Τι θα πει απέτυχα και τι επέτυχα;

Τι θα πει απέτυχα και τι επέτυχα;

Με μια απλή ετυμολογία αυτών των λέξεων που ως ρίζα έχουν κι οι δυο την λέξη «τύχη» είναι εύκολο να εννοήσουμε ότι επιτυχία είναι αυτό που κινείται επί της τύχης κι αποτυχία αυτό που έχει ξεφύγει από την οδό της τύχης.

Το πρόβλημα της εννοιολογικής αποσαφήνισης μετατοπίζεται, όπως είναι φανερό, στην ρίζα των σύνθετων λέξεων, στην τύχη.

Τι σημαίνει όμως τύχη;

Είναι δυνατόν να υπάρχει επίτευξη στόχου από τύχη και αστοχία από την έλλειψη αυτής;

Αν θέλουμε να εμβαθύνουμε στο πραγματικό νόημα της λέξης «τύχη» θα πρέπει να ξεφύγουμε για λίγο, από την στερεοτυπική της απόδοση, την προκατειλημμένη σημασία που απέκτησε στο πέρασμα του χρόνου από τις κοινωνίες Τύχη δεν είναι αυτό που συνειρμικά θα θεωρούσαμε τυχαίο, το γεγονός δηλαδή που συνέβη απρόσμενα ή κατά λάθος. Αντιθέτως αν κάτι συμβεί από λάθος τότε μπορούμε να μιλήσουμε για ατυχία, όπου το γράμμα «α» είναι στερητικό της τύχης, εκεί όπου το πρόθεμα «ευ» μας δίνει ως αποτέλεσμα την λέξη «ευτυχία».

Ας κάνουμε τα πράγματα ακόμη πιο ξεκάθαρα: Τύχη είναι το έργο που πρέπει να ολοκληρωθεί, ο δρόμος προς την πρωταρχική μας θεϊκή προέλευση, η ατραπός που οδηγεί στον Πατέρα, τον εν τοις ουρανοίς, και κάθε βήμα πάνω σ αυτό το μονοπάτι είναι «ευτυχές» αφού οδηγεί στον στόχο, ενώ κάθε παρέκκλιση ακούσια ή εκούσια θεωρείται ως «αμαρτία» δηλαδή αστοχία.

Έτσι οι λέξεις αποκτούν εκ νέου το πραγματικό τους νόημα, επειδή πολλοί θεωρούν την τύχη, ως λαχείο και την αμαρτία ως έγκλημα και ναι , μπορεί μεν να υπάρξει αμαρτία-αστοχία εγκληματική, αλλά δεν είναι κάθε αμάρτημα εγκληματικό. Μπορεί απλά να είναι, ένα εν αγνοία μας στραβοπάτημα που όμως οδηγεί μακριά από την οδό της ένωσης με τον Ανώτερο Εαυτό μας.

Οι άνθρωποι που θα γνωρίσουν την χρυσή οδό, την ατραπό που καταλήγει στο φως, όσο περπατούν επί αυτής θα είναι επιτυχημένοι και μια τέτοια πορεία ονομάζεται «ευτυχία» από το «καλή τύχη» που όπως προείπαμε σημαίνει ότι ακολουθούμε την ορθή οδό, αυτή που οδηγεί στο Τέλος, στη τελείωση.
Έχοντας αυτά κατά νου, είναι εύκολο να εννοήσουμε ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο, αλλά κάθε τι βρίσκεται επί της οδού ή εκτός της οδού, είναι καλότυχο ή δύστυχο, επιτυχία ή αποτυχία.

Διττότητα και χωριστικότητα, η αλήθεια είναι πως όλα είναι δρόμος, ακτίνες του ίδιου κύκλου που κάποια στιγμή θα καταλήξουν στο κέντρο του. Ωστόσο όλα, εν αρχή, είναι δοκιμές μέχρις ότου καταφέρει κάποιος να ανακαλύψει τη δική του ατραπό, που θα τον οδηγήσει πίσω στην μία και μοναδική Πηγή.

Ευτυχία , καταληκτικά, δεν είναι η ηδονή που αναδύουν οι γήινες απολαύσεις αλλά η ορθή πορεία, η επί της Τύχης διαδρομή. Όποιος βαδίζει επί αυτής της Οδού είναι Ευτυχισμένος και βιώνει την Ευδαιμονία. Αυτή είναι η πραγματική ευτυχία διότι κάθε άλλη αίσθηση που εναπόκειται σε εφήμερα υλικά, ακόμη κι αν είναι ευχάριστη, αργά ή γρήγορα θα εκπνεύσει και στη θέση της θα αναδυθεί η δυσφορία, η ανεπάρκεια, η απληστία κι η απόγνωση. Γι αυτό και πολλοί άνθρωποι ενώ έχουν τα πάντα , εν τούτοις, δε νιώθουν ικανοποιημένοι, ακριβώς επειδή αυτοί οι άνθρωποι έχουν συνδέσει την ευτυχία με λάθος διαδρομές και υλικά αγαθά.

Η ύλη είναι μάγισσα και θα εμφανιστεί πολλές φορές μέσα στο δάσος των επιθυμιών, για να μας προσφέρει ένα δηλητηριασμένο κόκκινο μήλο, προκειμένου να μας αποτραβήξει από την ατραπό. Θα έρχεται όμως πάντα ο Ανώτερος Εαυτός για να μας δώσει το φιλί της ζωής. Ωστόσο κάποια στιγμή, θα πρέπει να αφυπνιστεί μια για πάντα η ωραία κοιμωμένη.