ΣΤΑΣΙΜΟΝ Α΄
ΧΟ. εὐίππου, ξένε, τᾶσδε χώ- [στρ. α]
ρας ἵκου τὰ κράτιστα γᾶς ἔπαυλα,
670 τὸν ἀργῆτα Κολωνόν, ἔνθ᾽
ἁ λίγεια μινύρεται
θαμίζουσα μάλιστ᾽ ἀη-
δὼν χλωραῖς ὑπὸ βάσσαις,
τὸν οἰνωπὸν ἔχουσα κισ-
675 σὸν καὶ τὰν ἄβατον θεοῦ
φυλλάδα μυριόκαρπον ἀνάλιον
ἀνήνεμόν τε πάντων
χειμώνων· ἵν᾽ ὁ βακχιώ-
τας ἀεὶ Διόνυσος ἐμβατεύει
680 θείαις ἀμφιπολῶν τιθήναις.
θάλλει δ᾽ οὐρανίας ὑπ᾽ ἄ- [αντ. α]
χνας ὁ καλλίβοτρυς κατ᾽ ἦμαρ αἰεὶ
νάρκισσος, μεγάλαιν θεαῖν
ἀρχαῖον στεφάνωμ᾽, ὅ τε
685 χρυσαυγὴς κρόκος· οὐδ᾽ ἄυ-
πνοι κρῆναι μινύθουσιν
Κηφισοῦ νομάδες ῥεέ-
θρων, ἀλλ᾽ αἰὲν ἐπ᾽ ἤματι
ὠκυτόκος πεδίων ἐπινίσεται
690 ἀκηράτῳ σὺν ὄμβρῳ
στερνούχου χθονός· οὐδὲ Μου-
σᾶν χοροί νιν ἀπεστύγησαν, οὐδ᾽ αὖ
ἁ χρυσάνιος Ἀφροδίτα.
ἔστιν δ᾽ οἷον ἐγὼ γᾶς [στρ. β]
695 Ἀσίας οὐκ ἐπακούω,
οὐδ᾽ ἐν τᾷ μεγάλᾳ Δωρίδι νάσῳ
Πέλοπος πώποτε βλαστόν,
φύτευμ᾽ ἀχείρωτον αὐτοποιόν,
ἐγχέων φόβημα δαΐων,
700 ὃ τᾷδε θάλλει μέγιστα χώρᾳ,
γλαυκᾶς παιδοτρόφου φύλλον ἐλαίας·
τὸ μέν τις οὐ νεαρὸς οὐδὲ γήρᾳ
συνναίων ἁλιώσει χερὶ πέρσας·
ὁ γὰρ αἰὲν ὁρῶν κύκλος
705 λεύσσει νιν Μορίου Διὸς
χἀ γλαυκῶπις Ἀθάνα.
ἄλλον δ᾽ αἶνον ἔχω μα- [αντ.]
τροπόλει τᾷδε κράτιστον,
δῶρον τοῦ μεγάλου δαίμονος, εἰπεῖν,
710 ‹˘ ˘› αὔχημα μέγιστον,
εὔιππον, εὔπωλον, εὐθάλασσον.
ὦ παῖ Κρόνου, σὺ γάρ νιν εἰς
τόδ᾽ εἷσας αὔχημ᾽, ἄναξ Ποσειδάν,
ἵπποισιν τὸν ἀκεστῆρα χαλινὸν
715 πρώταισι ταῖσδε κτίσας ἀγυιαῖς·
ἁ δ᾽ εὐήρετμος ἔκπαγλ᾽ ἁλία χερ-
σὶ παραπτομένα πλάτα
θρῴσκει, τῶν ἑκατομπόδων
Νηρῄδων ἀκόλουθος.
***
ΣΤΑΣΙΜΟ ΠΡΩΤΟ
ΧΟ. Σε χώρα ήλθες, ξένε,μ᾽ έμορφα άλογα, στο ωραιότερο670μέρος της γης, στον Κολωνό, με το λευκό του χώμα,όπου μελωδικά το αηδόνι κελαηδεί,φωλιάζοντας σε καταπράσινες βαθιέςκοιλάδες, κρυμμένο στον σκουρόχρωμο κισσό,675στο άβατο άλσος του θεού,πολύκαρπο, από τον ήλιο απρόσβλητοκι απ᾽ τον αγέρα κάθε καταιγίδας.Εδώ περιδιαβάζειο βακχικός Διόνυσος και γύρω του680οι Νύμφες που τον τρέφουν.
Εδώ, όταν χαράζει, κι ο ουρανόςσταλάζει τη δροσιά του,ανθίζουν ο νάρκισσος υπέροχος,με τα λουλούδια του σαν ρώγες,στεφάνι αρχαίο για τις δυο θεές,685κι ο κρόκος ο χρυσόξανθος.Εδώ οι ροές του Κηφισσούακοίμητες ποτέ δεν ησυχάζουν,μόνο ακατάπαυστα κυλούνστα ρείθρα του, κι εκείνος690με το γάργαρο νερό τουαρδεύει τους λειμώνες,γρήγορα να καρπίσουνστη γη μας την ευρύστερνη.Αυτόν τον τόπο δεν τον αποστρέφονται μήτεοι Μούσες κι οι χοροί τους μήτεμε το χρυσό της χαλινάριη Αφροδίτη.
Υπάρχει εδώ ένας βλαστός,τέτοιος δεν άκουσα ποτένα βλάστησε ή στης Ασίας το χώμα695ή στο μεγάλο δωρικό νησίτου Πέλοπα, βλαστός αυτόφυτος,αχειροποίητος, φόβητρο στων εχθρώντα βέλη, ευδοκιμεί και θάλλει700σ᾽ αυτή τη χώρα πιο πολύ:η ελιά με το γλαυκό της φύλλωμα,η παιδοτρόφος, κι αυτή κανείς,νέος ή γέρος, δεν μπορείνα τη χαλάσει, να την ξεριζώσει,γιατί την προστατεύειμε τ᾽ άγρυπνό του μάτι705ο Μόριος Δίας κι η γλαυκώπιςΑθηνά.
Έχω ένα ακόμη έπαινο να πωπιο δυνατό γι᾽ αυτή την πόλη,τη μητρόπολή μας, δώροθεού μεγάλου, δικό τους και δικό μου710καύχημα:άλογα ωραία, πουλάρια ωραία,ωραία θάλασσα.Ω γιε του Κρόνου, άναξ Ποσειδών,εσύ περήφανη την ύψωσες την πόλη,όταν πρώτη φορά στους δρόμους μας715βρήκες το χαλινάρι που δαμάζειτ᾽ άλογα.Μ᾽ εσένα πάλι το καλό κουπίστα χέρια του θαλασσινού αρμοσμένο,σαν από θαύμα αναπηδά παφλάζονταςστο κύμα, ενώ μπροστάπενήντα Νηρηίδες σέρνουν τον χορόμε τα εκατό τους πόδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου