Τολμάμε να γκρεμίσουμε τις ψευδαισθήσεις των παιδιών;

Πρέπει να πούμε στα νέα παιδιά την αλήθεια…

Ότι δεν θα βρουν «δουλειά».

Ότι η αφθονία δεν μπορεί να είναι υλική και να χαρίζεται στην προσωπικότητα δίχως το τίμημα του πνεύματος.

Ότι όλα όσα κάναμε στο παρελθόν ήταν ασυνείδητα και επιφανειακά.

Ότι χρειάζεται μαζί να επανεξετάσουμε τα πάντα απ' όσα θεωρούμε δεδομένα.

Ότι τα γρήγορα αυτοκίνητα και τα πολλά λεφτά δεν προσφέρουν ασφάλεια, ούτε αξία, ούτε ελευθερία.

Ότι το να ρισκάρεις εμπεριέχει κίνδυνο αλλά η «αποτυχία» είναι απαραίτητη.

Ότι οι σχέσεις δεν προσφέρουν ευτυχία αλλά μαθήματα.

Ότι τον κόσμο τους θα πρέπει να τον φτιάξουν εξ’ αρχής.

Ότι η αλήθεια κρύβεται εκεί που δεν διδάχθηκαν να ψάχνουν.

Ότι χρειάζεται να ξαναθυμηθούν να ρωτάνε χρήσιμες ερωτήσεις, να ψάχνουν αληθινές απαντήσεις που τρέφουν την καρδιά τους και όχι το νου της εικόνας τους.

Ότι όλα όσα τους προσφέρουμε για να τα προετοιμάσουμε για τη ζωή δεν αξίζουν τίποτα μπροστά σε αυτά που θα πρέπει να ανακαλύψουν μόνοι τους, βιώνοντας, εξετάζοντας, ερευνώντας, αμφισβητώντας τα δεδομένα τους.

Ότι μάταια συνεχίσαμε ότι κληρονομήσαμε από άγνοια και εμείς.

Ότι η υποχρέωση δεν είναι καθήκον εκτός αν βαδίζει με τις προσταγές του Εαυτού τους και τότε γίνεται Θέληση, προθυμία και αφοσίωση.

Ότι δεν είμαστε ευεργέτες τους αλλά μόνο η δίαυλοι της εδώ ζωής τους.

Ότι η σοφία βρίσκεται κρυμμένη παντού, ανεξάρτητα από ηλικία, φύλο, έθνος, επάγγελμα ή κοινωνικό στάτους, φτάνει να μπορούν να την εντοπίζουν.

Ότι η γνώση που κυνηγάνε δεν εξασφαλίζει την ευτυχία αλλά ούτε και την επιτυχία τους.

Ότι το καθένα έχει κάτι μοναδικό να προσφέρει με την ύπαρξή του και οφείλει να το βρει.

Ότι ανεξάρτητα από αποδοχές και αποδείξεις αξίζει να πολεμούν για την Καρδιά και την απελευθέρωση της συνειδητότητάς τους.

Ότι είμαστε πλέον πρόθυμοι να μάθουμε, να επανεξετάσουμε, να αναθεωρήσουμε, ό,τι δεν λειτουργεί αλλά αντίθετα καταστρέφει την ενότητα και την επικοινωνία.

Ότι ο χρόνος δεν γιατρεύει τις πληγές τους ή τις δικές μας. Ότι τίποτα δεν "περνάει" παρά παραμένει κρυμμένο μέχρι να τολμήσουμε να το δούμε με ανοιχτά, καθαρά μάτια.

Και αυτά είναι μόνο η αρχή…
έχουμε πολλά να πούμε στα νέα παιδιά, στρέφοντας το βλέμμα ΜΕΣΑ μας αντί να κρατάμε το δάχτυλο υψωμένο, να δείχνει εικονικές πραγματικότητες που βολεύουν την κρυμμένη ενοχή μας…

Κι αν πούμε όλα αυτά στα νέα παιδιά, τι έχουμε να τους δώσουμε ως εναλλακτικές, σταματώντας για λίγο το άσκοπο τρέξιμο της μάταιης πραγματικότητάς μας;

Ξέρω εκ των προτέρων ότι κάποια άρθρα μου ενοχλούν και δεν αρέσουν σε όσους θέλουν και έχουν συνηθίσει να βλέπουν την (μάταιη) «θετική πλευρά της ζωής». Δεν αρέσουν οι προβληματισμοί, ειδικά όταν συμπεριλαμβάνουν την προσωπική μας δράση και στάση ζωής. Όμως η μονόπλευρη θέαση είναι παγίδα και στερεί από αυτόν που ζητά την απελευθέρωση από ψευδαισθήσεις, τη σοφία που δεν κατατάσσει, δεν ωραιοποιεί, μα δέχεται ταπεινά όλες τις θεάσεις, στέκεται με ευλάβεια μπροστά σε όλες τις αλήθειες, είναι έτοιμη ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ να ξεκινήσει ξανά, εκ νέου, αφήνοντας όλα όσα έχει κατακτήσει, με σκοπό να διεκδικήσει αυτό που η περιορισμένη φαντασία απέκλεισε από τη συνειδητότητα…