«Αγάπα, αγάπα τον Έρωτα, που οι μεν θνητοί, Έρωτα τον καλούνε πτερωτόν, οι δε θεοί Πτέρωτα, διότι πτερά μπορεί να βγάζει».Ορφέως «Λόγοι Ιεροί»
«…Νύκτα, χρησμολόγο πουλί, μίλα μου δια τον φιλόσοφον Έρωτα, τον πόθον της Αθανασίας και δια το Κάλλος το Απόλυτον. Του Έρωτος τα μυστήρια φανέρωσε!».
Πλάτωνος «Συμπόσιον»
Μυστήριο και Έρωτας! Δύο λέξεις και δυο έννοιες λοιπόν, άμεσα συνταυτισμένες. «Έρως, η ύψιστη μυστηριακή μανία που δίδεται από τους θεούς προς μεγίστην ευτυχίαν…» λέει το Δαιμόνιον του Σωκράτη στο Συμπόσιον του Πλάτωνα. Αυτός είναι ο Πτερωτός θεός που δεν άφησε ποτέ κανέναν να δει τη παράξενη φαρέτρα με τα βέλη του. Κανείς θνητός δεν έχει ανιχνεύσει με τι είναι ποτισμένα τα ερωτικά βέλη, που παράγουν αυτή τη μανία σε κείνον ο οποίος θα χτυπηθεί από αυτά. Ο Έρωτας παρέμενε και θα παραμείνει πάντα ένας μυστηριακός θεός που παίζει με τις καρδιές των ανθρώπων. Αυτό το παιγνίδι του σκανταλιάρη θεού, ο οποίος παραμένει πάντα μικρό παιδί, οδηγεί σ’ έναν μεγάλο και πολύπλοκο δρόμο που αρχίζει με έντονο πάθος, για να οδηγήσει μετά σε μονοπάτια μανιακής τρέλας. Και στο τέλος αυτού του πολύπλοκου δρόμου αν κάποιος ευνοηθεί από την θεά Τύχη μπορεί ίσως να βρεθεί μπροστά στην Αγάπη και την Ευδαιμονία!
Κρύοι και δύσκολοι καιροί για τον έρωτα. Όσο πιο πολύ εκσυγχρονιζόμαστε, τόσο πιο πολύ παρανοούμε μερικές έννοιες, όπως αυτή του έρωτα, και τόσο πιο πολύ δυσκολεύουμε τη ζωή μας. Μιλάμε στις μέρες μας συνεχώς για μοναξιά, για έλλειψη επικοινωνίας και για διαταραγμένα συναισθήματα. Σπάνια μιλάμε για κείνη την πανάρχαια κατάσταση του έρωτα με τα επακόλουθά της, τον πόθο, την λαχτάρα της προσμονής, την αγωνία για την συνεύρεση, την έκσταση της ερωτικής ολοκλήρωσης, τα δάκρυα της εγκατάλειψης και τον πόνο που σε κάνει να θέλεις να πεθάνεις. Δεν έχουμε πια χρόνο και αντοχές για τέτοιες..“αρρώστιες”. Έχουμε κάνει μάλλον το εμβόλιο του..“εγώ” και αποκτήσαμε ανοσία στο σαράκι του έρωτα. Και όταν αυτός ο μικρούλης φτερωτός θεός έρχεται απρόσκλητος και μας ρίχνει κάτω με ένα του βέλος, παίρνουμε μια γερή δόση της αντιβίωσης με τ’ όνομα : .. “δεν είμαι γω για τέτοια τώρα, πάμε για άλλα”. Όσο δε πιο ορθολογιστές γινόμαστε, τόσο εγκαταλείπουμε την αξία της ζωής, που η ζωή είναι ο ίδιος ο έρωτας! Ενώ από την άλλη, όλο και πιο πολύ πιστεύουμε στην μαγεία, στα ωροσκόπια και την μαντική τέχνη, γιατί εμείς δεν ξέρουμε πια τι να κάνουμε εάν τύχει και ερωτευτούμε….
