Και τι είναι τελικά αυτό που χρειάζεται να έχει ο σύγχρονος άνθρωπος για να επιβιώσει της εποχής του; Αυτή η συγκεκριμένη ερώτηση πυροδότησε μια ολόκληρη πορεία σκέψεων, πράγματι αναρωτήθηκα, ποιό να είναι άραγε εκείνο το χαρακτηριστικό που θα μπορούσε να μας βοηθήσει στο σήμερα, στην πραγματικότητα που ζούμε εδώ και τώρα;Έκανα μια σύντομη ιστορική αναδρομή στο μυαλό μου, καλά λίγο και στο Wikipedia, ώστε να παρατηρήσω στις πολύ βασικές παγκόσμιες ιστορικές περιόδους ποια ήταν τα χαρακτηριστικά που είχαν οι άνθρωποι στην εκάστοτε χρονική στιγμή, που τους βοήθησαν να ενσωματωθούν στην κοινωνία της εποχής τους και να παραδώσουν τη ζωή στην επόμενη γενιά.
Ξεκίνησα λοιπόν από την Παλαιολιθική/Νεολιθική εποχή και σκέφτηκα πως τότε το βασικότερο χαρακτηριστικό που έπρεπε να κατέχει ο άνθρωπος ήταν το ένστικτο της επιβίωσης. Κυριολεκτικά το ζήτημα ήταν να επιβιώσει από τις επιθέσεις ζώων, άλλων ανθρώπων, καιρικών φαινομένων. Στη συνέχεια, στα χρόνια της αρχαίας ιστορίας, το χαρακτηριστικό που τον βοήθησε να πάει παρακάτω ήταν η ανάλυση. Ο αρχαίος άνθρωπος είχε ανάγκη να επεξηγήσει τα πάντα, φυσικά φαινόμενα, συμπτώματα οργανισμού, τη συμπεριφορά του, η ανάλυση αυτή τον οδήγησε στην επιστήμη, την τέχνη, την φιλοσοφία.
Ύστερα από την ανάπτυξη του αρχαίου κόσμου, ο Μεσαίωνας απαίτησε από τον τότε σύγχρονο άνθρωποσυντηρητισμό. Πράγματι, επιβίωνε ότι μπορούσε να εξηγηθεί ορθολογιστικά, σχεδόν δογματικά, η σταθερότητα και η παλινδρόμηση στην ανάπτυξη αποτέλεσαν εργαλεία επιβίωσης για τον άνθρωπο που έζησε στον Μεσαίωνα, αντίθετα στην Αναγέννηση το στοιχείο εκείνο που χαρακτήρισε τους ανθρώπους της εποχής ήταν η πρωτοπορία. Η ευρηματικότητα, η ευφυΐα και ο πρωτότυπος τρόπος σκέψης πήραν χώρο και βοήθησαν στη μετάβαση της νέας περιόδου. Όταν η παγκόσμια ιστορία υποδέχτηκε το νέο της κεφάλαιο, τον Α' και Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι άνθρωποι της εποχής καλλιέργησαν περισσότερο απ' όλα το στοιχείο της συλλογικής σκέψης, λειτούργησαν ομαδικά. Τότε, σημασία είχε η πατρίδα, προσωπικά όνειρα και φιλοδοξίες παραγκωνίστηκαν.
Φτάνοντας στο σήμερα, την εποχή της Παγκοσμιοποίησης, μου έγινε φανερό ότι κουβαλάμε από τις προηγούμενες γενιές εμπειρία, τραύματα, προβλήματα και λύσεις να τα ξεπερνάμε. Όμως, η εποχή μας χαρακτηρίζεται μεταβατική και καινούργια, στην ιστορία μας δεν έχουμε ξαναζήσει πόλεμο χωρίς όπλα, στις προηγούμενες εποχές ήταν ξεκάθαρο ποιος ήταν ζωντανός και ποιος νεκρός, αφορούσε βιολογικά αίτια, οπότε η διάκριση προφανής. Σήμερα, επιτρέπεται σε όλους μας να ζήσουμε, αυτό δε σημαίνει όμως ότι το κάνουμε κιόλας. Τίποτα από όσα ξέραμε δε φαίνεται να πιάνει: ο θεσμός του γάμου έχει στατιστικά αποτύχει, δουλειά δε βρίσκουμε πλέον μέσω αγγελίας και η επαφή με τους φίλους μας γίνεται όλο και πιο τυπική. Ο σύγχρονος άνθρωπος βιώνει αποξένωση και μοναξιά και η εντύπωσή μου είναι μεγάλη από τη μια, γιατί πράγματι κουβαλάμε έτη πολλά εμπειρίας, από την άλλη πιστεύω στη φράση που υποστηρίζει ότι τα οχυρά καταλαμβάνονται από μέσα.
Προσωπική λοιπόν άποψη, σύμφωνα με το πώς βιώνω εγώ τον κόσμο, εκείνο που χρειάζεται να γίνει ο σύγχρονος άνθρωπος είναι συνδυαστικός. Πράγματι, φαίνεται ότι έχει έρθει η στιγμή να εξαργυρώσει τους αιώνες εμπειρίας που έχει, αφού βίωσε πως να είσαι συντηρητικός και πως πρωτοπόρος, πως να επιβιώνεις και πως να φιλοσοφείς, πληροφορίες που έχουν φτάσει μέχρι σήμερα και έχουμε όλοι πάρει. Παρόλα αυτά οφείλει να μπει στη νέα εποχή ταυτόχρονα σαν άπειρος, άρα και ανοιχτός στο διαφορετικό που τώρα χτίζεται και δε φέρει ακόμα τίτλο.Θα συμβούλευα λοιπόν, να συνδυάσει την εμπειρία με την απειρία, τη νόηση με το συναίσθημα, την ατομική του εξέλιξη με τη συλλογική πορεία.
Αν καταφέρουμε και γεφυρώσουμε το τρομαχτικό σχίσμα ανάμεσα σε αντίθετα χαρακτηριστικά και κάνουμε χώρο ώστε να είμαστε όχι μόνο το ένα, αλλά και το άλλο, συνθέσουμε τις ατομικές μας ιδιότητες και τις ενσωματώσουμε στην ομαδική συνειδητότητα, τότε θα παραστούμε μάρτυρες της γέννησης μια νέας εποχής, όχι μόνο στην τέχνη και την επιστήμη, αλλά και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, στη θέση που έχει ο άντρας και η γυναίκα σήμερα και στον τρόπο που μεταξύ μας σχετιζόμαστε.
Αν δεδομένο είναι ότι μια νέα εποχή αναγεννιέται, τότε ζητούμενο είναι το πώς θα τη διαχειριστούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου