ΑΡΧΑΪΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ, ΠΙΝΔΑΡΟΣ - •Πυθιονίκαις I - Ἱέρωνι Αἰτναίῳ ἅρματι (1.81-1.100)

καιρὸν εἰ φθέγξαιο, πολλῶν πείρατα συντανύσαις [στρ. ε]
ἐν βραχεῖ, μείων ἕπεται μῶμος ἀνθρώ-
πων· ἀπὸ γὰρ κόρος ἀμβλύνει
αἰανὴς ταχείας ἐλπίδας,
ἀστῶν δ᾽ ἀκοὰ κρύφιον θυμὸν βαρύ-
νει μάλιστ᾽ ἐσλοῖσιν ἐπ᾽ ἀλλοτρίοις.
85 ἀλλ᾽ ὅμως, κρέσσον γὰρ οἰκτιρμοῦ φθόνος,
μὴ παρίει καλά. νώμα δικαίῳ
πηδαλίῳ στρατόν· ἀψευ-
δεῖ δὲ πρὸς ἄκμονι χάλκευε γλῶσσαν.

εἴ τι καὶ φλαῦρον παραιθύσσει, μέγα τοι φέρεται, [αντ. ε]
πὰρ σέθεν. πολλῶν ταμίας ἐσσί· πολλοὶ
μάρτυρες ἀμφοτέροις πιστοί.
εὐανθεῖ δ᾽ ἐν ὀργᾷ παρμένων,
90 εἴπερ τι φιλεῖς ἀκοὰν ἁδεῖαν αἰ-
εὶ κλύειν, μὴ κάμνε λίαν δαπάναις·
ἐξίει δ᾽ ὥσπερ κυβερνάτας ἀνήρ
ἱστίον ἀνεμόεν {πετάσαις}. μὴ δολωθῇς,
ὦ φίλε, κέρδεσιν ἐντραπέ-
λοις· ὀπιθόμβροτον αὔχημα δόξας

οἶον ἀποιχομένων ἀνδρῶν δίαιταν μανύει [επωδ. ε]
καὶ λογίοις καὶ ἀοιδοῖς. οὐ φθίνει Κροί-
σου φιλόφρων ἀρετά.
95 τὸν δὲ ταύρῳ χαλκέῳ καυτῆρα νηλέα νόον
ἐχθρὰ Φάλαριν κατέχει παντᾷ φάτις,
οὐδέ νιν φόρμιγγες ὑπωρόφιαι κοινανίαν
μαλθακὰν παίδων ὀάροισι δέκονται.
τὸ δὲ παθεῖν εὖ πρῶτον ἀέθλων·
εὖ δ᾽ ἀκούειν δευτέρα μοῖρ᾽· ἀμφοτέροισι δ᾽ ἀνήρ
100 ὃς ἂν ἐγκύρσῃ καὶ ἕλῃ, στέφανον ὕψιστον δέδεκται.
***
Αν πεις τον λόγο τον σωστό κι αν τα πολλά μπορέσεις [στρ. ε]νήματα να τα πυκνοϋφάνεις,θα ᾽ναι πιο μικρός ο ψόγος των ανθρώπων·γιατί η βαρετή η χόρταση τις βιαστικές στομώνει ελπίδες·και τίποτα δεν είναι πιο βαρύ στα μύχια της καρδιάς των πολιτώνπαρά ν᾽ ακούν για τις χαρές των άλλων.85Αλλά —καλύτερα να σε φθονούν παρά να σε οικτίρουν—μην παραλείψεις τα έργα τα καλά. Κυβέρνα με πηδάλιο δίκαιοτον λαό και χάλκευε τη γλώσσα σου στ᾽ αμόνι της αλήθειας.
Αν κάτι, έστω και μικρό, λοξά σού ξεσπιθίσει, μεγάλο θα φανεί, [αντ. ε]γιατί έρχεται από σένα.Για πράγματα πολλά φροντίζεις, και μάρτυρες πολλοίγια κάθε πράξη, καλή ή κακή, θα γίνουν πιστευτοί.Κράτα γενναιόδωρη τη διάθεσή σου κι, αν θέλεις90λόγο γλυκό πάντα ν᾽ ακούς, ας μην κουράζεσαι απλόχερα να δαπανάς.Σαν καπετάνιος άπλωνε στο αγέρι το πανί και, ω φίλε,μην γελαστείς απ᾽ το εύκολο το κέρδος.Μονάχα η φήμη η λαμπρή που οι θνητοί αφήνουνε μετά τον θάνατό τους
μηνάει για τη ζωή τους σε ποιητές και σε λογίους. [επωδ. ε]Του Κροίσου δεν πεθαίνει το ευγενικό μεγαλείο.Κι αυτόν που με άσπλαχνη ψυχή καρβούνιαζε τα θύματά του95μέσα στον χάλκινο ταύρο, τον Φάλαρη, από παντού εχθρική τον περιζώνειφήμη. Ποτέ οι φόρμιγγες που συνοδεύουν γλυκά των παιδιών τα τραγούδιαμέσα στα σπίτια δεν θα τον δεχτούν.Το πρώτο έπαθλο η ευτυχία είναι· το καλό όνομα100τη δεύτερη έχει θέση: όποιος πετύχει και τα δυοκαι τα κρατήσει, το υπέρτατο στεφάνι έχει κερδίσει.