Έτσι, αφού ξεχάστηκε η Αφροδίτη η θεά του Έρωτα, ήρθε και μας βρήκε ο Άγιος Βαλεντίνος, που από ό,τι διάβασα, ήταν ένας ιερέας στην Ρώμη, ο οποίος συνελήφθηκε γιατί συνευρισκότανε, με μια γυναίκα που ερωτεύτηκε, βασανίστηκε και αποκεφαλίστηκε το 270 μΧ και γιορτάζεται στις 14 Φεβρουαρίου. Αφήσαμε λοιπόν πίσω την Θεά Αφροδίτη, εκπρόσωπο του Έρωτα, του Κάλλους, και της Βλάστησης, για να γιορτάζουμε την μνήμη ενός ιερέα που μαρτύρησε για αυτόν τον ίδιο τον έρωτα… Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω το ακατανόητο. Ξέρω όμως, πως τίποτα δεν μπορεί να πληγώσει περισσότερο τους ανθρώπους από ότι ένας αποκεφαλισμός, και δυστυχώς αυτό τιμάμε, το αποκεφαλισμένο κουφάρι του εαυτού μας, γιατί σώμα χωρίς μνήμη, είναι ένα ακέφαλο ανδρείκελο μέσα σε μια υποτυπώδη μορφή ζωής χωρίς καμμία οργιαστική Άνοιξη, όπου όλη η φύση ξεφαντώνει μέσα σε ένα πανηγύρι χρωμάτων και ευωδιών. Αποκοπήκαμε από τα Ανθεστήρια της ανθρώπινής μας φύσης.
Παρ’ όλο που στις μέρες μας φαίνεται πως αυτά τα μυστήρια του Έρωτα, με τα χίλια και πάνω χρώματά του, πάνε να ξεθωριάσουν σιγά-σιγά, και παρ’ όλο που αρεσκόμαστε να λοιδορούμε τον Άγιο Βαλεντίνο, δεν ξέρω κανέναν που να μην προσεύχεται στον θεό Έρωτα, εκλιπαρώντας τον για ένα λάβωμα στην καρδιά από τα βέλη του! Τι και αν όσοι έπαθαν, προειδοποιούν; Τι και αν άλλοι αντιστέκονται; Όλοι θέλουμε κατά βάθος νάρθει μια μέρα που θα υποκύψουμε στα βέλη αυτού του τρελούτσικου θεού. Και όταν φτάσει αυτή η ημέρα, τότε ξεκινάει ένα περιπετειώδες ταξίδι μέσα στο μεθυστικό ωκεανό της ζάλης, του πάθους και της αγωνίας, όπου δεν υπάρχουν πια λογικές. Ο χρόνος και ο χώρος αλλάζουν. Τίποτε δεν μένει το ίδιο. Οι αισθήσεις λειτουργούν αλλιώτικα. Το αίμα κοχλάζει και η καρδιά χτυπάει δυνατά! Κάθε σκέψη στρέφεται γύρω από ένα και μοναδικό πρόσωπο, που φυσικά είναι το πιο όμορφο και ελκυστικό άτομο σ’ όλο τον πλανήτη!
Αυτό το πάθος, είναι η πιο αναπτυγμένη μορφή ζωικής έλξης και εμφανίστηκε για να ωθήσει τον καθένα μας να επιλέξει ανάμεσα από τις αναρίθμητες επιδείξεις ερωτοτροπίας, να δείξει προτίμηση για ένα συγκεκριμένο άτομο και να ξεκινήσει τον αρχέγονο χορό του ζευγαρώματος μαζί του. Στον Έρωτα δεν δίνεις. Δίνεσαι!!! Η αυτοπροσφορά είναι μέρος της ταυτότητας κάθε ερωτευμένου. Μόνο έτσι αρχίζει ο χορός των ερωτευμένων, όπου ο κάθε ένας από τους δυο χορεύει στον ρυθμό του άλλου ώσπου να βρεθεί ένας κοινός ρυθμός για να λικνιστούν οι καρδιές και τα σώματα μέσα στο διάστημα. Γιατί, τα πάντα στην ερωτική εμπειρία διαδραματίζονται σ’ ένα ενδιάμεσο πεδίο στο οποίο ψυχή και σάρκα αναμειγνύονται και ενεργοποιούν το ένα το άλλο. Έτσι, τα πάντα εξιδανικεύονται στους μουσικούς φθόγγους του έρωτα του ενός για τον άλλο. Τότε ο Έρωτας ντύνεται το Κάλλος και λατρεύεται.
