Ποιος με καταδίκασε σε αυτό το ατέλειωτο θέατρο

Μέσα σε δυο μήνες μεγαλώσαμε κατά δέκα χρόνια
Γίναμε ρολόγια καλοκουρδισμένα
οι λεπτοδείκτες τρέχουν και μονάχα η λογική προλαβαίνει να τους ακολουθήσει
Το συναίσθημα έμεινε πίσω στη στροφή

Πώς περνάει έτσι ανελέητα ο χρόνος
πώς δε ντρέπεται να μας προσπερνάει έτσι

Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνεις αυτό που θέλεις πραγματικά;
Και πότε γίνεσαι εγωιστής;
Πότε θύτης και πότε θύμα;

Πότε έγινα εγώ και τα δύο;
Πώς άφησα τον εαυτό μου να καταλήξει εκεί;
Πότε επιτέλους θα βρω λίγη γαλήνη και θα μπορέσω να μείνω εκεί ευτυχισμένη
χωρίς να ψάχνομαι για δυσκολίες και δάκρυα;

Ποιος με καταδίκασε σε αυτό το ατέλειωτο θέατρο...
ποιος εαυτός με τιμωρεί
και γιατί παλεύουν όλοι μεταξύ τους..

Γιατί κανείς δε μ' αφήνει να ησυχάσω;

Κάνω σα μικρό παιδί με τα τόσα μου γιατί και πως
σα μικρό παιδί εγκλωβισμένο σε ένα ενήλικο σώμα
χωρίς την πολυτέλεια να τρέχει, να παίζει, να πέφτει
κι αντί να κλαίει, να γελάει

Μακάρι να σκούριαζε η αλυσίδα του ποδηλάτου μου
μα τώρα πια σκουριάζει η αλυσίδα του μυαλού μου
και σκοντάφτω συνέχεια στις λασπωμένες σκέψεις μου

Τώρα πια η κάθε πτώση μου στοιχίζει δυο μελανιές στα γόνατα και μία στην καρδιά.