Δεν θέλει πολύ... ένα γέλιο, ένας Έρωτας, ένα βλέμμα...

 Πολλά έχουν γραφτεί και άλλα τόσα ψιθυρίζονται χρόνια τώρα στ' αφτί του κάθε αιώνα, για την κόλαση...
Και ο κάθε αιώνας παραδίδει αυτόν τον ψίθυρο στον χρόνο...
Και τούτος ο χρόνος κάνει επάξια το χρέος του... όσο σημαντικός γίνεται ο χρόνος, τόσο ο ψίθυρος του γίνεται κραυγή που γεμίζει τις ώρες, τα λεπτά, τις στιγμές των ανθρώπων...

Νομίζω ότι αν οι άνθρωποι θα το μπορούσαν, θα ούρλιαζαν από την αγωνία της κόλασης...
Και εγώ δεν θέλω να μιλήσω για την κόλαση... Την χάρη δεν του την κάνω του χρόνου

Θα ψιθυρίσω εγώ στον αιώνα, τι σημαίνει Αιωνιότητα...
έτσι μπας και σταματήσει αυτή η παράδοση να πηγαίνει από γενιά σε γενιά και καταφέρουν οι άνθρωποι να μην ελπίζουν σε παραδείσους, αλλά να δημιουργούν τον Κόσμο τους συνεχώς, πιο αληθινό και λιγότερο "ξεδιάντροπο"...

Δεν θέλει πολύ... ένα γέλιο, ένας Έρωτας, ένα βλέμμα... κάτι ελευθερώνεται και μπορεί να αθωώσει τα πάντα, κοιτώντας τα με λίγο περισσότερο βάθος και επιείκεια...

Τα σκοτεινά μονοπάτια της ανθρωπότητας αποκτούν την Χάρη ενός Δρόμου που δημιουργείται εκεί που κάποιος μπορεί να τα φωτίσει...

Ο καθένας από΄εμάς

το φως δεν είναι λίγο... λίγο το κάνουν οι ψίθυροι ότι το σκοτάδι υπάρχει μόνο στην κόλαση και έτσι χάνουμε την ευκαιρία να την φωτίσουμε, ώστε να γίνει Δρόμος κι αυτή...

Είναι σαν ένα δωμάτιο... Όσο το κρατάς με κλειστά παντζούρια, τότε γίνεται κόλαση...
Γιατί η κόλαση δεν είναι ένας τόπος που μπορείς να τον αποφύγεις, αλλά ένας χρόνος που σου έκλεψε περισσότερα από όσα ήθελες να του παραχωρήσεις από τον Εαυτό σου…

Πραγματικά δεν με ενδιαφέρει να αποδείξω ότι δεν υπάρχει κόλαση ή παράδεισος, γιατί ο καθένας μας έχει τον δικό του Θεό, και ανάλογα πάει εκεί που του δείχνει...
Εκτός κι αν καταφέρουμε να κοιτάξουμε μαζί εκείνο το Αστέρι μέσα μας, που ζεσταίνει την Καρδιά μας...