Κουβαλάμε, ενσωματωμένη στον εγκέφαλό μας, όλη την ιστορία του είδους μας, που ανέπτυξαν οι πρόγονοί μας καθώς τραγουδούσαν, χόρευαν και μοιράζονταν την σοφία τους και την τροφή τους για να εντυπωσιάσουν όταν ερωτεύονταν παθιασμένα εκείνον ή εκείνη. Και…«Τίποτα δεν μπορεί να ελέγξει τη ρότα του έρωτα, ή να σταματήσει την απερίσκεπτη μανία της σπουδής του», γράφει ο Σαίξπηρ που πίστευε ότι το ρομαντικό πάθος ήταν ανεξέλεγκτο, γιατί ο έρωτας είναι η ορμή προς ένωση του ανθρώπου με τον συνάνθρωπό του, που είναι απαραίτητη για την ολοκλήρωση του. Γιατί, η βασική λειτουργία του έρωτα είναι η κυοφορία και η γέννηση της αγάπης. Ο πόθος για την γέννηση είναι τελικά ο πόθος της αθανασίας. Όλοι οι άνθρωποι κυοφορούμε ψυχικά και σωματικά και κάποια στιγμή αισθανόμαστε την ανάγκη του τοκετού, που άλλες φορές γεννιέται η αγάπη και άλλες αποβάλλεται, μιας και πίσω από κάθε εξιδανίκευση του έρωτα προβάλλει και η προδοσία. Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι ο Έρωτας ήταν γιος της Πενίας και του Πόρου, δηλαδή δεν είναι κατοχή, αλλά έλλειψη και στέρηση. Με άλλα λόγια, ποθούμε καθόσον είμαστε εντελώς διαφορετικοί από τους άλλους, και ερωτευόμαστε για να μπορέσει αυτή η έλξη των αντιθέτων να αποθανατίζει εσαεί την ανθρώπινή μας υπόσταση.
Ο Έρωτας ντύνεται το Κάλλος και λατρεύεται! Τότε αλλάζουν όλες οι ψυχικές μας συντεταγμένες. Τα πάντα ανατρέπονται. Έτσι, ο Έρωτας γίνεται ο ανατροπέας του συνηθισμένου και του γνώριμου. Είναι αυτός που μας ταρακουνάει και μας βγάζει από το βόλεμα και τον έλεγχο στα πράγματα. Και σ’ αυτόν τον μαγευτικό κόσμο του Έρωτα ο κάθ’ ένας μας γίνεται βασιλιάς και σκλάβος από την μια στιγμή στην άλλη. Ερωτευμένοι, ζούμε στην συν-ουσία και γινόμαστε αθώοι και αδίστακτοι σαν παιδιά. Γινόμαστε έν-θεοι μέσα στον ενθουσιασμό μας. Υπακούοντας μόνο στις σειρήνες του Έρωτα, βιώνουμε την απόλυτη ικανοποίηση της ζωής! Και το Δαιμόνιον του Σωκράτη στο Συμπόσιο του Πλάτωνα συνεχίζει λέγοντας: «Άχ Έρωτα, ηγεμών και στρατηγέ μου! Εναντίον του ουδείς αντιδρά. Όστις δεν τιμά τον Έρωτα, επισύρει των θεών το μίσος. Οι δε τιμώντες αυτόν, ειρηνεύουν και επικοινωνούν όχι μόνον με τους ερωμένους των, αλλά και με τον κόσμον όλον. Μόνον κατ’ αυτόν τον τρόπον το γένος μας θα τύχη ευδαιμονίας». Ας ερωτευτούμε λοιπόν, για να μην πολεμάμε πια τους εαυτούς μας και τους γύρω μας!
