Πιο πέρα απ’ το εγώ

Η συμβίωση με βάση τους συμβατικούς κανόνες διαιωνίζει μια κατάσταση μέσα στην οποίαν ο άνθρωπος δεν έχει τη δυνατότητα να εκφραστεί υπαρξιακά και να βιώσει την αυθεντικότητά του. Αυτό είναι επικίνδυνο και καθοριστικό για την ίδια την εξελικτική του πορεία, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι ο άνθρωπος είναι ον με θείο προορισμό. Από τη θέση της ανασφάλειας και από την αδυναμία του να ξεχωρίσει και να βιώσει τον εαυτό του και τη μοναδικότητά του μέσα στους πολλούς, καταφεύγει σε σχέσεις που δεν τον εκφράζουν και δημιουργεί σχέσεις εξάρτησης.

Η μοναξιά που ενδημεί σ’ αυτές, οι απογοητεύσεις, οι διαψεύσεις είναι στοιχεία που προσδιορίζουν την πορεία του, αν δεχθούμε ότι από τη δράση δημιουργείται η αντίδραση. Έτσι καθώς η ίδια η ύπαρξη μένει έγκλειστη περιοριστικά, αισθάνεται τον κίνδυνο και αναζητά μια διαφυγή. Η προστασία που αναζήτησε μέσα στην οικογένεια και γενικότερα στους θεσμοθετημένους κανόνες δικαίου, αποδείχθηκε απατηλή. Αυτό όμως, δεν θα πρέπει να το θεωρήσει σαν μια δική του αποτυχία. Όταν συνειδητοποιήσει ότι οι συμβατικές σχέσεις καταλύουν την ίδια την ελευθερία του, τότε αναζητά έναν τρόπο διαφυγής εφόσον δεν έχει υποστεί την αλλοτρίωσή του και βρίσκεται σε εγρήγορση ως προς το χρέος που έχει στον εαυτό του.

Η ισορροπία που είναι απόκτημα προσωπικό, συντελείται όταν ανακαλύψει ο άνθρωπος ότι είναι μέρος του όλου και λειτουργεί θετικά προς το σύνολο.

Από τη στιγμή μόνον που αρχίζει ν’ αποκτά τη γνώση του Εαυτού, ανακαλύπτει τις άγνωστες δυνατότητές του με τις οποίες συνδέεται ουσιαστικά με την καθόλου ζωή. Τότε, αναζητά τον άλλον ως Πρόσωπο, τότε αναζητά τη Σχέση, δηλαδή, την επικοινωνιακή λειτουργικότητα της ζωής.

Άλλο συμβίωση κι άλλο Σχέση. Η συμβίωση μας αναγκάζει ν’ αναζητήσουμε τη Σχέση, μας ωριμάζει σ’ αυτήν την κατεύθυνση, εκεί που μας οδηγεί ο Εαυτός μας και η Ζωή.

Η προσωπική Σχέση προσανατολίζει προς το ατέρμονο βάθος της ύπαρξης, εκεί όπου ανταμώνουν το εγώ, το εσύ. Είναι τότε που οι άνθρωποι, όχι απλώς θα μιλούν, αλλά θα συνομιλούν, είναι τότε που όχι απλώς θα αισθάνονται, αλλά θα συναισθάνονται. Τότε, μέσα σ’ αυτήν την επικοινωνιακή διαδικασία, συντελείται το γίγνεσθαι. Δια μέσω του άλλου, ανακαλύπτονται κόσμοι ομορφιάς κι ευαισθησίας. Η Αλήθεια, που μεσολαβεί, απελευθερώνει τη συνείδηση και ενεργοποιεί τη σκέψη θετικά, φέρνοντας στην επίγνωση τις δημιουργικές δυνατότητες κι όχι μόνον αυτές, αλλά, και τις λεπτομέρειες που μας συνδέουν με τη ζωή, μέσα από τους άγραφους νόμους.

Η ανταλλαγή της θετικής ενέργειας είναι επακόλουθο της ουσιαστικής επικοινωνίας και ενδυναμώνει τους συντελεστές της, όταν λειτουργεί απρόσκοπτα και χωρίς να διακόπτεται.

Η εξάρτηση είναι δεσμευτική ενώ η Σχέση είναι πορεία ελευθερίας.

Άλλο εξάρτηση κι άλλο Σχέση. Έχοντας, ο καθένας τον Εαυτό του, δεν εξαρτάται από τον άλλον, θέλει τον άλλον, γιατί συνειδητοποιεί πως είναι απαραίτητο στοιχείο που τον συμπληρώνει. Έτσι, προχωρεί στην πραγματική ενότητα.

Η Σχέση λειτουργεί μέσα από την αναγεννητική διαδικασία του Εμείς. Εδώ δεν μεσολαβεί το υποσυνείδητο, που οδηγεί και καθοδηγείται από τα βήματα του άλλου, σύμφωνα με το ανομολόγητο και τις ανάγκες του. Δεν μεσολαβούν τα χάσματα, που διακόπτουν την επικοινωνιακή λειτουργικότητα της Αγάπης.

Η Αγάπη είναι το Ερεβοκτόνο Φως, που καταυγάζει αυτή τη Σχέση. Είναι η ευλογία της ζωής και δεν υπάρχει το άγνωστο, το απρόσμενο, που μπορεί ξαφνικά να ορθώσει έναν άλλο Εαυτό στη θέση του αγαπημένου προσώπου. Είναι η κατάθεση της Αλήθειας, που έχει συνεχή ροή και κυκλοφορεί ως ενέργεια, φορτίζοντας θετικά τους συντελεστές της. Κι ο έρωτας στην περίπτωση αυτή, δεν έχει ημερομηνία λήξεως, καθώς τροφοδοτείται και ανανεώνεται από την ψυχή. Εδώ, εξαφανίζεται η δυσαρμονία και τα φυσικά μάτια ανοίγουν στα άλλα μάτια, που ασκούνται να δουν τα μη βλεπόμενα.

Η κατάσταση που ζούμε ακόμη έχει παγίδες και εμείς ακόμα δεν έχουμε τις αντίστοιχες αντιστάσεις, πολλές φορές, και το συναίσθημα μας παγιδεύει, αλλά εδώ στη Σχέση δεν μιλούμε για συναίσθημα που είναι ταυτόσημο με την αδυναμία, μιλούμε για Αγάπη που είναι δυνατότητα.

Η Σχέση, που αφορά το καθολικό φάσμα της ζωής, έρχεται στην επίγνωση του ανθρώπου, διαμέσου της συνείδησης.

Εδώ, αίρεται η χωριστικότητα, που αφορά την ατομικότητα ως έγκλειστη κατάσταση απομόνωσης. Το πρόβλημα του άλλου δεν είναι μικρότερο, το ενδιαφέρον προς τον άλλον είναι συνεχές και δημιουργεί μια άλλη λειτουργία, η οποία εμπλουτίζει τον άνθρωπο με τις ευαισθησίες, που αφορούν την ποιότητα της Ψυχής.

Εάν, ο άνθρωπος δεν φθάσει στην επίγνωση της Σχέσης, δηλαδή, της συνείδησης του συνυπάρχειν, τότε αποκομμένος απ’ αυτήν δεν τροφοδοτεί την ύπαρξή του, απλώς ζει, αλλά δεν υπάρχει.

Η κατανόηση του άλλου, προϋποθέτει ένα βήμα πιο πέρα απ’ το εγώ.

Αν επιθυμούμε να γεφυρώσουμε τις αποστάσεις, αυτό θα συμβεί, όταν ο πόνος του άλλου, η αδικία που υφίσταται γίνουν δικά μας.