορφή! Καμία αναγέννηση δεν γίνεται χωρίς θάνατο. Είναι φυσική διαδικασία της ζωής, που εκπαιδευόμαστε με χιλιάδες ταμπού και δεισιδαιμονίες να φοβόμαστε. Κι όμως, όλη η εκπαίδευσή σου, ήταν μια μύηση θανάτου. Μόνο μετά, σού φανερώνονται οι λέξεις. Το αισθάνεσαι, το βιώνεις, περνάς μέσα από τούνελ και κολάσεις, τα οποία έχεις όμως ήδη ανατρέψει μέσα σου και ο νους σου γίνεται ο πιο πιστός σου ακόλουθος.

Ο διαμελισμός είναι καθολικός, απόλυτος, συνθλιπτικός. Εξετάζεις και ταυτόχρονα καλλιεργείς τη δύναμή σου....όχι τη συνηθισμένη δύναμη που επιβάλλεται, πανικοβάλλεται και εκτοξεύει βέλη προς όλες τις κατευθύνσεις. Αλλά την πραγματική δύναμη, που δίνει ώθηση και σε σένα αλλά και στους άλλους, που αλλάζει τα δεδομένα, που κινεί την ενέργεια, που δημιουργεί, από τις στάχτες σου. Δεν φαίνεται, καταπολεμείται βάναυσα και σκληρά, γίνεται αόρατη και ορατή προσπάθεια να συγκρατηθεί, μα δεν γίνεται! Είναι ανώτερη γιατί δεν προσκολλάται, δεν ψάχνει εύσημα, κέρδη και μετάλλια. Είναι τιμή, είναι "λεπτή" ενέργεια αγάπης....παντοδύναμης!

Έχεις ευθύνη, όσα αντιλαμβάνεσαι. Και όση ευθύνη αναλαμβάνεις, τόση ταπεινότητα κατακτάς. Δεν γίνεται αλλιώς. Διαφορετικά, περνάς εύκολα στην αντίπερα όχθη, στην κατάχρηση, και η πτώση, η πνευματική σου πτώση γίνεται δεδομένη.

Είναι εκπληκτικό, ότι όσο γοργά και αλυσιδωτά έρχονται οι θύελλες και ό,τι σύρουν μαζί τους, τόσο επιβραδύνεται ο χρόνος, τόσο σταματά η γραμμικότητα και αντιλαμβάνεσαι μέσω διευρυμένης θέασης, όλα όσα φαίνονταν ακατανόητα ή στάσιμα. Μετέωρη, με την προσοχή στην ισορροπία, γίνεσαι ένα με τη ζωή, αφήνοντας ό,τι είναι νεκρό να φύγει, ό,τι δεν λειτουργεί ν' αλλάξει, ότι είναι νέο να γεννηθεί. Δεν ελέγχεις τίποτα...και ούτε χρειάζεται.