Ο ερωτευμένος δεν ζητάει τίποτε άλλο από το να βρίσκεται κοντά σ’ αυτό το ξεχωριστό πλάσμα συνεχώς και όσο πιο πολύ γίνεται, γιατί η κάθε ώρα μαζί του είναι μια καινούργια-ολοκαίνουργια στιγμή. Έτσι, ο Έρωτας, παραμένει πάντα πρωτόγνωρος και νέος. Γι’ αυτό και στις απεικονίσεις του παραμένει πάντα παιδί, γιατί γεννιέται από μια ματιά, αγκυστρώνεται στο μυαλό, χτυπάει με το βέλος του τις καρδιές των ανθρώπων και έπειτα αποσύρεται για να κάνει χώρο είτε στην αγάπη είτε στη λύπη. Είναι κάθε φορά μια έκπληξη! Καραδοκεί για να φέρει αυτή την ψυχική αναταραχή που θα μας απομακρύνει από το Εγώ και θα μας φέρει δίπλα στον άλλο. Εμφανίζεται δε ακριβώς την στιγμή εκείνη που είμαστε διψασμένοι για ζωή, να μας συνοδεύσει στον χορό των αισθήσεων.
Για να μπορέσουμε όμως να ξεδιψάσουμε θα πρέπει να “γίνουμε έρωτας”! Και όπως λέει ο Χρήστος Γιανναράς στο βιβλίο του Σχόλιο στο Άσμα Ασμάτων: «Διψάμε τη ζωή, και το ενδεχόμενο της ζωής περνάει μέσα από τη σχέση με τον Άλλον. Στο πρόσωπο του Άλλου αναζητάμε τη δυνατότητα της ζωής-την αμοιβαιότητα στη σχέση. Ο Άλλος γίνεται το “σημαίνον” της ζωής, η αισθητή ανταπόκριση στην πιο βαθειά και κυρίαρχη της φύσης μας επιθυμία. Ίσως αυτό που ερωτευόμαστε να μην είναι το πρόσωπο του Άλλου, αλλά η δίψα μας ένσαρκη στο πρόσωπο του. Ο Άλλος να είναι το πρόσχημα κι η αυτοπροσφορά μας αυταπάτη. Γνωρίζουμε τον έρωτα μόνο στην απόσταση της αποτυχίας. Πριν την αποτυχία δεν υπάρχει γνώση· η γνώση έρχεται πάντα μετά τη βρώση του καρπού. Σε κάθε έρωτα ξαναζεί η εμπειρία της γεύσης του παραδείσου και της απώλειας του παραδείσου. Σπουδάζουμε τον έρωτα μόνον εξόριστοι παό την πληρότητα της ζωής που αυτός χαρίζει».
Το άγνωστο του Έρωτα απαιτεί την παραίτηση από το γνωστό και το κυρίαρχο, μιας και έλκεται από ένα νέο μαγνητικό πεδίο. Το μόνο που επιζητούμε, είναι να παραδοθούμε στο όνειρο και την μαγεία του. Σ’ αυτόν τον μαγευτικό κόσμο του Έρωτα ο κάθ’ ένας μας γίνεται βασιλιάς και σκλάβος από την μια στιγμή στην άλλη! Ερωτευμένοι, ζούμε στην συν-ουσία και γινόμαστε αθώοι και αδίστακτοι σαν παιδιά. Γινόμαστε έν-θεοι μέσα στον ενθουσιασμό μας και υπακούοντας μόνο στις σειρήνες του Έρωτα, βιώνουμε την απόλυτη ικανοποίηση.
