Μην καλλιεργείτε τη βία

Μην καλλιεργείτε τη βία στα παιδιά
Γιατί οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τη βία; Γιατί τους κάνει να νιώθουν «ανώτεροι». Να διαχωρίζονται σε ισχυρούς και μη. Για τον λόγο αυτό πάντα πίστευα πως και ο οίκτος έχει συγγένεια με τη βία, γιατί προέρχεται από το ίδιο ακριβώς αίσθημα άντλησης «ανωτερότητας».

Η χρήση της βίας προς τον μικρότερο, τον ανυπεράσπιστο, τον αδύναμο, η χρήση της βίας από τους πολλούς προς τον έναν, είναι ό,τι πιο σαθρό και ποταπό συναίσθημα συναντούμε γύρω μας, δυστυχώς συχνά. Είναι σαθρό και ποταπό γιατί πηγάζει από εσωτερικά κενά, κομπλεξισμούς, ανασφάλειες, που προσπαθεί κάποιος βίαια να κρύψει. Αν το δεις από άλλη σκοπιά είναι και τραγικό. Η ανάγκη της επιβεβαίωσης μέσω της βίας είναι στην πραγματικότητα μια δειλή, αναξιοπρεπής κατάσταση.

Ένα τέτοιο περιστατικό διαδραματίστηκε αυτές τις μέρες στην αυλή ενός σχολείου της Λέσβου, εναντίον ενός εννιάχρονου αγοριού. Μεγαλύτερα παιδιά ανέβασαν τον μικρό μαθητή σε μια μπασκέτα για να διορθώσει το δίχτυ και έπειτα τον άφησαν εκεί κρεμασμένο, ώσπου έπεσε στο τσιμέντο και υπέστη κατάγματα και στα δυο του χέρια.

Το χειρότερο στοιχείο στο παραπάνω περιστατικό είναι ότι προέρχεται από την κοινωνία του σχολείου, που οφείλει να είναι χώρος αγωγής. Από την κοινωνία των παιδιών. Παιδιά που, παρά τη μικρή τους ηλικία, έχουν εμποτιστεί με τη χλεύη, την κοροϊδία και τελικά το μίσος. Παιδιά που αναρωτιέσαι πώς θα εξελιχθούν σε υγιείς ενήλικες, όταν στην ηλικία αυτή αντλούν ευχαρίστηση από τη βιαιοπραγία εναντίον ενός μικρότερου παιδιού.

Δεν φταίνε όμως ποτέ τα παιδιά. Φταίει το περιβάλλον τους. Το περιβάλλον που καλλιεργεί τη βία, που ταυτίζει τη μυϊκή ισχύ με τη δύναμη και την τσογλανιά με τη μαγκιά. Παιδιά που ποτέ κανείς δεν τους είπε – ούτε γονείς ούτε δάσκαλοι – με τρόπο πειστικό, ότι η πραγματική δύναμη βρίσκεται στον σεβασμό και ότι η πραγματική μαγκιά αποδεικνύεται καθημερινά ως αξιοπρέπεια, ως στάση ζωής. Παιδιά τα οποία δεν πρέπει να τιμωρήσουμε. Πρέπει να τους μιλήσουμε.