Σήμερα όμως, υπάρχει μια μεγάλη σύγχυση μεταξύ της σεξουαλικότητας, του έρωτα και της αγάπης, όπου η κάθε μια έννοια, θεωρείται αποκομμένη από την άλλη. Τα δύο φύλα, κατά πράξη, αντιμετωπίζουν τον έρωτα ψυχρά και κυνικά πλέον. Δεν θέλουν να βρουν χρόνο και διάθεση για να ασχοληθούν με κάτι τόσο “μη παραγωγικό” όπως οι συναισθηματικές σχέσεις, στον καιρό της ταχύτητας και του κέρδους. Το μόνο που κάνουν, είναι ένα σεξ στα πεταχτά. Μα όταν έρχεται η ώρα της μοναξιάς και των στοχασμών, προσπαθούν να αναγάγουν, μέσα σε ωκεανούς λύπης, αυτή την ίδια την ερωτική πράξη, σε κάτι αόριστο που πρέπει να μετουσιωθεί, αλλά δεν τα καταφέρνουν τελικά γιατί δεν υπήρξε ποτέ ουσία….. Όλοι αναζητούν κάτι διαφορετικό από αυτό που τελικά επιλέγουν και κάνουν. Κυκλοφορούν έξω τα βράδια, στοιβάζονται στα μπαρ και παρακολουθούν ο ένας τον άλλο σα νάναι από διαφορετικούς πλανήτες. Ανακατεύονται με το πλήθος και μοιάζουν να αισθάνονται ανασφάλεια, σαν άρρωστοι που θεραπεύτηκαν και βγαίνουν έξω για πρώτη φορά.. Φλερτάρουν για να σκοτώσουν την ώρα και σεξουαλίζονται για να εκτονώσουν τις ορμές τους.
Αν, όμως, επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ερωτευτεί χωρίς το φόβο της απόρριψης και του πόνου, χωρίς ενοχές και προκαταλήψεις, αυτός θα μας ανταμείψει. Θα μας δώσει αμέριστη αγάπη για το αντικείμενο του πόθου μας και αυτό με τη σειρά του θα μεταμορφωθεί σε μοναδική προσωπικότητα για τις αισθήσεις και το Είναι μας. Και ας μην ξεχνάμε ότι, ο Έρωτας ήταν γιος της Πενίας και του Πόρου, δηλαδή δεν είναι κατοχή, αλλά έλλειψη και στέρηση. Με άλλα λόγια, ποθούμε καθόσον είμαστε εντελώς διαφορετικοί από τους άλλους, και ερωτευόμαστε για να μπορέσει αυτή η έλξη των αντιθέτων ν’ αποθανατίζει εσαεί την ανθρώπινή μας υπόσταση και την ένωση όλων μας.
Παρ’ ότι, λοιπόν, έρωτας σήμερα γίνεται μια φωτογραφία στο facebook, που βακχιάζεται με αυνανισμούς, και ουίσκι σε “in” μαγαζιά, ο Έρωτας παραμένει ωραίος και μάχιμος στις επάλξεις των ονείρων μας. Και όταν επιτρέψουμε τέτοιες αλήθειες να μπουν στο μυαλό μας, τότε θα μπορέσει και ο Έρωτας με όλο του το Μυστήριο να έχει κάποια επίδραση πάνω μας και μέσα στην καρδιά μας. Ας γεμίσουμε, λοιπόν, από Έρωτα! Ας αδράξουμε την ευκαιρία μέσα στο καταχείμωνο, όπου τα κορμιά αποζητούν απεγνωσμένα την ζεστασιά μιας καρδιάς για να τα ζεστάνει! Ας χορέψουμε για τον Έρωτα μπας και τον θυμηθούμε, έστω επ’ ευκαιρία της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου! Η Αφροδίτη πάντως, η θεά του ερωτικού πόθου θα συνεχίσει να υπάρχει, έστω και μόνο μέσα από τους εραστές της ποίησης και της τέχνης! Έτσι και αλλιώς κάποια μέρα, όλοι σ’ αυτήν θα επιστρέψουμε, έστω και αν την αντικρίσουμε με διαφορετική μορφή!
«Φαίνεται να σ’ έχω αγαπήσει υπό αμέτρητες μορφές
κι αμέτρητες φορές ζωή με τη ζωή, γενιά με τη γενιά, παντοτινά…
Σήμερα, στα πόδια σου μπροστά, βρήκε το θάνατο
σε σένα, ο έρωτας όλων των ανθρώπινων εποχών,
έρωτας του κάποτε και του αεί».
Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου